บทที่ 8 รับงานสัมภาษณ์เอง

บทที่ 8 รับงานสัมภาษณ์เอง

เซิ่งหวั่นซิงแช่ตัวในอ่างอายน้ำ หลับตาลง ภาพในหัวก็มีแต่ใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชาของลู่ซื่นสิงโผล่มา

เธอพยายามให้ตัวเองคิดถึงลู่หันเฉิน แต่ก็ทำไม่ได้ นี่เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า?

ทำไมตอนนี้แค่เห็นผู้ชายคนหนึ่งก็ตกหลุมรักแล้วงั้นหรอ?

เสียตัวก็แล้ว ตอนนี้ภาพในหัวก็มีแต่ลู่ซื่นสิง!

หัวใจเซิ่งหวั่นซิงแทบจะสลายแล้ว เธอรู้สึกผิดต่อลู่หันเฉินมาก!

เพื่อที่จะให้ตัวเองหยุดคิดฟุ้งซ่าน เช้าวันที่สองเซิ่งหวั่นซิงก็ไปของานเพิ่มจากบริษัท ขอว่าจะไปสัมภาษณ์นักแสดงหญิงชื่อดังที่บ้านพักตากอากาศตรงชานเมืองเธอชื่อโจวน่าน่า อย่างนี้เธอก็จะได้อยู่ห่างจากเมือง บางทีจิตใจอาจจะสงบนิ่งขึ้น

แต่ว่าบ้านพักตากอากาศสุดหรูที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็ทำให้เซิ่งหวั่นซิงอึ้งตะลึงไปสักพักใหญ่ๆ

ได้ยินมาว่าบ้านพักหลังนี้ติดอันดับ10บ้านหรูของเมืองหนานเฉิง ราคานี่เทียบได้กับบริษัทในเมืองได้เลย ราคาค่าเช่ารายวันก็แพงหูฉี่ ก็มีแต่พวกคนรวยเท่านั้นแหละที่มีปัญญาเช่า

ช่างภาพที่ยกกล้องอยู่ด้านหลังของเธอนั้นยิ่งอึ้งไปกว่าเธอ:​ “ใครๆถึงว่าก็บริษัทบันเทิงหวยนสี่ให้ความสำคัญมากกับโจวน่าน่า แค่แสดงละครถึงกับต้องมาถึงที่แบบนี้!”

เซิ่งหวั่นซิงกระแอมหนึ่งที: “ไป เข้าไปกันเถอะ”

โจวน่าน่าน่าจะเพิ่งจะถ่ายเสร็จฉากนึง นอนพักอยู่ที่เก้าอี้นอนในใต้ร่มบังแดด ขาเรียวยาวสวย อกอึ๋มเอวบาง ข้างๆมีผู้ช่วยกำลังนั่งพัดให้เธออยู่

เซิ่งหวั่นซิงเดินเข้าไป ยื่นมือ: “สวัสดีค่ะ คุณโจว ฉันชื่อเซิ่งหวั่นซิงมาจากสถานีของช่อง M ค่ะ”

โจวน่าน่าเงยหน้าขึ้นมองสแกนเธอหนึ่งรอบ น้ำเสียงนิ่งๆตอบรับอืมไปหนึ่งที หยิบองุ่นจากจานเอาเข้าปากกิน

เซิ่งหวั่นซิงก็ไม่โกรธอะไร เก็บมือกลับเข้ามาแล้วเอาคำถามที่จะสัมภาษณ์ยื่นให้โจวน่าน่า : “คุณโจวคะ คุณลองอ่านบทสัมภาษณ์ดูก่อนค่ะ ถ้าไม่ติดอะไร เราเริ่มสัมภาษณ์กันตอนนี้เลยได้ไหมคะ?”

“ฉิงเหวิน”

โจวน่าน่าตะโกนเรียกออกไป ผู้ช่วยที่กำลังพัดให้เธออยู่ก็เอามือมารับใบจากเซิ่งหวั่นซิง

เพิ่งจะพลิกดูได้แค่หน้าเดียว ผู้ช่วยที่ชื่อฉิงเหวินก็พูดออกมาว่า: “ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า คำถามที่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวนั้นห้ามถามเด็ดขาด มันจะมีผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของคุณน่าน่าเค้านะค่ะ พวกคุณเข้าใจไหม?”

เซิ่งหวั่นซิง：“……”

ไม่ใช่ แค่ถามว่าปกติชอบทานอะไร แล้วมีจะมีผลกระทบต่อภาพลักษณ์ยังไงว่ะ?

“ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบลบทิ้งค่ะ” เซิ่งหวั่นซิงยิ้มอ่อน หยิบปากกาขึ้นมาขีดคาดคำถามนั้นไป

“ยังมีข้อนี้อีก ห้ามถาม!”

“ข้อนี้ก็ไม่ได้! คาดทิ้งเลย!”

เซิ่งหวั่นซิงรู้สึกได้ว่าฉิงเหวินนั้นจงใจแกล้งกันชัดๆ ก็แค่คำถามพวกเรื่องการกินกับการแต่งตัว อีกอย่างก็เป็นแบบสัมภาษณ์ที่เคยให้พวกเขายินยอมตอบรับมาก่อนหน้านี้แล้ว มาตอนนี้กลับถามไม่ได้สักอย่าง อย่างนี้มันจงใจหาเรื่องกันชัดๆ

เซิ่งหวั่นซิงทนไม่ไหว พูดออกไปว่า:​“คุณฉิงเหวินคะ คุณคงจะชอบทานปลามากเลยสินะคะ?”

ฉิงเหวินมองบนใส่เธอหนึ่งที “ก็ใช่ไง แล้วเธอมีปัญหาอะไรงั้นหรอ?”

“เปล่าค่ะ ไม่มี” ใบหน้าของเซิ่งหวั่นซิงยังคงยิ้มอ่อนๆ พูดน้ำเสียงนุ่มๆว่า: “ก็เห็นว่าคุณเสี้ยมเก่ง”

ช่างกล้องที่อยู่ด้านหลังสองคนก็ก้มหัวหัวเราะเพราะกลั้นขำไม่ไหว

ฉิงเหวินปรี๊ดแตก จ้องตาเขม็งใส่เซิ่งหวั่นซิง “นี่เธอหมายความว่าไง นี่เธอหาว่าฉันจงใจแกล้งเธองั้นหรอ? แล้วถ้าการสัมภาษณ์ของพวกเธอทำให้น่าน่าของเราเกิดความเสียหายหล่ะ เธอมารับผิดชอบไหม?”

ในที่สุดโจวน่าน่าก็กินองุ่นจนหมดจาน แล้วทำท่าหาวหนึ่งที: “ เพิ่งถ่ายละครเสร็จรู้สึกง่วงจัง ฉันขอตัวไปหลับก่อน เลื่อนเวลาสัมภาษณ์ออกไปอีกครึ่งชั่วโมงแล้วกัน ถึงตอนนั้นก็สัมภาษณ์เร็วๆหน่อยละกัน”

โจวน่าน่าพูดจบก็หยิบแว่นดำมาใส่ นอนหลับอยู่ที่เก้าอี้นอน

ส่วนฉิงเหวินก็จ้องตาเขม็งให้เซิ่งหวั่นซิงหนึ่งที แล้วก็หันไปหยิบพัดพัดให้โจวน่าน่าต่อ

ช่างกล้องที่อยู่ด้านหลังก็พูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหเดือด : “นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ ป่ะหวั่นซิงพวกเรากลับ มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอซะหน่อย เดี๋ยวกลับไปพูดให้หัวหน้าฟังก็ได้ละ!”

เซิ่งหวั่นซิงโบกมือ “ไม่ได้!”

ยังไม่พูดถึงว่าเรื่องสัมภาษณ์นี้สำคัญขนาดไหน แต่นี่เป็นงานที่เธอเป็นฝ่ายไปขอทำเอง ถ้าทำไม่ได้มันก็เหมือนเอามือตัวเองตบหน้าตัวเองหน่ะสิ!

“เดี๋ยวพวกนายเอาของมาฝากไว้ที่ฉันก่อน แล้วก็ออกไปหาขนมหรือน้ำอะไรกินหน่อยไป จะได้คลายๆอารมณ์ร้อนไปหน่อย”

อากาศก็ร้อน ช่างกล้องสองคนนี้ก็ไม่อยากมายืนรอที่นี่ และแล้วก็ออกไปอย่างรวดเร็ว เซิ่งหวั่นซิงย้ายเก้าอี้ตัวนึงมานั่ง ใช้ใบสัมภาษณ์มาพัดเป็นพัด เดี๋ยวๆก็จ้องไปที่นาฬิกา

ณ ชานเมือง ก็มีรถหรูคันหนึ่งขับมาแต่ไกล หยุดจอดที่หน้าประตู

ผู้ช่วยลงจากรถ ไปเปิดประตูที่นั่งเบาะหลัง

ผู้ชายสวมชุดสูทงอตัวออกมาจากรถ ยกมือขึ้นมาจัดปลายแขนเสื้อเล็กน้อย ย่างเท้าก้าวเข้ามาทางบ้านพัก