บทที่ 13 เขาพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า

บทที่ 13 เขาพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า

“ใช่แล้ว”​ เซิ่งหวั่นซิงหันไปมองลู่ซื่นสิงที่กำลังขับรถอยู่ ถามขึ้นว่า “อาชายสามคะ...วันนี้อาได้ไปบริษัทหรือเปล่าคะ?”

“ทำไมหรอ?” ลู่ซื่นสิงมองเธอจากกระจกหลัง

“คือฉันโทรหาหันเฉินไปหลายสาย แล้วส่งข้อความไปให้อีกด้วย แต่เขาไม่ตอบกลับมาเลยค่ะ ก็ไม่รู้ว่าเขายุ่งอยู่หรือเปล่า”

เหมือนจะมีแต่การที่ได้พูดต่อหน้ากับลู่ซื่นสิงในเรื่องของลู่หันเฉิน มันทำให้ใจของเธอสงบนิ่งขึ้น ไม่คิดฟุ้งซ่านขนาดนั้นแล้ว

ยังไงแฟนหนุ่มของเธอ ก็คือลู่หันเฉินนี่นา!

ระหว่างฟัง ลู่ซื่นสิงก็ขมวดคิ้ว ดูเคร่งเครียดขึ้น

ช่วงบ่ายที่เขาเข้าบริษัท ได้ยินคนอื่นบอกว่าลู่หันเฉินวันนี้ติดธุระ ออกไปตั้งแต่ช่วงกลางวันแล้ว

แต่ลู่หันเฉินก็ไม่มีเหตุผลอะไรนิที่ออกไปข้างนอกแล้วไม่ยอมรับสายของเซิ่งหวั่นซิง?

“อาชายสามคะ?” เห็นเขาไม่ตอบ เซิ่งหวั่นซิงก็ทักถามไปหนึ่งคำ

“ผมยุ่งมาก ไม่ทันได้สังเกต” คำว่า อาชายสาม นี้ทำให้สีหน้าของลู่ซื่นสิงเย็นชายิ่งขึ้น น้ำเสียงเยือกเย็น “บางทีเขาอาจจะงานยุ่งก็ได้หล่ะมั้ง”

เห็นน้ำเสียงของฝ่ายชายไม่ค่อยดี เซิ่งหวั่นซิงก็ไม่กล้าพูดเยอะ เลยนั่งเงียบๆอยู่ที่นั่น

ในวันที่ฝนตก บนถนนมีรถเยอะมาก เซิ่งหวั่นซิงเห็นลู่ซื่นสิงเปลี่ยนเส้นทางรถ ก็นึกว่าเขากลัวว่าทางข้างหน้าจะติด แต่ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที รถก็หยุดจอดไว้ที่ห้างในใจกลางเมือง

เซิ่งหวั่นซิงยังมึนงงอยู่ ลู่ซื่นสิงก็ได้ลงจากรถไปแล้ว หลังจากนั้นก็เดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้เธอ พูดเสียงต่ำว่า “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วผมค่อยไปส่งคุณกลับบ้าน”

“หา?”

เซิ่งหวั่นซิงอยากจะบอกว่ากลับบ้านไปเปลี่ยนก็เหมือนกัน แต่พอเห็นลู่ซื่นสิงกางร่มยืนไว้อยู่ด้านนอกประตูรถ เหมือนกับว่าถ้าเธอไม่ยอมลงรถเขาก็จะไม่ไปไหน จึงทำได้แค่ลงรถไป

ภายในห้างเปิดแอร์อุณหภูมิปานกลางไว้อยู่ อากาศเย็นๆ เซิ่งหวั่นซิงที่ใส่แค่เสื้อบางๆไว้ก็ฮัดชิ้วออกมา ทันใดนั้นก็มีเสื้อคลุมสูทคลุมมาจากด้านหลังของตัวเธอ

เสื้อสูทตัวนั้นยังมีกลิ่นน้ำหอมเฉพาะของผู้ชายคนนั้น เซิ่งหวั่นซิงรู้สึกเก้ๆกังๆ แต่ก็ไม่กล้าพูดปฏิเสธ เธอก้มหน้าเดิน พยายามเปลี่ยนจุดสนใจไปที่อื่น

ลู่ซื่นสิงเหมือนจะมองออกว่าเธอเดินโยกเยก “ขาเป็นอะไรไปหรอ?”

เซิ่งหวั่นซิงรีบตอบ “เปล่าค่ะ ไม่เป็นไร เมื่อกี้บิดโดนข้อเท้านิดหน่อย”

แววตาของลู่ซื่นสิงดูเข้มขึ้น ก็ไม่พูดอะไร แต่แค่ขยับเข้าไปเดินใกล้ๆกับเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะล้ม

ชั้น3เป็นร้านขายเสื้อผ้าทั้งชั้น มีครบทุกแบรนด์

ลู่ซื่นสิงบอกให้เซิ่งหวั่นซิงเลือกตามสบาย “เลือกไปสักสองสามชุดสิ เผื่อไว้”

เซิ่งหวั่นซิง：“……”

เดินเข้าไปในร้านหนึ่ง เซิ่งหวั่นซิง สุ่มเลือกแล้วเข้าไปลองสองชุด

ผ่านไปไม่กี่นาทีก็ออกมา เธอเห็นลู่ซื่นสิงหิ้วรองเท้าสีเทาส้นเรียบมาทางนี้ เธอยื่นมือไปรับ แต่เขาก็ไม่ได้ยื่นให้เธอ แต่พูดว่า “นั่งลง”

เซิ่งหวั่นซิงพยักหน้า นั่งลงไปอย่างเชื่อฟัง

ลู่ซื่นสิงนั่งลงไปคุกเข่าหนึ่งข้าง ถอดรองเท้าส้นสูงให้เธอ แล้วสวมรองเท้าคู่นี้ให้เธออย่างทะนุถนอม

ฝ่ามือของเขาใหญ่ และอาจเป็นเพราะต้องจับปากกามาเป็นหลายๆปีจึงทำให้ผิวมือด้านเล็กน้อย แล้วรวมถึง...

“อาชายสามคะ แต่ก่อนอาก็ชอบเล่นเกมส์ใช่ไหมคะ?” ในความทรงจำของเธอ คนที่ชอบเล่นเกมส์นั้นมือจะด้าน เพราะแต่ก่อนเธอก็เคยเป็น

แต่เพราะว่าหลายปีมานี้ไม่ค่อยได้เล่น มือก็หายด้านบ้างแล้ว

การกระทำของลู่ซื่นสิงก็หยุดไปสักพัก “อืม” ตอบกลับหนึ่งที

เซิ่งหวั่นซิงราวกับว่าค้นพบสิ่งแปลกใหม่ “จริงหรอคะ? ทำไมบังเอิญจัง? ตอนที่ฉันเรียนมหาลัยอยู่ ฉันก็ชอบเล่นมากเลยค่ะ แต่หันเฉินเล่นไม่เป็น หลังๆฉันก็เลยไม่ค่อยได้แตะมันอีกเลย”

นึกย้อนกลับไปตอนนั้นเธอยังเคยแต่งงานกับคนในเกมส์ด้วยนะ มีสามีในเกมส์ แต่ก็ไม่เคยได้เจอหน้ากัน

มีครั้งหนึ่งเธอเคยนัดกับเพื่อนเล่นเกมส์คนนั้น แต่เขาก็ไม่ได้มาตามนัด หลังจากนั้นรูปโปรไฟล์ของเขาก็เปลี่ยนเป็นภาพสีดำ และไม่เคยเห็นเขาออนไลน์อีกเลย

จนมาถึงทุกวันนี้ เซิ่งหวั่นซิงก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร

พอพูดถึงเรื่องอดีต แววตาของเซิ่งหวั่นซิงก็ดูสดใสขึ้นมา

ลู่ซื่นสิงสวมรองเท้าให้เธอและไม่พูดอะไร พอได้ยินประโยคที่ว่า “หันเฉินเล่นเกมส์ไม่เป็น หลังๆฉันก็เลยไม่ค่อยได้แตะมันอีกเลย” ทำให้เขาลงมือแรงขึ้น จนทำให้เซิ่งหวั่นซิงร้อง “โอ้ย” เจ็บออกมาหนึ่งทีเบาๆ บทสนทนาก็จบอยู่ตรงนั้น