ตอนที่ 3 อยากช่วย

ตอนที่ 3

อยากช่วย

ร่างบางเดินมาถึงเดินในครัวในเวลาต่อมา มือเรียวค่อยๆ เปิดฝาตู้เย็นอย่างเบามือเพื่อทำให้เกิดเสียงในนี้เบาที่สุด แม้ว่าเธอจะเข้ามาโดยที่ไม่ได้เปิดไฟสักดวง แต่ก็ยังหวาดกลัวว่าคนที่นอนหลับในห้องทำงานอาจจะตื่นขึ้นมาได้

“แฟนท์ไม่ได้ขโมยนะ สัญญาว่ากลับบ้านพรุ่งนี้แล้วจะซื้อมาคืน”

คนตัวเล็กยืนพูดอยู่หน้าตู้เย็นคนเดียว และอย่างที่บอก เธอไม่ได้มีเจตนาอยากจะลักขโมย เพียงแค่เป็นหยิบยืมของกินก่อน โดยที่ไม่ทันได้บอกเจ้าของห้อง

ดวงตาคู่สวยกวาดสำรวจมองไปยังชั้นต่างๆ ภายในตู้เย็น ก่อนจะเห็นอาหารกระป๋องหลายอย่าง รวมทั้งพวกน้ำผลไม้กล่องมากมายเกือบเต็มตู้ อาหารสุขภาพมากมายหลากชนิด รวมทั้งพวกธัญพืชที่สายดูแลสุขภาพมักจะมีติดตู้เอาไว้ ชลากรก็เป็นหนึ่งคนในประชากรสายสุขภาพเช่นกัน ซึ่งเธอไม่แปลกใจเลยสักนิด

ร่างบางรีบเลือกหยิบของที่ถูกสุดในนั้น ก่อนจะวางและแกะมันลงไว้ตรงโต๊ะเคาท์เตอร์ที่อยู่ตรงหน้า

‘แล้วแฟนท์จะซื้อมาคืนนะเฮีย’

คราวนี้หญิงสาวรีบลงมือทานด้วยความหิวโหยที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เย็นหลังเลิกงาน เพราะความหิวตอนนี้เลยต้องตัวสั่นปากสั่น ทั้งยังตักอาหารกระป๋องเข้าปากด้วยความโหยอย่างถึงขีดสุด จนไม่ทันได้สังเกตฝีเท้าของคนมาใหม่ที่ย่างกรายเข้ามา

พรึบ!!!

“ว๊ายยยย!!”

ทันทีที่มีแขนปริศนาจู่โจมเข้าโอบกอดเอวของเธอเอาไว้แน่น พร้อมกับเกยคางเอาไว้ที่ไหล่บางอย่างถือวิสาสะ ทำเอาคนถืออาหารกระป๋องตกใจพร้อมกับสะดุ้งตาตื่นในความมืดสะหลัว จนอาหารกระป๋องในมือหล่นลงไปกองที่พื้น

0_0!

“เจอโจรเด็กขโมยของกินในครัวแล้ว”

“ฮ... เฮียซาน!”

“….”

ตอนนี้แผ่นหลังบางถูกแนบชิดเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างแน่นหนา ทำให้ร่างสูงสัมผัสได้ถึงความสั่นไหวเล็กๆ ของอีกคน

เขายืนอยู่มุมประตูห้องครัวได้เกือบ 2 นาทีแล้ว เธอคงมองไม่เห็น หรืออาจเป็นเพราะเธอกำลังสนใจอาหารกระป๋องนั่นอยู่

“เฮียมาตั้งแต่เมื่อไหร่ 0_0!” หญิงสาวเอียงคอถามคนด้านหลัง ทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ก็ตั้งแต่เห็นขโมยเปิดตู้เย็นแล้ว”

“มะ ไม่ใช่นะ! แฟนท์ไม่ได้ตั้งใจจะขโมยนะเฮียซาน ค... คือแฟนท์ก็แค่หิว แล้วของพวกนี้แฟนท์ก็แค่ยืมกินก่อน ไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นนะเฮียซาน”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”

ร่างสูงคลายอ้อมกอดออกมาให้คนตัวเล็กได้เป็นอิสระ ก่อนที่เขาจะเดินไปกดสวิตช์ไฟในห้อง เพียงชั่วพริบตาไฟทั้งห้องก็สว่างขึ้นมา จนมองเห็นทุกอย่างภายในห้องนี้ได้ชัดเจน โดยเฉพาะอาหารกระป๋องที่มันหกเรี่ยราดเต็มพื้นห้องตอนนี้

แล้วพอไฟในห้องสว่างแฟนท์ดันไปสะดุดตามองท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเจ้าของห้อง จนต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปก้อนใหญ่ แล้วดูเหมือนว่าชลากรจะจับสังเกตเธอได้ จึงทำท่าหลบสายตาของเขา

“เอ่อ... แฟนท์ขอโทษนะ เดี๋ยวจะทำความสะอาดให้”

เพราะเห็นคนตัวโตจ้องมองลงพื้น ทำให้หญิงสาวหันไปสนใจตาม

ก่อนหน้านี้เธอตกใจที่อยู่ดีๆ ก็มีคนเข้ามากอดอย่างไม่ทันตั้งตัว จนเผลอทำของในมือหล่น และเธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะเอาเรื่องขึ้นมา

“หิว?"

“คือ...” แฟนท์ไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไรดี แต่นึกแล้วก็อยากรู้ว่าทำไมเขาต้องถาม ก็ในเมื่อหลักฐานมันฟ้องขนาดนี้แล้ว

“ไปรอข้างนอกสิ ฉันก็หิวเหมือนกัน” ตั้งแต่เลิกงานเขาเองก็ลืมไปเลยว่าทั้งตัวเองและคนตรงหน้านี้ ยังไม่ได้ทานมื้อเย็นเลย

“หือ? ...”

“จะทำอาหารไง ไม่ชอบให้ใครยืนเกะกะ”

“เฮียจะทำเองหรอ? ให้แฟนท์ช่วยดีกว่าไหม!!?” รีบเสนอตัวช่วยทันที กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจและคิดว่าเธอมีเป็นภาระ

“เกะกะ....” เขาใช้โทนเสียงต่ำบอกอย่างช้าๆ โดยที่ยังมีสีหน้านิ่งเฉยอย่างเช่นเคย

แต่อย่างไรก็ตามแฟนท์เองก็ไม่ยอมแพ้ เธอหันไปเปิดตู้เย็นอีกครั้งเพื่อหาของที่พอจะทำอาหารทานได้ ก่อนที่จะนำมันออกมาวางเตรียมไว้ตรงเคาท์เตอร์ครัว

“เอ่อ... ให้แฟนท์ช่วยดีกว่านะเฮีย” เพราะขณะที่เธอกำลังจัดเตรียมของอยู่ หางสายดันไปสะดุดเข้ากับสายตาคู่คมที่กำลังยืนมองอยู่

แววตาคู่นั้นเยือกเย็นลง ราวกับว่ากำลังจะมีพายุลูกใหญ่แล่นเข้าหาตัวเธอ และมันก็เป็นเช่นนั้นในเสี้ยววินาทีต่อมา เมื่อร่างสูงขยับตัวเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก จากนั้นเขาก็ใช้สองแขนค้ำยันเคาท์เตอร์ครัวเอาไว้อย่างแน่น โดยที่มีคนตัวเล็กอยู่ตรงกลาง ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังถูกเขาล็อกตัวเอาไว้

“อยากช่วย?”

“ฮ ...เฮีย” ความรู้สึกประหม่าเข้าครอบงำแฟนท์จนเย็นวูบไปหมดทั้งตัว

หมั่บ!

“0_0! เฮ้ย!...” แล้วจู่ๆ เขาก็คว้ามือเล็กเข้ากุมสัมผัสใจกลางแก่นกายใหญ่ผ่านเนื้อผ้ากางเกงยีน โดยที่ยังมีมือของเขาควบคุมมือเรียวบางเอาไว้อีกชั้น

คราวนี้ชลากรรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้เห็นสีหน้าของคนตัวเล็กในท่าทีแบบนี้เป็นครั้งแรก ยิ่งเห็นว่าเธอเขินอายจนแก้มแดงปานตำลึง เขาก็ยิ่งอยากแกล้งหนักขึ้นอีก “ช่วยตอนนี้เลยไหม มันกำลังตื่นพอดี”

“ปล่อยมือแฟนท์นะ! อื้ออ!” ร่างบางพยายามออกแรงบิดมือออกจากการกอบกุม ทว่าไม่เป็นผล เพราะแรงที่อีกฝ่ายมีมากกว่า

“ก็อยากช่วยไม่ใช่เหรอ? หึหึ”

“มะ... ไม่ใช่ช่วยแบบนี้ เฮียปล่อย!”

มือหนาข้างที่กุมมือเรียวบางอยู่ออกแรงบีบมือเล็กให้สัมผัสนวดคลึงส่วนที่มันกำลังดุนดันสู้ฝ่ามืออยู่ภายใต้เนื้อผ้า ตอนแรกเขากะจะแกล้งเธอแค่นิดเดียว แต่ตอนนี้เลือดในกายของเขากำลังสูบฉีดขึ้นมามากแล้ว ข้างล่างของเขามันเริ่มปวดหนึบ จนนึกอยากจะทำให้มันปลดปล่อย

“แต่ฉันอยากให้ช่วยแบบนี้”

สาบานได้ว่าเขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครอื่น นี่คือครั้งแรก ไม่รู้ว่าสิ่งศักดิ์องค์ไหนมาดนใจให้ผีผลามทำเรื่องน่าอายแบบนี้ ทว่ามันเป็นไปโดยอัตโนมัติหาสาเหตุไม่ได้ เลยต้องตามน้ำไปอย่าให้เสียฟอร์ม

“เฮีย อย่า...”

แฟนท์เริ่มรู้ชะตาตัวเองแล้ว เพราะตอนนี้ไอ้นั่นของเขามันกำลังสู้มือเธออยู่ จากนั้นจึงรีบขยับตัวหนี ทว่าคงลืมไปแล้วว่าตนเองยืนพิงเคาท์เตอร์ครัวอยู่แนบชิดจนจะฝังร่างเข้าไปในโต๊ะได้แล้ว

ปากแดงระเรื่อที่เผยอออกมาน้อยๆ บวกกับสายตาที่มองเขาด้วยท่าทีประหม่า หนำซ้ำกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ บนตัวเธอ.... ทำไมเลือดลมในกายถึงได้พุ่งขนาดนี้

หมั่บ!

“ว๊ายย! อื้อออ 0_0!!!”

จ๊วบ ~

“อื้อออ!!!”