ตอนที่ 5 ไม่ชอบอะไรมักได้แบบนั้น

“ไหนของที่มาเอา”

“ก็นี่ไง”

ใบข้าวชูถุงกระดาษขนาดเล็กให้คนถามได้ดู ดวงตาคมชำเลืองมองถุงที่อีกฝ่ายถือขึ้น ปฐพีย่นคิ้วเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องมาพวกข้าวของเครื่องใช้สำคัญ แต่สิ่งที่คนแก่กว่ามาเอามันกลับเป็นแค่ถุงใบเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของปฐพี

“มาตั้งไกลมาเอาแค่นี้เนี่ยนะ”

เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เข้าใจ แอบคิดในใจว่าไม่คุ้มค่ากับการรีบมาเสียเลย แค่ของชิ้นเล็กในถุงนั้น รอวันว่างค่อยมาเอาก็ได้ ขณะที่หญิงสาวนั่งข้างเบาะข้างๆ ก็มีสีหน้าเจื่อนลง เธอกำลังนึกว่ารบกวนอีกฝ่ายมากเกินไปหรือเปล่า

“อยากรู้ไหมว่าทำถึงต้องมาในตอนมืดค่ำขนาดนี้” เสียงหวานเปล่งออกมาอย่างเรียบๆ

“ก็คงไม่พ้นพวกนาฬิกา หรือไม่ก็แหวนที่ไอ้...ที่แฟนหมอพี่ซื้อให้”

นั่นคือสิ่งที่ปฐพีคิด แต่ทว่าข้าวของที่ใบข้าวต้องรีบกลับมาเอาด่วนมันมีค่าต่อจิตใจ ไม่สามารถตีราคาเป็นมูลค่าได้

“ไม่ใช่”

เธอปฏิเสธในสิ่งที่ปฐพีพูดออกมา ไม่ได้มาเอาสิ่งของอย่างที่เขาว่า ใบข้าวล้วงมือเข้าไปในถุงกระดาษหยิบของด้านในออกมา มันเป็นกรอบรูปขนาดไม่กี่นิ้วคนในภาพหน้าตาไม่ต่างจากหญิงสาวเสียเท่าไหร่ แต่หากมองดีๆ ไม่ใช่คนเดียวกัน

“รูปพี่เองเหรอ แต่เก่าไปนิด”

“...”

คนในรูปคือผู้ให้กำเนิดของหญิงสาว เพราะมีใบหน้าที่คล้ายกันมากและยังเป็นรูปถ่ายสมัยสาวๆ ทำให้คนอายุน้อยแยกไม่ออกว่าคือคนละคนกัน

“แล้วก็นี่”

หยิบสร้อยคอที่มีจี้ทรงกลมมีก้อนสีเทาถูกหล่อหลอมด้วยกรอบพลาสติกแข็งคล้ายกับพระเหลี่ยมทอง ทว่ามันไม่ใช่ ด้านในคืออัฐิกระดูกของแม่ ครั้นเสียชีวิตไปเมื่อ 3 ปีก่อน ใบข้าวใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังมาตลอดเพราะแม่ป่วยด้วยโรคประจำที่ไม่มียารักษา สาเหตุของการย่างก้าวมาเรียนพยาบาลส่วนหนึ่งก็มาจากอาการเจ็บป่วยออดๆ แอดๆ ไม่หายสักที หวังว่าสักวันหากเรียนจบจะใช้ความรู้ที่มีดูแลรักษาแม่ให้แข็งแรงขึ้น แม้จะไม่ได้เรียนหมอโดยตรงเพราะค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงอีกทั้งสมองพร้อมรอยหยักไม่สามารถไปถึงขั้นถึงเรียนแพทย์ได้ แต่อย่างน้อยการเป็นนางพยาบาลก็ยังพอให้เธอได้ช่วยเหลือคนเป็นแม่ได้บ้างไม่มากก็น้อย

“เรียนจบมาแทนที่จะได้ดูแลแม่ แต่ต้องดูแลคนอื่นเพราะเป็นอาชีพเดียวที่ใช้เลี้ยงดูครอบครัว”

คนอายุมากถอนหายใจในยามที่ต้องเล่าเรื่องราวในอดีตโดยเฉพาะการพูดถึงบุพการีที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ปฐพีเมื่อเห็นอาการของคนข้างๆ จากที่คิดว่าการมาในครั้งนี้มันดูไร้สาระ ทว่ามันกลับทำให้เข้าทวนคำพูดตัวเองเสียใหม่ ใบข้าวต้องการพาแม่ไปอยู่ด้วยในทุกๆ ที่ที่เธอไป

“แม่พี่เองเหรอ”

“...” ใบข้าวพยักหน้า

“พี่ไม่มีพี่หรือน้องเลยเหรอ”

“ไม่มี ฉันลูกคนเดียว”

“แล้วญาติพี่ล่ะ”

ใบข้าวส่ายหน้าเป็นคำตอบตั้งแต่พ่อเสียเมื่อครั้งเป็นเด็ก ก็เหมือนว่าญาติทางฝั่งพ่อจะหาเรื่องกลั่นแกล้งแม่ตลอดเวลา พอจะจับใจความได้ว่าคุณย่าไม่ชอบแม่ของใบข้าวเป็นทุนเดิมเพราะมีผู้หญิงที่หมายหมั้นไว้ให้ลูกชายแล้ว แต่โชคชะตาไม่รู้ว่าเล่นตลกอะไรจู่ๆ ใบข้าวก็เกิดมาในสถานการณ์ที่ญาติฝั่งพ่อกำลังกีดกั้น

“พอพ่อเสีย เราสองแม่ลูกก็เลยอยู่ไม่ได้แล้วย้ายออกมาอยู่กันเอง”

“อย่างกับละคร แม่ผัวกับลูกสะใภ้ไม่ถูกกัน”

“มีเยอะแยะ”

“หวังว่าแม่ผมจะไม่เป็นเหมือนคุณย่าพี่นะ”

“คุณอาใจดีจะตาย เคยเล่าว่ามีผู้หญิงมาตบกันที่ไร่ด้วย”

จากที่กำลังเศร้าเรื่องตัวเอง ใบข้าวก็ปรับอารมณ์หันมาสนใจเรื่องราวของคนอายุน้อยกว่า

“แม่ก็พูดเกินไป ไม่มีหรอก”

ลนลานส่ออาการไม่เป็นปกติ พยายามจะรักษาภาพลักษณ์ให้ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นต่อหน้าสาว แม่ก็มาสกัดด้วยการพูดความจริงจนต้องทำรั้วรอบไร่เพื่อไม่ให้ผู้หญิงของปฐพีเข้ามาโดยพลการ

“ฉันรู้น่า ไม่ต้องอาย มันก็คงจะเป็นธรรมดาของเด็กผู้ชายหน้าตาดี สาวๆ ก็หมายปองอยากได้เป็นเจ้าของ”

“พี่จะบอกว่าผมหล่อ”

ปฐพีจัดอยู่ในผู้ชายหน้าตาดี ไม่ว่าจะทุกส่วนประกอบของร่างกายเขาได้จากพ่อเลี้ยงปรเมศมาเกือบ 100% หน้าตาถอดแบบพ่อเลี้ยงสมัยเป็นหนุ่มอย่างกับก๊อบปี้วาง รูปร่างส่วนสูงทุกอย่างไม่มีผิดเพี้ยนยกเว้นก็แค่นิสัยที่คนเป็นลูกดูทะเล้นและเจ้าคารมมากกว่าพ่อเลี้ยงปรเมศ

“คุณหล่อจริงๆ คุณอาเจ้าขาชอบชมว่ามีลูกชายหน้าตาดีเหมือนพ่อ”

คนฟังยิ้มเขินแม้จะรู้ตัวเองว่าใบหน้าหล่อเหลาแค่ไหนแต่เมื่อมีผู้หญิงเอ่ยปากขนาดนี้ไม่เขินก็ให้มันรู้ไป

“แล้วที่บอกว่าสาวๆ หมายปอง มันหมายถึงพี่ด้วยไหม”

ปฐพีส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยตามนิสัย คารมเป็นต่อรูปหล่อก็ไม่เคยเป็นรอง ในขณะที่ใบข้าวไม่ได้เคอะเขินกับดวงตาคมเข้มมันแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ในวัยยี่สิบแปดถูกผู้ชายจีบมาทุกรูปแบบ สำหรับปฐพีถือว่ายังเป็นมุกเตาะสาวระดับอนุบาล ใบข้าวหัวเราะเสียงเบาทำอีกฝ่ายประหม่าหมดความมั่นใจ หากเป็นคนอื่นเพียงตบมุกลักษณะแบบนี้ก็ม้วนตัวบิด ทว่าใบข้าวกับเพิกเฉยซ้ำยังยิ้มตลกจนปฐพีเป็นฝ่ายอายแทน

“ไม่ค่อยอินกับการเตาะสาวแบบนี้”

ปฐพีหน้าแตกพอสมควร มันไม่ง่ายกับการหว่านเสน่ห์ให้ใบข้าวและมักจะรู้ทันเขาเกือบทุกอย่างดักได้ทุกทาง ผู้เกิดก่อนมักมองอีกฝ่ายออกแม้จะไม่ทั้งหมด แต่ทว่าทุกการเดามันถูกต้องอย่างที่คิดจริงๆ ปฐพีมีทีท่าจะแจกขนมจีบ มันก็คงเป็นเพียงพฤติกรรมของผู้ชายหน้าตาดีที่มักบริหารเสน่ห์และใบข้าวก็เจอคนประเภทนี้ออกบ่อย

“วันนี้อาจจะไม่ วันหน้าพี่อาจอยากอินกับผมก็ได้”

“ไม่มีทาง ฉันไม่ชอบเด็ก”

ใบข้าวยืนยันออกมา สเปคจริงๆ ไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า ผู้ชายที่เคยคบก็อายุมากกว่าทั้งนั้นอาจเป็นเพราะว่าการมีแฟนอายุมากกว่ามันแลดูใส่ใจความรู้สึกกันดี แต่ที่ผ่านก็มักผิดหวังกับการปล่อยปละละเลยมาตลอดและกับคนปัจจุบันมันก็เริ่มไม่ต่างจากคนก่อนหน้านี้

“โบราณเขาว่า ไม่ชอบอะไรมักได้แบบนั้น”

ชายหนุ่มกระตุกมุมปากยกโค้งขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ไอ้ที่ว่าไม่ชอบมักพัวพันมานักต่อนัก

“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เอาเวลาที่คิดว่าจะเอาฉันไปเป็นหนึ่งในแค็ตตาล็อกของคุณ ไปทุ้มให้กับสาวคนอื่นเถอะ”

คำพูดเหมือนกรรไกรตัดริบบิ้นขาดฉับ ไม่มีลู่ทางให้ปฐพีได้บริหารเสน่ห์ ในขณะที่ใบข้าวเองไม่สนใจกับเรื่องพวกนี้เพราะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แม้สถานภาพมันจะระหองระแหงกันบ้างแต่ก็ไม่มีคำไหนที่เอ่ยออกมาเขาและเธอจบความสัมพันธ์ ทุกวันนี้ก็ยังยืนหยัดรอกระชับความสัมพันธ์หากพี่หมอกลับมาได้ใกล้ชิดกันทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้นก็ได้

"ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าพี่จะเกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงหรือเปล่า"

"เอาเป็นว่า ฉันมองไม่เห็นทางที่จะกินของอย่างที่คุณว่า"

ปฐพีพยักหน้าเมื่ออีกฝ่ายยืนยันคำเดิม ผู้หญิงแบบนี้เขาไม่เคยเจอ หากคิดจะจีบคนตรงหน้าจริงๆ คงเป็นสิ่งที่ท้าทายไม่ใช่น้อย