คนของปฐพี

รถยนต์คันหรูขับเคลื่อนออกจากไร่ภูมิดินด้วยความเร็วสูงในช่วงเวลา 4 ทุ่ม ซึ่งถือเป็นเวลาค่อนข้างดึก สำหรับพื้นที่บริเวณภูเขาที่รายล้อมไปด้วยผืนป่า ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีที่ดินแถบนี้ก็ยังคงความธรรมชาติไว้เหมือนเดิม

แน่นอนว่าเจ้าของรถป้ายแดงที่เพิ่งถอยด้วยเงินสดมูลค่าเกือบสามสิบล้าน เป็นของขวัญในวันรับปริญญาของปฐพี ชายหนุ่มที่เพิ่งเรียนจบการศึกษาจากแอลเอช้า ทว่าจบช้ากว่าเพื่อนร่วมรุ่นเกือบสี่ปี เหตุผลก็เพราะเกเรอย่างหนักจนคนเป็นแม่อย่างเจ้าขา เมียพ่อเลี้ยงปรเมศขู่จะตัดออกจากกองมรดก เป็นผลให้ถูกส่งตัวไปเรียนต่างประเทศเพราะปฐพีคือความหวังเดียวที่จะเข้ามาช่วยงานในไร่ภูมิดิน ส่วนน้องๆ เจ้าแฝดที่มีอายุห่างจากลูกชายคนโตไม่กี่ปีก็มีร่างกายไม่สมบูรณ์แข็งแรง สาเหตุอาจมาจากคนเป็นพ่ออายุมากเกินไป ดังนั้นปฐพีจึงเป็นหัวหลักที่ต้องมาสานต่อธุรกิจของพ่อเลี้ยงปรเมศ

"พี่ออกมาแล้วครับ หนูอยู่ไหน"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามปลายสาย ในวันนี้ปฐพีชายหนุ่มรูปหล่อผิวขาวราวกระดาษที่ถูกส่งไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่อายุจบชั้นมัธยมศึกษาที่หกเพราะชอบแกล้งคนงานในไร่จนปรเมศเอือมระอา

(เปรี้ยวแต่งตัวใกล้เสร็จแล้วค่ะ)

ปฐพีวิดีโอคอลหาผู้หญิงที่เพิ่งพูดคุยกันผ่านแอปพลิเคชันหาคู่ แน่นอนว่าชายหนุ่มหน้าตาดีแถมโพรไฟล์รวยระดับร้อยล้านลูกชายคนโตเจ้าของไร่ภูมิดินที่ใหญ่อันดับต้นๆ ของเมืองไทย ย่อมมีแต่ผู้หญิงอยากเข้าหาแต่ทว่าปฐพีกลับเลือกที่จะคุยกับผู้หญิงที่ชื่อเปรี้ยว หญิงสาวอายุเพียง 20 ปี เด็กมหาวิทยาลัยดาวคณะที่หนุ่มๆ ต่างหมายปอง ช่วงชิงแข่งกันจีบกับชายคนอื่น พลันนั้นคือผู้ชนะ เปรี้ยวยอมสลัดผู้ชายเข้ามาพัวพันเพื่อคุยกับเขาคนเดียว

“พี่รอใต้คอนโดนะครับ”

(ได้ค่ะ พี่พีจอดฝั่งด้านขวานะคะ ด้านซ้ายเป็นที่จอดรถของคนใหญ่คนโต)

ปฐพีแอบเอะใจอยู่บ้าง คอนโดแห่งนี้มันมีการกำหนดที่จอดรถของบุคคลตามลำดับชั้นหน้าที่การงานด้วยเหรอ อีกทั้งเขาเคยมาที่นี่หลายครั้งก็ไม่เคยได้ยินเปรี้ยวพูดแบบนี้ ทว่าก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะจุดประสงค์การมาหาในครั้งนี้ไม่เชิงคิดถึงแต่เพราะการคว้าดาวมหาวิทยาลัยดังมาครอบครองมันช่างรู้สึกว่าตัวเองแม่งโคตรเจ๋ง

รถหรูขับเข้าจอดตามที่เปรี้ยวบอก ทว่าหญิงสาวกลับใช้เวลานานมากทีเดียวกว่าจะลงมาด้านล่าง ร่างอวบเดินย่องแอบตามต้นเสา ทำให้ปฐพีที่นั่งมองอยู่ในรถเริ่มสงสัยกับพฤติกรรมการเดินที่ไม่เป็นปกติอย่างเช่นทุกครั้งที่มาหา

“พี่รอนานเลย”

ลุกลี้ลุกลนเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง

“เปรี้ยวมองหาอะไร"

ชายหนุ่มชำเลืองตามองตามคนอายุน้อย ทว่าก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ สตาร์จเครื่องยนต์เพื่อพาหญิงสาวออกไปดินเนอร์มื้อดึกและคงจะพากันไปนอนในโรงแรมแห่งหนึ่งอย่างเช่นทุกครั้ง

"พี่พี!!"

เปรี้ยวเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจและสะดุ้งตัวราวกับคนทำผิด ครั้นมีรถสปอร์ตขับมาจอดขวางตรงหน้า แสงไฟหน้ารถสาดสูงเข้ากระบอกตาคู่คม พลันนั้นทำให้ฝ่ายตรงข้ามมองเห็นปฐพีชัดเจน แต่เปรี้ยวกลับก้มต่ำหมอบตัวลงเบาะนั่ง

“มีอะไร ทำไมต้องหลบแบบนั้น”

“พี่พีขับรถออกไป ขับออกไปก่อน”

“ขับไปยังไง รถคันนั้นจอดขว้างอยู่”

“ไปสิ!! เปรี้ยวบอกให้ไป”

เธอสั่งให้ปฐพีรีบขับรถ ทว่าก็ไม่อาจขับผ่านไปได้เมื่อถนนใต้คอนโดมันเป็นเลนแบบวันเวย์ ทว่าอีกฝ่ายขับย้อนศรเพื่อมาดัก

“ไปไม่ได้ ขับออกไปก็ชน"

“พี่อยากกินลูกปืนหรือไง"

ได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้าง แม้จะเกเรอยู่บ้างแต่ก็ไม่เคยเกเรถึงขั้นชกต่อยดวนปืนกับใครเพราะคนเป็นแม่เคยขอไว้ก็ยังยับยั้งชั่งใจที่จะไม่ทำ ทว่าเรื่องผู้หญิงก็ย่อมมีบางตามประสาผู้ชาย

"อย่าบอกนะว่าเป็นผัว"

เปรี้ยวพยักหน้าในเวลาจวนตัวที่ไม่อาจโกหกได้ มีเสี่ยเลี้ยงอยู่แล้วแต่แอบมาคุยกับปฐพี คนฟังขบสันกรามแน่นเหมือนถูกหยาม เขาถูกอีกฝ่ายหลอกว่าโสดมาตลอด

แม่งเอ๊ย!! เสียท่าให้เมียชาวบ้าน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น...

“ที่ผ่านมามีผัวตลอดเหรอ"

“พี่รีบไป เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน"

“โกหกพี่มาตลอดใช่ไหม"

“ไปเร็ว"

ชายฉกรรจ์ฝั่งตรงข้ามเดินเข้ามากระชั้นชิดพร้อมกับปืนกระบอกสีดำ เป็นนาทีที่ปฐพีเข้าเกียร์ถอยหลังและหมุนพวงมาลัย เคลื่อนตัวรถออกไปด้านข้างเป็นฟุตบาทรอบลานจอดรถ หมายความว่าไม่ใช่ถนนสำหรับเดินรถและเป็นพื้นต่างระดับ

ตุบ!!

ล้อแม็กทรงสวยกระทบเข้าขอบฟุตบาท รีบเหยียบคันเร่งเพื่อให้มันพุ่งออกไปยังด้านนอก จากนั้นเอื้อมมือเปิดประตูฝั่งด้านซ้ายแล้งผลักคนด้านข้างลงจากรถอย่างเร่งรีบ หากขืนยังเอาไปด้วยคงโดนผัวเขาตามยิงกบาลเป็นข่าวลงโซเชียลแน่นอน

“พี่พี เปรี้ยวไปด้วย"

“ยังมีหน้ามาขอไปด้วย โกหกพี่ขนาดนี้ยังต้องใจดีอีกเหรอ"

เมื่อผลักร่างอวบลงจากรถแล้วรีบปิดประตูพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง ทว่าดูเหมือนเรื่องจะไม่จบเพียงเท่านี้ เมื่อรถสปอร์ตคันเดิมยังขับตามปฐพีมาติดๆ เหมือนจะเอาเรื่องให้ได้

“แม่งเอ๊ย!!”

มองกระจกส่องหลังก็ยังเห็นรถคันเดิมที่มีชายสองคนนั่งมาด้วยกัน อีกคนเห็นชัดว่าถือปืนเตรียมจะยิงออก ปฐพีขับด้วยความเร็ว ทว่าถนนในเมืองไทยไม่ค่อยคุ้นชินสักเท่าไหร่ เขากำลังเสียเปรียบชายฉกรรจ์ที่ตามมา เป็นจังหวะนรกของปฐพีอีกแล้ว เมื่อข้างหน้าคือสัญญาณจราจรและยังเป็นสัญญาณไฟสีแดงอีกด้วย

“เวรแล้วไอ้พี ทำไงดีว่ะเนี่ย แม่รู้เอาตายเลย"

เหงื่อเริ่มแตกในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน ปฐพีไม่มีทางออก มองไปด้านข้างก็เห็นผู้หญิงร่างเล็กเดินกินลูกชิ้นอย่างสบายใจ เวลาตายจวนตัวเข้ามา รีบเปิดประตูลงจากรถในทันที

“ที่รัก คุณยังโกรธผมอีกเหรอ"

“!!”

ผู้ถูกกอดตกใจอย่างหนัก ทว่าก็ร้องไม่ออกเมื่อลูกชิ้นลูกใหญ่คาอยู่ในปาก ทำได้ก็แค่สะบัดตัวพร้อมเสียงอู้อี้ในลำคอ ปฐพีกำลังเล่นละครตบตาชายที่ขับรถไล่ตามหลังจากระแคะระคายว่าเมียเด็กกำลังติดผู้ชายคนใหม่

“อื้อ" มือเล็กตีเปาะแปะเข้าที่แขนของปฐพีให้เขาได้ปล่อยตัว แต่อีกฝ่ายกลับกอดแน่นและกระซิบข้างใบหู

“ช่วยผมหน่อย"

“..." นิ่งชะงักเมื่อผู้ชายแปลกหน้าเอ่ยขอความช่วยเหลือ

“ช่วยแกล้งเป็นแฟนผมที" ปฐพียังทำท่าทางง้องอนแกล้งตบตาชายที่ตามมาและมันก็ได้ผลเมื่อชายสองคนถอยห่างออกไปหลังจากจับตามองมาสักระยะ อาจเป็นเพราะปฐพีหยิบเสื้อสูทสวมใส่ทับตอนลงจากรถเลยทำให้ชายทั้งสองที่ตามมาเกิดความไม่แน่ใจ

แค่กๆ ร่างบางไอโขลกจนลูกชิ้นที่กำลังจะอุดหลอดลมตายพุ่งออกมา อ้าปากได้ก็แหกปากโวยวายในทันที

"โรคจิต ช่วยด้วย!!"

ปฐพียกมือปิดปากคนที่กำลังอ้าไม่ให้ได้ส่งเสียง นอกจากจะโดนลูกปืนผัวแฟนสาวยังจะโดนกระทืบข้อหาเป็นโรคจิตอย่างไม่ตั้งใจ

“เงียบๆ ก่อน ผมอธิบายได้"

...

ร้านก๋วยเตี๋ยว

“เรื่องมันก็เป็นแบบที่ผมพูด”

วางแก้วน้ำสเตนเลสลงบนโต๊ะสีแดง หลังจากยกดื่มจนพร่องครั้นคอแห้งอย่างหนักเพราะพยายามอธิบายให้ผู้หญิงตรงหน้าเข้าใจอยู่นานสองนาน

“ถ้าขอความช่วยเหลือดีๆ ก็คงไม่เป็นแบบนี้”

“ผมขอโทษ ว่าแต่คุณชื่อ..."

“...”

“งั้นผมแนะนำก่อน ผมปฐพีหรือเรียกพี่เฉยๆ ก็ได้"

“ฉันใบข้าว สั้นๆ ก็คือข้าว”

“ครับ”

แนะนำชื่อกันแล้ว ก็นั่งก้มหน้าซดก๋วยเตี๋ยวของใครของมัน กลายเป็นว่าดินเนอร์มื้อดึกกับดาวมหาวิทยาลัยกลายเป็นหญิงสาวแปลกหน้าที่เขาโผล่เข้าไปกอด พลันสายตาคมแอบมองคนตรงหน้าก็เห็นว่าใบข้าวกำลังโซ้ยก๋วยเตี๋ยวถ้วยที่สองเหมือนคนอดอยากมาก

“ตัวแค่นี้กินจุเหมือนกันนะเนี่ย”

เอ่ยเพียงในใจ มองคนกินแบบเอร็ดอร่อยก็เผลออมยิ้มอย่างลืมตัว ก่อนต่างฝ่ายจะแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางกลายเป็นเพียงคนที่บังเอิญผ่านมารู้จัก