ตอนที่ 2 ท่านอ๋องเอวดุ

"คุณชาย อ๊ะ อื้อ..."

"แคว๊ก!!"

ชุดบางนั้นถูกกระชากออกในทีเดียว ภายใต้ชุดนั้นงดงามยิ่งกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้ ทั้งขาวและเนียนน่าสัมผัสไปเสียหมด อกอวบนุ่มที่ซ่อนรูปตรงหน้ามันใหญ่โตมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก ไหนจะยอดถันสีชมพูสดที่เพียงเห็นก็อยากจะครอบครองนั่นอีก

ไม่นานลิ้นหนาก็ก้มลงจัดการมันอย่างหิวโหย ว่านชิงดิ้นเร่าอยู่ในอ้อมแขนของเขา นางรู้สึกร้อนรุ่มจนต้องการมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว แม้ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่เปลือยกายต่อหน้าผู้อื่นแต่นางกลับอยากให้เขากระชากมันออกไปให้หมดในคราวเดียว

"คุณชาย อ๊าา ได้โปรด เร็วเข้าเถิดเจ้าค่ะข้าต้องการท่านเช่นกัน"

เสื้อผ้าทั้งคู่ถูกสลัดทิ้งโดยเร็ว สงครามกำลังจะเริ่มขึ้นเมื่อร่างหนาประกบลงไปพร้อมกับส่งลิ้นเข้าไปยังปากของนาง ลิ้นที่ตวัดกันไปมาทำให้อารมณ์ทั้งคู่กระเจิดกระเจิง เรือนร่างของนางเหตุใดจึงงดงามเช่นนี้ ทั้งขาวเนียนจนอยากทำให้เป็นริ้วรอยด้วยมือและปากของเขา

นางเป็นของเขาแล้ว เป็นของเขาผู้เดียว เมื่อเริ่มลงมือ เสียงครางนั้นทำเอาเขาได้ใจเมื่อนางเริ่มตอบโต้เขา มือเรียวนั้นจับศีรษะเขาแน่นเมื่อเขาระดมรัวลิ้นลงไปที่กลีบดอกไม้ใจกลางลำตัวพร้อมกับโลมเลียน้ำที่ไหลออกมาไม่หยุดของนาง โหนกนูนนั้นเริ่มร้าวเพราะแรงกดของปากและจมูกที่ฝังแน่น

"อ๊าา...อ๊าา คุณชาย อื้อ... เร็วเข้าเจ้าค่ะ อ๊าา...”

"รออีกเดี๋ยว ข้ายังชิมไม่หมด อา!!..... รอก่อน"

เขายังอยากชิมรสชาติหอมหวานตรงร่องนั้นอยู่ เขานึกไม่ถึงว่าจะติดใจมันตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำเช่นนี้ ซึ่งเขาไม่เคยทำเช่นนี้กับผู้ใดมาก่อน แต่กับนางเขากลับทำโดยไม่คิดสักนิดเมื่อจับนางแยกขาได้เขาก็เริ่มสอดใส่มังกรยักษ์เข้าไปทันทีจนนางร้องขึ้นมา เขาลืมเสียสนิทว่านี่อาจจะเป็นครั้งแรกของนาง

"อ๊ะ ...ข้าเจ็บ ฮือ...เจ็บมากเลย"

"ข้าอยู่นี่ว่านชิง อย่าร้องนะคนดีอีกเดี๋ยวก็จะไม่เจ็บแล้ว อดทนอีกนิด อาา...อีกนิดเดียว..."

เสียงกัดฟันดังลอดออกมาจนเขาได้ยิน แม้ว่าอยากจะหยุดเพื่อให้นางได้ทำใจสักหน่อยเพราะนี่คงเป็นครั้งแรกของนางเป็นแน่

แต่เขาหยุดไม่ได้แล้วเรือนร่างของนางเย้ายวนเขามากเกินไป เขาไม่สามารถหยุดความปรารถนานี้ได้จึงเปลี่ยนเป็นจูบนางเพื่อปลอบแทน นิ้วก็พลันจับที่ยอดปทุมถันสีงามนั้นไปมาจนคนใต้ร่างเริ่มเปลี่ยนเป็นครางรับแทน

"อาา...คุณชาย"

"ไม่เจ็บแล้วใช่หรือไม่"

"อื้อ...ไม่เจ็บแล้ว อ๊าา...อ๊าาา คุณชาย ข้า...อ๊าา"

"เจ้าจะเสร็จสินะ เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าเอง"

เขาทำตามที่พูดเมื่อลิ้นเริ่มโลมเลียยอดอกพร้อมกับจังหวะที่กระแทกถี่ๆ เข้าไปจนร่างของว่านชิงแอ่นและกระตุกขึ้นมา

เขาดึงขานางเอาไว้จนบั้นท้ายนางลอยขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับกระแทกไม่หยุดเมื่อนางเริ่มนิ่งลงและหายใจหอบเขาจึงค่อยๆปล่อยขานางลงและดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

"เป็นอย่างไรบ้างว่านชิง"

"ข้า...."

"เจ้าต้องการอีกหรือไม่"

"คุณชาย....คือว่า...อ๊า....อ๊าา...ต้องการเจ้าค่ะ อ๊าา...คุณชาย"

เขารู้ว่าฤทธิ์ยานั้นไม่หมดไปง่ายๆแน่เขาจึงจับนางขึ้นนั่งคล่อมบนตัวเขาและเริ่มยกบั้นท้ายกลมกลึงนั้นบดขยี้กับมังกรยักษ์ข้างใน เมื่อนางเริ่มรับได้แล้วเขาจึงเริ่มจังหวะด้วยพร้อมกับว่านชิงที่ตัวเริ่มเอนหงายเพราะความเสียวซ่านที่เขามอบให้

ร่องรอยเพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง จนบัดนี้ทั้งเรือนกายของว่านชิงตั้งแต่หน้าอกจนถึงหลังและขาอ่อนของนางเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำทั้งตัว

"ว่านชิง ข้าจะเปลี่ยนท่าแล้ว เจ้าเสร็จไปอีกรอบแล้วสินะ"

นางไม่ตอบสิ่งใดกับเขา นางไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยสักนิด รู้เพียงว่ารู้สึกว่ามองสิ่งใดไม่เห็นอีกแล้ว นางได้ยินเพียงเสียงกระซิบของเขาที่บอกว่ากำลังจะทำสิ่งใด เหตุใดเขาจึงเก่งนัก จับจุดถูกไปเสียหมด

ไม่ว่าจะจับตรงไหนบนร่างกายนาง ว่านชิงก็รู้สึกว่ามีความรู้สึกร่วมกับเขาทุกครั้ง ไม่รู้ว่าผ่านเวลาไปนานเท่าใด เขาพานางไปสวรรค์มากี่รอบ แต่นางมารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนรถม้าของเขาแล้ว

"นี่ข้า...นี่พวกเรา...."

"เจ้านอนพักก่อนเถอะ ถึงแล้วข้าจะเรียก"

"แต่ว่า...โอ๊ย!!"

"ข้าบอกว่าอย่าพึ่งลุกอย่างไรเล่า"

"เกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าคะ"

"เจ้าสลบไปก่อนที่...."

ว่านชิงได้แต่ก้มหน้ารับ ใช่แล้ว นี่คือพันธะสัญญาที่เขากับนางทำร่วมกัน นางต้องเป็นคณิกาส่วนตัวของเขา เมื่อเขาต้องการเมื่อใดนางต้องทำหน้าที่นั้น แลกกับการที่เขาช่วยนางออกมา

ข้อตกลงคือจะต้องไม่ผูกมัดตัวเขาไว้กับนาง เขาต้องการนางได้แต่นางห้ามต้องการเขา นางต้องเป็นของเขาคนเดียวห้ามยุ่งเกี่ยวกับบุรุษอื่นนอกจากเขา จนกว่าเขาจะเบื่อและยอมปล่อยนางไปจากเขา

“เจ้าคิดสิ่งใดอยู่งั้นหรือ”

“เปล่าเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดี เจ้าหิวหรือไม่”

“นิดหน่อยเจ้าค่ะ”

“จงหมิง แวะข้างหน้าหน่อยข้าจะกินข้าว”

“ขอรับ”

“คุณชาย ท่านมิต้อง…”

“ข้าก็หิวเช่นกัน เอาเถอะ ใช่ว่าข้าจะกินเจ้าครั้งเดียวเมื่อไหร่ เราพักเพื่อเติมพลังก่อน กลับจวนไปเจ้าต้องรับผิดชอบเจ้าคงไม่ลืมข้อตกลงของเราเสียล่ะ”

“เจ้าค่ะ ข้าทราบดี”

ทั้งคู่เดินลงจากรถม้าไปที่ร้านบะหมี่ นางไม่กล้าเอ่ยถามเรื่องที่ออกมาจากหอเซียงเฟยว่าเขาใช้วิธีการใด แต่ไม่บอกก็พอจะทราบว่าเขาคงจ่ายค่าตัวนางให้กับเจ้าของหอเซียงเฟยแล้วเป็นแน่

“เจ้าพูดน้อยจริง ไม่มีสิ่งใดจะพูดบ้างหรือ”

“ข้าไม่แน่ใจว่า…คุณชายจะให้ข้าพูดหรือถามได้มากน้อยเพียงใดเจ้าค่ะ”

“เจ้าอยากถามสิ่งใดเล่า หากตอบได้ข้าจะตอบ หากตอบไม่ได้ข้าจะเงียบเป็นอันรู้กันว่าข้าไม่ตอบ ตกลงหรือไม่”

“ข้า…”

“เจ้ากินอะไร บะหมี่หรือข้าวดีเล่า”

“บะหมี่ก็ได้เจ้าค่ะ”

“จงหมิง”

“ขอรับ”

“เจ้าถามมาสิ ข้าให้จงหมิงไปสั่งให้แล้ว”

“เหตุใดคุณชายจึงยอมช่วยข้าออกมาจากที่…นั่นเจ้าคะ”

“ในตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้ ข้าคิดว่าโชคดีมากที่นำเจ้าออกมาจากที่นั่น”

“เพราะเหตุใดเจ้าคะ”

“ข้าจะบอกเจ้าเมื่อเรากลับถึงจวนแล้ว”

เขามองหน้านางอย่างมีความหมาย ใบหน้านางร้อนผ่าวอย่างบอกไม่ถูก สายตาเย้ายวนนั้นทำเอานางใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านางเองก็เริ่มหวั่นไหวไปกับสายตาอบอุ่นและยั่วยวนนั่นเข้าแล้ว

“บะหมี่มาแล้ว รีบกินเถอะจะได้รีบกลับ”

จวนพักตากอากาศท่านอ๋อง

“ถึงแล้วล่ะ ลงมาสิ”

หยงว่านชิงเดินตามเขาเข้ามาในจวนที่เงียบสงบ ระหว่างทางนางก็ถามไปบางอย่างเกี่ยวกับหอเซียงเฟยนั่น แต่นางก็ยังไม่กล้าถามเรื่องอื่น เขาถามเพียงชื่อนางและอย่างอื่นก็ไม่ถามเช่นกันเพราะเขาเริ่มจูบนางมาตลอดทางจนถึงจวน และเมื่อเดินถึงจวนแล้วก็พานางเดินมาที่ห้องอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“คืนนี้พักที่นี่ก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ ขอบคุณ อื้อ...อ๊าา คุณชาย”

“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าที่หอเซียงเฟยนั่น…เจ้าทิ้งข้าไว้กลางทางคนเดียว คืนนี้เจ้าต้องรับผิดชอบนะว่านชิง”

“เจ้าค่ะ ข้าจะรับผิดชอบเอง อ๊าา เดี๋ยวก่อนคุณชาย อื้อ…แน่น…..อ๊าา….”

เขาดึงชุดนางออกด้วยความรวดเร็วซึ่งว่านชิงเองก็ไม่ทันรู้ตัว เขาทำอย่างรวดเร็วเช่นนั้นได้อย่างไรรวมถึงชุดของเขาด้วยเช่นกัน ที่แปลกใจกว่านั้นคือมังกรยักษ์ของเขาเหตุใดจึงพร้อมสู้ศึกได้ตลอดเวลาหรือว่ามันโตมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ในรถม้านั่นกันแน่

“อาาา ว่านชิง อีกรอบนะ ข้าจะให้เจ้าพักแล้ว”

“คุณชาย ข้า…ไม่ไหว..ไม่ไหวแล้วจริงๆ อ๊าาา”

“อื้อ..ข้ารู้แล้วว ….อาาา…ว่านชิง แน่นมากจริงๆ อาา……”

เขายอมปล่อยให้นางพักเมื่อผ่านครึ่งคืนไปแล้ว เรือนนี้ตั้งอยู่นอกเมืองฝั่งตะวันออก อยู่คนละฝั่งกับหอเซียงเฟยและตำหนักอ๋องที่อยู่ใจกลางเมือง เขาจงใจมาพักที่นี่ก่อนจะเข้าตำหนักอ๋องที่เขาจะเข้าไปรับตำแหน่งในอีกสิบวันข้างหน้า

ก่อนหน้านี้เจ้าเมืองคนเก่าของเฉินตูถูกคนลอบฆ่า ข่าวว่าไม่มีผู้ใดรอดออกมาเลยสักคน แต่นึกไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะพบกับนาง หากว่านางคือบุตรีของใต้เท้าหยงจริงๆ นั่นก็จะทำให้คดีนี้คืบหน้า เพราะเขาต้องการทราบว่าผู้ใดกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้