คณิกาที่รักของชิงอ๋อง

หอเซียงเฟย

"จงหมิง มีความเคลื่อนไหวหรือไม่"

"ยังเลยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องหรือว่าสายข่าวของเราจะผิดพลาด"

"รออีกหน่อย"

สุราในเหยือกถูกเทลงจอกแล้วจอกเล่า แต่บุคคลที่เฝ้ารอของท่านอ๋องชิงเย่หานก็ยังไม่ปรากฏตัว โจรชั่วที่ก่อคดีฆาตกรรมต่อเนื่องในเมืองเฉินตูที่เขาพึ่งมารับหน้าที่ปกครองดูแลแทนเสด็จพ่อนั้นตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย หอคณิกาแห่งนี้เป็นที่ที่น่าสงสัยและสายข่าวของเขาแจ้งว่าพวกมันจะนัดพบกันที่นี่คืนนี้

"ปล่อยข้านะ ข้าบอกให้ปล่อย"

"แม่หนู หากเจ้ายังไม่เงียบข้าจะตบปากเจ้า"

"ขอร้องล่ะ ปล่อยข้าไปเถิด ข้าเป็นบุตรของเจ้าเมืองเฉินตู ข้า.."

"โอ๊ย ผู้ใดจะเชื่อเจ้า สภาพตอนพบเจ้าแทบจะไม่มีอะไรอยู่แล้ว นี่หากมิได้แต่งตัวให้เจ้าคงไม่งดงามเช่นนี้หรอก หึ มานี่!! มารับแขก"

"ไม่นะ ได้โปรด"

ประตูด้านหน้าถูกเปิดออกพร้อมกับผู้คุมหอคณิกาที่ลากสตรีคนหนึ่งมาด้วยพร้อมกับผู้คุมอีกสองคนที่ยืนคุมตัวนางเอาไว้

"นี่อะไรกัน"

"นายท่านเจ้าคะ ขออภัยที่ให้ท่านรอนาน นางเป็นเด็กใหม่ที่เราพึ่งรับมาวันนี้เจ้าค่ะ"

"ข้า..."

"ท่านอ๋อง แม่นางผู้นี้คือบุตรของเจ้าเมืองเฉินตูคนเก่าที่พึ่งถูกฆ่าไปพ่ะย่ะค่ะ"

"เช่นนั้น...ขอบใจ จงหมิง มอบรางวัล"

"อุ้ยขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย ขอบคุณๆ เชิญคุณชายตามสบายนะเจ้าคะ"

"ให้พวกเขาออกไปด้วย มีข้าอยู่ นางหนีไปไม่ได้หรอก"

"เจ้าค่ะคุณชาย ไปๆๆ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว"

ทั้งหมดออกไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงสตรีตรงหน้าที่แต่งกายด้วยชุดนุ่งน้อยห่มน้อยสีแดงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด เขาเหลือบมองสักครู่และให้จงหมิงเดินไปที่ประตูเพื่อออกไป

"คุณชาย ได้โปรดอย่าทำอะไรข้าเลยเจ้าค่ะ"

"แม่นาง ข้าอยากทำข้อตกลงกับเจ้า หากว่าเจ้ายอมช่วยข้า ข้าเองก็จะช่วยเจ้าเช่นกัน"

หยงว่านชิงเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างมีความหวังขึ้นมาในทันทีเมื่อเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา นางหันไปมองหน้าเขาพร้อมกับรอฟังคำพูดของเขา ท่านอ๋องหนุ่มเหลือบเห็นเนินอกที่ไร้สิ่งปิดบัง แม้มันจะยังพอปกปิดได้อยู่บ้างแต่ก็ทำเอาคนที่ได้เห็นรู้สึกหายใจติดขัดได้

"คุณชาย หากว่าท่านยอมช่วยข้าหนีออกจากที่นี่จริงๆ ข้ายินดีเป็นสาวใช้ให้ท่าน รับใช้ท่านไปชั่วชีวิตเจ้าค่ะ ได้โปรดเถิด ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยเล่นละครกับข้าก่อน หากว่าเจ้าทำให้พวกมันเชื่อเจ้าได้และงานข้าสำเร็จ ข้ารับปากว่าจะช่วยเจ้าออกไป"

"ได้เจ้าค่ะ ขอคุณชายโปรดบอกว่าข้าต้องทำเช่นไรบ้าง"

"รออีกเดี๋ยว มานั่งข้างๆข้าแล้วแสดงให้เหมือนกับคณิกาหน่อย มารินสุรานี่ให้ข้า"

"....เจ้าค่ะ"

หยงว่านชิงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆเขาพร้อมกับรินสุราให้นางค่อยๆยกจอกสุรานั้นให้เขาพร้อมกับส่งมันเข้าปากของบุรุษหนุ่มตรงหน้า นางไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อนแต่ก็เคยเห็นเมื่อครั้งที่ท่านพ่อของนางให้สตรีอื่นมาปรนนิบัติในจวน พวกนางต่างก็ทำเช่นนี้เช่นกัน

ท่านอ๋องเองก็เริ่มรู้สึกว่าตัวร้อนแปลกๆเมื่อจอกสุราที่เคยยกดื่มเอง บัดนี้มีนางที่คอยยกให้ ริมฝีปากที่ทาชาดจนแดงดุจเลือดและเผยอเล็กน้อยตรงหน้าเขานั้นช่างเย้ายวนยิ่งนัก อีกทั้งผิวขาวๆและเนินอกล้นของนางทำเอาเขากลืนสุราลงไปลำบากกว่าจอกผ่านๆมา

"คุณชาย มาแล้วขอรับ"

ชายสามคนเดินตามจงหมิงเข้ามา ชิงเย่หานอาศัยจังหวะนี้โอบรอบเอวบางของหยงว่านชิงเข้ามานั่งตักพร้อมกับส่งสายตาให้นางรินสุราให้ เมื่อนางสบตาเขา นางก็แทบจะลืมหายใจไปชั่วขณะ นี่เรียกว่ารักแรกพบหรือไม่ เหตุใดบุรุษหนุ่มผู้นี้จึงได้รูปงามเช่นนี้ นางรินสุราและป้อนเขาแต่เขากลับดันจอกสุรานั้นให้นางดื่มแทน

"คุณชาย...อื้มม.."

"ฮ่าๆ...เก่งนี่ มา รินมาอีก....พวกเจ้านั่งลงก่อนสิ"

ผู้ที่เข้ามาใหม่ต่างมิได้สงสัยเมื่อเห็นในสิ่งที่ท่านอ๋องทำ พวกมันคิดว่าเขาเป็นเพียงลูกเศรษฐีที่อยากกำจัดคนที่ไม่ชอบหน้าเท่านั้นจึงยอมรับงานนี้มาพบเขาเพื่อสั่งฆ่าคน!!

"คุณชาย ท่านต้องการจัดการผู้ใดงั้นหรือถึงได้นัดพวกเรามาที่นี่"

"ข้า..ต้องการกำจัด ท่านอ๋องชิงที่กำลังจะมารับตำแหน่งใหม่ที่เฉินตู"

สุราในมือหยุดกึกลง หยงว่านชิงนิ่งไป ท่านอ๋องเองก็สังเกตเห็นแล้วเช่นกันแต่เขาแสร้งทำว่าไม่สนใจและหันไปมองชายทั้งสามตรงหน้าแทน

"ว่าอย่างไร เจ้าไม่กล้างั้นหรือ"

"คุณชายล้อเล่นแล้ว ท่านอ๋องเป็นเชื้อพระวงศ์ ข้ารับฆ่าแต่ขุนนางและคนทั่วไป ไม่ทราบว่าท่านมีความแค้นใดกับชิงอ๋องผู้นี้"

"เขา...แย่งสตรีของข้าไป"

"ฮ่าๆ เพียงแค่เรื่องสตรี ข้าว่าข้างๆท่านนั่นก็งดงามราวกับเทพธิดา ท่านยังอยากจะแย่งสตรีกับอ๋องชิงอีกงั้นหรือ"

"นางเป็นสตรีในใจข้า แต่อ๋องผู้นี้จะแย่งนางไป ตกลงพวกเจ้าจะรับทำหรือไม่"

พวกมันมองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าควรตัดสินใจเช่นไรดีจนเขาต้องกระตุ้นพวกมันเพิ่ม

"ข้า...เพิ่มเงินพวกเจ้าให้เป็นสามเท่า...ไม่ๆๆ ห้าเท่า หากพวกเจ้าจัดการเอาหัวเจ้าชิงอ๋องนั่นมาให้ข้าได้"

"หึหึ เช่นนี้ค่อยน่ารับหน่อย ตกลงคุณชายข้ารับงานของท่าน ว่าแต่ท่านมีเบาะแสของชิงอ๋องผู้นี้หรือไม่ ได้ข่าวว่าเขาจะมาถึงที่นี่ในไม่กี่วันนี้"

"อีกสิบวัน....สิบวันพวกเจ้าลงมือได้เลย เขาจะมาถึงที่นี่และพักที่ตำหนักอ๋อง พวกเจ้ารู้ว่าควรทำเช่นไร"

เขาโบกมือให้จงหมิงนำแผนที่ยื่นให้พวกมันพร้อมกับจ่ายเงินให้ก่อน พวกมันไม่คิดว่ายังไม่ทันได้ทำงานก็ได้เงินส่วนหนึ่งก่อนแล้ว

"ข้าเป็นพวกไม่ติดสินน้ำใจผู้ใด หากพวกเจ้าทำสำเร็จ ข้าจะจ่ายที่เหลือให้อย่างแน่นอน"

เขาพูดพร้อมกับป้อนสุราให้สตรีข้างๆ ตอนนี้ร่างกายเขาเริ่มร้อนรุ่ม ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะสตรีข้างๆที่ยั่วใจเหลือเกิน หรือว่าเป็นเพราะเขาเริ่มเมากันแน่

"คุณชาย....ไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ ข้าอยากนอนพักแล้วเจ้าค่ะ"

"ฮ่าๆ พวกเจ้าได้ยินแล้วนะ เช่นนั้นก็ออกไปได้แล้ว....เสร็จงานแล้วมาพบข้าที่นี่"

"ขอบคุณคุณชาย พวกเราจะรีบดำเนินการขอรับ"

เขาโบกมือไล่ให้พวกมันออกไป ตอนนี้หน้าของเขาแดงก่ำมากแล้ว แต่เมื่อหันไปมองนางดูเหมือนว่านางเองก็จะเป็นเช่นกัน สุรานี่ต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

"จงหมิง เจ้า....รีบออกไป ห้ามเข้ามาจนกว่าข้าจะเรียก และก็ ตรวจสอบสุรานี่ด้วย"

จงหมิงรับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ท่านอ๋องคงถูกยาพิษบางอย่างเข้าแล้ว แต่พิษนี้เขาช่วยแก้ไม่ได้ แต่สตรีข้างๆช่วยได้และดุเหมือนว่านางเองก็คงจะถูกพิษด้วยเช่นกัน

"ขอรับคุณชาย ข้าเข้าใจแล้ว"

"นี่ แม่นาง…แม่นางหยง"

"คุณชาย...ข้าร้อน...ช่วยด้วยเจ้าค่ะ"

"แย่แล้ว!!"

เขาอุ้มนางเข้าไปห้องด้านในพร้อมกับวางนางลงที่เตียงทันที เมื่อวางลงได้ตัวเขาก็ร้อนรุ่มดั่งไฟสุมเช่นกัน เขาเริ่มลุกไม่ไหว มือเรียวขาวนวลนั้นเอื้อมมาโอบรอบคอเขาทันที

"คุณชาย ข้อตกลงของเราเป็นเช่นไรเจ้าคะ"

"ข้าจะช่วย...เจ้า..ออกไปจากที่นี่...เจ้า...แฮ่ก...แฮ่ก..."

เขาเริ่มหายใจถี่ขึ้น สติเริ่มไม่ไหวเมื่อร่างบางตรงหน้าเริ่มรุกเร้าเบียดกายเข้ามาอย่างไม่ตั้งใจ คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่อยู่ในสุราเป็นแน่ เป็นผู้ใดกันที่วางยาเขา หรือจะเป็นพวกโจรนั่น

"คุณชาย ท่านต้องการสิ่งใดเจ้าคะ"

"เจ้า...ข้า.....เจ้าต้องเป็นคนของข้า...แต่ว่า...ทุกครั้งที่ข้าต้องการเจ้าต้อง....มาหาข้า....ทันที"

"ได้เจ้าค่ะ ว่านชิงรับปากท่านก็ได้ ข้ายอมรับใช้ท่านโดยไม่ผูกมัดใจท่านไว้ หากวันใดคุณชายไม่ต้องการว่านชิงแล้ว...ข้าจะเป็นคนจากไปเอง"

"ห้ามรักข้า ห้ามหึงหวง ห้าม....ทำตัวเป็นเจ้าของข้า...ห้ามทำตัวน่ารำคาญ ห้ามเกาะแกะ....ห้าม...เถียงข้า เจ้าจำได้หรือไม่"

"จำได้แล้วเจ้าค่ะ"

"ตอนนี้ข้าต้องการเจ้า!!"