ตอนที่ 12 สับสน

ติงยวี่ถิงให้รู้สึกเสมือนกำลังจิบชาคิดถึงชายชู้อยู่แล้วจู่ๆ สามีตัวเป็นๆ พลันโผล่หน้ามาพอดี

หญิงสาวตกใจเป็นที่สุด

ทว่าชั่วครู่ก็คิดได้ว่าพวกเราหย่ากันแล้วนี่นา

อา...

จริงด้วย! เลิกกันแล้วนางจะคิดถึงผู้ชายคนไหนก็ได้

แต่เดี๋ยวก่อนนะ!

วันนั้นที่เขาเดินกับหญิงอื่นก็มีสิทธิ์เช่นกันมิใช่หรือ? แล้วนางก็หมั่นไส้เขาเนี่ยนะ ถึงขั้นสาดเลือดไก่ใส่เขาเต็มตัว ทั้งเหม็นทั้งเลอะเกรอะกรัง กระทั่งหมดความสง่างามขนาดนั้น โอว...วันนี้ได้เจอตัวเป็นๆ คงอยากคิดบัญชีกับนางกระมัง

ขณะไอหน้าดำหน้าแดง ติงยวี่ถิงตรึกตรองถ่องแท้และพยายามหาที่หลบทันที แต่ปรากฏว่าไม่มี หนีไม่ทันแล้ว ทำอย่างไรดี? 

คิดไปก็ไร้คำตอบ นางจึงลุกขึ้นทันที

“ท่านป้า ข้าขอตัวกลับบ้านก่อนนะ”

ไม่รอเจ้าของเรือนตอบกลับ ตะโกนบอกเสร็จนางรีบออกตัวเดินไป

ทว่าพอเดินมาถึงประตูเรือน จู่ๆ ฝนกลับตกซู่ลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

ซ่า...

ลมกรรโชกพร้อมพิรุณคลั่งเสียงหน้าต่างเปิดเองและปิดเองดังปัง ฟังเหมือนมีปีศาจกำลังรอหลอกหลอนกระนั้น ติงยวี่ถิงยังไม่ทันเลือกว่าจะวิ่งฝ่าสายฝนหรือย้อนไปนั่งลงดี กลับถูกร่างสูงแผ่กลิ่นกายร้อนผ่าวมายืนขนาบข้างใกล้ๆ

หญิงสาวชะงัก

เซียวหงเย่มุ่นคิ้วมอง นึกแปลกใจ เป็นนางเองหรือ? ทว่าเพียงครู่เขาก้มหน้ากระซิบยิ้มๆ “จะรีบไปไหนเล่า? เจ้าเป็นถึงเทพธิดาลงมาจุติ ข้ากำลังอยากสนทนาด้วยพอดี” ว่าพลางโอวเอวบาง ลากนางลงนั่งที่เดิมอย่างคนเป็นสามีที่ถือสิทธิ์ในเนื้อนวลของภรรยา

หนังตาติงยวี่ถิงกระตุก ไม่อยากสนใจว่าเขาพูดอะไร เพียงลุกขึ้นอีกครั้งกลับถูกมือใหญ่ฉุดแล้วกดลงให้อยู่นิ่งๆ ตรึงนางไว้กับที่ ไออุ่นแผ่ซ่านจากนิ้วเรียวยาวของเขา ลามตั้งแต่ไหล่เล็กลงมา ทว่านางกลับขนลุกทั้งตัว

หญิงสาวเงยหน้าถาม “ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

คนถูกถามยังไม่ทันตอบ นางสรุป “หรือว่าตามข้ามา อยากแก้แค้นกระมัง?” หยั่งเชิงเล็กน้อย

“ใครตามเจ้ากัน ข้าตกปลาอยู่ที่นี่ตั้งนาน”

หา!

“ตกปลา? ตรงไหน?”

เซียวหงเย่ปรายสายตาไปทางนั้นแทนคำตอบ ติงยวี่ถิงพลันกระจ่าง นางเบิกตา

ที่แท้หนุ่มหล่อกล้ามสวยที่ตกปลาอยู่...

คือเขา!

โอ้...

หญิงสาวนึกอยากตบหน้าผากตัวเองแรงๆ ยิ่งนัก แล้วควักลูกนัยน์ตาล้างน้ำให้สะอาด

แอบมองหุ่นผู้ชายจนลืมมองหน้าไปเสียได้

แต่ในเมื่อความรู้สึกดีๆ ที่เสียไปตอนแอบมองเขา มิอาจถูกเรียกคืนกลับมาได้ นางจึงลอบกระแอมไอ นั่งนิ่งๆ ทำตัวสงบเสงี่ยมแทน ช่วยมิได้ในเมื่อตอนนี้ไม่ได้อยู่ชั้นสองในระยะปลอดภัย ไม่มีงานเลี้ยงที่ผู้คนมากมายกั้นกลาง แค่นั่งห่างยังทำมิได้

แน่ะ! มานั่งซะใกล้ ถอยไปนะ!

เซียวหงเย่ไม่สนสายตาราวมีดดาบของอดีตภรรยาและไม่คิดนั่งห่างยังหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกันแทบจะเกยกันอีกด้วย

ดูสิว่าวันนี้จะมาไม้ไหนอีก!

ติงยวี่ถิงเห็นใบหน้าคมคายของเขาใกล้ๆ ยิ่งหมั่นไส้ ครั้นนึกถึงว่าเขาเดินเคียงคู่แนบข้างกับนังหญิงชู้เหวินฟางก็ยิ่งคุกรุ่นคล้ายมีไฟเตรียมปะทุตลอดเวลาอย่างไร้เหตุผล

แต่เราหย่ากันแล้วไง ไม่สมควรหึงหวงรู้หรือไม่?

แต่นางทนไม่ไหวนี่นา เขากล้าดีอย่างไรควงหญิงอื่นต่อหน้า

โอ๊ย! สับสน

เห็นคนงามทำสีหน้ายุ่งยาก แก้มนวลเนียนนุ่มนิ่มเดี๋ยวแดงก่ำเดี๋ยวดำคล้ำอย่างคนทำตัวไม่ถูกเช่นนั้นเซียวหงเย่ให้รู้สึกขบขันทว่าไม่แสดงออกทางสีหน้าเพียงทำเสียงเข้มแกมข่มขู่ว่า “เป็นอะไรไป วันก่อนยังเก่งอยู่เลย”

เสียงดุเชียว น่ากลัวยิ่ง ติงยวี่ถิงพลันถลึงตาโต ทำใจดีสู้เสือ

“ออกไปไกลๆ เลยนะ ข้ารังเกียจผู้ชายเจ้าชู้ที่สุด กลับไปหาเหวินฟางเลยไป”

เซียวหงเย่มีหรือจะไป

ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสเข้าใกล้อดีตภรรยา

ก่อนนั้นตามสืบจนรู้ความเคลื่อนไหวนางหลังหย่า พบว่านางกลับไปอยู่จวนสกุลติงที่ขาดเสาหลักไปจนสิ้น และกำลังตกต่ำถึงขีดสุด

ทว่าติงยวี่ถิงที่ชั่วร้ายตื้นเขินกลับจัดการทุกอย่างได้ดี ไม่ใช่สตรีหยาบคายโง่เขลาที่มีนิสัยร่ำรวยจมไม่ลงแม้แต่น้อย

ต่อมานางยังขึ้นเขาหาสมุนไพรนำมาขายในหมู่บ้าน อย่างยากลำบาก จากนั้นยังเอาเงินเก็บทั้งหมดที่เพียรหานั้นไปซื้อตัวสาวใช้คนสนิทกลับมาดูแลอย่างดี

ไหนเล่าสตรีที่เอาแต่ใจเห็นแก่ตัวเช่นที่ใครกล่าวหา

พอเขาคิดจะไปเจรจาขอให้กลับมาเป็นสามีภรรยา นางก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเสียอย่างนั้น เขาจึงทำตัวลอยชายไปวันๆ ยังไม่คิดมีใครเป็นตัวเป็นตน

ไม่มีแม่ของลูกเป็นหลักยึดเหนี่ยว ย่อมทำตัวสำราญควงหญิงอื่นบ้างตามประสาคนเป็นหนุ่มโสด เพียงแต่มิอาจเกินเลยได้ตามแต่ใจเหมือนยุคที่จากมา

ที่นี่การคุมกำเนิดนับเป็นเรื่องใหญ่และผิดมหันต์ การตั้งครรภ์คือทุกอย่างของชีวิต

คิดไปคิดมาเซียวหงเย่ยิ่งหรี่ตามองใครบางคน

เหตุใดนางไม่ท้องลูกของเขาเล่า?

อึดใจบุรุษพลันคิ้วขมวด ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียด เขาไม่ควรเห็นแก่ตัวโดยการผูกมัดสตรีด้วยวิธีนั้น แต่อีกใจกลับคิดว่าใช่! เขาสมควรทำเช่นนั้นแหละ

เห็นคนตัวโตนั่งแช่ปักหลักตระหง่าน มองมานิ่งๆ แววตาเคร่งขรึมคมจัดขนาดนั้น คนตัวเล็กจึงนึกหวั่นนิดๆ อดเป็นฝ่ายขยับตัวออกห่างเองมิได้

แต่เก้าอี้สุดความยาวแล้ว อีกนิดก็หงายหลังแล้วนะ

“ท่านถอยไปหน่อย อย่ามานั่งใกล้!” กลั้นใจดุ

“ข้าอยากนั่งตรงไหนก็จะนั่ง”

เขาปรายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เปรยเสียงทุ้ม “อีกอย่างข้างนอกฝนตกหนาวจะแย่ อาจมีใครบางคนแถวนี้อยากให้ข้ากอด...เพิ่มความอบอุ่น”

ปลายเสียงเขาทำกระซิบกระซาบชวนสยิว

ทำเอาใครอีกคนขนลุกเกรียว “ข้าไม่หนาว ร้อนมาก ออกไป ชิ้วๆ” มือเรียวเล็กโบกเบาๆ ทำท่าเหมือนไล่แมลง

คนถูกไล่ให้รู้สึกเข่นเขี้ยว “เมื่อก่อนไม่เห็นรังเกียจ หลงใหลข้าอย่างกับอะไรดี งัดสารพัดมารยาเพื่อใกล้ชิดข้า ร้องหาท่านพี่ๆ ตั้งแต่เช้าจดค่ำ กระทั่งทำเลวร้ายมากมายอย่างไร้เหตุผลและสิ้นคิด เพียงเพื่อเรียกร้องให้ข้าสนใจ”

จากความทรงจำเห็นจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ติงยวี่ถิงคนเก่าร้ายกาจสุดๆ งี่เง่าและเกรี้ยวกราด อาฆาตมาดร้ายผู้คนไปทั่ว ใครก็มิอาจห้ามหรือหยุดยั้งได้ ไม่มีเหตุผล สิ้นคิด ทั้งยังทำผิดต่อเซียวหงเย่เอาไว้เยอะด้วย

หญิงสาวยิ้มแห้งสำนึกผิดแทบไม่ทันจึงเอ่ยเสียงอ่อน “นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ท่านก็ลืมมันเสียเถอะนะ ข้าไม่ทำตัวแบบเดิมแล้วล่ะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว สีหน้าแววตาแบบนี้? ดูไม่เหมือนสตรีในความทรงจำของร่างเก่าเลยสักนิด แปลก!

เซียวหงเย่มองดูติงยวี่ถิง มิรู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ไฉนเขาจึงรู้สึกถูกชะตากับนางเป็นอย่างมาก

ดวงตาคมอ่อนแสงลง กระนั้นยังหยอกเย้าเอาแต่ใจ “อ้อ...เห็นจะใช่ ไม่ทำเรื่องเลวร้าย แต่จะให้ข้าลืมได้อย่างไร แล้วเรื่องที่ทำเพื่อเรียกร้องข้าล่ะ ยังทำอยู่หรือไม่?”

ติงยวี่ถิงมองค้อน “ไม่มีทาง! ข้ากลับไปทำเรื่องร้ายๆ ดีกว่าเรียกร้องท่าน”

เซียวหงเย่นิ่วหน้า “อย่ากลับไปทำตัวร้ายกาจเชียว ข้าให้เจ้าเรียกร้องได้นะ แต่ทำกับข้าก็พอ”

หะ! คนฟังกะพริบตา

“ท่านพูดบ้าอะไร?”