ตอนที่ 1 ติงยวี่ถิง2

และโชคดีที่ว่าสมุนไพรในโลกนี้กับโลกของนางเป็นตัวเดียวกัน สรรพคุณก็เหมือนกัน ที่สำคัญยังมีตัวที่หายากเคยเห็นแค่ในตำรา แต่โลกนี้ได้เห็นของจริงเยอะแยะ ไม่ต้องเสียเวลาเพาะพันธุ์เองเป็นปีๆ นางจึงได้ศึกษาต่อยอด

ไม่เช่นนั้นอาจจะอดตายในชาตินี้แน่นอน

การไม่มีอะไรกินทรมานมากเลยนะบอกไว้ก่อน ดังนั้นไม่ว่าจะทุกข์ปานใดท้องต้องอิ่มเข้าไว้แล้วปัญหาจะสามารถเค้นสมองจัดการคลี่คลายได้เป็นอย่างดี

และโชคดีอีกหนึ่งประการ คือนางเคยช่วยสตรีผู้หนึ่ง อีกฝ่ายเป็นจอมยุทธหญิงฝึกวิชาสูงส่งจนบาดเจ็บสาหัส  ตกหน้าผาลงมากลางป่ายังถูกสัตว์มีพิษกัดเกือบตาย

นางกำลังปีนเขาเจอเข้าพอดีจึงจัดการเคี่ยวยารักษาให้กลางป่าและต่อมาก็กลายเป็นสหายรักของนางนับแต่นั้น

และยามนี้ สหายนางยังเป็นถึงพระชายาอันเป็นที่รักขององค์ชายสี่ผู้สูงศักดิ์แห่งต้าเจิ้ง นามว่าหลินซิงเยียน[1]

ที่เมืองหลวงต้าเจิ้ง หลินซิงเยียนซื้อเรือนสองคู่หาให้ ตั้งชื่อว่าโรงยาเจี้ยนคัง

วันหนึ่งนางถอนหายใจรำพึงรำพัน “เฮ้อ...เหตุใดพวกคุณหนูถึงคิดแต่เรื่องแต่งตัว ใส่ใจแค่รูปโฉมภายนอกนะ ไฉนไม่คิดบำรุงความงามจากภายใน โรงยาของข้ามีสมุนไพรบำรุงผิวพรรณไม่ใช่แค่รักษาโรคนะ”

หลินซิงเยียนทำท่าครุ่นคิด “ถิงถิง สมุนไพรที่ข้าหามาจากหุบเขาไป๋ซานยังมีอยู่เต็มคลังกระมัง?”

นางพยักหน้า “อย่าบอกนะว่าเจ้าจะไปถอนมาอีก เท่าที่มีคงหมดหุบเขาแล้วกระมัง ปล่อยให้มันงอกใหม่บ้าง ที่ยังไม่โตก็ปล่อยให้เจริญเต็มวัยไปก่อนเถอะ”

“ถิงถิง เจ้าเก่งกาจเรื่องคิดค้นยาแปลกรูปแบบต่างๆ ยังเคยทำดินเหนียวทาหน้าให้ข้าก่อนนอนนี่นา”

“ย่อมใช่ แต่สิ่งนั้นไม่ได้เรียกดินเหนียว”

“อ้อ...เรียกว่าโคลนกระมัง?”

“ไม่ใช่ๆ” ติงยวี่ถิงอธิบายจริงจัง “เขาเรียกว่าครีม”

“หะ!” หลินซิงเยียนมักงุนงงกับคำพูดสหายเสมอ “เรียกโคลนเถอะนะข้าขอร้อง โคลนทาหน้าเรียกง่ายกว่า”

ติงยวี่ถิงยิ้มแห้ง “เรียกขี้ผึ้งทาหน้าได้ไหม?”

“อือ...หรือเรียกน้ำมันหอมทาหน้าดีกว่า”

ติงยวี่ถิงเห็นด้วย “ก็ได้ๆ น้ำมันหอมทาหน้า”

“อืม...นั่นแหละๆ มันใช้ดีมากเลยนะ ทาก่อนนอน ตอนตื่นขึ้นมายังรู้สึกได้ว่าผิวนุ่มเนียนกว่าเดิมมาก”

“เฮ้อ...ของดีเช่นนั้นมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เห็นค่า”

“สหายรักเจ้าอย่าเพิ่งน้อยใจไป เอาแบบนี้ดีหรือไม่? ข้าสรรหาวัตถุดิบวนเจ้าคิดค้นและผลิตเครื่องประทินโฉมสมุนไพรเพื่อสุขภาพและความงามล้ำเลิศออกมา ส่วนข้าจะช่วยทดลองใช้ เพื่อคัดอีกทีว่าสิ่งใดใช้ได้ไม่ได้ ตัวไหนดีหรือไม่ดี ชนิดใดใช้แล้วผิวเกิดแพ้มีผดผื่นขึ้นมา”

“อืม...ตกลงตามนี้” สักพักติงยวี่เริ่มเครียดอีก “อา..ข้าสามารถคิดค้นและทำออกมาได้หลากหลายก็จริง แต่จำนวนอาจได้ไม่เยอะ เงินทุนน้อยนิด จะเพียงพอวางขายหน้าร้านรึ?”

“ไม่เป็นไร เจ้าทำออกมาแค่แบบละอันสองอันเป็นตัวอย่างก็พอ”

“อ้อ สั่งผลิตตามออเดอร์ อืม แล้วมีโปรโมชั่นไหม? จัดให้มีเซตด้วยเป็นอย่างไร?”

มีคำแปลกๆ อีกล่ะ หลินซิงเยียนขมวดคิ้วนิ่วหน้า พยายามทำความเข้าใจวาจาพิลึกพิลั่นนั้นของสหาย

ติงยวี่ถิงซึ่งลืมตัวพูดภาษาต่างโลกอีกแล้วรีบอธิบายอย่างลุแก่โทษ “เจ้าอย่าเพิ่งท้อแท้ที่มีข้าเป็นสหายเชียว! คืออย่างนี้ ข้าหมายถึงหากใครสนใจก็แค่ทำสินค้าออกมาตามรายนามที่สั่งจองไว้ โปรโมชั่นคือราคาพิเศษ ส่วนลด แล้วก็ เซต คือการจัดสินค้าที่เป็นชุดๆ”

หลินซิงเยียนทำความเข้าใจได้ง่ายดาย

“อืม… ข้าชอบความคิดเจ้า เอาสินค้าสี่ฤดูขายแยกและรวมชุด ย่อมทำยอดได้เพิ่มขึ้นแบบหลากหลายส่วนราคาพิเศษมีก็ดี เช่นนี้พอมีคนติดใจหาซื้อใช้เพิ่ม เดี๋ยวค่อยขึ้นราคาทีหลัง เอาแบบกินกำไรระยะยาวดีไหม? เฮ้อ...ดีนะที่ข้าฉลาดมาก มิเช่นนั้นพวกเราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่เจ้าไปเอาคำพวกนี้จากที่ใดหรือ? มีหนังสือกับตำราสอนกระมัง? ข้าเรียนบ้างได้หรือไม่?”

ติงยวี่ถิงพยักหน้าถี่รัว สหายช่างฉลาดปราดเปรื่อง ชอบเรียนรู้และมีใจเปิดกว้าง

อีกฝ่ายว่าอีก “อ้อ...ข้าช่วยออกแบบตลับได้ด้วยนะ ข้อมือข้าแข็งแรงมาก สลักลวดลายบนเนื้อไม้บนเนื้อหยกได้ รับรองว่าพอนำเครื่องประทินโฉมใส่ลงไป สินค้าย่อมงดงามน่าซื้อ แม้เงินทุนเราน้อย แต่อาจเพิ่มมูลค่าสินค้าได้”

ติงยวี่ถิงดีใจแทบหลั่งน้ำตา “ดีเหลือเกินซิงเยียน ข้าอยากทำมาตั้งนานแล้ว ติดตรงที่ไม่มีเงินและไม่มีคู่คิดแบบหัวก้าวหน้า สวรรค์! เจ้ามาอยู่เมืองหลวงใกล้ข้าเสียที เจ้าว่าอย่างไร ข้าว่าตามอย่างนั้น ผู้มีพระคุณของข้า...”

“ใครคือผู้มีพระคุณกันแน่ ตอนนั้นข้าปางตาย หากไม่ได้เจ้าช่วยแก้พิษให้ทันท่วงที ข้าคงไม่รอดแล้ว เจ้าเคี่ยวกลางป่า ความสามารถของเจ้าน่าทึ่งเป็นที่สุด”

หลังจากนางได้เข้าร่วมงานเลี้ยงพระสนมเหลียนเฟยพร้อมสหาย อีกฝ่ายพลันกลายเป็นคู่หมั้นขององค์ชายสี่เจิ้งจื่อหมิง พระองค์ทรงร่วมลงทุนเพื่อเอาใจหลินซิงเยียน ผลพวงที่ได้ก็คือโรงยาเจี้ยนคังก็ค่อยๆ เติบโตราวกับพลิกฟ้า

[1]ตัวละครจากเรื่อง ‘เสน่หาบุปผาวสันต์’