ตอนที่ 1 ติงยวี่ถิง1

ชายหญิงรักใคร่ลึกล้ำใช้ชีวิตคู่ด้วยกันจนผูกพัน ก่อเกิดความลึกซึ้งเหนี่ยวรั้งถึงจิตวิญญาณนับเป็นเรื่องดี

พวกเขารักกันมากจนมิอาจพรากจาก เมื่อฝ่ายสามีตายจากก่อนวัยอันควร ภรรยาคู่ยากจึงทำใจมิได้อย่างยิ่ง นางไม่คิดให้เขาต้องเดินทางไกลไปปรโลกอย่างเดียวดาย  เพียงไม่นานก็ตรอมใจตายตามไปในที่สุด

หน้าป้ายวิญญาณของพวกเขา สตรีผู้หนึ่งนั่งก้มหน้าตัวสั่นเทา ท่าทางเศร้าโศกและโกรธเคืองสุดหยั่ง

ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านรักกันมากข้าล้วนเข้าใจ แต่เหตุใดถึงทิ้งข้าไปหมดเลยเล่า?

ชาตินี้อุตส่าห์ได้มีบิดามารดาเหมือนคนอื่นแล้วแท้ๆ

ใช่แล้ว ถิงถิงผู้นี้คือติงยวี่ถิง

ติงยวี่ถิงแท้จริงมิใช่ชาวต้าเจิ้งยิ่งไม่ใช่สตรียุคโบราณ

นางมาจากยุคปัจจุบัน ตอนนั้นกำลังออกเดทกับหนุ่มหล่อโปรไฟล์ดีอยู่แท้ๆ กลับเกิดอุบัติเหตุเสียได้

เป็นการตายที่อนาถน่าช้ำใจที่สุด

อีกนิดเดียวจะได้แฟนแล้วเชียว! ฮือ...

หวังว่าคู่เดทคนนั้นจะปลอดภัยสุขภาพแข็งแรง

ส่วนถิงถิงน่ะเหรอ เฮ้อ...เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง จึงพบว่าตนเองทะลุมิติมาเข้าร่างของสตรีนางน้อยคนหนึ่งซึ่งรูปโฉมงดงามไม่ธรรมดา

ช่างเหมือนในนิยายที่เคยอ่านบ่อยๆ นางเอกทะลุมิติมาเข้าร่างสาวสวยยุคโบราณ บางเรื่องได้มาเป็นองค์หญิง บางเรื่องได้เป็นคุณหนูของขุนนางใหญ่ มีจวนหลังงาม  พำนักในเรือนหรูหราใหญ่โต มีบ่าวไพร่คอยรับใช้หลายคน แค่ต้องปรับตัวนิดหน่อยย่อมใช้ได้ ไม่นาน ย่อมเจอพระเอก ระหว่างนี้แค่งัดความรู้ความสามารถจากยุคปัจจุบันมาใช้ จนเป็นที่ประทับอกประทับใจในความสะสวยและเก่งกาจ

ความสุขในชีวิตใหม่ย่อมมีได้ไม่ยากเย็น

ถิงถิงคิดได้เช่นนี้ย่อมสบายใจ เรื่องกำพร้าพ่อแม่ นางชาชินแล้วไง อยู่คนเดียวก็ได้ อาจเหงาแต่ไม่เป็นไรเลย

ที่นี่นางมีบ้านใหญ่โตเป็นของตัวเองไม่ต้องเช่าใคร แตกต่างจากโลกเก่าที่ตอนอายุสิบเจ็ดเท่านี้ต้องเช่าห้องแคบเท่ารูหนูอยู่อย่างอึดอัด อีกทั้งที่นี่ยังมีบ่าวรับใช้ด้วย

ดีจะตาย...

หลังจากทำความเข้าใจและปรับตัวได้รวดเร็ว นางก็พยายามเค้นเอาความทรงจำจากร่างเก่ามาจนหมด และเข้ามาอยู่ในจวนติงได้อย่างแนบเนียน

อะแฮ่ม! เป็นการกลับเข้ามาอยู่ในจวนของบ้านเดิมหลังจากถูกหย่าร้างซะด้วยนะ! บัดซบจริงๆ

แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อยังมีบ้านให้กลับ อะไรก็ง่ายขึ้น

ทว่าความสงบสุขไหนเลยจะยาวนาน เพราะจวนติง มีเจ้าหนี้มาเยี่ยมเยียนเยี่ยงญาติสนิทมิตรสหายตลอดเวลา

ติงยวี่ถิงต้องขายของใช้ภายในบ้านออกไปทีละอย่างสองอย่างเพื่อใช้หนี้ แต่หนี้สินเหล่านี้กลับไม่หมดลงง่ายๆ  นางจึงขายเสื้อผ้าแพรไหมชั้นดี ขายเครื่องประดับออกไป หมดก็ขายเครื่องเรือน จากนั้นก็ขายเครื่องครัว ขายพ่อครัว แม่ครัว คนสวน สุดท้ายก็ชายบ่าวไพร่ออกไปจนหมดจวน จนเหลือเพียงนางตัวคนเดียว

เท่านั้นยังไม่พอ หนี้ที่ผู้อื่นก่อยังคงต้องชดใช้ร่ำไป ท้ายที่สุดแม้แต่จวนก็ไม่เหลือ ติงยวี่ถิงที่คิดว่าตัวเองจะได้เป็นเหมือนนางเอกในนิยาย บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงยาจก ต้องระหกระเหินมาอยู่เรือนเล็กทรุดโทรมที่เชิงเขาชานเมือง

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะเจ้าของร่างเดิมนั้นเป็นสตรีชั่วช้าร้ายกาจมาก ทำบาปไว้เยอะยิ่ง กรรมจึงตามสนอง

ทว่าคนที่ต้องแบกรับชดใช้กรรมนั้นกลับเป็นถิงถิงจากยุคปัจจุบัน

วันนั้นเจ้าของร่างเก่าร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดกระทั่งสลบไสลอยู่ตรงหน้าหลุมศพบิดามารดา

นางรู้สึกเคียดแค้นเจียนคลั่งเพราะไม่มีอะไรได้ดังใจ แต่สิ้นไร้ไม้ตอกจนทำอันใดมิได้จึงตรอมใจ

...และตายในเวลาต่อมา

ถิงถิงฟื้นขึ้นมาพบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงจวนติง แต่เพราะเป็นสตรีแต่งงานแล้วจึงต้องกลับบ้านสามีก่อน

ทว่าจากนั้นไม่นาน กลับถูกครอบครัวสามีตัดขาดหย่าร้างและขับไล่ออกมา

นั่นจึงเป็นการเข้ามาอยู่จวนติงอย่างเป็นทางการหลังจากข้ามภพมาอยู่ในร่างนี้นั่นเอง ครั้นพอกลับบ้านเดิมยังต้องรับหนี้สินรุงรังที่บิดามารดาทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า

แน่นอนไม่มีใครรู้ว่าติงยวี่ถิงคนเก่าตายไปแล้ว พวกเขารู้เพียงว่าติงยวี่ถิงที่เห็นตอนนี้เติบโตรู้ความรู้ผิดชอบชั่วดีเพียงข้ามคืน  

อาจเพราะเรื่องเลวร้ายที่ได้เจอกะทันหันกระมัง จึงทำให้หญิงงามเลวทรามผู้หนึ่งซึ่งเป็นถึงคุณหนูลูกเศรษฐีถูกเลี้ยงดูในห้องหออย่างประคบประหงมใช้ชีวิตหรูหราฟุ้งเฟ้อชนิดจมไม่ลง เปลี่ยนไปมากขนาดนี้

หลังจากขายทรัพย์สมบัติใช้หนี้จนกลายเป็นยาจก ติงยวี่ถิงยามนี้จึงต้องอาศัยอยู่ในเรือนเล็กๆ ตรงเชิงเขา ห่างไกลความเจริญจากตัวเมืองจินโจวไกลพอควร

หมดกันชีวิตลัคซูรี่ อุตส่าห์วางแผนชีวิตเสียดิบดี เวรกรรมอะไรกันนี่ 

ที่สำคัญ ยังไม่ทันมีแฟนเลย...

อา...ชีวิต

ใครช่างลิขิตกันนะ เกิดมายากจนขยันหมั่นเพียรทำงานกระทั่งร่ำรวยจนมั่นคง วางแผนมีครอบครัวที่ดี  กลับตายกะทันหัน

เท่านั้นไม่พอ ยังเป็นวิญญาณย้ายร่างเสียอย่างนั้น

เข้าร่างใหม่ยังกลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัวอีกครั้ง

เฮ้อ...

ไม่เป็นไร ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ

หลังจากปรับตัวปรับใจก้มหน้ารับกรรมให้ร่างเก่า ติงยวี่ถิงจึงหาเงินด้วยการขึ้นเขาหาสมุนไพรเพื่อนำไปขายให้โรงยาต่างๆ ในเมือง

นับว่าโชคดีที่ชาติก่อนนางตั้งใจเรียนวิชานี้มาก มีความรู้ด้านสมุนไพรเต็มสมอง ในฐานะที่จบมาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองอย่างไรล่ะ