ตอนที่ 5 ไม่คิดว่าเจ้าก็มาด้วย

3 วันถัดมา

บริเวณด้านหน้าจวนจ้าว เกวียนขนเสบียงและข้าวของสำหรับสองเดือนที่ถูกเตรียมอย่างดีโดยพ่อบ้านหนิงอัน กว่า 2 เกวียน มีเพียงสำหรับขนของเท่านั้น ไม่มีรถม้า การเดินทางไปครั้งนี้ค่อนข้างลำบากนัก นอกจากทหารสองพันนายที่เดินเท้า สำหรับแม่ทัพ เยี่ยนฝางและผู้ช่วยของเขาก็ขี่ม้าแทนเพื่อความสะดวก วันนี้หญิงสาวแต่งกายด้วยอาภรณ์ดูทะมัดทะแมง ดั่งเช่นจอมยุทธหญิงก็มิปาน ผมหางม้ายาวถูกมัดด้วยผ้าสีแดงยิ่งเสริมให้นางดูปราดเปรียวมากขึ้น มิได้เหมือนสตรีนุ่มนิ่มเลยแม้แต่น้อย ถึงอย่างไรการเดินทางไปครั้งนี้ส่วนใหญ่ก็มีแต่เหล่าบุรุษ หญิงสาวเองก็อยากทำตัวกลมกลืน

"เจ้ารักษาตัวด้วย"

เข่อซินเอ่ยกับหญิงสาวขณะที่เดินมาส่งสหาย

"ไปกันได้แล้ว"

เสียงเข้มเอ่ยสั่งเมื่อเห็นว่าคนมาครบแล้ว ชายหนุ่มกระโดดขึ้นหลังม้าหน้าขบวน เยี่ยนฝางเองก็เช่นกัน ถึงนางจะไม่มีวรยุทธสูงส่ง แต่ทักษะการขี่ม้าธรรมดาเช่นนี้ สำนักศึกษาย่อมมีการฝึกสอนมาอย่างดี ขบวนเดินทางมาถึงประตูทางออกเมืองหลวง ก็พบเข้ากับขบวนทหารมารออยู่ก่อนแล้ว

"คารวะท่านแม่ทัพ"

เสียงเหล่าทหารเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยท่าทีเคารพ ดวงตาคมกวาดตามองเหล่าทหารกล้าเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย

"การเดินทางไปเมืองหย่าฝู๋ครั้งนี้กระทันหันนัก ยังมีชีวิตอีกมากมายที่รอพวกเจ้าไปช่วยเหลือ จงดูแลและรักษาตนเองให้ดี จะช่วยเหลือผู้อื่นตนเองต้องพร้อมเสียก่อน ออกเดินทางได้"

จ้าวเทียนหยางตะโกนสั่งเสียงเข้ม ทุกคนตอบรับคำชายหนุ่มก่อนจะออกเดินทาง เยี่ยนฝางควบม้าอยู่ด้านหลังชายหนุ่ม มองแผ่นหลังกว้างที่ขยับตามจังหวะขึ้นลงเมื่อม้าวิ่ง เส้นผมตำสลวยของเขาพริ้วไปมา ลมเย็นประทะเข้าที่ร่างใหญ่ หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังได้กลิ่นหอมสะอาดจากตัวเขา จนเผลอสูดดมเข้าเต็มปอดอย่างเคลิบเคลิ้ม

"ไม่คิดว่าเจ้าก็มาด้วย"

เสียงหนึ่งดังขึ้นหลังหญิงสาวทำให้นางมองบนโดยปฏิกิริยา เพราะเสียงที่คุ้นเคยนั้นคือ ลู่ป๋อเหวิน สหายของหญิงสาวที่สำนักศึกษา อีกทั้งยังเป็นถึงบุตรชายของหัวหน้ากรมโยธา เรียกว่าสนิทกันมานับหลายปีอีกด้วย

"ข้าก็มิคิดว่าคุณชายไร้ประโยชน์เช่นเจ้าจะมาด้วย"

หญิงสาวเอ่ยตอบไปด้วยท่าทีสนิทสนม

"นี่....คุณหนูเยี่ยนฝาง พอข้าเห็นรายชื่อคนที่จะไปครั้งนี้จากท่านพ่อ ไม่รู้ว่าเป็นเช่นไรจู่ๆร่างกายของข้า ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที อยากที่จะใช้ความรู้และความสามารถที่ร่ำเรียนมาจากอาจารย์หลายปี ช่วยเหลือชาวบ้าน ผดุงซึ่งความผาสุกและรักษาอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติไว้"

ชายหนุ่มไม่เอ่ยเปล่าแต่ยังควบม้ามาประชิดหญิงสาวอีกด้วย

"เช่นนั้นก่อนอื่นเจ้าก็อยู่ห่างๆข้าไว้ มิเช่นนั้นเกรงว่าเจ้าจะพาชีวิตตนเองไปไม่ถึงเมืองหย่าฝู๋เสียมากกว่า"

เยี่ยนฝางเอ่ยอย่างเหน็บแนมพร้อมควบม้าออกจากชายหนุ่มไปใกล้จ้าวเทียนหยางทันที

"เจ้า!"

มู่ป๋อเหวินอุทานออกมาเสียงดังด้วยความไม่พอใจ นางก็ยังเป็นนางเช่นเคย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้ดีว่านางเป็นคนเช่นไร จากคราแรกที่เขาตกหลุมรักนางเพราะรูปโฉมที่งดงาม แต่พอได้อยู่ใกล้นางนานวันเข้า ไม่ว่าจะนิสัยที่ดื้อรั้น ความสามรถ และอีกทั้งนางยังเป็นคนดีเอามากๆ ทำให้เขายิ่งหลงรักนางเข้าไปใหญ่ ผู้อื่นในสำนักรู้หมดว่าเขาชอบนาง คงมีเพียงนางที่ไม่เคยรู้เรื่องอันใดเลย ฉลาดเสียทุกอย่างแต่กลับเรื่องความรักเหตุใดถึงดูเขาไม่ออกกัน

"ท่านแม่ทัพ เราใช้เวลาเดินทางกี่วันหรือเจ้าคะ"

หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยังคงมีท่าทีนิ่งเฉย และใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาอย่างที่เคยทำเป็นประจำ แต่นางกลับไม่ได้รับคำตอบใดตอบกลับมา ยิ่งทำให้นางใจแป๋ว อุสาได้ติดตามเขาและเข้าใกล้เขาในรอบสิบปีแล้วแท้ๆ จะอยู่ในจวนหรือตอนนี้ก็คงไม่ต่างกันสินะ

"ใช้เวลาเดินทางประมาณสามวัน"

เป็นซีอัน ผู้ช่วยของเขาเอ่ยตอบหญิงสาวแทน ผู้ช่วยของชายหนุ่มมีทั้งหมดห้าคน นอกจากจื่อห่าวแล้ว ซีอันเป็นผู้ช่วยสตรีเพียงคนเดียว นางมีพี่ชายที่ชื่อซีชวนที่เป็นผู้ช่วยด้วยเช่นกัน อีกสองคนคือ ห่าวอู๋และหยุนไฉ

"อ่อ เจ้าค่ะ"

เยี่ยนฝางเอ่ยตอบรับก่อนที่จะส่งยิ้มกลับไปให้นาง ผู้ช่วยของชายหนุ่มนางเคยเห็นและมักคุ้นหน้าเป็นอย่างดี เพราะเข้าออกจวนจ้าวตลอด มีเพียงจื่อหาวที่พักอาศัยอยู่ในจวน ส่วนคนอื่นๆน่าจะคอยช่วยเรื่องต่างๆอยู่ในกรมทหาร ดวงตางามมองซีอันที่นั่งอยู่บนหลังม้า ร่างกายของนางสูงโปร่ง รูปร่างสมส่วน อีกทั้งใบหน้ายังงดงามอีกด้วย เรื่องวรยุทธเองก็คงไม่แพ้ผู้ใดมิเช่นนั้นจะได้เป็นผู้ช่วยคนสนิทอีกคนของจ้าวเทียนหยางได้เช่นไรกัน ยามควบม้าอยู่ข้างท่านแม่ทัพแล้วช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก เยี่ยนฝางก้มมองตนเองที่นอกจากความงามแล้วก็คงไม่มีอันใดเทียบได้เลยด้วยซ้ำ พอคิดได้เช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่