ตอนที่ 6 อย่าดื้อ....ให้มันมากความ

"วันนี้ พักค้างคืนที่นี่"

เสียงเข้มเอ่ยสั่งหลังจากที่ตลอดการเดินทางเขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าเมื่อเข้าสู่ช่วงต้นยามโหย่ว หากช้ากว่านี้เกรงว่าจะตั้งกระโจมไม่ทันเสียแล้ว คนที่มาก็มีจำนวนมากเสียด้วย ทุกคนที่ได้ยินเช่นนั้นก็แยกย้ายกันไปทำตามคำสั่งทันที ร่างใหญ่ควบม้าออกไปหลังจากสั่งการเสร็จ

"นั้นท่านแม่ทัพไปไหนหรือเจ้าคะ"

เยี่ยนฝางเอ่ยถามจื่อห่าวพร้อมมองจ้าวเทียนหยางที่ควบม้าออกไป

"คงไปลาดตระเวนแถวนี้เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยหนะ เจ้าอย่าได้สงสัย มาช่วยข้าจัดที่นอนให้ท่านแม่ทัพดีกว่า"

จื่อห่าวไม่พูดเปล่าแต่ยังยัดเครื่องนอนใส่มือหญิงสาว และเดินนำเข้าไปในกระโจมที่ทหารตั้งไว้ให้แล้ว ดวงตาสวยมองตามหลังแผ่นหลังใหญ่ที่ควบม้าออกไป ใบหน้าของเขามีท่าทีจริงจังตลอดเวลา แต่นั้นกลับทำให้เขามีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก พอเห็นเขาเช่นนั้นแล้ว รู้สึกว่าจ้าวเทียนหยางท่านนี้ดูเหมือนจะไกลเกินเอื้อมจริงๆ หากเช่นนั้นคงต้องบังคับใจตนเองให้เหลือเพียงแค่ความเคารพ เขาเป็นเพียงแค่ผู้มีพระคุณ และเลื่อมใสในความสามารถเขาเท่านั้น

"ใช่! เยี่ยนฝางต่อไปนี้เจ้าอย่าได้คิดอันใดเกินเลยท่านแม่ทัพเด็ดขาด ถึงแม้ว่า......ไม่ๆไม่มีข้อแม้ เขาเป็นใคร เจ้าเป็นใคร หักห้ามใจตนเองเอาไว้" หญิงสาวเอ่ยกับตนเองในใจ พลางยกมือกำแน่นอย่างให้กำลังใจตนเอง แต่ขณะนั้นกลับมีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาพร้อมทำท่าพินิจใบหน้าของหญิงสาวที่แสดงออกอย่างจริงจัง

"เยี่ยนฝาง เจ้าไม่สบายหรือว่าเจ้าบ้าไปแล้วกัน"

ป๋อเหวินไม่เอ่ยเปล่า แต่ฝ่ามือใหญ่ยังอังหน้าผากของหญิงสาวอีกด้วย คิ้มงามขมวดกันเป็นปมพร้อมเพ่งสายตาดุส่งไปให้ชายหนุ่มทันที มือเรียวยกปัดฝ่ามือใหญ่ออกจากหน้าผากเนียน

"ไปให้พ้นข้า"

หญิงสาวเอ่ยพลางเดินเข้าประโจมไปทันที ชายหนุ่มมองตามหลังบางก่อนที่จะยิ้มร่าออกมาที่กวนนางได้สำเร็จ

.......

ภายในกระโจมใหญ่

โต๊ะอาหารตัวใหญ่สำหรับ 7 คน โดยมีจ้าวเทียนหยางนั่งที่หัวโต๊ะ อาหารไม่กี่อย่างที่ทำง่ายๆอยู่ตรงหน้าหญิงสาวส่งกลิ่นหอม เมื่อชายหนุ่มลงมือทานอาหาร ทุกคนก็เริ่มทานอาหารตามเช่นกัน หญิงสาวมองท่าทีของทุกคน ไม่คิดเลยว่า ท่านแม่ทัพผู้สูงส่งเช่นเขาจะร่วมทานอาหารกับผู้ช่วยและลูกน้องเช่นนางอย่างไม่ถือตัว อีกทั้งท่าทีของทุกคนยังเป็นธรรมชาติอีกด้วย ดูแล้วคงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้เป็นประจำแน่

"เฮ้อ~~~ ก็ท่านแสนดีเช่นนี้อย่างไรเล่า แล้วข้าจะไม่คิดกับท่านเกินเลยได้เช่นไรกัน" เยี่ยนฝางเอ่ยกับตนเองในใจพลางกัดตะเกียบมองชายหนุ่ม

"ไม่กินข้าวหรือ"

จ้าวเทียนหยางที่ทานข้าวอยู่เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ดวงตาคมหันมาทางหญิงสาว เยี่ยนฝางที่ได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจทันที เขาไม่เคยเอ่ยปากกับนางก่อนเลยสักครั้ง นางเองก็รู้สึกประหม่าไม่น้อย

"กะ...กินเจ้าค่ะ ข้ากิน"

หญิงสาวรนรานคีบข้าวเข้าปาก เหล่าผู้ช่วยอีกห้าคนยิ้มกว้างอย่างเอ็นดูท่าทีของหญิงสาว

"ข้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ"

"เปล่าเจ้าคะ"

เยี่ยงฝางเอ่ยพลางหันไปสบตากลับชายหนุ่ม ก่อนที่จะหลุบตาลงหนีเขาทันที ใบหน้านิ่งๆเช่นนั้น อีกทั้งเวลามองนางทำให้ร่างบางหัวใจเต้นรัว นี่เขาจะมีอิทธิพลกับนางเกินไปแล้ว

"คืนนี้เจ้าก็พักกับซีอันเถอะ"

ถึงแม้ทุกคนจะรู้ว่านางเป็นคนในจวนเขา แต่ใบหน้าของหญิงสาวก็ยังเป็นอันตรายอยู่ดี เดิมทีในกองทัพที่มีแต่บุรุษเช่นนี้ หากมีสตรีถึงแม้น่าจะไม่งดงามก็ยังเป็นที่สนใจ แล้วนางที่งดงามเสียขนาดนี้ป้องกันไว้ย่อมดีกว่า

"เรียนท่านแม่ทัพ ข้ามีกระโจมที่ป๋อเหวินเตรียมไว้ให้แล้วเจ้าค่ะ ไม่รบกวนท่านซีอันพักผ่อน"

เยี่ยนฝางรีบเอ่ยปฏิเสธทันที

"เจ้าว่าที่นี่คือที่ใดกัน บุรุษกว่าสองพันนายข้างนอก เจ้าว่ามิมีผู้ที่สนใจในตัวเจ้าเลยหรือ อย่าดื้อ....ให้มันมากความ"

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง จนหญิงสาวตัวลีบลงไปทันที

"เยี่ยนฝางคืนนี้เจ้าก็นอนกับข้าเถิด อย่าได้เกรงใจ"

ซีอันที่นั่งอยู่ใกล้กุมมือเรียวเอาไว้ พลางเอ่ยปากบอกนาง ปกติท่านแม่ทัพสั่งอันใดพวกเขาก็ปฏิบัติตามทุกอย่าง นางพึ่งเจอผู้เป็นนายมีท่าทีเช่นนี้เกรงว่านางจะกลัวเอา

"เจ้าค่ะ"

เยี่ยนฝางรับคำอย่างว่าง่าย และตักข้าวเข้าปากไปพลางมองชายหนุ่มไปพลาง