ตอนที่ 3 ปีนี้เจ้าอายุเท่าใดแล้วนะ

ภายในห้องนอนส่วนตัวถึงแม้จะดูเล็กไปบ้าง ทั้งข้าวของเครื่องใช้ยังครบครัน แต่ก็นับว่าใหญ่กว่าห้องของบ่าวรับใช้ภายในจวนคนอื่นๆ ก็แน่อยู่แล้วนางมิได้เป็นบ่าวรับใช้ และก็ไม่ได้มีสิทธิ์ในจวนอีกด้วย เป็นเพียงผู้อยู่อาศัยที่ถูกเลี้ยงดูอย่างดี งานมิต้องทำ อีกทั้งไม่มีประโยชน์อันใดต่อจวน

มือเรียวดึงผ้าคาดเอวออกช้าๆ อาภรณ์บุรุษที่สวมใส่ก่อนหน้าค่อยๆไหลลงไปกองที่พื้น เผยให้เห็นรูปร่างของสตรีที่จุดใดควรโตก็โต จุดใดควรเล็กก็เล็ก ครบตามหลัก 5 ประการของหญิงงาม ผิวของนางขาวเนียนผ่องใสสมคำที่ว่า ผิวงาม มือเรียวปลดผมที่มวยกันไว้ด้านบน เส้นผมดำยาวเงางามสลวยค่อยๆสยายลงมาตามแรงลม สมกับคำว่าผมงาม เยี่ยนฝางหยิบอาภรณ์สตรีขึ้นมาสวมใส่ ใบหน้าหวานยิ้มกว้างเมื่อเห็นตนเองในกระจกทองแดง จนเห็นฟันขาวสะอาดเรียงตัวเสมอกัน สมกับคำว่าฟันงาม เรียวปากบางเม้มชาดแดงและนำมันไปวางไว้ข้างๆ ดวงตากลมโตมองภาพตนเองในกระจกอย่างพอใจ ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตา จมูกโด่ง เรียวปากบาง ทุกอย่างล้วนสมกับคำว่าเนื้องาม วันนี้เป็นวันที่หญิงสาวอายุครบ 18 ปีบริบรูณ์ สมกับคำว่าวัยงาม

ก๊อกๆ

"เยี่ยนฝาง นายท่านจ้าวเรียกเจ้าไปพบ"

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจของหญิงสาว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของคนที่คุ้นเคย

"ข้ารู้แล้ว ข้ากำลังไป"

เยี่ยนฝางตะโกนออกไปจากห้อง ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู แล้วพบว่าเป็นสหายของตนที่มาเรียก ที่นี่ถึงนางจะมิใช่เจ้านายแต่ทุกคนก็ปฏิบัติกับนางเป็นอย่างดี อีกทั้งหญิงสาวเป็นคนกันเอง สามารถเข้าได้กับทุกคนในจวน พ่อบ้าน บ่าวรับใช้ คนเลี้ยงม้า จนแม้กระทั้งเจ้าของจวนแห่งนี้อีกด้วย

"เข่อซิน ข้าซื้อขนมมาฝากเจ้า"

เยี่ยนฝางยื่นถุงขนมที่ตนซื้อมาจากตลาดเมื่อตอนกลางวันให้สหาย เข่อซินเป็นสาวใช้ที่จวนนี้มาตั้งแต่เด็กๆ อีกทั้งนางยังเป็นสหายคนแรกที่นางรู้จักตั้งแต่เข้ามาอยู่ในจวนนี้เมื่อสิบปีที่แล้ว อาจเป็นเพราะอายุเท่ากัน ทำให้ทั้งคู่เข้ากันได้เป็นอย่างดี เรื่องบางเรื่องนางก็ได้เข่อซินผู้นี้ช่วยในหลายๆอย่าง

"ขนมยุเหวียนเชียว ยังเป็นเจ้าที่รู้ใจข้าที่สุด"

"เช่นนั้นเจ้าค่อยๆทานไปนะ ข้าต้องรีบไปแล้ว"

เยี่ยนฝางเอ่ยจบก็รีบวิ่งออกไปทันที ให้ผู้ใหญ่รอนานมิดี อีกทั้งวันเกิดของนางทุกๆปี หญิงสาวมักจะถูกนายท่านจ้าว จ้าวหมิงเต๋อ เรียกไปพบ จวนแห่งนี้ถึงแม้จะใหญ่โต แต่กลับมีผู้เป็นนายเพียงสองคน คือสองพ่อลูกเท่านั้น นายท่านจ้าวมิได้มีอนุเลยแม้เพียงสักคน มีบุตรเพียงสองคน คนที่สองเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก นั้นยิ่งทำให้จวนแห่งนี้เงียบเหงามิน้อย อีกทั้งบุตรชายเพียงคนเดียว จวบจนอายุเข้าสามสิบเจ็ดปีแล้วก็มิคิดจะแต่งสตรีนางไหนเข้าเรือนเลยแม้เพียงสักคน

"เยี่ยนฝางเจ้าเข้าไปเถอะ"

พ่อบ้านหนิงอันออกมาจากเรือน ก่อนจะบอกหญิงสาวให้เข้าไปด้านใน เยี่ยนฝางเอื้อมมือไปประตูบานใหญ่ที่ด้านบนมีป้ายไม้ที่เขียนด้วยตัวหนังสือสีทองว่า ซ่าน โหย่ว ซ่าน เป้า (ตอบแทนความดีด้วยความดี)

แง๊น~~~

เสียงประตูไม้เกิดเสียงดังยามที่หญิงสาวเปิดเข้าไป นางเดินตรงไปที่กลางห้องโถง และได้รับรอยยิ้มใจดีของชายอายุราวๆเจ็ดสิบปีส่งมา จ้าวหมิงเต๋อตั้งแต่ฮูหยินของเขาเสียเมื่อสิบปีก่อน สุขภาพของเขาก็แย่ลงเดินเหินมิค่อยสะดวก ต้องใช้รถเข็นไม้ตลอดเวลา ทั้งที่ยามหนุ่มนั้นเป็นถึงอดีตแม่ทัพของแคว้น ครานี้บุตรชายได้เจริญรอยตามบิดา เขาก็ลาออกจากราชการเป็นเพียงบิดาที่ดูแลจวนเท่านั้น

"คารวะนายท่านจ้าวเจ้าค่ะ"

เยี่ยนฝางเอ่ยพลางทำท่าคารวะ

"มาแล้วหรือ มา มานั่งก่อน"

จ้าวหมิงเต๋อเอ่ยอย่างใจดี เขาเองก็เอ็นดูหญิงสาวไม่น้อย ถึงแม้ความตั้งใจแรกจะรับนางเป็นบุตรบุญธรรม แต่เขาก็ถามนางอีกคราแล้ว หญิงสาวกลับปฏิเสธเขาเพียงแค่ให้ที่พักและเลี้ยงดูนางเป็นอย่างดีเท่านี้นางก็พอใจเสียแล้ว ช่างเป็นเด็กที่กตัญญูและเข้มแข็งมิน้อย

"มา รับนี้ไป"

มือใหญ่ยื่นกล่องไม้ให้หญิงสาว เยี่ยนฝางที่เห็นเช่นนั้นก็รีบเอื้อมมือไปรับทันที เนื่องจากกล่องไม้นั้นมิใช่กล่องเล็กๆ มือเหี่ยวหย่นจับที่นิ้วเรียวเบาๆอย่างเอ็นดู

"ข้าขออวยพรให้เจ้าสุขสมกับสิ่งที่ปรารถนาทุกๆเรื่อง"

เขาเอ่ยพลางตบที่บนฝ่ามือหญิงสาวเบาๆ เยี่ยนฝางยิ้มกว้างให้เขาตอบเช่นกัน ความเมตตาของนายท่านนางรับรู้ได้เป็นอย่างดี ท่านดีต่อนางไม่ต่างจากบิดามารดานางที่เสียไปแล้วเลย ความอบอุ่นที่นางได้รับมานั้น ทำให้นางกล้าเรียกที่นี้ได้เต็มปากว่าบ้านจริงๆ

"ขอบคุณนายท่านจ้าวเจ้าค่ะ"

"ลองเปิดดูว่าเจ้าชอบหรือไม่"

เยี่ยนฝางที่ได้ยินเช่นนั้นก็เปิดกล่องไม้ มือเรียวหยิบปิ่นหยกสีขาว มีลวดลายดอกไม้เล็กๆ ก่อนจะยิ้มกว้างส่งกลับไปให้นายท่านจ้าว

"ข้ามิรู้ว่าหญิงสาวสมัยนี้ชมชอบสิ่งใด คนแก่เช่นข้าคิดไม่ออกจริงๆ"

"ข้าชอบเจ้าค่ะ ยังคงเป็นท่านที่รู้ว่าข้าชมชอบแบบใดมากที่สุด"

หญิงสาวเอ่ยออกไปตามจริง นางชอบสิ่งของที่เรียบๆธรรมดา ทั้งสีและลวดลายบ่งบอกได้ว่าของสิ่งนี้คือตัวนาง ถ้าจะบอกว่าจวนแห่งนี้ใครดีกับนางที่สุดคงต้องเป็นนายท่านจ้าวผู้นี้แล้ว

"ปีนี้เจ้าอายุเท่าใดแล้วนะ"

"เรียนนายท่านจ้าว ปีนี้เยียนเออร์อายุสิบแปดปีเจ้าค่ะ"

"อายุเจ้าเลยวัยปักปิ่นมาแล้ว มิคิดจะออกเรือนหรือ มีคนรักแล้วหรือไม่"

"ยะ....ยังเจ้าค่ะ ข้าพึ่งจบจากสำนักศึกษายังอยากใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมา....."

"นายท่านกำลังคุยกับแม่นางเยี่ยนฝางขอรับ"

หญิงสาวยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็ถูกเสียงจากด้านนอกแทรกเข้ามาเสียก่อน

"ผู้ใด"

นายท่านจ้าวตะโกนถามคนที่อยู่ด้านนอกทันที จวนแห่งนี้มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถมาพบเข้าได้โดยทันที มิต้องรอให้บ่าวรับใช้มาแจ้ง เห็นทีว่าจะมีเพียงคนเดียว

"ท่านพ่อ ลูกเองขอรับ"

"เข้ามาเถอะ"