EP : 4 นอนห้องเดียวกันอีกครั้ง

EP : 4 นอนห้องเดียวกันอีกครั้ง

รุ่งเช้าเว่ยลู่เซียนก็รู้สึกตัว แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อตัวเองมานอนอยู่บนเตียงโดยที่ไม่เห็นชายชราเจ้าของห้องแล้ว

เว่ยลู่เซียนกำลังคิดว่านางมานอนที่เตียงได้อย่างไรกัน จำได้ว่านางนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ แต่จะบอกว่าชายชราผู้นั้นเป็นคนอุ้มนางมานอนที่เตียงก็ไม่น่าจะทำได้มันมีความเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

“เจ้าตื่นแล้วหรือ” ชายชราที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องก็เอ่ยถามหญิงสาวที่ทำหน้าสงสัย

“เจ้าค่ะ เอ่อ ว่าแต่ข้ามานอนที่เตียงได้อย่างไรหรือเจ้าคะ” เว่ยลู่เซียนตัดสินใจกล่าวถามชายชราไปตรงๆ

“ข้าพาเจ้ามานอนเองแหละ ไม่ต้องชมข้าว่าเก่งหรอกนะ” ชายชรากล่าวบอกยิ้มๆ เหมือนภาคภูมิใจกับฝีมือตัวเอง

นั่นทำให้เว่ยลู่เซียนทำหน้าไม่ถูกเลยเมื่อถูกอีกฝ่ายกล่าวออกมาเช่นนั้น

“ข้าไปก่อนนะเจ้าค่ะ ต้องขออภัยท่านตาที่รบกวนท่าน” นางกล่าวจบก็ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะกระโดดข้างไปยังระเบียงห้องของนางแล้วเข้าห้องไป

เมื่อคืนลืมไปเลยว่าหลังจากนางใช้ดนตรีควบคุมคนพวกนั้นให้ออกไปฆ่ากันเองไกลๆ นางก็ไม่ได้กลับมาที่ห้องของตัวเอง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตอนไหน มันช่างน่าแปลกจริงๆ ที่นางหลับโดยไม่รู้สึกตัว

หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จก็เดินขึ้นรถม้าต่อ ตลอดทางไปยังอีกเมืองนั้นราบรื่นมากไม่มีสัตว์อสูรออกมาจากป่าเลยพวกโจรก็ไม่มีด้วย คืนที่สองนางนอนพักที่ห้องนอนอย่างสบายใจโดยไม่มีอะไรมารบกวนนางวันที่สามของการเดินทางพวกนางถึงเร็วกว่าที่คาดการเอาไว้มาก มาถึงก่อนช่วงเย็นเพราะไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

นางเดินลงจากรถม้าอย่างรวดเร็วเพราะจะรีบไปหาโรงเตี๊ยมเข้าพัก เพราะคืนนี้ชายหนุ่มขับรถม้าไม่ได้จัดการเอาไว้ให้

“ขอบคุณทุกท่านที่ใช้บริการ ข้าหวังว่าโอกาสหน้าเราจะเจอกันอีก” ชายหนุ่มขับรถม้าร้องบอกเมื่อเห็นทุกคนกำลังแยกย้ายกันแล้ว

เว่ยลู่เซียนเดินออกมาได้สักพักก็รู้สึกว่ามีคนตามนางมา ซึ่งพอหันไปก็พบกับชายชรา

“พอดีข้าไม่รู้ทางนะ ก็เลยเดินตามเจ้ามา” ชายชรากล่าวบอกพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆ

“ท่านตาเพิ่งเคยมาหรือยังเจ้าคะ” เว่ยลู่เซียนกล่าวถาม ที่นางเดินมาราวกับรู้จักทางนั้น ก็เป็นเพราะว่าเคยมาเที่ยวที่นี่ครั้งสองครั้งกับพี่ชายของตัวเอง

นางลืมบอกไปสินะว่านางมีพี่ชายสี่คน แต่อย่าเพิ่งเจาะลึกไปมากกว่านี้เลย ตอนนี้นางต้องรีบไปหาโรงเตี๊ยมก่อนไม่อย่างนั้นนางจะไม่มีที่พักแน่ ได้ยินเขาพูดคุยกันว่าวันนี้มีงานอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเมือง คนเลยแห่เข้าเมืองมาเที่ยวกันเยอะ

“ใช่แล้ว อีกอย่างข้าก็ว่าจะรอให้หลานของข้ามารับที่เมืองนี้ด้วย คงได้อยู่รอที่นี่อีกสักพักใหญ่” ชายชรากล่าวบอกพลางมองซ้ายขวาไปด้วยราวกับว่าจะกลัวหลงทาง

“งั้นเราต้องรีบหาโรงเตี๊ยมกันเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่มีที่นอนกัน” เว่ยลู่เซียนกล่าวบอกพลางรีบเดินไปยังโรงเตี๊ยมหนึ่งที่นางเคยมาเข้าพักที่นี่เมื่อสามปีก่อน

“เหลือเพียงห้องเดียวเจ้าคะ” ทันทีที่นางเข้ามาแล้วบอกความต้องการของตัวเอง พนักงานก็บอกกลับมาทำให้นางทำหน้าคิดหนักทันที

เพราะนี่ก็เป็นโรงเตี๊ยมที่สามแล้วที่นางถาม สองโรงเตี๊ยมก่อนหน้านี้เต็มไปหมดแล้ว ถ้านางไม่เข้าพักที่นี่เกรงว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนเป็นแน่ นางหันไปถามความเห็นจากชายชราทันทีว่าจะเอาอย่างไรดี

“ห้องเดียวก็ได้” ชายชรากล่าวบอกเพราะนี่ก็เย็นมากแล้วด้วยไปหาที่อื่นคงไม่ทันแล้ว

“กี่คืนเจ้าคะ” พนักงานสาวเอ่ยถาม

“สามคืน” ชายชรากล่าวบอกเพราะเพื่อเอาไว้ว่าถ้าพรุ่งนี้หาห้องไม่ได้อย่างน้อยเขาก็มีที่ให้นอน

“สิบห้าเหรียญทองเจ้าค่ะ” พนักงานสาวกล่าวบอกก่อนจะยิ้มให้กับทั้งสองนิดๆ เมื่อได้รับเงินมาเกิน

“ชั้นห้าห้องที่ห้าขวามือเจ้าค่ะ” พนักงานสาวกล่าวบอก

“ขอบคุณ” เว่ยลู่เซียนกล่าวบอกก่อนจะเดินนำชายชราไปยังห้อง แล้วทำไมนางต้องยอมนอนห้องเดียวกันกับชายชราด้วยเนี่ย จะให้นางทิ้งชายชราไปก็ทำไม่ได้จิตวิญญาณของหมอมันทำไม่ได้เสียด้วยสิ

“ห้องกว้างแบบนี้นี่เองถึงได้แพงนัก” ทันทีที่เข้ามาในห้องเว่ยลู่เซียนก็กล่าวขึ้น นางมองหาที่ว่างก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่านางไปซื้อที่นอนกับผ้าห่มแล้วก็หมอนมาก็นอนกับพื้นได้สบายๆ อยู่แล้ว

“เจ้าจะไปไหน” ชายชรารีบกล่าวถามทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะเดินออกไปข้างนอก

“ข้าว่าจะไปซื้อของนิดหน่อยเจ้าคะ” เว่ยลู่เซียนกล่าวตอบจบก็เดินออกไปจากห้องทันที เพราะอยากรีบไปรีบกลับ นางไปถามทางพนักงานของโรงเตี๊ยมก็ได้ทราบว่าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ทำให้นางนั้นไม่ต้องรีบมาก

เว่ยลู่เซียนซื้อของที่ต้องการได้แล้วก็เดินทางกลับโรงเตี๊ยมอย่างไม่เร่งรีบ นางเดินไปจนใกล้จะถึงโรงเตี๊ยมก็ต้องเจอกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนพี่ชายของนางนั้นเอง

นั่นทำให้นางหยุดชะงักทันทีเพราะว่าถ้าหากเจอกับพี่ชายของนางตอนนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ นางถูกลากกลับตระกูลเป็นแน่ ซึ่งนางไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

“คงไม่ใช่ว่ามาพักที่โรงเตี๊ยมเดียวกันหรอกนะ” เว่ยลู่เซียนกล่าวนางมองอีกฝ่ายที่เดินเข้าไปด้านใน ก็พลันถอนหายใจออกมา ยังดีที่นางสวมหมวกสานปิดใบหน้าเอาไว้ ไม่อย่างนั้นพี่ชายของนางอาจจะเห็นนางก็เป็นไปได้

“สั่งอาหารไปทานที่ห้องน่าจะปลอดภัย” เว่ยลู่เซียนกล่าวกับตัวเองก่อนจะเดินไปสั่งอาหารจากนั้นก็เดินขึ้นห้องไป