ข้าเป็นสตรีขี้เมา (3P/Harem)

บทนำ

เกิดใหม่ในร่างคุณหนูตกอับ

“คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้! ฉันไม่ยอม! เด็กที่นี่ทุกคนฉันรักเหมือนลูก คุณจะส่งพวกแกไปขายต่างแดนไม่ได้ คุณก็รู้นี่ว่าที่นั่นไม่ต่างจากนรก!”

ถ้อยคำโต้เถียงระหว่างแม่เล้ากับเจ้าของไนท์คลับดังขึ้นเรื่อยๆ กว่าสองชั่วโมงแล้วที่การพูดคุยไม่ได้ข้อสรุป อีกทั้งยังทวีความรุนแรงและอารมณ์ที่พลุ้งพล่านจนยากจะกู่กลับ

ใครต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้หาใช่เจ้านายและลูกจ้าง แต่ ‘แม่เล้ายองใย’ หรือที่ใครๆ ต่างเรียกเธอว่า ‘มาม่าซัง’ นั้นคือบ้านเล็กของ ‘ฮิโรชิ’ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น ไฮโซหนุ่มที่พัวพันกับธุรกิจน้ำเมาและสถานบันเทิงหลายแห่งทั่วเมืองฟ้าอมร

เพล้ง!

เสียงด่าทอ ขว้างปาข้าวของ และท้ายที่สุดคือการบันดาลโทสะอย่างขาดสติด้วยการทำร้ายร่างกาย

ปั้ง!

เสียงปืนดังสนั่นลั่นซอยทองหล่อยามค่ำคืน เสียงรถร่วมกตัญญู รถพยาบาล รถตำรวจวิ่งวุ่น ในขณะที่นักท่องเที่ยวรีบวิ่งหนีออกจากสถานที่เกิดเหตุอุตลุต บ้างก็ล้ม บ้างก็โดนเหยียบ บาดเจ็บกันนับสิบราย

“ไอ้ฮิโรชิ! ไอ้ชาติชั่วมึงมันชิงหมาเกิด! กูไม่น่ารักมึงเลย!”

ยองใยสาวใหญ่วัยสามสิบเจ็ดปียกมือขึ้นกุมหน้าอก ในขณะที่เลือดสีแดงชุ่มโชกไหลออกมาไม่หยุด ความเจ็บแล่นปราดไปทั้งร่าง มึนเวียนศีรษะจนนิ่วหน้า ดวงตาพร่าเลือนมองเห็นสามีที่ยืนนิ่ง ใบหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นตกใจ แม้จะเห็นว่าในแววตาของสามีเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่ยองใยกลับกัดฟันกรอด อาฆาตในใจว่าจะไม่มีวันให้อภัยไอ้สารเลวนี่เด็ดขาด

“มาม่า! มาม่าคะ มาม่าต้องไม่เป็นอะไรนะคะ มาม่าต้องอยู่กับพวกหนูนะคะ”

หญิงสาวกว่าสิบคน สะพรั่งด้วยวัยและสัดส่วนอวบอัด พวกเธอทุกคนนุ่งน้อยห่มน้อยปราดเข้ามาประคองร่างแม่เล้ายองใยที่นอนเลือดท่วมอย่างไม่รังเกียจ

“มาม่า! มาม่าทำใจดีๆ ไว้นะคะ”

หยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม สะอึกสะอื้นเมื่อเห็นว่ากระสุนได้ยิงเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายของแม่เล้าสาว ผู้ที่พวกเธอรักและเทิดทูนเหมือนมารดาผู้ให้กำเนิดคนหนึ่ง

หากไม่ใช่เพราะมาม่าซังลุกขึ้นมาทักท้วงช่วยเป็นปากเป็นเสียงไม่ให้พวกเธอถูกส่งไปขายต่างแดน ก็คงไม่ต้องพบกับจุดจบเช่นนี้

มาม่าซังคอยช่วยเหลือพวกเธอมาตลอด แต่พวกเธอกลับไม่เคยตอบแทนบุญคุณมาม่าซังเลยสักครั้ง

“ดูแลตัวเองด้วยนะ หวังว่าสักวันเราคงได้พบกันอีก”

ยองใยเค้นเสียงเอ่ยคำร่ำลาสุดท้าย ก่อนที่โลกทั้งใบจะดับมืดลง

มืดลง แล้วสว่างขึ้นอีกครั้ง....

ยองใยหมุนมองไปรอบกายด้วยความงุนงง สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยเมฆหมอกสีขาวทอดยาวไกลสุดสายตาหาที่สิ้นสุดไม่ได้

“สวรรค์เหรอ คนเลวอย่างฉันได้ขึ้นสวรรค์ด้วยเหรอเนี่ย แล้วทำไมสวรรค์ถึงไม่เห็นมีใครเลยละ ถ้าสวรรค์จะเงียบเหงาขนาดนี้เอาฉันลงนรกก็ได้นะ ในนั้นคนรู้จักน่าจะอยู่กันเยอะเชียวแหละ”

แม่เล้าสาวพูดติดตลกพลางหัวเราะขมขื่นให้กับโชคชะตาที่แสนโหดร้ายของตน เธอได้รู้จัก ‘ความสุข’ จริงๆ บ้างหรือเปล่านะ

เด็กหญิงยองใยโตมาในซ่องโดยไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อแม่ เป็นเด็กทำความสะอาด วิ่งซื้อของ ทำงานรับใช้จิปาถะ พออายุ 15 ปีเริ่มโตเป็นสาวก็ถูกจับแต่งหน้าทาปากให้ ‘ขายตัว’ แลกอาหารสามมื้อและที่ซุกหัวนอนไปวันๆ

ย่างเข้าอายุ 22 ปีเธอก็ได้พบกับฮิโรชิ ชายผู้ฉุดเธอขึ้นจากนรกขุมเก่า แล้วโยนสู่นรกขุมใหม่ เธอกลายเป็นบ้านเล็กหรือที่เรียกว่าเมียน้อย พ่วงด้วยการเป็น ‘มาม่าซัง’ คุมไนท์คลับสไตล์ญี่ปุ่น ดูแลเด็กสาวที่ตบเท้าเข้ามาค้าน้ำกามดั่งลูกแท้ๆ ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเธอพร้อมจะช่วยเหลือเด็กเหล่านั้นราวกับคนในครอบครัว

เพราะเธอรู้ดีว่าการเดินบนเส้นทางนี้มันเปล่าเปลี่ยวและหนาวเหน็บเพียงใด

พออายุ 37 ปี เธอก็ถูกสามียิงตาย!

ชีวิตแม่งแค่นี้เองเหรอ! แม่งโคตรเหี้ยเลย! ไม่มีอะไรดีสักอย่าง!

ในขณะที่ย้อนหวนคิดถึงความหลัง หางตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนยืนหันหลังอยู่ไกลๆ ยองใยไม่รอช้ารีบเดินกึ่งวิ่งไปหาหญิงสาวผู้นั้นทันที

“คุณคะ...”

หญิงสาวแต่งกายแปลก คล้ายชุดจีนโบราณ ผมยาวสีดำสลวยจดกลางหลัง ยามเมื่อหญิงผู้นั้นหันหน้ามาถึงกับทำให้ยองใยหัวใจเต้นแรง ด้วยไม่เคยคิดว่าจะได้พบสตรีใดที่งามล้ำหมดจดเช่นนี้

“ท่านผู้มีพระคุณมาแล้ว ข้ากำลังรอท่านอยู่...”

น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยคล้ายดีใจระคนเศร้าอยู่ในที ทำให้ยองใยถึงกับมึนงง

“ฉันเหรอ”

แม่เล้าสาวชี้นิ้วเข้าหาตนเอง อีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาหา ก่อนจะเอื้อมมาจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้

“ได้โปรดดูแลครอบครัวของข้าด้วย ได้โปรดกอบกู้ชื่อเสียงของสกุลหลิวกลับคืนมา และที่สำคัญได้โปรดใช้ร่างกายของข้าให้มีความสุขที่สุดอย่างที่ข้าไม่อาจเติมเต็มเพราะขลาดเขินเกินไป ได้โปรด...”