บทนำ เกิดใหม่ในร่างคุณหนูตกอับ 2

โอ๊ย!

ยองใยนิ่วหน้าด้วยความตกใจ ทันทีที่หญิงสาวผู้นั้นสัมผัสมือราวกับมีกระแสไฟแล่นปราดไปทั่วร่าง แสงสว่างเจิดจ้าจนต้องหลับตา ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ทุกช่วงชีวิตของหญิงสาวผู้นี้หลั่งไหลเข้ามาราวกับน้ำป่าไหลหลาก

หลิวซือเย่!

ความเจ็บปวด ความอัปยศ การถูกดูแคลน หยามเหยียดศักดิ์ศรี หลิวซือเย่ต้องตายเพราะความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

เจ็บที่หัวใจ!

เหตุใดยองใยจึงรู้สึกเจ็บปวดกับเหตุการณ์เหล่านั้นราวกับรับมันเอาไว้เป็นเรื่องราวของตนเอง เหตุใดเธอจึงเคียดแค้นไอ้อีเหล่านั้นที่ทำร้ายทำลายครอบครัวสกุลหลิว

ทำไม!

“ท่านพี่! ท่านพี่! ท่านรู้สึกตัวแล้วหรือ”

ร่างบอบบางถูกเขย่าปลุก ยังผลให้ยองใยลืมตาโพลงด้วยความงุนงง แสงสว่างเจิดจ้าและหญิงสาวที่ชื่อหลิวซือเย่หายไปแล้ว แต่กลับมีเด็กชายวัยราวๆ เก้าถึงสิบปีนั่งอยู่ข้างฟูกนอนด้วยท่าทางร้อนใจ

“ข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านพี่ไม่เป็นอะไร ท่านเจ็บตรงไหนบ้าง ตอนนี้ท่านพ่อกับท่านแม่กำลังไปหาสมุนไพรในป่ามาต้มให้ท่านดื่มเพื่อแก้อาการช้ำใน”

ยองใยนิ่วหน้า ไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับมองไปรอบๆ บ้านเก่าซอมซ่อ เรือนไม้ผุพังแต่สะอาดสะอ้าน ห้องที่แทบไม่มีเครื่องเรือนใดๆ นอกจากฟูกนอนที่พื้น

ข้าถูกยิงตาย!

ข้าขึ้นสวรรค์ไปพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง?

แล้วที่นี่คือที่ใดกัน ชายผู้นี้พูดภาษาอื่นแต่ข้ากลับฟังรู้เรื่อง ละ...แล้วเหตุใดข้าจึงใช้สรรพานามแทนตัวเองว่า ‘ข้า’ แทนที่จะใช้สรรพานามแทนตัวว่า ‘ฉัน’ ให้ตายเถอะแม้แต่ความคิดของข้าก็ยังประมวลออกมาเป็นภาษาอื่น

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

“ซือเอ๋อร์เจ้าฟื้นแล้วหรือ”

หญิงสูงวัยก้าวเข้ามาพร้อมกับตะกร้าสานสะพายหลัง เมื่อเห็นว่าบุตรสาวคนโตผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจฟื้นคืนสติก็รีบดึงตะกร้าสะพายหลังออกแล้วปราดเข้าไปลูบหลังลูบไหล่อย่างปลอบโยน

“ทีหลังเจ้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ หากเจ้าเจ็บหนักกว่านี้หัวใจแม่คงแหลกสลายไม่มีชิ้นดี”

“แม่...”

ยองใยพึมพำแผ่วเบา นางรู้สึกรักหญิงสูงวัยผู้นี้จับหัวใจ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากสัมผัสและอ้อมกอด นางมองไปยังเด็กชายที่กำลังย่างเข้าวัยรุ่น

“น้องชาย...”

ในความทรงจำแปลกใหม่ที่แทรกเข้ามา ทำให้นางรู้ได้ว่าเด็กชายคนนี้ ‘หลิวซือห้าว’ คือน้องชายเพียงคนเดียวของ ‘หลิวซือเย่’

พลันหยาดน้ำตาก็รินรดออกจากดวงตาคู่สวย ความอบอุ่นที่ยองใยไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้นางรู้สึกเศร้าและหวิวโหวงในหัวใจด้วยไม่เคยคุ้นชิน ก้มหน้าลงพยายามเก็บซ่อนหยาดน้ำตา แต่นั่นกลับทำให้นางเห็นนิ้วมือเรียวยาวสวยรับกับแขนเล็กบอบบาง

นี่ไม่ใช่แขนของนาง!

“กระจก! ขอกระจก!”

ซือห้าวรีบกุลีกุจอไปหยิบกระจกบานเล็กเก่าเก็บมาส่งให้พี่สาวด้วยความไม่เข้าใจ แม้พี่สาวจะเป็นหญิงงามแต่ก็หาใช่คนรักสวยรักงามจนต้องร้องหากระจกทันทีที่ฟื้นคืนสติเช่นนี้

“นะ...นี่มันหญิงผู้นั้น!”

ยองใยอ้าปากค้างเมื่อพบว่าตนอยู่ในร่างของหญิงสาวงดงามที่พบเจอในดินแดนแห่งหมอกขาว ‘หลิวซือเย่’ หญิงที่ฝากฝังครอบครัวและร่างกายไว้กับนาง

นะ...นี่เป็นเพราะข้ามาเกิดใหม่ในร่างของนางงั้นเหรอ ความคิด ความทรงจำ และความรู้สึกของหลิวซือเย่จึงได้ผสานรวมเข้าไว้ด้วยกันกับตัวข้าจนกลายเป็นหนึ่งเดียวเช่นนี้