บทที่ 12 องค์รัชทายาทเสด็จกลับมา

“เจ้าปรับตัวได้บ้างแล้วฤาไม่” หนิงเอ๋อย่อตัวลงเคารพท่านเทพ ก่อนที่เขาจะเข้ามากระซิบบางอย่าง

“เห็นองค์ชายรองแล้วอย่างไรบ้าง” หญิงสาวได้ยินดังนั้น จึงหันกลับไปยังชายหนุ่มรูปงามที่ยืนเคียงคู่กับราชาสวรรค์บนบัลลังก์มังกรด้านหน้า พลันกลืนน้ำลายอึกใหญ่

หนิงเอ๋อนิ่งเงียบไม่ตอบคำถาม ก่อนรอยยิ้มของเทพแห่งชะตาจะเผยออกมา แล้วเลื่อนสายตาจับจ้องไปยังเจี้ยนลู่ฟางเช่นเดียวกัน

“องค์ชายรองเป็นโอรสแห่งสวรรค์คนที่สอง เหล่านางสวรรค์มากมายต่างหมายปองเขา ดอกเหมยสวรรค์ได้ร่วงหล่นบ่งบอกความนัย ถึงคู่บารมีของเขา เช่นนี้เจ้าว่าคู่บารมีของเขาเป็นใคร” หนิงเอ๋อครุ่นคิดครู่หนึ่ง

“องค์หญิงฟางเหนียง ข้าเชื่อว่าทั้งสองเป็นคู่บารมีกัน” เทพแห่งชะตาได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะออกมา พลันลูบเคราลงช้า ๆ มองเซียนน้อยอย่างมีความหมาย

“ไม่นานเจ้าก็จะรู้ ว่าคู่บารมีขององค์ชายรองเป็นผู้ใด” พูดจบ เทพแห่งชะตาก็หายลับกลับไปยังกลุ่มเทพทันที ปล่อยให้หนิงเอ๋อชะเง้อคอมองหาด้วยความแปลกใจ

“เหตุใดจึงหายไปรวดเร็วนัก”

“เจ้ามองหาผู้ใด” อิงอิงเห็นท่าทางผิดปกติ จึงกระซิบถาม

“ท่านเทพแห่งชะตา แต่ว่าข้าเห็นเขาเมื่อครู่” ยังไม่ทันที่หนิงเอ๋อพูดจบ เหล่านางสวรรค์ก็พากันออกมาร่ายรำอย่างสวยงาม ท่วงท่าอันอ้อนช้อยทำให้หนิงเอ๋อถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง หลงลืมเทพแห่งชะตาไปจนหมดสิ้น อาภรณ์ที่พวกนางสวมใส่ ล้วนเป็นสีขาวสะอาดตาไหลลื่นไปตามจังหวะ ชวนหลงใหลจนไม่อาจละสายตาได้

“เทพแห่งการร่ายรำ ทุกคนล้วนงดงามหมดจด จนข้าเลือกไม่ถูก กลิ่นหอมอบอวลจากกายของพวกนางช่างประหลาดนัก จะว่าหอมก็หอม จะว่า...” ยังคิดทบทวนไม่ทันจบ ดวงตาของนางพลันเลื่อนขึ้นมองตรงไปยังองค์ชายรอง พบกับสายตาอ่อนโยนของเขา เอาแต่จับจ้องเพียงองค์หญิงฟางเหนียงเท่านั้น

“สายตาขององค์ชายรอง ทอดเนตรตรงมายังองค์หญิงฟางเหนียงเพียงคนเดียว จะว่าไป ข้ารู้สึกนับถือความรักที่เขามีให้กับองค์หญิงฟางเหนียง ไม่ว่าจะมีสาวงามมาให้เชยชมอย่างไร สายพระเนตรก็ไม่เคยละจากนางผู้เป็นที่รักได้เลย จะมีชายที่มั่นคงในความรักเช่นนี้สักกี่คน” หนิงเอ๋อแอบยิ้มให้กับความรักของทั้งสอง ก่อนร่างของบุรุษผู้หนึ่ง จะเดินเข้ามายังท้องพระโรงด้วยท่วงท่าอันสง่างาม เหล่าเทพไท้ต่างหลีกทางให้ ทั้งยังพากันโค้งตัวแล้วกล่าวสรรเสริญอย่างพร้อมเพรียง เช่นเดียวกับหนิงเอ๋อรับรู้ในทันที ว่าชายรูปงามตรงหน้าคือองค์รัชทายาทที่ใครหลายคนพูดถึง

“เสด็จพ่อ ข้ากลับมาแล้ว”

“ขึ้นมาหาข้า” สุรเสียงสั่นเครือของราชาสวรรค์แสดงถึงความดีพระทัยเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มโผเข้าสู่อ้อมกอดราชบิดา ท่ามกลางความยินดีของเหล่าเทพที่มาชุมนุม รอยยิ้มและเสียงสรรเสริญดังก้องกังวานเพื่อแสดงความยินดี

หนิงเอ๋อเลื่อนสายตามองบรรดาเทพทั้งหลายอย่างเงียบ ๆ แม้ไม่รู้ความเป็นไปมากนัก แต่นั่นทำให้นางเข้าใจได้ว่าองค์รัชทายาท เป็นโอรสที่เทพทั้งหลาย ต่างให้ความเคารพเป็นอย่างมาก ไม่นานนักสายตาของนาง จำเลื่อนไปเห็นมือขององค์หญิงฟางเหนียงที่กำแน่นอย่างผิดปกติ

“วันนี้เป็นวันกลับมาขององค์รัชทายาท อีกไม่นานข้าจะจัดพิธีมอบป้ายประจำตำแหน่งให้เขา มีอำนาจเต็มมือเทียบเท่าข้าทุกอย่าง”

“พวกเราเห็นด้วย” เหล่าเทพพากันค้อมตัวลง แล้วกล่าวขึ้นพร้อมกันโดยไม่มีผู้ใดคัดค้าน

“หลังจากแต่งตั้งองค์รัชทายาทอย่างเป็นทางการแล้ว ข้าจะแต่งตั้งองค์หญิงฟางเหนียงขึ้นเป็นชายาขององค์ชายรอง ถึงเวลาแล้วที่บนแดนสวรรค์ จะมีงานมงคลถึงสองงานพร้อมกัน” สุรเสียงไพเราะ บัญชาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข

ฟางเหนียงจำใจอดทนฟังได้เพียงครู่เดียว ก่อนตัดสินใจทำสิ่งไม่คาดคิด ร่างอันสง่างามขององค์หญิงฟางเหนียงค่อย ๆ ย่างเท้าออกไปช้า ๆ พร้อมกลิ่นดอกงิ้วโชยมาเป็นระลอก ตามลักษณะเฉพาะที่ติดตัวมานับจากจุติ พร้อมสายตาของเหล่าเทพ พากันจับจ้องมองการกระทำของนางเป็นจุดเดียวกัน

“ฟางเหนียง เจ้าก้าวออกมายืนต่อหน้าข้า ประสงค์สิ่งใด” สุรเสียงเมตตาของราชาสวรรค์กล่าวขึ้น ก่อนที่หญิงสาวจะย่อตัวลงน้อมรับความเมตตานั้น ทว่าใบหน้าของนาง แสดงออกถึงความอึดอัดใจจนราชาสวรรค์นึกสงสัย

“มีอันใดฤา เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้น”

“ข้า...มิรู้ว่าควรทูลขอความต้องการของตัวเองฤาไม่ เกรงว่าจะทำให้พระองค์พิโรธได้เพคะ” ฟางเหนียงทูลตามความรู้สึก

“ฟาเหนียง ชายาของข้าเลี้ยงดูเจ้ามาตั้งแต่เยาว์วัย รักเอ็นดูเจ้าไม่ต่างจากองค์รัชทายาทหรือองค์ชายรอง เจ้าเองเปรียบเสมือนธิดาของเราอีกคน มีอันใดจงบอกข้ามาเถิด สิ่งใดที่ข้าประทานให้เจ้าได้ ข้าก็จะทำ”