บทที่ 5

"นางหมั้นกับซือเหยียนเเล้ว นางเป็นหลานสาวห่าง ๆ ของข้าเอง" ฮูหยินผู้เฒ่าซือเอ่ยเยี่ยงนี้ออกไป ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าหลายท่านนึกเสียดาย สตรีที่มีความสามารถอย่างอวี้เหมยหรู เสียงของฮูหยินผู้เฒ่าซือ เอ่ยอย่างเสียงดังชัดเจน

ทำให้โต๊ะรอบข้างพลันได้ยินด้วย ม่อหลันปวดใจขึ้นมาเล็กน้อย นางไม่อาจร่วมงานเลี้ยงได้ จึงขอองค์ชายสามกลับวังก่อน นางให้เหตุผลว่าไม่สบาย

ส่วนซือเหยียนในตอนนี้ เขานั่งบนหลังคากับน้องชายอย่างซือเจี้ยน

"พี่ใหญ่ ท่านช่างโชคดีนักได้แต่งงานกับญาติผู้น้อง" ซือเจี้ยนกระดกสุราเข้าปาก เรื่องที่ซือเหยียนกับอวี้เหมยหรูจะแต่งงานกันแพร่สะพัดไปทั่วจวนเเล้ว

"อือ" แม้ไม่อยากแต่ง แต่ซือเหยียนก็ต้องจำใจแต่งอยู่ดี ในตอนที่เขาเห็นแววตาที่ม่อหลันรับรู้ว่าเขาจะออกเรือนกับอวี้เหมยหรู ดูเหมือนม่อหลันก็เจ็บปวดใจเช่นกัน แบบนี้ดีเเล้ว

งานเลี้ยงวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าซือจบลง อวี้เหมยหรูก็กลับเรือนของนาง วันนี้นางได้รับคำชมกับเหล่าฮูหยินมากมาย ช่างดีเหลือเกิน ในโลกปัจจุบันนางไม่ได้เก่งด้านการแพทย์อย่างเดียว การแกะสลักนางก็เก่งด้วย คาดไม่ถึงว่าความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ จะสามารถใช้ให้เป็นประโยชน์ได้ในโลกนิยาย

นางไล่เสี่ยวหลีกลับไปได้ ไม่ต้องมาเฝ้า หญิงสาวคุ้นเคยกับการนอนคนเดียวไม่ต้องการให้คนอื่นมาเฝ้า

ตอนนี้นางกำลังจะปิดหน้าต่าง ชั่วพริบตาเดียวเงาร่างหนาปรากฏตรงหน้าคนงาม

"ซือเหยียน" อวี้เหมยหรูไม่คิดว่ายามวิกาลเขาจะรอบเข้าห้องนาง

"เห็นข้าไม่ดีใจรึ อยากแต่งงานกับข้าไม่ใช่รึ มาสนองให้ข้าหน่อยเเล้วกัน" ดูแล้วเขาคงจะเมาไม่ได้สติ

"ปล่อยข้านะ ปล่อย!!! ข้าชอบท่านก็จริง แต่ไม่ใช่แบบนี้" อวี้เหมยหรูพยายามขัดขืน แต่ชายหนุ่มก็จุมพิตที่ปากงามอย่างเร่าร้อน

หัวใจหญิงสาวเต้นตึกตักอย่างแรง ดวงตางามเบิกกว้างขึ้น รสชาติสุราในปากเขาช่างหอมหวานนัก

ทันทีที่เขาถอนจูบออก มืองามฟาดไปที่ใบหน้าหล่อจนเป็นรอยแดง ซือเหยียนได้สติขึ้นมา

"ในเมื่อ เจ้าชอบข้า ข้าจะสนองให้เจ้า" กล่าวจบชายหนุ่มลากนางไปที่เตียงยาว หญิงสาวไม่รู้ว่าอาภรณ์ของนางถูกถอดออกไปตอนไหน

รู้ตัวอีกทีร่างหนาประกบร่างงามเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว...

ยามเช้าตรู่อวี้เหมยหรูตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่บอบช้ำ เมื่อคืนนางโดนพระรองข่มเหงรังแก เรื่องนี้นางจะต้องรายงานท่านยายหรือฮูหยินผู้เฒ่าซือโดยด่วน เสี่ยวหลีเปิดประตูเข้ามาอย่างตกใจ ที่เห็นสภาพเจ้านาย กระนั้นจึงรีบพาเจ้านายไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า

เรือนใหญ่ในยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าซือกำลังจิบชาอย่างอารมณ์ดี พลางมองภาพไม้สลักของอวี้เหมยหรู นังเด็กคนนี้ช่างรู้ความนัก

"เรียนฮูหยินเฒ่า คุณหนูอวี้ขอพบเจ้าค่ะ"

"ให้นางเข้ามา"

ไม่นานนักร่างงามในอาภรณ์สีเหลืองย่างกรายเข้ามาคำนับท่านยาย หญิงสาวมีสีหน้าลำบากใจ ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าซือไล่สาวใช้ทุกคนออกไปรอด้านนอก

"มีอะไรว่ามา"

"ท่านย่า เมื่อคืนพี่ซือเหยียนรังแกข้า" อวี้เหมยหรูถกเเขนเสื้อขึ้น พบว่าจุดเเต้มพรหมจรรย์ได้หายไปแล้ว อีกทั้งตอนนี้แขนงามเป็นรอยแดง

"ไม่คิดว่าเขาจะใจร้อนเพียงนี้ ทำข้าวสารเป็นข้าวสุกได้ อีกสามวันข้าจะจัดงานแต่งพวกเจ้า เจ้าไปพักผ่อนเถอะ"

จะด่าไปก็เท่านั้น ในเมื่อหลานชายกับหลานสาวได้เสียกันเเล้ว คนแก่เยี่ยงนางต้องสงเคราะห์ให้เสียเเล้ว

ข่าวคุณชายใหญ่กับคุณหนูอวี้เหมยหรูก็แพร่สะพัดไปทั่วจวนซือ ไปถึงหูของฮูหยินใหญ่ ไม่คาดคิดว่าท่านแม่จะให้บุตรชายคนโตเเต่งงานไวขนาดนี้

ทางด้านอวี้เหมยหรูดีใจไม่น้อยอีกสามวันงานแต่งของนางก็จะถูกจัดขึ้นเเล้ว

เมื่อคืนไม่คิดว่าเขาจะเมาเเล้วลวนลามนาง ช่างเป็นบุรุษที่ป่าเถื่อนยิ่งนัก

ค่ายทหารนอกเมืองหลวงมู่อันในยามนี้ ท่านแม่ทัพอย่างซือเหยียนสอนเพลงดาบให้เหล่าทหารกล้าอย่างหนัก เรื่องเมื่อคืนทำให้เขาขาดสติ เข้าไปในเรือนของหญิงผู้นั้น เเล้วข่มเหงนาง พอตื่นมาตอนเช้า เขาวิ่งออกจากเรือนนางเเทบไม่ทัน