บทที่ 4

ในระหว่างที่อวี้เหมยหรูต้องตากำไลทับทิมสีแดงนั้น มืองามประดุจหยกคว้า กำไลทับทิมพร้อมอวี้เหมยหรู

"ยังไม่รีบปล่อยอีก พระชายาของเราต้องตากำไลวงนี้ก่อนเจ้า"

อวี้เหมยหรูมองสาวใช้ของสตรีชนชั้นสูง ที่ยืนด้านหลังสาวใช้ สตรีคนนั้นสวมหมวกเหวยเหม่าสีขาวบาง มองผ่าน ๆ สตรีคนนั้นคงจะงดงามไม่น้อย

อวี้เหมยหรูได้แต่มองกำไลที่ที่สาวใช้นางนั้นแย่งไปจากมือนาง

"ไร้มารยาท" นางเอ่ยออกมาอย่างซึ้งๆ หน้า ทำให้สาวใช้นางนั้นโมโหขึ้นมา

"เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังคุยอยู่กับผู้ใด"

ขนาดพวกนางยังไม่รู้ว่าตนเองเป็นใคร แล้วอวี้เหมยหรูจะรู้ได้อย่างไร

"ขนาดพวกเจ้า ยังไม่รู้ว่าตนเองเป็นใคร แล้วข้าจะรู้รึ"

"เจ้า!!! ตบนาง ตบสั่งสอนนาง" สตรีในหมวกเหวยเหม่าเอ่ยออกมา

"หยุดนะ!!!" น้ำเสียงดังฟังชัดเอ่ยขึ้น พร้อมกับบุรุษรูปงามย่างกรายออกมาจากอีกฝั่งหนึ่ง ซือเหยียนนั่นเอง เขาไปเลือกเครื่องประดับฝั่งบุรุษ

"ท่านแม่ทัพ" สาวใช้นางนั้นเอ่ยขึ้น ทำให้สตรีที่สวมหมวกปลดหมวกออกมาทันที

"ม่อหลัน!!!" ซือเหยียนมองม่อหลันอย่างไม่กะพริบตา สามเดือนเเล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้านาง ม่อหลันไม่คาดคิดว่าจะได้เจออดีตคนรักอย่างซือเหยียน

"ซือเหยียน"

อวี้เหมยหรูคิดว่าต้องทำอะไรบางอย่างเสียเเล้ว นางเกาะเเขนซือเหยียน

"ท่านพี่ ข้าเลือกเครื่องประดับยังไม่ได้เลย แต่แม่นางผู้นี้ สั่งให้สาวใช้มาตบข้า" อวี้เหมยหรูทำท่าทีน่าสงสาร

ม่อหลันมองสตรีที่เกาะเเขน ซือเหยียนเเล้วเรียกเขาว่าท่านพี่ มันหมายความว่าอย่างไรกัน

"นางคือใคร" ม่อหลันอยากรู้

"ข้าคือคู่หมั้นของท่านพี่" อวี้เหมยหรูไม่รอให้ซือเหยียนเป็นคนบอก ที่แท้สตรีนางนี้ คือนางเอกที่ทิ้งพระรองไป

อวี้เหมยหรูไม่มีทางให้พระรองหลงสตรีนางนี้เป็นอันขาด

"พี่เหยียน" ม่อหลันไม่มีทางเชื่อว่าเขาจะลืมนางได้ เขาเพิ่งกลับมาไม่ใช่รึ เหตุใดจึงมีคู่หมั้นเร็วขนาดนี้ ต้องเป็นเรื่องโกหกแน่

"ไม่จริงใช่หรือไม่"

"จริง นางเป็นคู่หมั้นข้า" ซือเหยียนยอมรับ เขาต้องทำให้ม่อหลันรู้สึกเจ็บปวดบ้าง

"ท่าน" ม่อหลันอึ้งงัน

"ไปเถอะ ในเมื่อเจ้าเลือกของได้เเล้ว" ซือเหยียนมองปิ่นปักผมในมืออวี้เหมยหรู เดินโอบเอวนางลงไปด้านล้าง

ม่อหลันมองอย่างตกใจ ตอนนี้นางคือพระชายาองค์ชายสามเเล้ว

ภายในรถม้าซือเหยียนนั่งหน้าบึ้ง อวี้เหมยหรูมองอย่างยิ้ม ๆ

"แม่นางคนนั้น คือคนที่ท่านเคยรักใช่ไหม"

"หุบปาก"

"ข้าพูดอันใดผิด นางคือคนที่ทิ้งท่านไป ท่านอย่าได้สนใจนางอีกเลย ข้าได้ยินว่าท่านยอมรับข้าเเล้ว ทำให้ข้าดีใจนัก"

ซือเหยียนมองสตรีตรงหน้า ช่างไม่สำรวมเอาเสียเลย

หญิงสาวได้ยินเขาด่าอย่างนั้น นางนิ่งเงียบ ไม่ใส่ใจเขา จนกระทั่งกลับถึงจวนซือ

นางจึงมุ่งหน้าไปที่เรือนของตัวเอง อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าซือแล้ว อวี้เหมยหรูคิดว่านางต้องหาของขวัญที่พิเศษให้กับท่านย่าคนนี้เสียหน่อย

"คุณหนูกลับมาเเล้ว" เสี่ยวหลีเดินออกมาต้อนรับเจ้านาย

"เสี่ยวหลี ในจวนนี้ มีไม้ที่ไม่ได้ใช้หรือไม่"

สาวใช้มองหน้าเจ้านาย เหตุใดจึงต้องถามหาไม้ ผุ ๆ พัง ๆ ด้วยเล่า

เสี่ยวหลีบอกเจ้านายว่าเศษไม้พวกนั้นอยู่ท้าย ๆ จวน เดิมทีไม้พวกนั้นต้องทำเป็นฟืน

อวี้เหมยหรูเดินตามสาวใช้มาที่ท้ายจวน มองเศษไม้ ผุ ๆ พัง ๆ ใบหน้างามประดับด้วยรอยยิ้ม นางคิดว่าจะแกะสลักไม้พวกนี้เป็นรูปอะไรดี

สามวันผ่านไปงานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าซือก็ถูกจัดขึ้นมา ในช่วงพลบค่ำ เทียบเชิญนั้นได้แจกจ่ายให้กับเหล่าฮูหยินขุนนางน้อยใหญ่ และองค์ชายในราชวงศ์ด้วยเช่นกัน รวมทั้งองค์รัชทายาทด้วย

งานเลี้ยงของญาติท่านแม่ทัพใหญ่จะขาดคนในราชวงศ์มาร่วมงานได้อย่างไร

เหล่าบุรุษต่างนั่งฝั่งบุรุษ ฝั่งสตรีต่างนั่งอีกฝั่งหนึ่ง เสียงดนตรีบรรเลงในงานทำให้คนฟังนั้นรู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก

สายตาของม่อหลันที่นั่งฝั่งสตรีรอบชำเรืองมองหาแต่ซือเหยียนเท่านั้น แต่ทว่าชายหนุ่มไม่ปรากฏตัวสักที

ในตอนที่ทุกคนกำลังจะมอบของขวัญให้ฮูหยินผู้เฒ่าซือ อวี้เหมยหรูในอาภรณ์สีชมพูอ่อน ดวงหน้าผลัดด้วยแป้งหอมบาง ๆ ย่างกรายออกมาจากสวนด้านหลัง ทุกสายตาต่างจับจ้องที่นาง

รวมทั้งฝั่งบุรุษก็มองสตรีสวมอาภรณ์ชุดชมพู นางเป็นใครกัน รัชทายาทต่างมองนางอย่างไม่กะพริบตา

ม่อหลันจำได้ สตรีนางนี้ ที่ซือเหยียนบอกว่าคือคู่หมั้นของเขาทำให้ม่อหลันพลันริษยาขึ้นมา

"คารวะท่านยาย หลานนำไม้แกะสลักมาให้ท่านเจ้าค่ะ"

เสี่ยวหลีถือไม้แกะสลักเคลือบเงา มอบให้ฮูหยินผู้เฒ่าซือ แขกเหรื่อต่างมองไม้สีเหลี่ยมสีน้ำตาลแกะลวดลายเป็นรูปต้นไผ่กวนอิม ซึ่งมีความหมายว่าการนำพาความสงบสุข ความโชคดี

ฮูหยินผู้เฒ่าซือไม่เคยเห็นของสิ่งนี้มาก่อน

"งดงามนัก"

"เจ้าค่ะท่านยาย"

"หลานสาวของท่านเก่งยิ่งนัก ไม่ทราบว่านางมีคู่หมั้นรึยัง"

ฮูหยินท่านหนึ่งเอ่ยออกมา