บทที่ 3

ซือเหยียนมองคนงามที่สารภาพว่าชอบเขา นางต้องสมองกระทบกระเทือนอย่างหนักแน่นอนที่บอกว่าชอบเขา

"อวี้เหมยหรู เจ้าชอบซือเหยียนรึ"

ฮูหยินผู้เฒ่าซือปรายตามองหลานสาวของน้องสาวที่ละโลกนี้ไปแล้ว

"เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าชอบซือเหยียน ข้าจะไม่ขัดอันใด ให้พวกเจ้าหมั้นหมายกันก่อนดีหรือไม่"

"ท่านแม่!!!'

"ท่านย่า!!!"

ซือเหยียนกับซือฮูหยินมองฮูหยินผู้เฒ่าซือพร้อมกัน ไม่มีใครคาดคิดว่า นางจะให้หลานชายและหลานสาวหมั้นกัน คนที่ดีอกดีใจคงไม่พ้นอวี้เหมยหรู นางออกไปจากโลกแห่งนี้มิได้ ยังไงก็ต้องหาสามีเป็นที่พึ่งพิง พระรองเป็นตัวเลือกที่ดีเลยล่ะ

งานเลี้ยงกินข้าวต้อนรับซือเหยียนเป็นอันต้องจบลงแล้ว ทุกคนต่างมุ่งหน้ากลับเรือนตัวเอง

อวี้เหมยหรูมาถึงเรือนใบหน้ายิ้มระรื่น เสี่ยวหลีแปลกใจมาก ปกติคุณหนูมิเคยชอบคุณชายใหญ่ซือนี่นา เหตุใดจึงคิดอยากจะแต่งกับคุณชายใหญ่ซือเล่า

"เสี่ยวหลี เจ้าออกไปเถอะ ข้าจะนอนเเล้ว" อวี้เหมยหรูไล่สาวใช้ออกไปเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว

นางมองไปนอกหน้าต่างพบดวงดาวต่างโอบล้อมดวงจันทร์ที่กระจ่างใสไว้

ไม่น่าเชื่อว่านางจะทะลุมิติเข้ามาในโลกเเห่งนิยายจริง ๆ ในเมื่อเข้ามาเเล้วก็ใช้ชีวิตให้มีความสุขเเล้วกัน

ในเมื่อนางเอกแต่งกับองค์ชายสามไปแล้ว พระรองต้องเป็นของนาง

หญิงสาวกำลังเดินไปปิดหน้าต่าง ชั่วพริบตาเดียวร่างหนาปรากฏขึ้นตรงหน้าคนงาม

"ท่าน!!!"

"ตกใจเมื่อเจอข้าอย่างนั้นรึ เจ้าคิดว่าตนเองมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาแต่งเป็นฮูหยินของข้า" ซือเหยียนมองดวงหน้างาม ได้ยินมาว่านางเป็นคนทำให้มารดาของเขาไม่พอใจ แบบนี้ยังจะให้เขารับนางเป็นฮูหยินเเล้วไปเป็นปรปักษ์กับมารดาอย่างนั้นรึ

ฝันไปเถอะ!!!

นี่เขาดูถูกนางมากเกินไปแล้วนะ

นางดีกรีเป็นถึงแพทย์สาวเชียวนะ อีกอย่างหน้าตาก็งดงาม ทำไมพระรองถึงตาต่ำดูถูกนางเยี่ยงนี้

"นี่ ซือเหยียน ข้าชอบท่านนะ ตั้งแต่มาอยู่ที่จวนซือแล้ว ข้ารู้ว่าท่านยังไม่อาจลืมม่อหลันได้ ท่านตัดใจจากนางเสียเถอะ"

เรื่องนางอ่านในนิยาย ว่าซือเหยียนรักม่อหลันมาก

"มันมิใช่เรื่องของเจ้า ข้าขอบอกไว้ เลยถึงเเม้ท่านย่าจะให้ข้ากับเจ้าเเต่งงานกัน เจ้าอย่าหวังว่าเรื่องนี้จะสำเร็จ ข้าไม่มีทางยอม"

ชายหนุ่มหายไปในชั่วพริบตาเดียว นี่เขาเป็นคนหรือผีกันเเน่

อวี้เหมยหรูไม่มีทางยอมเช่นกัน ยังไงนางก็ต้องแต่งให้เขาจนได้

เช้าวันต่อมาบรรยากาศช่างเเจ่มใส่ เข้าสู่ฤดูร้อนอย่างเป็นทางการ พลันมีเเสงแดดอ่อน ๆ กระทบเข้ามาในเรือนของอวี้เหมยหรู

"คุณหนูอวี้เหมยหรู ฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่า อีกไม่กี่วันจะถึงงานวันคล้ายวันเกิดของนางแล้ว ให้คุณหนูออกไปซื้อเครื่องประดับกับคุณชายใหญ่เจ้าค่ะ" สาวใช้เรือนใหญ่พูดจบเเล้วเดินจากไป

ภายในรถม้าสกุลซือ อวี้เหมยหรูนั่งฝั่งตรงข้ามชายหนุ่มอย่างซือเหยียน ใบหน้าเขานิ่งมาก ไม่เเม้จะมองนางเเม้เเต่น้อย

สมฉายาสมญานามเเม่ทัพน้ำแข็งไร้พ่ายจริง ๆ คนอะไรจะปักใจรักแต่นางเอก พ่อพระรองแสนซื่อ

"นี่ ท่านไม่คิดว่าข้าเหมาะที่จะเป็นฮูหยินท่านรึ" อวี้เหมยหรูเล่นหูเล่นตาอย่างแพรวพราวใส่เขา

ซือเหยียนไม่คิดเลยว่าสตรีที่นั่งฝังตรงข้ามเขา จะไร้ยางอาย

เมื่อปีก่อนเขาเห็นนางอยู่ในจวน ท่าทีของนางช่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวยิ่งนัก แล้วเหตุใดถึงเปลี่ยนคนหน้าหนาเยี่ยงนี้

"เจ้าช่างไร้ยางอายเสียจริง"

นางไม่คิดเลยว่าบุรุษอย่างเขาจะกล้าต่อว่านาง ซึ่งเป็นสตรีที่อ่อนแอคนหนึ่ง ทำให้อวี้เหมยหรูหน้าบึ้งขึ้นเเล้วมองออกนอกหน้าต่าง

รถม้าจอดหน้าหอเครื่องประดับเฟิงหรู หอเครื่องประดับเฟิงหรูเป็นอัญมณีอันดับหนึ่งของเมืองหลวงมู่อัน สตรีที่ย่างกรายเข้ามาในนี้ได้ ล้วนแต่เป็นบุตรสาวของขุนนางชั้นสูง หรือไม่ก็ตำแหน่งพระสนมในวังหลวงจึงเอื้อมของที่มีราคาเเพงนี้ได้

หลงจู๊ต่างออกมาต้อนรับพวกเขาทั้งสองคน ได้ยินมาว่า แม่ทัพใหญ่อย่างซือเหยียนพาสาวงามมาที่ร้านประดับเฟิงหรู หลงจู๊ตื่นเต้นดีใจนัก และนึกยินดีที่ท่านแม่ทัพตัดใจจากคุณหนูม่อหลันได้

ข่าวท่านแม่ทัพมีใจให้คุณหนูม่อหลันโด่งดังไปทั่วเมืองหลวงมู่อัน ชาวบ้านต่างสงสารท่านแม่ทัพ กับคุณหนูม่อหลันที่ไร้วาสนาต่อกัน

ซือเหยียนเดินตามหลงจู๊ไปที่ชั้นสองหอเครื่องประดับสตรี อวี้เเหมยหรูดีใจลิงโลดที่จะได้พบเจอเครื่องประดับโบราณ

ทุกสายตามของเหล่าสตรีต่างมองท่านแม่ทัพใหญ่ มาที่หอเฟิงหรู พวกนางต่างเป็นคุณหนูที่ยังมิได้ออกเรือน หญิงสาวต่างทำหน้าเขินอาย แต่ซือเหยียนหาได้สนใจพวกนางเหล่านั้น

อวี้เหมยหรูเห็นสตรีเหล่านั้นใบหน้าเฉา เมื่อเจอใบหน้าบึ้งของซือเหยียนเข้าให้ นางถึงสงสารสตรีเหล่านั้นอยู่เหมือนกัน เจ้าก้อนน้ำแข็งไม่มีหัวใจจริง ๆเลย

"ท่านช่างเนื้อหอมเสียจริงเลย" อวี้เหมยหรูเอ่ยอย่างทะเล้น

"หุบปาก!!! เเล้วรีบเลือกเครื่องประดับ" ชายหนุ่มยืนกอดอกหันหลังให้นาง