บทที่ 4 สตรีจิตใจหยาบช้า

บทที่ 4

สตรีจิตใจหยาบช้า

เสแสร้ง

“ทะ...ท่านโหวจะกลับแล้วหรือเจ้าคะ”

สองเท้าก้าวยาวๆ จนปลายกระโปรงสีเขียวหยกไหวลู่ไปตามแรงขยับเขยื้อนกายอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานซ่านไปด้วยเลือดฝาดจนแก้มอวบอิ่มผุดผาด นัยน์ตากลมโตหวานซึ้งจ้องมองแผ่นหลังกว้างของบุรุษที่กำลังเดินหนีหายไกลออกไป...ไกลออกไป ราวกับไม่ต้องการรับรู้การมีอยู่ของสตรีที่วิ่งไล่ตามมาจากทางด้านหลัง

“หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ข้าอยากเชิญท่านโหวร่วมดื่มชาชมดอกบุปผางามที่กำลังบานสะพรั่งในสวนเจ้าค่ะ”

เอ่ยชวนออกไปแล้วแต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเฉย เสี่ยซีเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า

“ถึงอย่างไรข้ากับท่านโหวก็กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์เป็นสามีภรรยา หากเราได้ศึกษาเรียนรู้นิสัยใจคอร่วมกันคงดีไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ”

“ข้าไม่ว่าง และไม่สะดวกใจที่จะดื่มชาร่วมกับเจ้า”

ถ้อยคำตัดรอนทำให้คนตัวเล็กถึงกับหน้าม่าน เก้อกระดากจนทำอะไรไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นนางก็รวบรวมความกล้าเอ่ยถามเขาออกไป

“ทะ...ท่านรังเกียจข้า ระ...หรือว่าข้าทำอะไรให้ท่านไม่ชอบใจหรือเจ้าคะ”

เอ่ยถามออกไปแล้วก็แทบกลั้นหายใจ รอคอยคำตอบของอีกฝ่าย คนจะเป็นสามีภรรยากันในอนาคตมีอะไรก็ควรพูดคุยปรับความเข้าใจกันเสียตั้งแต่เนิ่นๆ นางไม่อยากให้เขาและนางหมางเมินห่างเหินราวกับเป็นคนอื่นคนไกลเช่นนี้

“อย่าให้ข้าต้องพูดเลย เจ้าทำอะไรไว้ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจมิใช่หรือ”

โหวหนุ่มกัดฟันกรอดจนกรามเป็นสันนูน เหลือบมองไปยังโจวจื่อลู่และหวงยุ่นฉานผู้เป็นน้องสาวที่มีสภาพยับเยินจากการถูกทำร้ายตบตี พวกนางทั้งสองขอร้องเขาเอาไว้ไม่ให้เอาเรื่องหลี่เสี่ยซี เพราะไม่อยากให้บิดาของทั้งสองฝ่ายต้องลำบากใจ อีกทั้งยังบอกว่าเป็นความผิดของพวกนางเองที่ไปชวนคุยเซ้าซี้ทั้งที่เสี่ยซีกำลังหงุดหงิดอยู่

‘ข้าผิดเองเจ้าค่ะ ท่านพี่อย่าได้ตำหนิซีเอ๋อร์เลยนะเจ้าคะ ถึงอย่างไรในอนาคตเราก็ต้องเป็นครอบครัวเดียวกัน นางกำลังจะมาเป็นพี่สะใภ้ข้า ข้าไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นชนวนให้กินแหนงแคลงใจกันไปเปล่าๆ’

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่น้องสาวของเขาถูกรังแก แรกทีเดียวน้องสาวเก็บงำบาดแผลเอาไว้ แต่หลายครั้งเข้าเมื่อถูกเขาเค้นถามนางจึงยอมเปิดปากว่าถูกหลี่เสี่ยซีรังแก ทั้งที่นางแค่มาเยี่ยมเยียนหาจื่อลู่ผู้เป็นสหายเท่านั้น

อีกทั้งเมื่อเขาจับตาสังเกต ยิ่งเห็นชัดว่าสาวใช้ในจวนล้วนหวาดกลัวเสี่ยซีจนตัวสั่นงันงก ไม่คาดคิดเลยว่าสตรีหน้าซื่อตาใสผู้นี้จะมีจิตใจร้ายกาจตบตีแม้กระทั่งญาติผู้พี่และบ่าวไพร่ในเรือน

ท้ายที่สุดเขาได้เห็นกับตาตนเอง ว่าคู่หมั้นสาวตรงหน้าตบตีญาติผู้พี่ด้วยท่าทางร้ายกาจดั่งปีศาจก็ไม่ปาน ภาพที่เสี่ยซีจิกทึ้งผมจื่อลู่แล้วง้างมือตบเต็มแรง ยังคงฉายชัดราวกับไม่อาจสลัดให้หลุดหาย

‘สตรีผู้มีใบหน้างดงาม แต่ภายในใจกลับโสมม’

นางมีจิตใจหยาบกระด้าง ใช้จ่ายเงินทองสุรุ่ยสุร่ายจนฐานะการเงินของตระกูลฝืดเคือง อีกทั้งยังวางอำนาจบาตรใหญ่ในจวน กดขี่แม้กระทั่งผู้เป็นป้าที่รักและหวังดีกับนางมาโดยตลอด

โหวหนุ่มมักได้ยินฮูหยินหลี่ไปปรับทุกข์กับมารดาของเขาเสมอๆ ว่าลูกเลี้ยงผู้มีศักดิ์เป็นหลานสาว เป็นสตรีหยาบคายร้ายกาจ ถูกบิดาตามใจจนหลงระเริงไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น ถึงอย่างนั้นฮูหยินหลี่ก็ไม่อาจปล่อยมือจากหลานสาว และพยายามที่จะฝึกสอนให้นางเป็นสตรีที่ดี

แน่นอนว่าความหวังดีเหล่านั้นไม่เคยสัมฤทธิผล ฮูหยินหลี่จึงมักน้ำตานองหน้าเสมอๆ

ดูเอาเถอะ!

กระทั่งเวลานี้นางยังทำหน้าตาใสซื่อ ประกายตาที่ไร้เดียงสาทำให้หลายครั้งหลายคราเขาเกือบจะใจอ่อน แต่เมื่อคิดถึงสิ่งเลวร้ายที่นางทำลงไป เขาก็ได้แต่ถอนหายใจและเบือนหน้าหนีอย่างสุดจะทานทน

หลี่เสี่ยซีเป็นสตรีเจ้าเล่ห์เจ้ามารยาอย่างที่ไม่มีสตรีใดเทียบได้ หากไม่ใช่เพราะบิดาขอร้องให้แต่งงานเพื่อรักษาคำมั่นสัญญา เขาคงถอนหมั้นไปเสียนานแล้ว

ยิ่งคิดยิ่งนึกเสียใจที่เคยหลงรักสตรีผู้นี้!

“ระ...รู้แก่ใจหรือเจ้าคะ”

เจ้าของใบหน้าหวานกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะพยายามชวนคู่หมั้นหนุ่มพูดคุย ทว่าอีกฝ่ายกลับหมุนตัวกลับแล้วเดินจากไปเสียดื้อๆ ดวงตาคู่สวยมองตามแผ่นหลังชายหนุ่มด้วยความรู้สึกเดียวดายอ้างว้าง

“ท่านโหวเกลียดข้าสินะ”

โลกช่างใจร้ายกับนางเกินไปแล้ว เพราะการหมั้นหมายคือความหวังเดียวที่จะทำให้นางหลุดพ้นจากขุมนรกแห่งนี้ หนีหายจากบิดาที่ไม่เคยไยดี หลุดพ้นจากญาติผู้พี่ที่มักกลั่นแกล้งและฆ่าสัตว์เลี้ยงของนางอย่างเลือดเย็น

กระต่ายตัวน้อยขนสีขาวปุกปุย เป็นทั้งสัตว์เลี้ยง เป็นทั้งเพื่อนคลายเหงา เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตที่เงียบเหงา เมื่อถูกพรากออกไปจากอก ราวกับฟางเส้นสุดท้ายขาดวิ่น นางสติหลุดจนพุ่งเข้าตบตีญาติผู้พี่ด้วยความโกรธ

เมื่อเรื่องนี้รู้ถึงหูบิดา ผู้ที่ควรได้รับโทษกลับกลายเป็นนาง นางถูกแส้ฟาดที่น่องจนเนื้อแตก นอนซมไข้ขึ้นไร้การเหลียวแล อีกทั้งยังถูกกักบริเวณและให้กินอาหารเพียงวันละมื้ออยู่หนึ่งเดือนเต็มจนร่างกายซูบผอม

‘ข้าเกิดมาทำไมนะ ในเมื่อไม่มีใครรัก ไม่มีใครต้องการข้าเลย...’