บทที่ 1 เจ้าสาวแพศยา

บทที่ 1

เจ้าสาวแพศยา

ยาปลุกกำหนัด

สันกรามปูดโปนจากแรงขบกัดของฟันกราม ใบหน้าหล่อเหลาขึ้งเคียดเต็มไปด้วยโทสะ ในขณะที่ทั่วทั้งสรรพางค์กายกลับกำลังร้อนรุ่มดั่งโดนแผดเผาด้วยเปลวเพลิงแห่งไฟราคะ

ไม่ผิดแน่

ในสุรามงคลมียาปลุกกำหนัด!

‘นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าให้โอกาสนาง หลายครั้งหลายหนที่พยายามมองนางในแง่ดี แม้ว่าใครต่อใครจะบอกว่านางเป็นหญิงแพศยาชั่วช้าสักเพียงใด นางจะตบตีลูกผู้พี่ รังแกน้องสาวของเขา ทำร้ายใครต่อใคร แต่เขาก็ยังหวังว่านั่นจะเป็นการเข้าใจผิด!’

“ท่านโหวโปรดใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ”

หลี่เสี่ยซีพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ด้วยไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ โหวหยางหมิงจึงโมโหจนดวงตาแดงก่ำเช่นนี้ นางสังเกตได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังผิดปกติภายในร่างกายของเขา

“จนถึงขนาดนี้แล้วเจ้าก็ยังแสร้งทำหน้าใสซื่ออยู่อีกงั้นหรือ ช่างมารยาสาไถยเสียจริง!”

พูดกึ่งสบถแล้วหัวเราะออกมาราวกับบ้าคลั่ง ก่อนจะทำในสิ่งที่อีกฝ่ายคงกำลังรอคอยจนเนื้อตัวสั่นระริกด้วยความร่านกระสัน

แคว้ก!

มือหนาคว้าสาบคอเสื้อสีขาวของเจ้าสาวก่อนจะกระชากแรงจนขาดวิ่นติดมือออกมา เผยให้เห็นทรวงอกกลมกลึงขาวนวลเนียน

ว้าย!

เจ้าสาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ พยายามยกมือขึ้นปิดบังทรวงอกแต่กลับถูกมือข้างหนึ่งของเจ้าบ่าวรวบตรึงไว้เหนือศีรษะอย่างไร้ทางสู้ เปิดเปลือยทรวงอกสล้างให้ปรากฏแก่ผู้เป็นสามี

อึก...

ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อจู่ๆ มือหนาหยาบกระด้างจากการกรำกระบี่ฝึกวรยุทธ์ก็บีบเฟ้นเค้นเต้าหวานอย่างไม่ออมแรง

“ทะ...ท่านโหวจะทำอะไรเจ้าคะ”

“ร่านนักมิใช่หรือ”

เค้นเสียงถามลอดไรฟันด้วยแววตาวาวโรจน์ แกนกลางกายของบุรุษเพศกำลังแข็งขึงจากฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดร้าย

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ ดวงตาคลอไปด้วยหยาดน้ำใส อับอายกับถ้อยคำเหยียดหยันของผู้เป็นสามี ถึงอย่างนั้นนางก็พยายามกดข่มความอัปยศแล้วเอ่ยถามออกไป

“ขะ...ข้าไม่เข้าใจ ท่านโหวหมายถึงสิ่งใดกันแน่ ข้า...”

ว้าย!

หลี่เสี่ยซีพูดยังไม่ทันจบก็ต้องหวีดร้องจนเสียงหลงอีกคราเมื่อนางถูกกระชากลากไปยังเตียงกว้าง ก่อนจะถูกผลักแรงๆ จนร่างบอบบางล้มหงายหลังลงบนฟูกวิวาห์สีแดง

“เลิกไขสือเสียที หญิงร่านไร้ยางอายที่กล้าวางยาปลุกกำหนัดสามีเช่นเจ้า มีหรือจะไม่เข้าใจว่าข้าหมายความเยี่ยงไร!”

“ยะ...ยาปลุกกำหนัด!”

ราวกับหูดับไร้สรรพเสียงใดๆ หัวสมองอื้ออึงมึนงง ใบหน้าหวานซีดขาวดั่งไข่ปลอก

“ยะ...ยาปลุกกำหนัดอะไรกันเจ้าคะท่านโหว”

เจ้าสาวหมาดๆ มึนงงไม่อาจจับต้นชนปลาย

“ระ...หรือว่าในสุรามงคลมียาปลุกกำหนัดผสมอยู่”

หญิงสาวพึมพำแผ่วเบา หวนคิดว่านั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ท่านโหวดื่มเข้าร่างกาย อีกทั้งเขายังทุ่มขวดสุราจนแตกกระจายอีกด้วย

“จนถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าก็ยังคงเสแสร้งแกล้งแสดงไม่ลดละ ข้าละนับถือในความไร้ยางอายของเจ้าจริงๆ”

ฉ่า...

ราวกับใบหน้ามีไอร้อนขึ้นจนแดงก่ำเมื่อถูกด่าทอว่าเป็นสตรีไร้ยางอาย ยิ่งเมื่อนางเงยหน้าขึ้นสบตาสามีที่กำลังจ้องมองนางราวกับจะฆ่าให้ตายตก หัวใจก็ยิ่งปวดร้าวจนหยาดน้ำใสจากดวงตาหลั่งรินออกมาเป็นสาย

หึ!

‘เมื่อถูกจับได้ก็แสร้งบีบน้ำตางั้นหรือ ช่างเป็นสตรีที่ชั่วช้าดั่งอสรพิษร้ายก็ไม่ปาน’

“คงกลัวว่าข้าจะไม่แตะต้องร่างกายเจ้าด้วยความรังเกียจสินะ จึงได้คิดชั่ววางยาหมายจะตกเป็นของข้าโดยสมบูรณ์ เจ้านี่นอกจากจะเป็นสตรีชั่วช้าแล้ว ยังเป็นสตรีโลภมากเสียยิ่งกว่าหมูสกปรก ในเมื่อเจ้าอยากได้อำนาจในจวนสกุลหยางนัก อยากได้ตัวข้านัก ก็เชิญเลย! ข้าจะทำให้เจ้าได้สิ่งที่ปรารถนาเอง แต่อย่าหวังว่าเจ้าจะได้หัวใจของข้า!”

แคว้ก!

โหวหนุ่มฉีกทึ้งเสื้อสีขาวตัวในของตนเองออกจนขาดวิ่น ก่อนจะฉีกกระชากกางเกงออกเปิดเปลือยเรือนกายกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่ฝึกปราณและวรยุทธ์มาตั้งแต่เยาว์วัย

แท่งหยกใหญ่ยาวกลางหว่างขาชี้ชันตระหง่านด้วยฤทธิ์ยากำหนัดที่กำลังเร่งร้อนออกฤทธิ์ไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย ใบหน้าของเขาแดงก่ำ จ้องมองเจ้าสาวที่กำลังเบิกตาโพลงด้วยความหวาดหวั่น

“ดะ...เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ”

หลี่เสี่ยซีร้องห้ามจนเสียงสั่นเมื่อเห็นสามีย่างสามขุมขึ้นมาบนเตียง นางกระถดกายถอยหนีไปอีกฟากของเตียงกว้างแต่เขากลับจับข้อเท้าแล้วกระชากแรงจนร่างเล็กไถลกลับมาอยู่ในกรงแขนแข็งแกร่งของเขา

“จะเล่นตัวทำไมเล่า ข้ากำลังจะสนองสิ่งที่เจ้าปรารถนามากที่สุด เจ้าควรยินดีมิใช่หรือ!”

เค้นเสียงลอดไรฟันเพียงเท่านั้นก่อนจะซุกใบหน้าลงไปยังลำคอระหง กดทับเบียดร่างบางแนบไปกับฟูกวิวาห์จนไม่อาจดิ้นหนี