ยั่วยวน ที่ 1 แม่พันธุ์ตั้งครรภ์ทายาทสกุลโจว

ยั่วยวน ที่ 1

แม่พันธุ์ตั้งครรภ์ทายาทสกุลโจว

ความจนบีบบังคับ

“ฮูหยินจะให้ข้าทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

หวางเชียงอิงเงยหน้าขึ้นทันที นั่นเพราะเงินเหล่านี้คือแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียว ที่จะสามารถทำให้น้องชายคนเล็กหายขาดจากโรคประหลาดที่ติดตัวมาแต่กำเนิดเสียที

“ตั้งครรภ์ทายาทสกุลโจว”

“ตะ...ตั้งครรภ์หรือเจ้าคะ”

เชียงอิงย้อนถามอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ใบหน้าของนางเหลอหลาอ้าปากค้าง ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาจากสตรีสูงศักดิ์คือการพยักหน้าราวกับเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดา

“เจ้าน่าจะพอรู้มาบ้างว่าบุตรชายของข้าประสบอุบัติเหตุครั้งใหญ่จนกลายเป็นชายพิการ สภาพจิตใจย่ำแย่จากการสูญเสียบิดาจนทำให้พูดไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงต้องการให้บุตรชายของข้ามีทายาทในเร็ววันไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามเพื่อประโยชน์ของตระกูลโจว”

หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เชียงอิงมองเข้าไปในดวงตาของฮูหยินโจวเมื่อพูดถึงบุตรชายผู้เป็นลูกเลี้ยง มองไม่เห็นถึงความรักที่มีในแววตาเลยแม้สักกระผีกริ้น แต่กลับมองเห็นเพียงการกอบโกยผลประโยชน์เท่านั้น

นี่สินะ...

ธรรมดาของโลกที่นางต้องพบเจอ นางเองก็เคยประสบมาแล้วเมื่อครั้งสิ้นไร้อำนาจวาสนา และคุณชายโจวผู้นั้นคงกำลังตกอยู่ในสถานะไม่ต่างจากนาง

ช่างน่าสงสารเหลือเกิน...

“ข้าเห็นว่าเจ้ามีคุณสมบัติเหมาะสม หากเจ้าตอบตกลงห้าสิบตำลึงทองที่กองอยู่ตรงหน้าจะเป็นของเจ้าในวันนี้ทันที อีกหนึ่งร้อยตำลึงทองจะมอบให้เมื่อเจ้าตั้งครรภ์ หากบุตรคลอดออกมาเป็น ‘ชาย’ เจ้าจะได้เพิ่มอีกสองร้อยตำลึงทอง เงินเหล่านี้จะช่วยให้น้องๆ ของเจ้ามีชีวิตอย่างสุขสบายแน่นอน”

จังหวะที่ฮูหยินโจวยื่นข้อเสนอ พ่อบ้านก็นำสัญญามาวางไว้เบื้องหน้าหวางเชียงอิงอย่างรู้งาน

“ตะ...แต่ว่า”

เชียงอิงทำท่าจะปฏิเสธ ด้วยใจลึกๆ นางรู้สึกสงสารคุณชายโจวผู้นั้น การต้องพบเจอกับเหตุการณ์สูญเสียก็เจ็บปวดมากพอแล้ว มิหนำซ้ำยังต้องมาหลับนอนกับหญิงที่ไม่รู้จักคงทำให้รู้สึกแย่ไม่น้อยเลย

“อย่าปฏิเสธเลย เพราะงานที่ข้าให้เจ้าทำนั้นย่อมดีกว่าการไปเป็นหญิงคณิกาขายตัวให้ชายมากหน้าเป็นไหนๆ”

“ฮะ...ฮูหยินทราบ!”

“ไม่มีอะไรที่ข้าไม่รู้หรอกนะ เจ้าคิดว่านายหน้าผู้นั้นจะไว้ใจได้แน่หรือ คิดหรือไม่ว่าตำลึงทองที่เบิกล่วงหน้านั่นจะต้องแลกมากับอะไรบ้าง”

หวางเชียงอิงหลุบเปลือกตาลง จ้องมองถ้วยชาเบื้องหน้าอย่างนิ่งงัน

มีหรือที่นางจะไม่รู้!

มีหรือที่นางจะไม่เอะใจสงสัย!

แต่เพราะนางไม่มีทางเลือก นางจึงต้องแสร้งทำเป็นหลับหูหลับตาทำตัวดั่งแมลงเม่าบินเข้าหาเปลวเพลิงจนตัวตาย

“ลองคิดดูให้ดีเถอะว่าการหลับนอนกับชายคนเดียวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีย่อมดีกว่ามิใช่หรือ พิธีแต่งงานจะมีขึ้นอย่างเรียบง่ายและรวดเร็วภายในตระกูลเท่านั้น น้องๆ ของเจ้าและคนอื่นๆ จะไม่มีใครรู้ว่าเจ้าแต่งงานเพราะเงินหรอกนะ เจ้าวางใจในข้อนี้ได้ เพราะคนที่รู้เรื่องนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเชียงอิงก็ถึงกับเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง นางเหมือนคนที่ยืนอยู่บนหุบผาสูงชัน หนทางที่เลือกเดินแม้จะต้องทำร้ายคุณชายโจวผู้นั้น แต่ว่าน้องชายของนางจะมีชีวิตรอด

รู้สึกว่าตนเองช่างเห็นแก่ตัวนัก แต่นางก็ไม่อาจปล่อยมือจากน้องชายได้

“รับตำลึงทองเหล่านี้ไปเถอะ น้องชายของเจ้าต้องการยาอย่างเร่งด่วนไม่ใช่หรือ เดี๋ยวข้าจะให้อาหุ้ยแนะนำหมอมากฝีมือให้เจ้าเอง”

ฮูหยินโจวดันหีบตำลึงทองไปยังเบื้องหน้าสตรีอ่อนเยาว์กว่าด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายอับจนหนทางมากเท่าใด ก็ยิ่งหมายมั่นว่าจะควบคุมได้ง่ายราวกับหุ่นเชิดให้นางคอยชักใยขยับซ้ายขวาดั่งใจ