ตอนที่ 2 โดดสะพาน

ตอนที่ 2

อย่าว่าแต่เอกภพตกใจกลัวเลย เบลล่ากับอั้มก็ตกใจไม่แพ้กัน ที่ลินดาพกปืนมาด้วย แถมตอนนี้ยังถือปืนชี้ไปทางเอกภพอีก

“ดา อั้มว่าใจเย็น ๆ ก่อนนะ วางปืนลง มีอะไรค่อย ๆ คุยกัน” อั้มพยายามเจรจาต่อรอง

“ใช่ ไม่จำเป็นต้องถึงขั้นฆ่าแกงกันหรอก ส่งปืนมาให้ฉันดีกว่า” เบลล่ายื่นมือออกมา

“ฉันว่าพวกแกเงียบ อยู่เฉย ๆ ดีกว่า เรื่องนี้ฉันตัดสินใจเอง” ลินดากล่าวเสียงเหี้ยม สายตาที่มองเอกภพตอนนี้ปรากฏแววความอาฆาตแค้นมากกว่าความรัก

“จริงอย่างเพื่อนน้องดาพูด วางปืนลงก่อนนะ พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว”

เอกภพยกมือพนมคุกเข่าลงกับพื้น อ้อนวอนขอความเมตตาจากแฟนสาว ใครเล่าจะไม่กลัวตาย อะไรที่ทำแล้วลินดาหายโกรธเขาทำได้หมดทุกอย่างเลยตอนนี้ ต่อให้ต้องก้มลงกราบแทบเท้าก็ยอม

“ทำกับดาขนาดนี้ ยังมีหน้ามาขอให้ดายกโทษให้อีกหรือคะ” ลินดาตาขวาง ตอนนี้สภาพจิตใจเริ่มเข้าใกล้คนเสียสติไปแล้วเกือบครึ่ง

“พี่สำนึกผิดแล้ว เด็กมันยั่วจนพี่เผลอใจ ให้โอกาสพี่อีกสักครั้ง ไหนดาเคยบอกว่ารักพี่มากยังไงล่ะ” เอกภพไม่ได้รักลินดามากมายขนาดนั้น เพียงแต่ที่ไม่อยากเลิกกับหญิงสาว เพราะว่าถ้าเลิกกันไปก็เหมือนกับเขาสูญเสียธนาคารส่วนตัวที่อยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง แล้วลินดาก็สัญญาไว้ว่าหลังจากงานวันเกิดจะพาเขาไปออกรถยนต์ป้ายแดงมาขับ

ลินดารู้สึกขยะแขยงผู้ชายตรงหน้ามาก เธอใช้ปืนตบไปที่ใบหน้าซีกขวาของชายหนุ่ม

“โอ๊ย!” เอกภพร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด รู้สึกปวดหนึบที่บริเวณที่ถูกปืนตบ เขาเอามือไปลูบ ๆ เพราะรู้สึกมีอะไรอุ่น ๆ ไหลลงมาตามแก้ม ก่อนจะยกมือขึ้นมาดู พบว่ามีสีแดงติดเต็มมือเลย “เลือด มันจะมากไปแล้วนะ”

เอกภพลุกขึ้นหมายจะเข้าไปทำร้ายลินดา แต่ถูกหญิงสาวยกปืนขู่ พร้อมทำท่าจะเหนี่ยวไกเสียด้วย

“มาสิ เข้ามาถ้าไม่อยากสมองกระจุย ขอบใจนะที่ทำให้เห็นธาตุแท้ ที่ผ่านมาฉันมันโง่เอง ใครเตือนก็ไม่ฟัง ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว พี่ออกจากบ้านฉันไปเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากตาย ทิ้งกุญแจบ้านและทุกอย่างที่ฉันซื้อให้วางไว้ด้วย” น้ำเสียงของลินดา บ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่นแม้แต่น้อย

เอกภพจึงไม่กล้าหือ วางกุญแจบ้าน นาฬิกาเรือนแสน สร้อย แหวน วางไว้บนโต๊ะ แล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่ก้าวไปได้เพียงสองก้าวเท่านั้น

“เดี๋ยวยังไปไม่ได้” ลินดาร้องทักขึ้น

เอกภพกระหยิ่มยิ้มย่อง นึกไว้อยู่แล้วว่าลินดาที่หลงรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้น ไม่มีทางเฉดหัวเขาทิ้งได้ลงหรอก ยังไงก็ต้องมาง้อให้เขากลับมารักเหมือนเดิม คอยดูนะ พ่อจะเล่นตัวให้เสียเงินหลายแสนเพื่อง้อขอคืนดี

ชายหนุ่มหันกลับมา ทำสีหน้าสำนึกผิด สายตาที่มองแฟนสาวเปี่ยมไปด้วยความหวัง

“อย่าได้คิดว่าจะให้อภัย แต่ที่เรียกไว้ เพราะชุดที่พี่สวมใส่เป็นเงินของฉัน ต้องถอดออกมาด้วย”

เอกภพหน้าเสีย ถ้าถอดคืนหมดแล้วเขาจะออกไปข้างนอกได้ยังไงกัน “น้องดาบ้าไปแล้ว”

“ใช่ ฉันมันบ้า บ้าที่รักพี่รักจนไม่ลืมหูลืมตา เลือกเอาจะถอดหรือจะตาย” ลินดาทำสีหน้าขึงขัง

เอกภพจ้องไปที่ปลายกระบอกปืน ไม่ยอมกะพริบตา ก่อนจะลงมือถอดเสื้อกับกางเกง รวมไปถึงรองเท้าวางรวมกันไว้บนโซฟา แล้วเดินคอตกออกจากบ้านไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ขี่ออกไป

“ดา แกเข้มแข็งมาก แต่แกไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหม” เบลล่าถามอย่างเป็นห่วง

“ถ้าแกอยากร้อง ร้องออกมาเลยอย่าเก็บเอาไว้คนเดียว” อั้มเองเข้าไปโอบกอดรอบไหล่ของเพื่อน

ลินดามองเพื่อนทั้งสองอย่างซึ้งใจ ไม่ว่าเวลาไหนสองคนนี้ก็ไม่เคยทิ้งเธอเลย แต่วันนี้เพื่อนทั้งสองเหนื่อยเพื่อเธอมามากแล้ว ลินดาจึงฝืนยิ้มออกมา ทำตัวให้เข้มแข็งเข้าไว้

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง พวกแกกลับไปก่อนเถอะ เดียวฉันก็จะกลับบ้านแล้ว”

เบลล่ากับอั้ม ทำท่าจะไม่ไป เพราะไม่อยากทิ้งให้ลินดาอยู่คนเดียว แต่ลินดามาผลักดันร่างของเพื่อนให้ไปที่รถ

“ฉันบอกไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ”

เบลล่ากับอั้มจึงยอมขึ้นรถแล้วขับจากไป ลินดามองตามจนรถยนต์ของเพื่อนลับไปจากสายตา รอยยิ้มหายไปจากใบหน้างามทันที แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก หันมามองบ้าน ที่เต็มไปด้วยความหลัง ซึ่งมีทั้งหวาน ทั้งเศร้าผสมปนเปกัน

หญิงสาวทิ้งปืนปลอมเอาไว้ในบ้าน แล้วล็อกกุญแจปิดตาย ไม่ขอกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีก ลินดาขับรถยนต์ออกไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดหมายที่แน่ชัด ขอเพียงไม่ขับไปชนคนอื่นก็พอแล้ว พอขับมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำ บนสะพานไม่ค่อยมีรถยนต์สวนไปมาเท่าไร หญิงสาวจึงขับรถไปจอดชิดขอบสะพาน

หลังจากนั้น ลินดาก็ปีนขึ้นไปนั่งบนราวสะพานห้อยขาลงไปเบื้องล่าง สายตาเหม่อมองไปด้านล่าง มองแสงไฟจากบ้านเรือนสาดส่องไปที่ท้องน้ำ จนเกิดประกายระยิบระยับ เป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก

น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ เริ่มไหลลงมาอาบแก้มขาว ไว้อาลัยให้กับความรักที่ไม่สมหวัง

ลินดาค้นของในกระเป๋า อะไรที่เป็นของที่เอกภพซื้อให้ เธอก็โยนทิ้งลงแม่น้ำ ไม่ว่าจะเป็นผ้าเช็ดหน้า กระเป๋าสตางค์ กิ๊บติดผม จนกระทั่งหนังสือเล่มเก่า เป็นหนังสือนิยายจีนโบราณ ลินดาชอบอ่านหนังสือมาก แล้วเล่มนี้เอกภพเพิ่งซื้อให้เมื่ออาทิตย์ก่อน พร้อมกับเจ้าของร้านขายหนังสือแถมสร้อยราคาถูกมาให้เส้นหนึ่ง บอกว่าเป็นของที่นักเขียนทำขึ้นมาแจกคนที่ซื้อหนังสือเล่มนี้

ลินดากำลังจะปล่อยมือทิ้งหนังสือลงไปในแม่น้ำ แต่เกิดเสียดาย เพราะยังอ่านได้ไม่กี่บทกับตอนจบที่เธอข้ามไปอ่านก่อน หลังจากลังเลอยู่นานหญิงสาวคิดจะเก็บหนังสือกับสร้อยคอไว้

หลังจากที่ร้องไห้จนพอใจแล้ว ลินดาเช็ดน้ำตาให้แห้ง กะว่านั่งชมความงามยามค่ำคืนสักพัก ถึงจะกลับบ้าน แต่ว่าได้ยินเสียงร้อนรนดังมาจากด้านหลังของเธอเสียก่อน

“เฮ้ย! คนจะกระโดดสะพานฆ่าตัวตาย”

ลินดามองซ้ายขวาว่าเขาพูดถึงใคร แต่ตลอดราวสะพานมีแต่เธอคนเดียว

...สงสัยชาวบ้านคงคิดว่าเราจะฆ่าตัวตายแน่...ลินดาคิดดังนั้น จึงจะหมุนตัวกลับไปอธิบาย แต่หมุนท่าไหนไม่รู้ เกิดเสียหลักร่างทั้งร่างร่วงลงไปหาท้องน้ำเบื้องล่าง ด้วยความเร็ว ไม่นานร่างของลินดาก็กระแทกกับผิวน้ำ แล้วจมดิ่งลงไปใต้น้ำจนลึกเท่าไรไม่ทราบได้

โชคดีที่ลินดาไม่ได้หมดสติ หญิงสาวใช้เรี่ยวแรงที่มี สองแขนแหวกว่าย สองขาช่วยกระทุ้งน้ำให้ร่างบางพุ่งขึ้นไปด้านบน

ไม่นานลินดาก็สามารถพาตนเองโผล่พ้นขึ้นมาสู่ผิวน้ำจนได้ หญิงสาวอ้าปากพะงาบ ๆ งับอากาศเข้าปอด ก่อนจะว่ายเข้าไปหาฝั่งที่อยู่ใกล้ที่สุด

หญิงสาวตะเกียกตะกายขึ้นไปนอนหงายหลังอยู่บนพื้นดิน หลับตาเพราะความเหนื่อยเพลีย โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกติรอบตัว จนกระทั่งลินดาเริ่มมีเรี่ยวแรง อีกทั้งรู้สึกว่ามีแสงสว่างจ้า ผ่านเปลือกตาที่ปิดไม่สนิท

พอลินดาลืมตาตื่น เธอถึงกลับรีบลุกนั่ง...เป็นไปได้อย่างไรกัน ตอนที่เธอตกจากสะพานเป็นเวลากลางคืนนี้ แต่ทำไมตอนนี้พระอาทิตย์ถึงขึ้นสูงได้ นอกจากนี้ พอมองทุกสิ่งรอบตัวก็เปลี่ยนไป สะพานคอนกรีตกลายเป็นสะพานไม้ที่อยู่สูงจากแม่น้ำสายเล็ก ๆ ไม่มาก

บ้านเรือนสองชายฝั่งก็ไม่ใช่แบบที่เธอเคยเห็น สภาพบ้านเรือนที่เห็นนี้ เหมือนกับเป็นงานที่ก่อสร้างในสมัยโบราณมากกว่า