บทที่4

รลินอยู่ในร่างของหวังมู่หลินได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว หมู่บ้านที่เธออยู่นั้นมีชื่อว่า หมู่บ้านชุนหง อยู่ในตำบลชุนไห่ อำเภอโยวโจว อยู่ห่างจากเมืองหลวงแคว้นฉู่ 1,000 ลี้ (1ลี้=500เมตร) ครอบครัวของเธอไม่มีใครให้เธอหยิบจับทำอะไรเลย ก่อนหน้านี้เธอได้สำรวจกำไลแล้วปรากฏว่าของที่เธอซื้อไว้ตามเธอมาครบทุกอย่างจริงๆ แล้วในกำไลนั้นยังเป็นมิติอีกด้วย 

โดยของทั้งหมดของเธออยู่ในโกดังขนาดใหญ่อย่างเป็นระเบียบ มีกระท่อมหลังน้อยที่ด้านในไม่น้อยเลย ด้านในของกระท่อมนั้นมีห้องทั้งหมด 4 ห้องนอน 1 ห้องโถง 1 ห้องตำรา และมีห้องน้ำกับห้องส้วมแยกชัดเจน เธอพอใจกับห้องน้ำและห้องส้วมมาก

ด้านนอกของกระท่อมนั้นมีน้ำลำธารกว้างสองจั้ง(1จั้ง=3.33เมตร) มีสวนสมุนไพร สวนผัก ผลไม้ เต็มพื้นที่ไปหมด รลินถึงกับก้มขอบคุณคุณยายที่มอบกำไลนี้ให้เธอ เธอไม่มีเวลาสำรวจพื้นที่ทั้งหมดมากนักเพราะครอบครัวเธอมักจะวนเวียนพลัดเปลี่ยนกันมาคอยดูแลเธอ

ครอบครัวของหวังมู่หลิน

1.หวังเจียวจิ้น บิดา อายุ 37 ปี

2.เหมยฮวา มารดา อายุ 32 ปี (ไม่มีแซ่ อายุโดยประมาณเพราะความจำเสื่อม ทราบชื่อจากหยกที่พกติดตัวมาสลักไว้ว่าเหมยฮวา)

3.หวังเจียวโจว พี่ชายคนโต อายุ 15 ปี

4.หวังเจียวจ้าน พี่ชายคนรอง อายุ 12 ปี (แฝดพี่)

5.หวังมู่หลิน อายุ 12 ปี  (แฝดน้อง)

ครอบครัวของบ้านใหญ่

1.หวังเหล่ย ท่านปู่ อายุ 54 ปี

2.ซูกุ้ย ท่านย่า (เสียชีวิต)

3.จางซิง ภรรยาใหม่ปู่ อายุ 50 ปี

4.หวังจง อารอง อายุ 34 ปี

5.นางจางชุน สะใภ้รอง อายุ 30 ปี

6.หวังลี่ถัง อาเล็ก อายุ 16 ปี

7.หวังหยุน บุตรชายหวังจง อายุ 14 ปี

8.หวังผู่เยว่ บุตรีหวังจง อายุ 12 ปี

หลังมื้อเย็น เจียวจิ้นได้บอกกับทุกคนว่าพรุ่งนี้ยามอิ๋น (03.00-04.59น.) ตนเจียวโจว และเจียวจ้านจะขึ้นเขาเพื่อวางกับดักสัตว์ จะได้หาเงินเพื่อเตรียมตัวเขาหน้าหนาว       มู่หลินเมื่อได้ยินแบบนั้นจึงขอเข้าไปด้วย

"ท่านพ่อ ข้าขอไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ"

"หลินเออร์ เจ้าเพิ่งหายดี อยู่บ้านกับแม่เจ้าก่อนดีหรือไม่" ท่านพ่อที่เป็นห่วงบุตรสาวกลัวจะไม่สบายจนไม่ฟื้นอีกนั้นไม่เอ่ยห้ามไว้

"พี่เห็นด้วย เจ้าอยู่บ้านกับท่านแม่ดีแล้ว" พี่ใหญ่ที่นึกถึงน้องตัวเองนอนไม่ตื่นยิ่งกลัวไม่อยากให้น้องออกไปเสี่ยงอันตราย

"ให้ข้าไปด้วยนะท่านพ่อ ข้าจะเดินตามท่านพ่อและท่านพี่อย่างดี" มู่หลินที่อยากจะเอาของในมิติออกมาเปลี่ยนเป็นเงินจำต้องออดอ้อนผู้เป็นพ่อและพี่ชายอย่างเต็มที่ถึงแม้จะมีอาการเก้อเขินเพราะไม่เคยแสดงอาการแบบนี้มาก่อนก็ตาม

"เจ้าต้องรับปากพ่อว่าจะไม่เดินออกนอกสายตาพ่อและพี่เจ้าทั้งสองคน พ่อถึงยอมให้ไป" ก่อนหน้านี้มู่หลินขอตามพี่รองไปเก็บฟืนแต่ก็แอบหลบเข้าป่าไป ทำให้ทั้งบ้านออกตามหา มู่หลินกลับเดินออกมาจากป่าพร้อมไก่ป่า 1 ตัว เธอให้เหตุผลว่าไก่มันวิ่งหนีไปชนต้นไม้เธอเลยจับมาได้ (มู่หลินใช้ก้อนหินดีดใส่หัวไก่ต่างหาก) 

หลังจากกลับถึงบ้านพร้อมไก่ป่า ทุกคนในบ้านไม่มีใครดีใจที่ได้กินเนื้อทุกคนบ่นจนมู่หลินยอมรับปากว่าจะไม่เข้าป่าโดยลำพังอีกแล้ว 

พอตกลงกันได้เรียบร้อยแล้วทุกคนก็เข้านอน เพื่อเตรียมตัวเข้าป่าในเช้าวันพรุ่งนี้