บทที่3

"ท่านแม่ น้องเล็กเป็นอย่างไรบางขอรับ" รลินที่รู้สึกตัวแล้วแต่ยังไม่สามารถลืมตาได้ ได้ยินเสียงพูดคุยของเด็กผู้ชายอายุ15-16ปี กับผู้หญิงอายุประมาณ 37-40ปี 

"หลินเออร์ ยังไม่รู้สึกตัว ฮึก.. หลินเออร์ นอนนานไปแล้วลูก ฮึก..." เสียงผู้เป็นแม่ร่ำไห้มือก็ลูบหน้ารลินไปด้วย

"ท่านหมอหู่ว่าอย่างไรขอรับ น้องเล็กจะตื่นเมื่อใด" ผู้เป็นพี่ยังคงถามอาการน้อง แม้จะพยายามเข้มแข็งเพียงใดแต่เสียงที่สั่นนั้นรับรู้ได้ว่ากำลังเสียใจอย่างที่สุดเพราะกลัวคำตอบของผู้เป็นมารดาว่าน้องสาวนั้นจะไม่รอด

"หมอหู่บอกหมดทางช่วยแล้ว ถ้าวันนี้น้องไม่ตื่น ฮึก.. ฮืออออ" ผู้เป็นแม่เอ่ยได้เพียงแค่นั้นก็ร้องไห้เสียงดังจนคนด้านนอกรีบวิ่งเข้ามาดู

"เหมยฮวา หลินเออร์เป็นอย่างไร"ผู้ที่เข้ามาใหม่จากที่รลินฟังน้ำเสียงเป็นชายอายุประมาณ 40-42 ปี 

"น้องเล็ก ฮือออออ" เด็กคนนี้อะไร ยังไม่มีใครบอกว่าฉันตายเลยจะร้องอะไรขนาดนั้น รลินที่เริ่มจะหงุดหงิดจากเสียงร้องไห้ก็ขมวดคิ้ว พี่ชายคนโตที่สังเกตเห็นรีบร้องออกมาทันที

"ท่านพ่อ ท่านแม่ น้องเล็กรู้สึกตัวแล้วขอรับ" พร้อมทั้งกระโดดมาถึงข้างเตียงเพื่อจับมือน้องแล้วเรียกชื่อตตลอด

รลินที่รู้สึกว่าถ้ายังนอนนิ่งๆต่อไป คนทั้งหมดคงจะพากันร้องไห้มากกว่านี้แน่นอนเลยพยายามลืมตาขึ้นมามองสำรวจ

"น้ำ ขะ ข้าหิวน้ำเจ้าค่ะ"แม้เสียงที่ออกมาจะเบาจนแทบไม่ได้ยิน ผู้เป็นพี่รองรีบวิ่งออกไปหาน้ำให้น้องสาวทันที

"หลินเออร์ฟื้นแล้ว ท่านเทพเมตตาเราแล้ว หลินเออร์ของแม่เจ็บตรงไหนอีกไหมลูก" ผู้เป็นแม่ก้มลงโขกศีรษะกับพื้นสามครั้งเพื่อขอบคุณเทพเจ้าที่ช่วยให้บุตรสาวฟื้นขึ้นมา

"ข้าหายแล้วท่านแม่ ไม่เจ็บปวดแล้ว ท่านอย่าร้องอีกเลย" แท้จะเพิ่งพบเจอแต่ความอบอุ่นที่ทั้งครอบครัวมอบให้รลินรู้ได้ทันทีว่าคนพวกนี้รักเธอจากใจจริง

"หลินเออร์ หิวแล้วใช่หรือไม่ พี่รองต้มข้าวมาให้เจ้า เจ้ากินข้าวแล้วจะได้กินยา" ข้าวต้มที่พี่รองเธอส่งมาให้ผู้เป็นแม่ป้อนนั้น อย่าเรียกว่าข้าวเลยเรียกน้ำข้าวดีกว่า แต่เธอก็ดื่มเข้าไปเกือบหมด ร่างกายนี้อดอาหารเป็นเวลาหลายวันทำให้กระเพาะนั้นรับอาหารได้ไม่มาก ผู้เป็นแม่ป้อนยาต่อแล้วบอกให้เธอนอนพัก เธอจึงได้มีเวลาสังเกตสิ่งต่างๆรอบตัว 

จากความทรงจำของร่างเดิมนั้นบิดาเป็นบุตรของท่านปู่หวังเหล่ย กับ ท่านย่าซูกุ้ย ท่านย่าซูกุ้ยได้เสียชีวิตไปตอนที่บิดาหวังเจียวจิ้นอายุได้สองหนาว ท่านปู่หวังเหล่ยจึงได้แต่งนางจางซิงมาเป็นภรรยาคนที่สอง ได้กำเนิด บุตรชายหญิงอย่างละคนคือ หวังจง และ หวังลี่ถัง

เมื่อมีบุตรของตนเองแม่เลี้ยงก็คือแม่เลี้ยง ลับหลังท่านปู่หวังเหล่ย นางจางซิงก็ทุบตี หวังเจียวจิ้น ใช่งานเหมือนทาส จนหวังเจียวจิ้นแต่งเหมยฮวาหญิงสาวที่ไม่ทราบที่มา

เจียวจิ้นพบเหมยฮวาที่ริมแม่น้ำเลยช่วยชีวิตไว้ เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าความจำเสื่อม เจียวจิ้นจึงดูแลอย่างดีและขอท่านปู่หวังเหล่ยให้ทำการตบแต่งเหมยฮวาให้ นางจางซิงคัดค้านเต็มทีเพราะตั้งใจจะแต่งหลานสาวบ้านเดิมคือนางจางชุนเข้ามาเป็นสะใภ้ตนจะได้ควบคุมได้ง่าย เมื่อคัดค้านไม่สำเร็จงานบ้าน งานในไร่ทั้งหมดจึงตกมาเป็นหน้าที่ของเจียวจิ้นและเหมยฮวา

ส่วนนางจางชุนสุดท้ายจึงได้แต่งเข้ามาเป็นสะใภ้รองลูกชายของนางจางซิง นางจางชุนเมื่อแต่งเข้ามาก็ไม่หยิบจับอะไรทั้งหมดยิ่งมีนางจางซิงให้ท้ายยิ่งกลั่นแกล้งเหมยฮวาอย่างหนัก ทุกอย่างก็ได้แต่ทำลับหลังท่านปู่หวังเหล่ยทั้งสิ้น ท่านปู่เมื่อทราบเรื่องก็ได้แค่ดุด่า และโทษตัวเองที่แต่งูพิษอย่างยางจางซิงเข้ามา แต่เพราะมีบุตรด้วยกันถึงสองคนจะหย่าก็สงสารบุตรทั้งคู่

จุดแตกหักของหวังเจียวจิ้นกับบ้านใหญ่ เมื่อหวังจงลูกรักของนางจางซิงเล่นพนันแล้วไม่มีจ่าย จนคนทวงหนี้มาทวงที่บ้านนางจางซิงจึงจะขายหวังมู่หลินให้กับบ่อนพนัน หวังมู่หลินที่ไม่ยินยอมจึงโต้เถียงให้นางจางซิงขายบุตรสาวของหวังจงก็คือ หวังผู่เยว่ นางจางซิงกับนางจางชุนโมโหจึงลงมือ ทุบตีจนหวังมู่หลินจนไม้ในมือนางจางซิงฟาดเข้าที่หัวหวังมู่หลินจนสลบไป จนนอนไม่ได้สติถึงสามวัน ถึงได้จากไปกลายเป็นรลินเข้ามาแทน หวังเจียวจิ้นจึงขอแยกบ้านกับหวังเหล่ยโดยมีชาวบ้านที่สงสารครอบครัวหวังเจียวจิ้นเป็นพยาน

นางจางซิงที่โดนผู้ใหญ่บ้านและหัวหน้าตระกูลกดดันทำให้ต้องยินยอมให้แรงงานชั้นดีแยกครอบครัว โดยระบุว่าที่ดินทำกินไม่ยกให้ เงินก็ไม่ให้ให้ออกไปแต่ตัว แต่ท่านปู่หวังเหล่ยไม่ยินยอม สุดท้ายจบที่ยกสินเดิมของท่านย่าซูกุ้ยที่ดินปลูกบ้านติดเขา 5 หมู่ พร้อมเงินสองตำลึง

หวังเจียวโจวบุตรชายคนโตของหวังเจียวจิ้นจึงให้ระบุลงไปด้วยว่า บ้านใหญ่และบ้านของหวังเจียวจิ้นแม้ยากจนหรือร่ำรวยขอไม่เกี่ยวข้องกันอีก ทางบ้านหวังเจียวจิ้นจะแสดงความกตัญญูโดยให้ ข้าวสาว 10 ชั่ง ธัญพืช 10 ชั่ง เงินห้าตำลึงทุกปี สำหรับครอบครัวที่ยากจน ของขนาดนี้แทบจะรีดเลือดจากปูเลยทีเดียว

บ้านที่รลินนอนอยู่ตอนนี้ที่คือบ้านที่ได้มาจากการแยกบ้าน ตัวบ้านถ้าหากโดนพายุคงถล่มลงมาแน่นอน ผนังที่ดำด่าง มีรอยแตก เครื่องเรือนที่แทบจะไม่มี เตียงที่นอนอยู่ก็เป็นพวกชาวบ้านที่เห็นใจช่วยทำขึ้นง่ายๆจากไม้ไผ่ บ้านหลังนี้มีทั้งหมดสามห้อง บิดามารดาสองห้อง พี่ใหญ่พี่รอง1ห้อง และห้องที่เล็กที่สุดเป็นห้องของรลิน แค่วางเตียงนอนที่เดินก็เหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้น