บทที่2

หลังเลิกงาน รลินกลับไปที่คอนโดของเธอ เธอซื้ออาหารที่ร้านประจำกลับไปด้วย ระหว่างทางที่เดินไปที่รถเธอตรวจดูว่าได้รับอาหารครบหรือไม่ 

"เก็บข้าวผัดไว้กินพรุ่งนี้เช้าดีกว่า" ตอนที่เธอพูดเสร็จข้าวผัดก็หายไปจากในถุง เหลือเพียงข้าวต้ม เธอหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่ามีใครเห็นเหมือนที่เธอเห็นไหม แต่บริเวณโดยรอบแม้จะมีคนเดินแต่ไม่มีใครมองเธอเลย

เธอรีบกลับขึ้นรถทันที แม้จะนิ่งแค่ไหน ผ่านเหตุการณ์ต่างๆมาตั้งมากมาย ครั้งนี้เธอยอมรับว่าเธอตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ เธอทดลองเรียกข้าวผัดเข้าออกอีกหลายครั้ง เธอลองเอาสิ่งของต่างๆรอบตัวที่พอจะหาได้ใส่เข้าไปปรากฎว่ามันเข้าไปได้และออกมาได้จริงๆตามที่เธอนึก 

เมื่อถึงคอนโดเธอทบทวนคำพูดของคุณยายเจ้าของกำไล ที่บอกว่าเธอมีเวลาแค่สามวัน เธอจะต้องตายหรือทะลุมิติตามพล็อตนิยายที่เคยอ่าน แม้จะไม่มีเวลาว่างจนอ่านนิยายเหมือนคนทั่วไปแต่ก็ยังมีนิยายพวกนี้ติดห้องไว้

เธอจึงตัดสินใจลางานสามวันทันที ที่ลาได้เพราะเธอเคลียร์เคสผ่าตัดไปหมดแล้ว และคนไข้ของเธอก็ไม่มีอาการน่าเป็นห่วง มีเพียงคุณยายเจ้าของกำไลเท่านั้นที่เธอรับเป็นเคสพิเศษ ถ้าหากมีอะไรฉุกเฉินผู้ช่วยของเธอก็คือพยาบาล   หมวยจะรีบติดต่อมาทันที คอนโดเธอกับโรงพยาบาลห่างกัน5นาที เธอรีบไปทันแน่นอน 

เช้าวันนี้ รลิน เธอนำเงินสดที่ได้จากภารกิจในแต่ละครั้งออกมา แล้วมันก็เยอะมากจริงๆ เพราะเธอไม่เคยนับเลยเธอได้เช่าโกดังใกล้ๆคอนโดไว้เพื่อเก็บสินค้า เธอเริ่มซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าก่อน เพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องพบเจอสภาพไหนในอีกมิติ

เธอจึงซื้อของจำเป็นทุกอย่าง เครื่องครัว ที่นอน หมอน ผ้านวม ผ้าสำหรับทำเสื้อผ้า เครื่องปรุงทุกชนิดอย่างละ 20 ลัง น้ำยาซักผ้า สบู่ น้ำอัดลม น้ำผลไม้ ผ้าอนามัย ชุดชั้นใน สินค้าที่เธอให้พนักงานช่วยยกนั้นมากพอที่จะเปิดร้านค้าได้เลย เธอให้พนักงานส่งสินค้าไปที่โกดังที่เธอเช่าไว้ จากนั้นเธอไปที่ตลาดสดเพื่อซื้อเนื้อหมู เนื้อไก่ ปลา อาหารทะเล อาหารแช่แข็งต่างๆ อาหารแห้ง ผักดอง กิมจิ ไข่ กระทั่งผักผลไม้เธอก็ซื้อจนครบ แม่ค้าพ่อค้ารับออเดอร์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม บางร้านเธอถึงกับซื้อทุกอย่างในร้าน ส่วนของที่เธอซื้อมากที่สุดคือ ข้าวสาร แป้งทุกชนิด น้ำตาลและเกลือ เธอซื้อมากถึงอย่างละ200กระสอบ เธอจ้างให้คนส่งสินค้าทั้งหมดไปที่โกดังเช่นเคย เธอยังเลือกซื้อเมล็ดผัก ผลไม้และเมล็ดสมุนไพรที่สามารถปลูกได้ พร้อมทั้งอุปกรณ์การเกษตรไปอีกมากมาย เมื่อได้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ เธอจึงกลับไปเก็บของทั้งหมดที่โกดังเข้ากำไล 

วันที่สอง เธอติดต่อตัวแทนจำหน่ายยาและอุปกรณ์การแพทย์ ทั้งแผนจีนและปัจจุบัน ไม่มีใครสงสัยเธอเพราะคิดว่าเธอจะเปิดคลีนิกเอง เมื่อเตรียมยาและสมุนไพรต่างๆครบตามที่เธอจดมาแล้ว เธอนำเงินที่เหลือทั้งหมดไปมอบให้บ้านเด็กกำพร้า แม้คนดูยังสอบถามถึงเหตุผลของการบริจาคครั้งนี้เพราะมันเยอะกว่าทุกๆเดือนที่เธอให้มา

เธอแจ้งว่าเธอจะต้องเดินทางไปทำธุระไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่ ทางองค์กรเมื่อทราบเรื่องที่เธอซื้อของและบริจาคเงินก้อนใหญ่ก็ได้เรียกเธอไปพบ เธอให้เหตุผลว่าสินค้าทั้งหมดเธอซื้อเผื่อบริจาคให้กับศูนย์ช่วยเหลือภัยพิบัติในพื้นที่ชนบท ที่เธอบริจาคเงินก้อนใหญ่เพราะเธอไม่รู้ว่าจะได้ไปที่บ้านเด็กกำพร้าอีกเมื่อไหร่เพราะงานของเธอช่วงนี้ยุ่งมาก แม้เหตุผลจะมีช่องโหว่มากมาย แต่คนขององค์กรก็ปล่อยเธอไป ที่รู้ว่าเธอไม่หนีเพราะเธอหนีไม่ได้ต่างหาก

เช้าวันที่สาม พยาบาลหมวยโทรหาเธอว่าคุณยายห้อง226 กลับบ้านวันนี้แต่คุณยายอยากเจอหมอลินก่อน เธอจึงเดินทางไปโรงพยาบาลทันที ตอนที่เธอใกล้ถึงโรงพยาบาลมีคนวิ่งตัดหน้ารถเธอ สัญชาตญาณทำให้เธอหักพวงมาลัยไปอีกทางเพื่อหลบคน

เธอหลบคนพ้นแต่เธอหลบรถหกล้อที่พุ่งมาโดยเร็วไม่พ้น สติสุดท้ายของรลินเธอกลับรู้สึกว่านี้อาจเป็นสิ่งที่เธอต้องการแม้ไม่ได้ไปที่มิติอื่น แต่การหลุดพ้นจากองค์กรใต้ดินนั้นช่างหอมหวานเหลือเกิน

"โชคดีนะหนูลิน ภพนี้ไม่มีใครให้ห่วง ภพที่หนูกำลังไปมีครอบครัวที่ห่วงหนูรออยู่ ยายขอโทษ" คุณยายเจ้าของกำไลแท้จริงแล้วคือเทพชะตา ที่ส่งเศษเสี้ยววิญญาณของหวังมู่หลิน(เทพแห่งการทำลายล้าง) เพราะทำผิดกฎสวรรค์แม้จะได้รับความเมตตาจากองค์มหาเทพ แต่บทลงโทษก็ยังต้องคงมี เพราะเกิดความผิดพลาดตอนที่ต้องไปเวียนว่ายสังสารวัฏในโลกมนุษย์ ที่ดวงวิญญาณต้องไปในมิติโบราณ ตอนที่โดนทัณฑ์สายฟ้านั้นเยว่เจียอี(เทพธิดาป่าท้อ) เล่นเล่ห์ทำให้เสี้ยววิญญาณหลุดออกไปอีกมิติ 

แม้เยว่เจียอีจะโดยองค์มหาเทพทำโทษให้โดยทัณฑ์สวรรค์แล้วเข้าสู่สังสารวัฏเช่นเดียวกันแต่ดวงชะตาของเยว่เจียอีนั้นย่ำแย่กว่าเพราะไม่มีเทพองค์ใดเอ่ยปากช่วยแก้ต่างเลย และไม่มีใครอวยพรมีแต่คนกล่าวโทษสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นแค่ความอิจฉาริษยาของเยว่เจียอีทั้งนั้น