บทที่ 8 ระมัดระวังรอบคอบ

ซิ่งเอ๋อร์ขนหัวลุก นับวันนางยิ่งไม่เข้าใจว่าสรุปแล้วพระชายาต้องการจะทำอะไรกันแน่

ถึงแม้ว่าการดำรงชีวิตในปัจจุบันจะไม่ดีนัก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องผลักตัวเองลงไปสู่ขุมนรกนี่นา!

"คุณหนู! ข้าจะไปขวางนางเองเจ้าค่ะ!"

ในเวลานี้คนข้างกายคุณหนูที่จะพึ่งพาอาศัยได้นั้นไม่มี ถ้าหากตนเองไม่ช่วยเหลือนาง หรือว่าจะให้ทนเห็นนางฆ่าตัวตายในอนาคตอีกอย่างนั้นหรือ?

ซิ่งเอ๋อร์ได้ทำการตัดสินใจแล้ว ถึงแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตนี้ นางก็จะมิให้แผนชั่วของชิวจวี๋สำเร็จได้!

"มิต้องรีบร้อน! เจ้าลองฟังดู!"

ต้วนชิงเหยาคว้าแขนของนางเอาไว้ เพื่อห้ามฝีเท้าของนางที่จะเดินเข้าไป

"สาม สอง หนึ่ง!"

เพียงคำว่าหนึ่งจบลง ภายในบ้านก็มีเสียงกรีดร้องดังลั่นขึ้นมาทันที ชิวจวี๋ที่ก่อนหน้านี้เปี่ยมไปด้วยพลัง ในเวลานี้กลับเหมือนกับคนที่เจอผี นางฉีกเสื้อผ้าของตัวเองไปพลาง พุ่งตัวออกมาด้านนอกไปพลาง

ผมเผ้าของนางยุ่งเหยิงหน้าตาสกปรกมอมแมม ไม่แตกต่างอะไรจากคนบ้า!

ซิ่งเอ๋อร์มองอย่างตกตะลึงตาค้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?

"ตกลงเจ้าทำอะไรข้ากันแน่?"

ชิวจวี๋รู้สึกราวกับว่ามีมดนับร้อยนับหมื่นตัว กำลังคืบคลานไปทั่วทั้งร่างกายของนาง ซึ่งมันคันเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งนับตั้งแต่โคนผมจรดปลายเท้า ทุกตารางนิ้วของผิวหนังไม่มีส่วนไหนที่ยกเว้นแม้แต่น้อย

นางเกาที่ศีรษะ และฉีกเสื้อไม่หยุด จนแทบอยากจะให้มืองอกออกมาอีกสักสิบมือ!

"คำพูดนี้ของเจ้าข้าฟังไม่เข้าใจ ข้าอยู่ในตำหนักหลิงเซียวแห่งนี้อยู่ดีๆ แต่เจ้าเองต้องการที่จะมาเก็บกวาดบ้านให้ข้าเอง เจ้าก็รู้ดีว่า ตำหนักหลิงเซียวแห่งนี้รกร้างมาหลายปี สิ่งของที่สกปรกนั้นย่อมมีอยู่มากมาย! ไอ๋หยา แม่นางชิวจวี๋ เหตุใดใบหน้าของเจ้าถึงได้บวมแดงเช่นนั้นล่ะ? "

ชิวจวี๋ตกใจจนหน้าถอดสีเล็กน้อย นางที่เป็นสาวใช้เช่นนี้ ไม่มีภูมิหลังไม่มีสถานะ มีเพียงสิ่งเดียวที่นางจะสามารถพึ่งพาอาศัยได้ก็คือใบหน้านี้ ถ้าหากใบหน้านี้เสียโฉม นางจะมีสิทธิ์อะไรที่จะทะเยอทะยานขึ้นไปได้ล่ะ!

ถึงแม้จะรู้ดีว่านี่คือแผนการของพระชายา แต่ในขณะนี้ การที่ตนเองจะไปหาหมอเพื่อรักษาใบหน้านั้นเป็นเรื่องที่สำคัญว่า!

"แม่นางชิวจวี๋?"

ไหนเลยชิวจวี๋จะมีเวลาอารมณ์มาสนใจพวกนาง ฝ่าเท้าของนางราวกับทาน้ำมัน และวิ่งได้รวดเร็วกว่าใครทั้งสิ้น!

คนรับใช้ทั้งสามคนเห็นชิวจวี๋วิ่งหนีไปด้วยท่าทีที่รีบร้อน จึงหยุดการกระทำในมือของพวกเขาโดยไม่ได้นัดหมาย

ก็ตกลงกันแล้วนี่ว่าให้มาช่วยนางจัดการเรื่องบางอย่าง แล้วเหตุใดถึงทิ้งพวกเขาเอาไว้ แล้วหนีไปเสียล่ะ?

"ในเมื่อมาเก็บกวาดลานบ้าน ก็เก็บกวาดให้เรียบร้อยเถิด รวมถึงซอกของแผ่นหิน ในกำแพง แล้วก็บนกำแพงรั้วด้วย อ้อใช่ แล้วก็จัดการบ่อน้ำนั้นให้สะอาดด้วยนะ!"

ในเมื่อมาแล้ว ต้วนชิงเหยาจะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ ได้อย่างไรกัน กำลังแรงงานฟรีๆ แบบนี้หากไม่ใช้ก็สูญเปล่าสิ!

"แต่ว่า!"

คนทั้งสามกระมิดกระเมี้ยน ต้องการจะพูดแต่ก็หยุดไป

ในตอนนั้นที่ชิวจวี๋ให้พวกเขามา นางบอกว่าให้มาจับชู้ มิได้บอกให้มาถอนหญ้า

"แต่ว่า แต่ว่าอะไร? ที่นี่คือจวนอ๋องอาน และข้าก็เป็นพระชายาอานที่ได้รับพระราชทาน หรือว่าคำพูดของข้าเทียบกับคำพูดของชิวจวี๋มิได้? หรือว่า พวกเจ้าไม่อยากจะทำที่นี่แล้ว?"

ต้วนชิงเหยายกตนข่มท่าน เพียงแค่เห็นก็รู้ว่ามิใช่คนที่รังแกได้ง่ายๆ

คนรับใช้ที่ฟังคำสั่งชิวจวี๋มาโดยตลอดจู่ๆ ก็สูญเสียเสาหลักไป พระชายาพูดถูก ถึงแม้นางจะเป็นพระชายาที่ถูกขังในตำหนักเย็น แต่นั่นก็คือพระชายาที่ได้รับพระราชทานมา

คนทั้งสามต่างมองหน้ากัน หากมีเรื่องน้อยลงปัญหาก็จะน้อยลง ก็แค่ถอนหญ้ามิใช่หรือ? เช่นนั้นก็ถอนไปก็แล้วกัน!

เดิมทีคนทั้งสี่มาเพื่อยั่วยุ แต่เพียงแค่ชั่วพริบตาก็ถูกต้วนชิงเหยาจัดการอย่างเหมาะสม

จุนเหยียนอานที่อยู่ภายในห้องลืมตาขึ้นมา ดูเหมือนพระชายาผู้นี้จะไม่ธรรมดาเหมือนที่เขาจินตนาการเอาไว้เลย!

"คุณหนู ตกลงท่านทำอะไรกับชิวจวี๋ผู้นั้นกันแน่?"

จุนเหยียนอานพยายามเงี่ยหูฟัง เพียงแต่ เสียงที่พูดนั้นช่างเบาเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าทักษะในการได้ยินจะดีสักแค่ไหน ก็ไม่ได้ยินโดยสิ้นเชิง!

ความสอดรู้สอดเห็นมักเป็นภัย เขาก็อยากจะรู้เป็นอย่างมากว่า ต้วนชิงเหยาทำอะไรกับชิวจวี๋ คาดไม่ถึงว่าจะทำให้ชิวจวี๋ผู้มุ่งมั่นและไม่ยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมายมาโดยตลอดนั้นยอมแพ้ไปกลางคันได้!

ผู้หญิงคนนี้ เหมือนกับปริศนา นางกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขามากขึ้นเรื่อยๆ!

"พระชายา! พ่อบ้านมาแล้วเจ้าค่ะ!"

ในชั่วพริบตา เวลาของอาหารมื้อเที่ยงก็มาถึงแล้ว ในขณะที่คนทั้งสองยังไม่รู้ว่าจะทานอะไรในตอนเที่ยง พ่อบ้านก็พาคนรับใช้มา พร้อมกับถือกล่องไม้สีแดงเดินเข้ามา

"พระชายาอาน นี่คืออาหารมื้อเที่ยงของวันนี้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เสี่ยวหวู่จะรับผิดชอบเรื่องอาหารของพระชายาเองเจ้าค่ะ!"

ซิ่งเอ๋อร์เบิกตาโพลง นี่นางกำลังฝันไปหรือเปล่า?

เพียงแค่เวลาชั่วพริบตาเดียว คุณหนูรองผู้ไม่เป็นที่ชื่นชอบคาดไม่ถึงว่าจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้?

ไม่เพียงแต่พ่อบ้านเท่านั้นที่เรียกนางว่าพระชายาอานอย่างเคารพนบนอบ แต่ยังส่งสาวใช้กับเสบียงอาหารมาให้อีกด้วย

"ขอบพระคุณพ่อบ้านหวัง!"

ซิ่งเอ๋อร์ไม่เข้าใจถึงสาเหตุ แต่ต้วนชิงเหยากลับเข้าใจดี

ในมุมมองของพ่อบ้าน นางเป็นพระชายาที่ได้ร่วมหอกับท่านอ๋องแล้ว นั่นคือความหมายที่แตกต่างออกไป!

"เสี่ยวหวู่ ปรนนิบัติดูแลพระชายาอานให้ดี ขาดเหลืออะไร ตกหล่นอะไร ก็ไปเอาจากข้าได้โดยตรง อย่าได้ละเลยต่อพระชายาเป็นอันขาด!"

"เจ้าค่ะ ข้าน้อยรับทราบ!"

หลังจากที่พ่อบ้านไปแล้ว ต้วนชิงเหยาใช้สายตามอง เพื่อให้ซิ่งเอ๋อร์รับกล่องอาหารมาจากในมือของเสี่ยวหวู่

"ข้าอยู่ที่นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เจ้ากลับไปเถอะ!"

"ห๊ะ? แต่พ่อบ้านต้องการให้ข้าน้อยมาปรนนิบัติพระชายานะเจ้าคะ——"

น้ำเสียงของเสี่ยวหวู่เบาลงเรื่อยๆ เนื่องจากต้วนชิงเหยาเดินเจ้ามาทางนางทีละก้าวๆ และใช้มือขวาเชยคางของนางขึ้น ยิ้มตาหยีพร้อมกล่าวเตือน : "พ่อบ้านก็คือพ่อบ้าน พระชายาก็คือพระชายา เจ้าคิดว่าเจ้าควรฟังใครเล่า?"

คิดจะเอาพ่อบ้านมากำราบนางหรือ อย่าได้เพ้อฝันเลย!

สาวใช้ที่รวบผมทั้งสองข้างตัวสั่นเล็กน้อย สันหลังของนางเย็นวาบด้วยความหวาดกลัว ฝ่ามือมีเหงื่อออก "แน่นอนว่าต้องเชื่อฟังพระชายาเจ้าคะ!"

อยู่ใต้ชายคาผู้อื่น จำเป็นจะต้องก้มหัว!

"เช่นนั้นก็ดี ไปเถอะ เมื่อถึงเวลามื้ออาหารเย็น อย่าลืมมาส่งอาหารก็พอ!"

"เจ้าค่ะ!"

เมื่อเสี่ยวหวู่ตอบรับ พระชายาจึงปล่อยมือ นางรีบออกไปทันทีราวกับนกที่ตื่นกลัวคันธนู

"คุณหนูเจ้าคะ เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้? เสี่ยวหวู่ถูกท่านทำให้ตกใจกลัวหมดแล้ว!"

ซิ่งเอ๋อร์ยอมรับเลยว่า ท่าทีเมื่อครู่นี้ของคุณหนูราวกับปีศาจร้าย หากมิใช่ว่าตนเองเข้าใจดีว่าคุณหนูไม่ใช่คนเช่นนั้น ยังคงคิดจริงๆ ว่าคุณหนูคือปีศาจสาวที่ฆ่าคนอย่างไม่กะพริบตา

"การคิดร้ายกับผู้อื่นมิพึงมี แต่การระวังผู้อื่นมิควรขาด ถ้าสาวใช้คนนี้คือผู้สอดแนมที่พ่อบ้านส่งมาล่ะ?"

ในห้องยังซ่อนคนไว้หนึ่งคน นางไม่อยากสร้างปัญหาใดๆ ให้กับตนเอง!

"คุณหนูพูดถูก!"

ซิ่งเอ๋อร์เปิดกล่องข้าว แต่กลับถูกอาหารในกล่องทำให้ตกตะลึง

ประกะพงนึ่งซีอิ๊ว ซุปไก่ ผัดผักกวางตุ้ง และยังมีหมูสามชั้นน้ำแดงอีกด้วย อาหารดีๆ เช่นนี้ เอามาให้พวกเขาจริงๆ หรือ?

"มัวมองทำอันใดอยู่? ดูเฉยๆ มันจะอิ่มหรือ?"

"คุณหนู ท่านไม่รู้สึกแปลกๆ หรือเจ้าคะ? เหตุพ่อบ้านคนนั้นจู่ๆ ถึงได้มาปฏิบัติดีต่อเราเช่นนี้? ไม่ได้มีแผนการร้ายอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่?"

ซิ่งเอ๋อร์คิดต่างออกไป นางจับมือของต้วนชิงเหยา เพื่อห้ามการกระทำต่อไปของนาง

"ในอาหารนี้มิได้มีพิษใช่หรือไม่?"

"ข้าคิดว่าน่าจะไม่นะ!"

ต้วนชิงเหยาเลิกคิ้ว นางเป็นพระชายา พระชายาที่เพิ่งแต่งงานใหม่ๆ หากเสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุเช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะหาเรื่องใส่ตัวหรอกหรือ?

ไม่ว่าจะเป็นพ่อบ้านก็ดี ท่านอ๋องก็ดี คงจะไม่โง่เขลาเช่นนั้น!

"มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้เล่า? คุณหนูรอประเดี๋ยว เดี๋ยวข้าน้อยจะกลับมา!"

ซิ่งเอ๋อร์สิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อนางกลับมา ในมือก็ถือเข็มเงินหนึ่งเล่ม

เมื่อเห็นท่าทีที่รอบคอบระมัดระวังของนาง ถึงแม้ว่าต้วนชิงเหยาจะรู้สึกว่าไม่จำเป็น แต่ก็ไม่ได้ห้ามปราม

เป็นการดีที่จะระมัดระวังให้มากขึ้น ในวันข้างหน้า นางอาจจะไม่ได้อยู่ข้างกายตลอดไป นางจะต้องเรียนรู้ที่จะปกป้องตนเองก่อน!