บทที่ 5 ฟันต่อฟัน

พระชายาอาน?

อ๋องอานภายใต้หน้ากากสีเงินหรี่ตาลงเล็กน้อย นี่คือต้วนหงเยียนที่เพิ่งเข้าจวนมาวันนี้หรือ? คาดไม่ถึงว่าจะทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง!

บาดแผลบนร่างกายมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด มือเท้าของเขาเย็นเฉียบและท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหว เขาเก็บดาบกลับมาจากลำคอของต้วนชิงเหยา และใช้มันเป็นไม้ค้ำยันบนพื้น

"ตกลง!"

ในห้อง ต้วนชิงเหยาฉีกเสื้อผ้าที่พันอยู่บนร่างกายของอ๋องอานออก ภายใต้แสงเทียน นางมองเห็นรูเลือด 3 แห่งบนร่างกายของคนเจ็บอย่างชัดเจน แห่งหนึ่งที่หน้าท้อง แห่งหนึ่งที่หน้าอก และอีกแห่งหนึ่งคือที่แขน

บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ และยังมีเลือดออกมากขนาดนี้ หากเป็นคนธรรมดาทั่วไป คงทนไม่ไหวไปนานแล้ว

นี่จะต้องมีความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดมากเพียงใดจึงจะสามารถทนได้มาถึงตอนนี้!

ต้วนชิงเหยาจะต้องให้ความสำคัญต่อเขาเป็นพิเศษ คนที่ปฏิบัติต่อตนเองอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ ไม่ว่าจะทำอะไร ล้วนประสบความสำเร็จเป็นอย่างยิ่ง!

อ๋องอานที่สวมหน้ากากสีเงินจ้องมองต้วนชิงเหยาอย่างไม่กะพริบตา ไม่ว่าเวลาใดก็ตาม เขาไม่สามารถคลายความระมัดระวังลงได้ มิฉะนั้น เขาคงไม่มีชีวิตรอดมาตนถึงตอนนี้

"เจ้าไม่ต้องกังวล ข้ากับเจ้ามิใช่ศัตรูคู่แค้นกัน เมื่อรับปากว่าจะช่วยเจ้าแล้ว! ถึงแม้ว่าข้าอยากจะทำร้ายเจ้า เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าคือคู่ต่อสู้ของข้าอย่างนั้นหรือ?"

ต้วนชิงเหยาไม่ได้มองอ๋องอาน เพียงรู้สึกว่าสายตาอันร้อนผ่าวของเขากำลังจับต้องมาที่ตนเอง

อ๋องอานเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขาได้กลิ่นหอมของยาจางๆ ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย เขาอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย

ชั่วขณะต้วนชิงเหยาก็ไม่ได้หยุดการกระทำที่มือลงเลย นางทำความสะอาดบาดแผล และในมือก็หยิบเข็มปักผ้าออกมาหนึ่งเล่ม

"นี่เจ้าต้องการทำอะไร?"

อ๋องอานเติบโตมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยเห็นหมอคนไหนใช้เข็มปักผ้ามารักษาอาการบาดเจ็บเลย!

"บาดแผลใหญ่ขนาดนี้ รักษาได้ยาก ข้าจะต้องช่วยเย็บแผลให้เจ้า"

การใช้เข็มเย็บบาดแผลในสมัยปัจจุบันมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่นี่เป็นราชวงศ์ต้ารุ่ย เช่นนั้นจึงเป็นเรื่องที่ไม่เคยได้ยิน และไม่เคยพบเห็นมาก่อน

"หยุดนะ!"

อ๋องอานอยากจะยกมือขึ้นมาหยุดการกระทำของนาง แต่พบว่ามือเท้าของตนเองกลับไม่มีความรู้สึกใดๆ เดิมทีไม่สามารถควบคุมได้เลย

"เจ้าทำอะไรข้า? เหตุใดข้าจึงใช้แขนขาไม่ได้เลย?"

อ๋องอานผู้ที่สงบนิ่งแม้ว่าภูเขาไท่ซานจะถล่มตรงหน้าแต่ในเวลานี้กลับตื่นตระหนก!

ถึงแม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับดาบจริงปืนจริงเขาก็ไม่เคยประหม่าเช่นนี้ คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ลึกลับคนนี้จะวางยาเขา หรือว่านี่จะเป็นผงกระดูกอ่อนในตำนานที่เล่าลือกันมา?

มิน่าเล่านางถึงได้สงบนิ่งเช่นนี้ ตอนนี้ นางต้องการเอาชีวิตของตนเอง มันง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือจริงๆ

"ยังไม่ได้ทำอันใดเลย? แน่นอนว่ามันเป็นการช่วยเจ้า ข้าวางยาชาให้เจ้า เจ้าจะหมดสติไปชั่วคราว อย่าขยับเคลื่อนไหว หากเจ้าเคลื่อนไหวอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า แผลเย็บมันจะไม่สวย!"

ต้วนชิงเหยาก้มหน้าลงและร้อยด้ายใส่เข็มเสร็จแล้ว จากนั้นก็เย็บแผลทีละแผลๆ

มุมปากของอ๋องอานกระตุกเล็กน้อย นี่มันวิธีการอันใดกัน แผลเย็บจะไม่สวยหรือ?

นางคิดว่าเป็นการปักลายหรืออย่างไร?

แต่ว่าตอนนี้ เขาราวกับปลาบนเขียง ถึงแม้ว่าจะไม่ยินยอม เช่นนั้นจะทำอย่างไรได้ล่ะ?

ต้วนชิงเหยาเย็บแผลอย่างตั้งใจ เมื่อประสบความสำเร็จ นางพลางเช็ดเข็มปักผ้า พลางกล่าวอย่างมั่นใจ : "แผลเย็บไม่เลวเลย!"

อ๋องอานมองรอยเย็บที่ละเอียดรอบคอบบนหน้าท้องของตนเอง และไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือควรจะหัวเราะดี!

แต่ว่าอน่างน้อยๆ บาดแผลที่มีเลือดไหลตลอด ตอนนี้ก็หยุดไหลแล้ว!

"เปิดประตู เปิดประตู!"

ฉับพลันเสียงทุบประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้นมา เสียงดังสนั่น ราวกับว่าปรารถนาจะพวกห้องนี้เสีย!

ต้วนชิงเหยาตัวสั่น และเหลือบมองอ๋องอานอย่างมีความหมายลึกซึ้ง ราวกับกำลังพูดว่า ดูสิเจ้าเป็นคนสร้างปัญหาเอง!

"เจ้านอนลงบนเตียงสิ!"

ยังไม่ทันได้เข้าใจว่าท้ายที่สุดแล้วต้วนชิงเหยาต้องการจะทำอะไร นางก็ผลักเขาลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว

นางปลดเข็มขัดเสื้อที่หน้าอกของตนเอง และดึงคอเสื้อลงเล็กน้อย ปรากฏให้เห็นเสื้อเอี๊ยมสีแดงวับๆ แวมๆ

ในเวลานี้ ประตูใหญ่ได้ถูกถีบออก นายทหารแต่งชุดทางการสองคนได้บุกเข้ามา!

"ไสหัวออกไป! เรือนหอของข้าเจ้าก็กล้าบุกเข้ามา ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?"

ต้วนชิงเหยากรีดร้องออกมา และก้มหน้าลงอย่างเขินอาย พร้อมแสร้งทำเป็นจัดระเบียบเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงบนหน้าอกของตนเอง

นายทหารที่นำหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็หันหลังกลับ

วันนี้เป็นวันแต่งงานของอ๋องอาน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่คนทุกระดับในราชสำนักใครบ้างจะไม่รู้?

ท่านอ๋องปัญญาอ่อนก็สามารถแต่งงานได้ ทุกคนต่างบอกว่าเป็นดอกไม้ปักบนมูลวัว!

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นท่านอ๋องปัญญาอ่อนก็ถือว่าเป็นท่านอ๋อง พระชายาของท่านอ๋องปัญญาอ่อนก็ถือว่าเป็นพระชายาเช่นกัน!

"พระชายาอาน กระหม่อมล่วงเกินแล้ว กระหม่อมไล่ตามมือสังหารมา จนมาถึงจวนอ๋องอาน พระชายาได้เห็นมือสังหารบุกเข้ามาบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

"มือสังหาร? ข้าเห็นเพียงเจ้าที่บุกเข้ามา หรือว่าเจ้าเป็นมือสังหาร?"

"กระหม่อมมิบังอาจ!"

"มิบังอาจหรือ?"

ต้วนชิงเหยาเลิกคิ้วขึ้น และขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว พลังอำนาจที่แผ่ซ่านออกมาราวกับแม่ทัพหญิงที่สง่าน่าเกรงขาม!

"ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!"

พ่อบ้านที่ตามหลังนายทหารมาก็โผล่ศีรษะออกมาอย่างประหลาดใจ ถ้าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้เป็นพระชายาจริงๆ เช่นนั้นนางอยู่ในเรือนหอกับใครล่ะ?

ท่านอ๋องที่หันหลังให้ทุกคนมาตลอดฉับพลันก็หันหน้าไป และโบกๆ มือให้กับพ่อบ้าน

พ่อบ้านตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป คนที่เข้าหอกับพระชายาหากไม่ใช่ท่านอ๋องจะเป็นใครได้อีกล่ะ?

"ข้าบอกแล้วอย่างไรล่ะ ว่าผู้พิทักษ์ แห่งจวนอ๋องอานของเราเข้มงวดกวดขัน จะมีมือสังหารได้อย่างไร!"

"พ่อบ้านหลี่ หากพบเห็นมือสังหาร ต้องมารายงานพวกเรานะ!"

"ขอรับ แน่นอนขอรับ!"

ได้ยินเสียงด้านนอกประตูไกลออกไป ต้วนชิงเหยาจึงเบาใจลงมา

นางจัดเสื้อผ้าของตนเอง และกล่าวว่า : "ไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน เจ้าก็รีบไปเถอะ! จำเอาไว้ว่า เรื่องของคืนนี้ ฟ้ารู้ดินรู้ เจ้ารู้ข้ารู้ ห้ามเปิดเผยกับคนอื่นเป็นอันขาด!"

ต้นไม้สูงย่อมต้องลม เหตุผลนี้นางเข้าใจดี

"คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้าสวมเขาให้อ๋องอาน? หากอ๋องอานรู้เข้า เจ้ายังจะมีจุดจบที่ดีอยู่หรือ?"

ก็ไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้มีน้ำใจเกินไป หรือว่าทำตามอำเภอใจเช่นนั้นจริงๆ

ไม่มีชายใดยอมให้ฮูหยินของตนเองไปใกล้ชิดกับชายอื่นเช่นนี้ได้ หากวันนี้ชายผู้นี้มิใช่ตนเอง นางจะทำอย่างไร?

"นี่ไม่ใช่ว่าเป็นการช่วยเหลือเจ้าหรอกหรือ? อีกอย่างหนึ่ง อ๋องอายก็เป็นท่านอ๋องปัญญาอ่อน เขารู้จักเรื่องเช่นนี้เสียที่ไหนกัน! วางใจเถอะ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงสิ่งเหล่านี้หรอก! เจ้าเป็นห่วงตนเองเถอะ ข้าช่วยเจ้าได้เพียงแค่ขั้นนี้เท่านั้น!"

ถึงแม้ว่าปากจะพูดแบบนี้ แต่ต้วนชิงเหยายังคงเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย

วันนี้ผู้คนมากมายเช่นนั้นได้เห็นนาง"เข้าหอ"แล้ว วันรุ่งขึ้นเรื่องราวจะไม่ถูกเปิดเผยหรือ

สวมเขาให้ท่านอ๋องปัญญาอ่อน ถึงแม้ว่านางจะมีสักเก้าหัวก็คงไม่พอให้ตัดหรอก!

สู้ฉวยโอกาสตอนที่ท่านอ๋องปัญญาอ่อนยังไม่รู้ หาทางหนีเพื่อเอาชีวิตรอดจะดีกว่า!

ต้วนชิงเหยากลอกตามองบน และอ๋องอานก็มองออกถึงความคิดของนาง!

ครั้งแรกที่ถูกนางหลอก เป็นเพราะเขาชะล่าใจเกินไป

หากยังถูกหลอกครั้งที่สองอีก เช่นนั้นความเฉลียวฉลาดของเขาคงไม่เพียงพอแล้วจริงๆ!

"จำเอาไว้นะ ก่อนที่บาดแผลจะหายเป็นปกติ ห้ามถูกน้ำเป็นอันขาด! มิฉะนั้นความยากลำบากของข้าจะต้องสูญเปล่า!"

"พระชายาอาน เรามาคุยธุรกิจกันดีหรือไม่?"

"ธุรกิจ? ธุรกิจอันใด?"