ตอนที่2(หลอกลวงฆ่า)

แกร๊ก

“กูบอกมึงแล้ว…”เสียงเข้มดังมาจากชายร่างอ้วนตรงหน้าผมด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยและถากถาง

“ไม่เชื่อกูเอง…”

“หึ…ยอมทิ้งเงินห้าล้านแล้วเอาชีวิตมาทิ้งในหุบเขานี้..”

“โง่ชิบหายแต่เสือกทำตัวอวดฉลาดและอวดเก่ง…”

พรึบ

“นี่มันหมายความว่ายังไงกันหมวดปลิว…?”ผมเอ่ยถามหมวดปลิวไปอย่างสงสัยหัวใจของผมมันร้อนรุ่มด้วยความเสียใจว่าคนดีๆอย่างหมวดปลิวจะกล้าทรยศต่อประเทศชาติได้จริงๆเหรอและผมเลือกที่จะไม่สนใจคำพูดของไอ้อ้วนด้านหน้าผมอย่างไม่อยากเชื่อ ว่าหมวดปลิวจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

“หึ…ก็หมายความอย่างที่เห็น…”หมวดปลิวแสยะยิ้มมุมปากขึ้นมาพลางเอ่ยบอกผม สีหน้าที่เหี้ยมโหดของเขาทำให้ผมรับรู้ได้ว่าเขาไม่ใช่หมวดปลิวคนเดิน คนที่ผมเคยรู้จักอีกแล้ว

พรึบ

แกร็ด

“หึ!”หมวดปลิวแค่นหัวเราะในลำคอและเขาใช้จังหวะที่ผมมัวแต่ตกใจจนอึ้งจับมือผมไปล็อคไว้แทนและก็เกิดเหตุการณ์ชุลมุนเกิดขึ้น และทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว

ผมเป็นฝ่ายโดนจับและผมคิดว่า ผมอาจจะไม่รอดไปจากที่นี่แน่นอน

เพราะพวกมันวางแผนมาซ้อนแผนผม เขาทำให้ผมเชื่อใจอย่างสนิทใจว่าเขาคือคนดีและรักประเทศชาติเหมือนกันกับผม เพราะเราทำงานด้วยกันมาหลายปี

“เงินเหรอ…ที่ทำให้คุณเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้…?”ผมเอ่ยถามหมวดปลิวไปอย่างสงสัย เขาก็แสยะยิ้มให้ผมก่อนจะไหวไหล่เล็กน้อย

“ใช่…แต่คุณยังไม่รู้อะไรอีกเยอะคุณดาวเหนือ…”หมวดปลิวว่าพลางทำหน้ามีเลศนัยให้ผมดู ในขณะที่เขาจับผมมัดด้วยเชือกด้ายดิบรอบๆตัวผมจนผมไม่มีทางสู้และทางที่จะขยับเขยื้อนร่างกายไปไหนเลย ผมรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากในตอนนี้

“อะไร?”ผมถามเขากลับไปแทบจะทันที และในตอนนี้คนของผมก็ถูกชายฉกรรณ์จับกุมไว้หมดแล้ว

ผมผิดเองที่พาคนพวกนี้มาตาย….

“เพราะนี่พ่อผม…..”

“ไม่จริง!”ผมส่ายศีรษะไปมาหน้าเสียใจสั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หมวดปลิวบอกผม เขาบอกผมว่าชายร่างอ้วนท้วนเป็นพ่อของเขาและตอนนี้หมวดปลิวก็กำลังแก้เชือกให้ชายคนนั้นอยู่

พรึบ

“จริง!!”หมวดปลิวตะโกนใส่หน้าผมจนน้ำลายกระเด็นโดนหน้าผม ผมก็มองเขาอย่างผิดหวัง เสียดายคนดีๆจริงๆนะ

ถึงว่าทำไมทุกอย่างมันดูง่ายแต่พอจะจับแก๊งนี้ทีไรกลับยากเย็นผิดแผนไปเสียหมด ที่แท้ก็มีเกลือเป็นหนอนนี่เอง

และมันก็คงจะพลาดตรงที่ผม ไม่ยอมรับข้อเสนอในการเป็นพวกของพวกมัน

“แกเลือกวิธีการตายของแกหรือยัง?”หมวดปลิวเอ่ยถามผม พลางเดินมาเผชิญหน้ากับผม ผมก็จับจ้องหมวดปลิวอย่างไม่ลดละ

“ถุย!”

“ไอ้เหี้ย!!!”

เพลี๊ย

ใบหน้าของผมหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือใหญ่ที่ตบหน้าผมเต็มแรงจนเลือดกลบปากผมที่ผมถุยน้ำลายใส่หน้าเขา และเขาก็สบถคำด่าผมอย่างหัวเสีย

“คนอย่างพวกมึงกูขอสาปแช่งให้พินาศไม่ได้ตายดี…”

“ขายบ้านขายประเทศ!!”ผมก่นด่าสาปแช่งพวกมันทุกคนอย่างใจเจ็บแค้น แต่ไอ้ปลิวมันกลับไม่สะทกสะท้านอะไรกับยิ้มร่าอย่างคนเมายาและรู้สึกดีที่โดนผมด่าและสาปแช่ง หน้าตามันระรื่นอย่างกับอยากให้ผมด่ามันอีก

พรึบ

“อึก!”มันพุ่งตรงมาหาผมพร้อมกับใช้มือบีบปากผมแน่นจนผมรู้สึกปวดกรามทั้งสอง ดวงตาคู่คมสีดำเข้มอำมหิตของมันจับจ้องมาในตาผม

“หึ…กูอีกนานเว้ยกว่าจะตาย..แต่คนที่จะชะตาขาดในวันนี้ก็คงจะเป็นมึงก่อนที่จะต้องตายก่อนกู…”

“เราจะฆ่ามันด้วยวิธีไหนดีครับ…นาย..”

“ถ้าพวกเรากลับไปโดยที่ไร้มัน…มีหวังพ่อมันผิดสังเกตแน่!”ผมเหลือบตาไปมองคนที่พูดประโยคสองประโยคเมื่อกี้อย่างไม่อยากที่จะเชื่อหูตัวเอง ว่าจะเป็นคนคนนี้ที่ผมไว้ใจมาตลอดเป็นคนพูดมันออกมา

“จ่าปลา?”ผมเอ่ยชื่อเขาไปพลางมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง เขาก็มองหน้าผมด้วยสายตาที่นิ่งเฉยอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร และมองเลยไปด้านหลังเขา ตำรวจทุกนายที่มากับผมในวันนี้

ไม่มีใครเลยสักคนที่ถูกจับมัดแบบผม

ผมมองทุกคนด้วยสายตาผิดหวัง นี่ผมไว้ใจคนมากไปใช่ไหม ถึงได้มีชะตากรรมแบบนี้

“เพราะอะไรกัน…ถึง?”ผมเอ่ยถามจ่าปลาไปอย่างจุกอยู่ในอก จ่าปลาก็กระตุกยิ้มให้ผม

“เงินไง…เงินคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม…”

“ถ้าไม่มีเงิน…ผมก็คงจะไม่มีความสุข…”นี่คือคำพูดของจ่าปลา จ่าที่ผมปลุกปั้นมาเองกับมือ คำพูดของเขาทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกทำได้เพียงแค่นำ้ตาตกใน

พ่อครับ…เงินคือพระเจ้าสำหรับคนพวกนี้ครับ

พ่อผมเป็นนายตำรวจยศผู้พันและเป็นหัวหน้าของผมและหัวหน้าของคนที่ทรยศจรรยาบรรณพวกนี้ด้วย

“พวกคุณ….”ผมพูดได้เพียงแค่นี้จริงๆก่อนจะส่ายศีรษะไปมาอย่างพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ผมจุกอกไปหมดแล้ว

“หึ…อย่าห่วงแต่พล่ามอยู่…ถึงเวลาตายของมึงแล้ว…”

“ไอ้ดาวเหนือ!!”ไอ้ปลิวว่าเสียงเหี้ยมก่อนจะยกปืนลูกซองสั้นจ่อมาที่ศีรษะของผมและกำลังจะกดเหนี่ยวไกปืนแต่ทันใดนั้น

ลมก็พากันพัดโหมกระหน่ำเข้ามาจนต้นไม้ใบไม้และต้นหญ้าต่างพัดปลิวไหวไปตามแรงลม

“ลมเหี้ยไรวะเนี่ย!!!”เสียงของไอ้ปลิวสบถออกมาก่อนที่มันจะยกมือขึ้นไปปิดตามันเพราะขี้ฝุ่นมากมายกำลังปลิวว่อนอยู่กลางอากาศและร่างของมันก็ถลาปลิวไปตามแรงลมมหาศาลนี้รวมถึงร่างของคนอื่นๆด้วย

ผมจึงใช้จังหวะชุลมุนนี้เป็นการหนีผมพาตัวเองหันหลังวิ่งหนีไปให้ไกลจากที่ตรงนี้อย่างทุลักทุเลเพราะเชือกด้ายดิบที่พันร่างของผมอยู่ทำให้ผมเคลื่อนตัวได้อย่างยากลำบาก

“โอ้ย!!”พยายามหลับตาและกัดฟันสู้กับลมพายุที่กำลังพัดอย่างบ้าคลั่งต้านทานแรงลมวิ่งสวนลมขึ้นไปทางทิศเหนือ

สิ่งเดียวที่ในหัวผมคิดได้ในตอนนี้ คือการที่ผมจะต้องนำพาชีวิตของตัวเองให้รอด รอดเพื่อจะไปบอกความจริงให้พ่อผมรับรู้ในการทรยศของคนพวกนี้ และกวาดล้างคนเลวและยานรกพวกนี้ออกไปให้พ้นจากประเทศนี้ซะ

ตึกกกก

สวบบบบบบบบ

โฮก ฮากกกกกก

“เห้ย!”ผมอุทานออกมาอย่างตกใจกับเสียงที่เเว่วมาตามแรงลม เสียงขู่คำรามของสัตว์สี่ขาลายพาดกลอน

“แถวนี้มีเสือด้วยเหรอ?”ผมพึมพำต่ออีกแต่เสียงของมันดังมากจากทิศทางเหนือลม เเสดงว่าต้นเสียงมันกำลังมุ่งหน้าไปยังที่ที่ผมเพิ่งจะวิ่งจากมานะ

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ผมไม่รอช้ารีบวิ่งฝ่าสายลมที่พัดโหมกระหน่ำนี่ไปอย่างอยากลำบากเพราะต้องหลับตาวิ่งและต้องทนสู้กับสายลมที่สวนทาง

ตึกๆๆๆๆๆๆ

“วี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!”

ปังๆๆๆๆๆๆ

เสียงกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานหลายเสียงดังแผดและผสมผสานไปด้วยเสียงปืนกลนับหลายสิบกระบอกที่ยิงรัวอย่างไม่พักดังตามไล่หลังผมมาทำให้ผมหันกลับไปมองยังด้านหลังของผม ก็ทำให้ผมรับรู้ได้ว่า เสียงกรีดร้องหลายเสียงนั่น ดังมาจากคนพวกนั้น

คนที่ทรยศประเทศชาติและจรรยาบรรณของตำรวจ

นี่คงจะเป็นบทลงโทษของธรรมชาติ ผมนึกขอบคุณจากใจจริงๆที่มีเสือผ่านมาทางนี้พอดีหรืออาจจะเป็นกำหนดจากฟ้าก็ได้ที่มอบเวรกรรมให้เดินเร็วตามทันพวกมันได้ฉับพลันแบบนี้

พรึบ

ตุ๊บ

“โอ้ย!!”ผมร้องออกมาอย่างเจ็บปวดที่ผมมัวแต่มองด้านหลังจนไม่ได้มองเบื้องหน้ากลับสะดุดกิ่งไม้ที่เลื้อยขึ้นไปตามทางล้มลงหน้าคะมำไถลไปกับพื้นดิน

ตุ๊บ

“โอ้ย…เจ็บ…”ผมอุทานออกมาก่อนจะค่อยๆขยับตัวพลิกตัวให้นอนหงายอย่างยากลำบากเพราะร่างกายของผมมันถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นใหญ่ที่ร่างท่อนบนของผมไว้อย่างแน่นหนา

ตุ๊บ

“อะไอ้เหนือ!”เสียงสั่นเครือเอ่ยขึ้นทำให้ผมสะดุ้งตกใจรีบหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงนั้นทันทีก่อนจะต้องเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจกับร่างกายที่อาบโชกไปด้วยเลือดสีแดงสดบนร่างของไอ้ปลิว

ที่ตอนนี้มันกำลังถือปืนจ่อเล็งมาที่ร่างกายผม

ผมก็รับรู้ได้ว่าลมพายุมันได้หยุดลงแล้วแต่ผมก็ต้องใจหยุดเต้นไปด้วย เมื่อเราเดินทางมาถึงสิ่งสุดท้ายก่อนที่ตัวเองจะตาย

ทันใดนั้นไอ้ปลิวมันก็เหนี่ยวไกปืนใส่ร่างของผมทันที

ปังปัง

“เฮือก!”เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายของผมก่อนที่ม่านตาของผมจะปิดลง เพราะผมกำลังจะตาย ไอ้ปลิวยิงปืนลูกซองสั้นใส่ร่างกายผมและทันใดนั้นร่างของมันก็โดนเสือลายพาดกลอนตัวใหญ่เท่าหมีควายกระโจนเข้าหาร่างของมันเสือฟัดร่างของไอ้ปลิวจนศีรษะของมันขาดกระเด็นออกมาจากร่าง

เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดส่งกลิ่นเหม็นคราวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณและเสือใหญ่ตัวนั้นก็กัดกินร่างของไอ้ปลิวอย่างเอร็ดอร่อยก่อนที่มันจะค่อยๆย่างขาทั้งสี่ขาของมันเข้ามาหาผมแต่ผมกลับหมดสติที่เหลืออยู่น้อยนิดของผมดับลงไปซะก่อน

ผมก็คงจะมีชะตากรรมเดียวกันกับไอ้ปลิวนั่นแหละ คือตาย แต่ที่นี่มีเสือด้วยเหรอ เสือที่มันเกรี้ยวกราดและผิดแปลกไปจากเสือตามสวนสัตว์ทั่วๆไปน่ะ….เสือที่มันกินคนเป็นอาหาร