ตอนที่1(สารวัตรดาวเหนือ)

พุทธศักราช 2566

หุบเขาลึก ชายแดนไทยติดประเทศเพื่อนบ้าน

17:30น.

ดาวเหนือ ณทภัทร…..

“จ่าปลา…..ซ้ายสาม….ขวาห้า….”ผมหันไปสั่งหมู่ปลาลูกน้องคนสนิทของผมที่เรามักจะออกพื้นที่ด้วยกันบ่อยๆพร้อมกับทำมือสัญญาณสั่งการโค้ดลับตามแบบฉบับตำรวจเขาทำกัน

“รับทราบครับ…”หมู่ปลาเอ่ยบอกผมเสียงเข้มและหันไปจัดการเอาตำรวจแปดนายไปตามทิศทางที่ผมบอกเพื่อจะทำการล้อมแก๊งค้ายาเสพติดแก๊งนี้ ที่ผมเฝ้าติดตามมันมาหลายเดือนและรอจังหวะที่จะเข้าจับกุม

ผมที่นอนหมอบราบไปกับพื้นดินสายตาจับจ้องชายฉกรรจ์หลายคนที่ร่างกายสูงใหญ่กำยำที่มีอุปกรณ์ครบมือทุกคนกำลังเดินวนเวียนไปมาตามด้านหน้าของเต้นท์นอนหลังใหญ่ที่คาดว่าเจ้านายของพวกมันจะอยู่ในนั้นเป็นแน่

เพราะดูจากการเฝ้าระวังภัยแบบนี้แล้ว ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าของที่อยู่ด้านในเต้นท์นั้นต้องเป็นของที่ผิดกฏหมาย

ที่ไม่ว่าจะเป็นปืนเถื่อนที่ถูกลักลอบเข้ามาจากทางประเทศเพื่อนบ้านและจะยังพวกยานรกนั่นอีก

“พวกคุณรอตรงนี้…ผมจะเข้าไปดูด้านในสักหน่อย….”ผมหันไปสั่งนายตำรวจที่นั่งอยู่ข้างๆผมเพื่อบอกจุดประสงค์ของผมในครั้งนี้

“แต่มันจะไม่เสี่ยงไปเหรอครับ?”นายตำรวจน้องใหม่เอ่ยค้านขึ้นทำให้ผมแค่นหัวเราะออกมา

“เราเกิดเป็นชายชาติตำรวจ…ตายในหน้าที่คือสมเกียรติที่สุดแล้ว…”ผมเอ่ยบอกนายตำรวจนายนี้ไปพร้อมกับคลี่ยิ้มให้เขาก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืนและค่อยๆเดินย่องๆออกมาจากที่ซ่อนเพื่อจะเข้าไปดูสถานการณ์ด้านในว่าเป็นยังไงบ้าง

คำนวณจากคนที่อยู่ด้านนอกแล้ว น่าจะมีไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ส่วนฝั่งผมมีนายตำรวจแปดนายผมและหมู่ปลาเป็นสิบคนพอดี

แก๊งค้ายาแก๊งนี้เป็นแก๊งใหญ่ที่ผมตามสืบและตามจับมานานแล้ว แต่มันก็หนีรอดไปได้ทุกครั้ง ซึ่งผมคิดว่าต้องมีคนใหญ่คนโตในหน่วยงานของผมให้ความสนับสนุนพวกมันอยู่แน่ๆ

และการมาของผมในครั้งนี้ก็เป็นความลับ เบื้องบนไม่รู้เพราะผมจัดการและวางแผนเอง ที่ผมได้เบาะแสมาว่าพวกมันจะลักลอบขนของผ่านเส้นทางหุบเขาแห่งนี้ก็เพราะผมส่งสายลับเข้าไปแฝงตัวอยู่ในกลุ่มของพวกมัน

ตึก

ผมค่อยๆเดินย่องๆผ่านกลุ่มต้นหญ้าที่รกทึบที่สูงเลยเหนือศีรษะของผมไปอย่างช้าๆและระแวงระวังภัยให้ตัวเอง สายตาก็จับจ้องบุคคลเบื้องหน้าอย่างไม่ให้คาดสายตา

พรึบ

ผมเดินมาถึงด้านหลังของเต้นท์ซึ่งตรงนี้ไม่มีเวรยามเดินทำให้ผมใช้เป็นที่หลบมุมแอบได้ผมก็นั่งยองๆลงและเอาหูแนบกับเต้นท์เพื่อฟังเสียงของบุคคลด้านใน

“ของงวดนี้…น่าจะทำเงินมหาศาลให้กับเราน่าดูนะครับนาย….”

“แน่นอน…งวดนี้กูจัดเต็ม…”

“ไอ้ตำรวจหนุ่มหน้าโง่นั่น…มึงเอาเงินไปเสนอให้มันหรือเปล่า?”เสียงเข้มทุ้มสองเสียงเอ่ยสนทนากันอยู่ด้านในของเต้นท์สนามสีดำหลังนี้ บทสนทนาของคนด้านในทำให้ผมสนใจเป็นอย่างมาก

“เสนอให้แล้วครัับนาย…แต่มันไม่รับ….”เสียงสลดเอ่ยขึ้น

“หึ…หยิ่งผยองนัก…ถ้ามันไม่เอาเงิน…ก็ฆ่ามันทิ้งซะ!!”เสียงเหี้ยมตะโกนแผดเสียงดังออกมาอย่างไม่พอใจ ทำให้ผมหรี่ตาอย่างนึกคิด

ตำรวจที่พวกมันพูดถึง…และมันคิดที่จะฆ่าทิ้งก็คงจะเป็นผมสินะ…

เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนมีคนมายื่นข้อเสนอให้ผมล้มเลิกภารกิจจับแก๊งค้ายานี้โดยระบุจำนวนเงินห้าล้านบาทเสนอให้กับผม

แต่ผมไม่รับ ถึงเสนอให้ผมสูงถึงหนึ่งร้อยล้านบาท ผมก็ไม่เอา

“หึ…ก็เพราะประเทศชาติมีคนแบบพวกมึงอยู่นี้ไง…ถึงได้จะล่มจมอย่างทุกวันนี้!”ผมพึมพำออกมาอย่างไม่พอใจ ไอ้คนที่อยู่ไปก็หนักแผ่นดินเกิด ในมือด้านหลังก็กำปืนพกสั้นที่เหน็บไว้ที่เข็มขัดด้านหลังแน่นด้วยความคับแค้นใจและไฟร้อนรนที่มันสุมอยู่ในอก

พวกมันนำพาแต่ของสกปรกเข้ามาในแผ่นดินเกิดที่บรรพบุรุษยอมเสียสละเสียเลือดเสียเนื้อให้พวกเราชาวรุ่นหลังได้อยู่อย่างสบาย

มีที่ทำกินอย่างทุกวันนี้ คนพวกนี้ผมปล่อยไว้ไม่ได้!!

พรึบ

“นายจะไปไหนครับ…?”เสียงสุภาพเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย ทำให้ผมหันไปให้ความสนใจกับเสียงนั้นต่อ

“กูจะไปขี้…พักที่นี่แค่คืนเดียวพอ..พรุ่งนี้เช้ามืดต้องออกเดินทาง…”

“รับทราบครับนาย…”สิ้นเสียงบทสนทนาของชายทั้งสองเสียงฝีเท้าก็เดินมุ่งหน้าออกไปทางด้านหน้า ผมก็กระตุกรอยยิ้มขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและค่อยๆเดินลัดเลาะต้นไม้ใหญ่และต้นหญ้าเดินแกะรอยตามผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมนั้นไป

ผมคิดว่าคนนี้ต้องเป็นนายของพวกมันแน่ เพราะฟังดูจากน้ำเสียงของมันแล้วและสรรพนามที่คนอีกคนที่อยู่ในเต้นท์เรียก เรียกมันว่านาย

พรึบ

สวบๆๆๆ

“อ่าาาาห์….”

ปู้ดดดด

พรึบ

แกร๊ก

“หึ!”ผมแค่นหัวเราะในลำคอในขณะที่มือของผมกำลังถือปืนพกสั้นจ่อไปที่ศีรษะของชายที่กำลังนั่งยองๆเพื่อทำการปลดทุกข์หนักอย่างสบายใจ

“เห้ย!”ชายร่างอ้วนหันมามองหน้าผมพร้อมกับทำหน้าตกใจสุดขีดและมันก็ทำท่าจะลุกหนีผม

พรึบ

“ถ้ามึงขยับ…กูยิงกระบาลมึงแหกแน่….”ผมกดเสียงทุ้มต่ำอย่างเหี้ยมพร้อมกับทำหน้าดุดันอย่างเอาจริงให้มันดู มันก็กลืนนำลายลงคอดังอึกใหญ่ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ผม

“ลุกขึ้น!”ผมสั่งมัน มันก็พยักหน้าที่อาบเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อก่อนจะทำตามที่ผมสั่งโดยที่มันเอามือจับกางเกงของมันขึ้นมาส่วมใส่

ผมก็จับตาดูมันทุกอิริยาบถ ปืนก็จ่อเล็งไปที่ศีรษะของมันอย่างไม่ลดละ

พรึบ

แกร๊ก

ผมใช้มือเพียงแค่ข้างเดียวจัดการใส่กุญแจมือของมันอย่างชำนาญโดยที่ใส่กุญแจจากทางด้านหลังเพื่อกันมันขัดขืนผม

“เดินไปข้างหน้า…และอย่าคิดตุกติกไม่งั้นมึงตาย…”ผมสั่งมันเสียงเข้ม มันก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้ผมก่อนจะยอมทำตามที่ผมบอก โดยการเดินกลับไปยังทิศทางเดิมอย่างช้าๆ ผมก็เดินตามหลังมันไป

พรึบ

“นาย!!!”

พรึบ พรึบ

“วางปืนลง…ไม่งั้นนายมึงตาย…”ผมกดเสียงทุ้มต่ำพลางกดปลายกระบอกปืนจ่อไปที่ท้ายทอยของชายร่างสูงที่ชายชุดดำพวกนี้เรียกว่า นาย

“วะวางปืนลงสิวะ!!!”เสียงคำรามอย่างสั่นเครือเอ่ยสั่งลูกน้องของตัวเองอย่างโมโหที่คนพวกนั้นไม่ยอมวางปืนลงตามคำสั่งของผม

พรึบ

พรึบ

กระบอกปืนกลนับสิบกระบอกถูกวางลงบนพื้นดินตรงหน้าของผมอย่างช้าๆ

“ยกมือขึ้น!!”ผมเอ่ยสั่งคนพวกนั้นเสียงเข้ม มันก็ยอมทำตามผมแต่โดยดีเพราะผมมีตัวประกันเป็นหัวหน้าของพวกมัน

พรึบ

ตึกๆๆๆ

นายตำรวจแปดนายที่นำทีมมาโดยหมู่ปลาวิ่งเข้ามาหาสมทบกับผมและไม่ต้องรอให้ผมเอ่ยสั่งการอะไร พวกเขารู้หน้าที่รีบเดินไปเก็บกระบอกปืนกลเหล่านั้นออกมาจากชายชุดดำเหล่านั้นทันที

ผมก็กระตุกยิ้มขึ้นมา ที่แผนของผมสำเร็จและผมก็ยังจับหัวหน้าแก๊งของพวกมันได้อีกด้วย งานนี้ผมจะได้ปิดคดีเสียที

ทำไมมันช่างง่ายแบบนี้ แต่มันก็ยังเเอบทำให้ผม นึกแปลกใจและฉงนใจแบบแปลกๆอยู่ดี เพราะมันดูง่ายเกินไป

“หึ!”เสียงเข้มแค่นหัวเราะออกมาทำให้ผมขมวดคิ้วมองไปที่ชายรูปร่างอ้วนที่อยู่ตรงหน้าของผมทันที ว่ามันหัวเราะอะไรของมัน

“มึงคิดว่าการจะจับกูเนี่ย…”

“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ!”

“ไอ้สารวัตรดาวเหนือ?!”

“มึงหมายความว่ายังไง!”ผมเอ่ยถามมันไปทันทีอย่างสงสัยมือก็กดปลายกระบอกปืนแน่นไปที่ท้ายทอยของมันอย่างไม่ลดละ

“ก็หมายความตามภาพนี้แหละวะ!”สิ้นเสียงหัวหน้ามันพูดจบ ผมก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสหนักๆถูกกดลงที่ศีรษะด้านซ้ายของผม

ทำให้ผมค่อยๆหันไปมองวัตถุอันนั้นอย่างช้าๆ

ก็ทำให้ผมแทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ

ปลายกระบอกปืนลูกซองที่ด้านในบรรจุลูกกระสุนเพียงหนึ่งลูกแต่พอยิงออกมามันกลับกระจายตัวแตกออกจากกันเป็นจำนวนเจ็ดลูกได้กำลังจ่ออยู่ที่ศีรษะของผมในระยะประชิด

และที่ทำให้ผมตกใจมากไปกว่าปืนที่จ่ออยู่ที่ศีรษะผมก็คือคนที่ถือปืนอยู่

“หมวดปลิว?”ผมพึมพำชื่อนายตำรวจออกไปอย่างตกใจปนอึ้งและดีใจที่เห็นหน้าเขาคนนี้

หมวดปลิวคือหมวดที่ผมส่งมาเป็นสาย ให้แฝงตัวอยู่กับแก๊งค์รับลอบขนยาเข้าประเทศ แต่ตอนนี้เขากลับกำลังยิงปืนจ่อมาที่ผม

แต่ในกลับกัน เขาอาจจะกำลังเล่นละครตบตาคนพวกนี้อยู่ก็ได้….หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้…อะไรๆก็ไม่แน่นอนบนโลกใบนี้

แต่ผมรู้ว่านี่มันคือแผน แผนของหมวดปลิวแน่นอน