บทที่ 7 เยี่ยมน้องสาว 1

“คณบดีเสิ่น ในห้องนี้ครับ！”

หัวหน้าแผนกเฉินพูดกับหญิงสาวที่อยู่ข้างๆอย่างยิ้มแย้ม หญิงสาวคนนี้รูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าเยือกเย็น ถึงแม้จะสวมชุดคลุมตัวโคร่ง แต่ก็ไม่สามารถปิดบังรูปร่างเว้าโค้งอันเซ็กซี่ของเธอได้

คนผู้นี้ก็คือคณบดีของโรงพยาบาลเมืองหลูหยางที่หนึ่ง เสิ่นปิง ถึงแม้เธอจะดูอายุไม่มาก แต่เธอก็ประสบความสำเร็จอย่างสูงในด้านการแพทย์ อีกทั้งยังมีภูมิหลังที่แน่นหนา เธอได้เป็นอำนวยการ จึงไม่มีใครมีข้อกางขา

เมื่อเข้ามาในห้องผู้ป่วย เสิ่นปิงมองเห็นฟางเจี้ยนกั๋วที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงคนไข้ทันที เธอยิ้มออกมาแล้วกล่าวขึ้นมาว่า“ประธานฟางคะ โชคดีที่โรงพยาบาลของเราไม่ทำให้ผิดหวัง รักษาหลันหลันหาย ไม่อย่างงั้นโรงพยาบาลของดิฉันคงหนีไม่พ้นข้อครหา”

ฟางเจี้ยนกั๋วลุกขึ้นจับมือกับเสิ่นปิง พลางกล่าวว่า“ใช่ครับ โรงพยาบาลนี้คนมีคนสามารถปรากฏขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย คิดไม่ถึงว่าฝีมือการแพทย์บุรุษพยาบาล จะสูงกว่าหัวหน้าแผนกของที่นี่ ถึงว่าล่ะหัวหน้าแผนกเฉินต้องรีบไล่คนอื่นออก”

พูดจบฟางเจี้ยนกั๋วก็มองไปที่หัวหน้าแผนกเฉินอย่างเย้ยหยัน จนทำให้หัวหน้าแผนกเฉินรู้สึกอับอาย

เมื่อเสิ่นปิงได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวว่า“เพื่อความปลอดภัย ดิฉันขอตรวจดูอาการของหลันหลันหน่อยนะคะ”

ฟางเจี้ยนกั๋วพยักหน้า จากนั้นเสิ่นปิงก็เดินเข้าไปตรวจดู ในตอนที่เธอเห็นตามร่างกายของหลันหลันเต็มๆด้วยเข็มนั้น รูม่านตาของเธอก็หดตัวลง

“นี่……นี่มัน……”

เห็นได้ชัดว่าเสิ่นปิงสัมผัสได้ถึงพลังงานจากเข็มเงิน นี่จะต้องเป็นเทคนิคของบุรุษพยาบาลผู้นั้นอย่างแน่นอน หลังจากที่เสิ่นปิงได้ตรวจดูอาการแล้ว ก็กล่าวว่า“ประธานฟางคะ ตอนนี้ดูแล้ว ลูกสาวของคุณไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ”

หลังจากที่พูดคุยถามไถ่กับฟางเจี้ยนกั๋วไม่กี่ประโยค เสิ่นปิงก็พาหัวหน้าแผนกเฉินเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย

“วันนี้คนที่ผ่าตัดให้หลันหลัน เป็นบุรุษพยาบาลโรงพยาบาลเราจริงๆหรอคะ？”เสิ่นปิงถามอย่างเย็นชา

“ใช่ครับ เจียงเฉิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแมงดาเกาะผู้หญิงกินในโรงพยาบาลของเราคนนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าวันนี้ทำไมเขาถึงเป็นแมวตาบอดเจอหนูตาย อาการบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นยังสามารถรักษาได้”หัวหน้าแผนกเฉินพูดอย่างขมวดคิ้ว

“เขาไม่ได้เป็นแมวตาบอดเจอหนูตายหรอก”

เสิ่นปิงหรี่ตาลง แล้วกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม“หัวหน้าแผนกเฉิน ฉันเห็นว่างานของคุณเยอะ สมองคงจะเลอะเลือน ถึงได้ไล่คนมีความสามารถขนาดนี้ออก ถ้าพรุ่งนี้คุณยังอยากทำงานต่อไป เรียกเจียงเฉิงมาพบฉันที่ห้องด้วย”

พูดจบ เสิ่นปิงก็หันหลังเดินจากมา หัวหน้าแผนกเฉินพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด“คณบดีเสิ่นครับ？คณบดีเสิ่นครับ？ผม……เฮ้！”

สวี่ฉิงขับรถพาเจียงเฉิงมาตามถนนในตอนกลางคืน ในสมองของเธอเต็มไปด้วยเรื่องที่เจียงเฉิงทำในวันนี้

เดิมทีเจียงเฉิงเป็นคนไม่เคยแก่งแย่งอะไรกับใครมาก่อน ถูกคนอื่นรังแกเหยียดหยามยังไงก็ไม่เคยตอบโต้

แต่เจียงเฉิงในวันนี้ เพื่อที่จะช่วยชีวิตคนแล้วเขาสามารถทำผ่าตัดที่ยากลำบากขนาดนี้สำเร็จลุล่วง สิ่งนี้ทำให้สวี่ฉิงรู้สึกไม่คุ้นเคย และเซอร์ไพรส์

“ไม่สิ ขับผิดทางแล้ว”ขณะที่สวี่ฉิงขับรถ เจียงเฉิงรีบเรียกเธอไว้

สวี่ฉิงกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่าง คิดว่าตนขับรถผิดทางจริง จึงรีบจอดข้างทางทันที หลังจากที่มองดูครู่หนึ่ง ก็พบว่าตนไม่ได้ขับรถผิดทาง เธอจึงขมวดคิ้วแล้วถามเจียงเฉิงว่า“ขับรถผิดทางอะไรกัน？”

เจียงเฉิงจึงพึ่งรู้สึกตัว สถานที่ตนต้องไปคือที่พักของสวี่ฉิง ไม่ใช่บ้านของตน ทางที่เขาคิดเมื่อสักครู่ เป็นทางกลับบ้านของตนเอง

เจียงเฉิงไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันแล้ว ตอนนี้คนในครอบครัวเป็นยังไงบ้างแล้ว ดังนั้นเขาอยากกลับบ้านไปดูหน่อย

เจียงเฉิงพูดกับสวี่ฉิงว่า“ไม่มีอะไรครับ แค่ว่าผมจำได้ว่าตรงนั้นมีร้านขายเครปจีน เหมือนจะอร่อยมากนะครับ”

รายได้หลักของครอบครัวเจียงเฉิงอาศัยร้านเล็กๆนี้ ถึงแม้ว่าเจียงเฉิงจะเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกหัด แต่พ่อแม่ของตนยังคงไม่ทิ้งรายได้จากร้านเล็กๆนี้

“ได้ งั้นเราไปดูกันเถอะ”สวี่ฉิงพูดอย่างเรียบเฉย

สวี่ฉิงสตาร์ทรถ แล้วขับไปยังตำแหน่งที่เจียงเฉิงระบุ

ร้านเล็กๆของครอบครัวที่ออกมาจากปากของเจียงเฉิง ตอนนี้น้องสาวของเจียงเฉิงเป็นคนดูแล อีกทั้งร้านเล็กๆมีนักเลงสองคนกำลังก่อความวุ่นวายอยู่