บทที่ 6 คุกเข่าขอร้อง

“ไอ้หนุ่ม นายอยากได้เงินไม่ใช่หรอ？แสร้งทำท่าทำทางอะไรห้ะ”จางเหยียนเดินออกมาจากห้องผ่าตัด แล้วพูดกับเจียงเฉิงว่า“นายรู้ไหมแค่คำพูดของตระกูลฟางของเรา มีหมอมากมายแค่ไหนที่แย่งจะรักษาลูกสาวฉัน？เป็นแค่บุรุษพยาบาลกระจอกๆเท่านั้น ถือว่าฉันไว้หน้านายแล้วนะ！”

“จริงหรอครับ？ถ้าอย่างงั้นคุณนายฟางก็ไปหาคนอื่นมารักษาเถอะครับ ความสามารถผมมีจำกัด รักษาลูกสาวคุณไม่ได้หรอกครับ”เจียงเฉิงกล่าวอย่างเย็นชา

เจียงเฉิงเกลียดคนที่อาศัยอำนาจกดขี่ข่มเหงคนที่สุด คิดว่าตัวเองสูงส่ง จะสามารถโอหังอวดดีกับคนอื่นได้ โดยเฉพาะตอนนี้ที่ต้องขอร้องคนอื่นให้ช่วย แต่กลับแสดงท่าทางพูดจาเสียดสีคนอื่นแบบนี้

“จางเหยียนหัว！เธอต้องการเห็นลูกสาวตายถึงจะพอใจใช่ไหม？”

ฟางเจี้ยนกั๋วรู้นิสัยของจางเหยียนหัวว่าหล่อนจะก่อเรื่อง เป็นไปตามคาด พอออกมาก็เห็นท่าทีมองคนอื่นอย่างเหยียดหยามกับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของลูกสาว

ฟางเจี้ยนกั๋วรู้ดี ปรมาจารย์เชวี่ยเห็นด้วยกับเทคนิคการแพทย์ของเจียงเฉิง ชายหนุ่มผู้นี้จะต้องเป็นลูกศิษย์ของผู้มีวิชาขั้นสูง ภรรยาที่น่าผิดหวังของตนเอง ยังมีท่าทีเช่นนี้อีก จะทำให้ลูกสาวของตนต้องตาย

จางเหยียนหัวถูกฟางเจี้ยนกั๋วตะคอกใส่จนตกใจ ตลอดมาเธอไม่เคยถูกฟางเจี้ยนกั๋วตะคอกใส่มาก่อน ครั้งนี้เห็นทีฟางเจี้ยนกั๋วจะโกรธมากจริง จางเหยียนหัวรีบหุบปากทันที

ฟางเจี้ยนกั๋วเดินไปตรงหน้าของเจียงเฉิง แล้วพูดกับเจียงเฉิงอย่างเคารพ“น้องชาย ก่อนหน้านี้เรามีตาหามีแววไม่ นายได้ช่วยชีวิตลูกสาวของฉันแล้ว แต่หล่อนกลับทำกับนายแบบนี้ นายอย่าโกรธไปเลยนะ”

“ภรรยาของคุณพูดแล้วว่า ผมไม่คู่ควรกับการช่วยชีวิตลูกสาวของคุณ แถมเธอยังจะให้หัวหน้าแผนกเฉินไล่ผมออก ผมเป็นแค่คนที่ถูกไล่ออกแล้ว มีสิทธิ์อะไรไปช่วยลูกสาวคุณล่ะครับ”เจียงเฉิงพูดอย่างเย็นชา

ปกติจางเหยียนหัวหยิ่งยโสจองหอง ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา คิดว่าเงินสามารถแก้ไขปัญหาได้ทุกอย่าง

แต่ตอนนี้พอเกิดเรื่องจริงๆ เงินไม่สามารถแก้ปัญหาได้แล้ว

พยาบาลคนหนึ่งรีบวิ่งออกมาจากห้องผ่าตัด พูดอย่างรีบร้อนว่า“อาการของคนไข้แย่ลงแล้วค่ะ กระอักเลือดไม่หยุดเลย”

เมื่อจางเหยียนหัวได้ยินเช่นนั้น สถานการณ์ในตอนนี้วิกฤติขั้นสุด ขืนคนผู้นี้ยังไม่ช่วยลูกสาวของตนอีก ลูกสาวสุดที่รักของตนต้องตายเป็นแน่

เมื่อคิดได้ดังนั้นจางเหยียนหัวจึงรีบึงแขนของเจียงเฉิงไว้ แล้วคุกเข่าต่อหน้าของเจียงเฉิง“น้องชาย ฉันขอโทษนะ ก่อนหน้านี้ฉันทำตัวไม่ดี ฉันสำนึกผิดแล้ว แต่ฉันอยากช่วยชีวิตลูกสาวของฉัน ขอร้องล่ะช่วยชีวิตลูกสาวของฉันด้วย……”

เจียงเฉิงไม่ใช่คนจิตใจโหดเหี้ยม เพียงแค่โกรธในความหยิ่งยโสจองหองของผู้หญิงคนนี้เท่านั้น

เมื่อนึกถึงสภาพน่าสงสารของหลันหลันที่อยู่ในห้องผ่าตัด เจียงเฉิงก็เกิดใจอ่อนขึ้นมา

เป็นหมอต้องมีความเมตตากรุณา ไม่ว่าอย่างไรนี่ก็คือชีวิตหนึ่ง หากตนเองไม่ทำ เกรงว่าคงจะต้องสิ้นอายุขัยเป็นแน่

เจียงเฉิงถอนหายใจ พลางก้มหน้ากล่าวว่า“ได้ครับ ผมจะไปฝังเข็มให้ แต่ถ้าครั้งนี้คุณยังขัดขวางอีก ถึงเทวดาจะมาช่วยก็ช่วยลูกสาวของคุณไม่ได้หรอกนะ”

“ขอบคุณนะ ขอบคุณนายนะ！”

จางเหยียนหัวดีใจมาก เธอรีบกล่าวขอบคุณ

เจียงเฉิงกลับเข้าไปในห้องผ่าตัดใหม่ แล้วทำการฝังเข็มใหม่อีกครั้ง ในที่สุดอาการของหลันหลันก็ทรงตัวแล้ว

เมื่อเห็นลูกสาวของตนเองกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ฟางเจี้ยนกั๋วกับจางเหยียนหัวก็วางใจ

“คุณหมอครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยลูกสาวผม นี่เป็นของเล็กๆน้อย โปรดรับไว้ด้วยนะครับ！”

พูดจบฟางเจี้ยนกั๋วก็หยิบเช็กออกมาจากกระเป๋ากางเกง ด้านบนเช็กเขียนจำนวนเงินหนึ่งล้าน

เจียงเฉิงไม่เคยเห็นเงินจำนวนมากมายขนาดนี้มาก่อน เนื่องจากรายได้ของครอบครัวตนเองมาจากการเครปจีน สองสามีภรรยาขายเครปจีนมาทั้งชีวิต ก็ไม่สามารถหาเงินได้หนึ่งล้าน

ถึงแม้เงินจะเยอะมาก แต่เจียงเฉิงไม่ได้รับไว้ แต่ยื่นมือผลักกลับไป พลางกล่าวว่า“ประธานฟางเกรงใจเกินไปแล้วครับ การช่วยชีวิตคนเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว เงินไม่จำเป็นต้องให้หรอกครับ”

ฟางเจี้ยนกั๋วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ชายหนุ่มที่ความสามารถสูงส่งเช่นนี้ จะต้องไม่สนใจของนอกกายที่ตนเองให้เป็นแน่

การให้เงินเช่นนี้ มันเหมือนกับตนเอง เขารีบเก็บเช็ก และยื่นบัตรสีทองจากกระเป๋ามาหนึ่งใบ ให้กับเจียงเฉิงพลางกล่าวว่า“เอาแบบนี้ครับ บัตรใบนี้นายได้โปรดรับไว้เถอะ ด้านในไม่มีเงิน เป็นแค่บัตรวีไอพีใบหนึ่งเท่านั้น กิจการภายใต้บริษัทของเรา คุณสามารถใช้ได้ฟรีทุกอย่าง จากนี้ไปชีวิตของนายก็จะสะดวกสบายขึ้น”

เจียงเฉิงรู้ดีว่า ในเมืองหลูหยางเต็มไปด้วยกิจการของฟางหยวนกรุ๊ป ไม่ว่าจะเป็นสถานบันเทิงหรืออาหารการกินในโรงแรม ล้วนเพียบพร้อมในทุกด้าน สามารถกล่าวได้ว่ามีบัตรใบนี้ การใช้ชีวิตในเมืองหลูหยางไม่ต้องใช้เงินอะไรเลย

การมอบของเช่นนี้ให้ มันดูดีกว่าการให้เช็ก แถมยังไม่เชยอีกด้วย

เจียงเฉิงรับบัตรทองไว้ แล้วกล่าวว่า“ถ้าอย่างงั้นผมขอขอบคุณประธานฟางนะครับ”

เมื่อเห็นเจียงเฉิงรับบัตรทอง ฟางเจี้ยนกั๋วก็โล่งใจ สามารถรู้จักแพทย์ที่มีฝีมือดีขนาดนี้ ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ หลังจากที่พูดคุยกันคร่าวๆ ฟางเจี้ยนกั๋วก็เดินไปดูแลลูกสาวของตนเอง

หัวหน้าแผนกเฉินที่ยืนดูฟางเจี้ยนกั๋วเดินจากไป ก็รีบเดินมาอยู่ข้างๆของเจียงเฉิง พลางกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า“เจียงเฉิง ฉันรู้อยู่แล้วว่านายเป็นคนไม่ธรรมดา เอ่อ……”

ไม่รอให้หัวหน้าแผนกเฉินพูดจบ เจียงเฉิงก็เมินเขาทันที แล้วเดินไปทางห้องพักผู้ป่วยของตนเอง หัวหน้าแผนกเฉินไม่หวั่นไหวกับความอัปยศของตนเอง เขายืนหน้าเสียอยู่ตรงนั้น