บทที่ 5 ถอดเข็มออกจนเกิดเรื่อง

หัวหน้าแผนกเฉินตกใจจนหน้าถอดสี รีบพูดขึ้นว่า“ผะ……ผมทำตามที่คุณสั่งนะครับ ถอดเข็มออกไปกี่เข็มเอง”

“ใครใช้ให้คุณถอดออกห้ะ？ฉันใช้ให้คุณถอดเข็มพวกนั้นออกรึไง？คุณรีบช่วยชีวิตลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณดูสิเธอกระอักเลือดอีกแล้ว”จางเหยียนหัวตะโกนอย่างกระวนกระวาย

“ปรมาจารย์เชวี่ยครับ ปรมาจารย์เชวี่ยครับ！”

หัวหน้าแผนกเฉินรีบวิ่งออกไปเรียก ปรมาจารย์เชวี่ยเดินมากับฟางเจี้ยนกั๋วพอดี เมื่อเห็นอาการของหลันหลันจึงถึงกับตกใจเป็นการใหญ่

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？”ปรมาจารย์เชวี่ยถามอย่างตึงเครียด

“เอ่อคือ……เมื่อกี้คุณหนูฟางอาการกลับมาปกติแล้ว คุณนายฟางให้ผมถอดเข็มเงินออกจากร่างกายเธอ ใครจะไปรู้ว่าผมพึ่งถอดเข็มออกมาไม่กี่เข็ม เธอก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว”หัวหน้าแผนกเฉินพูดอธิบายด้วยสภาพที่เหงื่อตกเหมือนฝนตก

ปรมาจารย์เชวี่ยเดินเข้าไปดูครู่หนึ่ง จากนั้นสีหน้าของเขาก็ตกใจทันที วิธีการฝังเข็มที่ซับซ้อนเช่นนี้เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่มันกลับมาจากฝีมือของบุรุษพยาบาลคนหนึ่ง สิ่งนี้ตนไม่สามารถทำได้ด้วยซ้ำ

จากนั้นเขาก็พูดด้วยสีหน้าอ่อนโยนว่า“ชีวิตของหลันหลันอยู่บนเส้นด้าย ต้องอาศัยการฝังเข็มเพื่อทำให้เลือดไหลเวียน ในการรักษาชีวิตไว้ ทำไมคุณถึงกล้าถอดออกไม่ทราบ”

เมื่อหัวหน้าแผนกเฉินได้ยินดังนั้นจึงหันไปมองจางเหยียนหัว พลางกล่าวว่า“ผมไม่ได้ถอดออกนะครับ คุณนายฟางให้ผมทำ”

“คุณพูดบ้าอะไร？”จางเหยียนหัวถลึงตาใส่เขา

ถึงแม้หัวหน้าแผนกเฉินจะรู้ว่าการพูดเช่นนี้จะล่วงเกินต่อจางเหยียนหัว แต่อย่างน้อยการทำแบบนี้ ยังดีกว่าต้องรับผิดชอบต่อการตายของคุณหนูฟาง หัวหน้าแผนกเฉินไม่กล้าตอกกลับ

จางเหยียนหัวกล่าวด้วยสีหน้าร้อนรน“แค่เข็มไปกี่อันเองไม่ใช่หรอ ปรมาจารย์เชวี่ย คุณรีบฝังกลับไปสิ”

“เทคนิคการฝังเข็มแบบนี้ ไม่ได้ง่ายเหมือนที่เห็นนะครับ ผู้ที่ฝังเข็มจำเป็นต้องหาจุดฝังเข็มที่เหมาะสม ความลึกของการฝังเข็ม เกี่ยวข้องทั้งหมด หากฝังเข็มอย่างไม่ระวัง จะเป็นอันตรายมากกว่าผลดี”

ปรมาจารย์เชวี่ยส่ายหัวไปมาแล้วฝืนยิ้มอย่างขมขื่น“อีกอย่าง เทคนิคการฝังเข็มที่ซับซ้อนขนาดนี้ ผมก็เทียบไปติดครับ”

เมื่อเห็นอาการของหลันหลันหนักขึ้นเรื่อยๆ จางเหยียนหัวเองก็ร้อนรน แล้วตะคอกใส่ปรมาจารย์เชวี่ยว่า“คุณเป็นคณบดีแพทย์อะไรไม่ทราบ ตระกูลฟางสนับสนุนคุณเยอะขนาดนี้ แต่คุณกลับสู้บุรุษพยาบาลคนหนึ่งไม่ได้ ฉันว่าคุณมันก็แค่อาศัยฉายาปลอมๆเท่านั้นแหละ”

“หุบปาก！”ฟางเจี้ยนกั๋วรีบตวาดใส่จางเหยียนหัว

เมื่อได้ยินแบบนั้น ปรมาจารย์เชวี่ยก็รู้สึกโกรธมาก ไม่ว่ายังไงก็ถือได้ว่ามีฐานะที่สูงส่งในวงการแพทย์ ไม่เคยได้รับการเหยียดหยามเช่นนี้มาก่อน

“หึ！ในเมื่อคุณนายฟางรังเกียจผม งั้นผมก็จะไป”

เมื่อสิ้นเสียง ปรมาจารย์เชวี่ยก็สะบัดแขนเดินจากไป

ฟางเจี้ยนกั๋วรีบเรียกเขาไว้“ปรมาจารย์เชวี่ยอย่าโกรธไปเลยครับ ปรมาจารย์เชวี่ยโปรดอธิบายให้กระจ่างด้วย ตกลงช่วยลูกสาวผมได้ไหมครับ”

“เกรงว่าจะมีแค่วิธีของชายหนุ่มนั้น ถึงจะสามารถช่วยหลันหลันได้แล้วล่ะ”ปรมาจารย์เชวี่ยพยายามข่มความโกรธ

เมื่อฟางเจี้ยนกั๋วนึกถึงภรรยาที่น่าผิดหวังของตนเอง หล่อนล่วงเกินผู้มีพระคุณจนน่าโมโห เขาจึงถลึงตาใส่จางเหยียนหัว“เธอดูสิว่าทำเรื่องโง่อะไรลงไป”

“ฉันทำไม？ฉันก็แค่เป็นห่วงลูกสาว”จางเหยียนหัวพูดอย่างไม่สำนึก“ฉันจะไปเรียกไอ้หมอนั่นกลับมาฝังเข็ม”

“เป็นยังไงบ้างคะ？”เมื่อสวี่ฉิงเห็นเจียงเฉิงเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน เธอจึงรีบกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“รักษาชีวิตไว้ได้แล้วครับ ส่วนเรื่องอื่นคงต้องแล้วแต่ฟ้าดินแล้วล่ะครับ”เจียงเฉิงหันไปพูดกับสวี่ฉิง“ไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเถอะครับ”

เมื่อสวี่ฉิงได้ยินดังนั้น จึงมองไปที่เจียงเฉิงด้วยสีหน้าตกใจ ถึงแม้ว่าหัวหน้าแผนกเฉินจะนิสัยไม่ดี แต่ความสามารถในการผ่าตัดถือว่าสูงมากเลยทีเดียว แม้แต่หัวหน้าแผนกเฉินยังไม่กล้ารับการผ่าตัด แต่เจียงเฉิงกลับทำสำเร็จ

สวี่ฉิงถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางกล่าวว่า“ฉันจะไปทำเรื่องให้นะ นายกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”

พูดจบสวี่ฉิงก็หันหลังเดินออกจากที่นี่ เจียงเฉิงเตรียมจะเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักผู้ป่วย

ในเวลานี้เองหัวหน้าแผนกเฉินรีบไล่ตามออกจากห้องฉุกเฉิน แล้วเรียกเจียงเฉิงไว้“เจียงเฉิง เจียงเฉิงนายอย่าพึ่งไป”

หัวหน้าแผนกเฉินไม่ใช่คนโง่ ไม่ว่ายังไง เขาเป็นคนเอาเข็มออกมา ถ้าลูกสาวของตระกูลฟางเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ ตนคงต้องแบกรับความรับผิดชอบเป็นแน่ ตอนนี้คนที่สามารถช่วยเขาได้ มีแค่เจียงเฉิงเท่านั้น

“หัวหน้าแผนกเฉินมีอะไรครับ？”เจียงเฉิงกล่าวอย่างเรียบเฉย

“เอ่อคือ ไอ้น้องชายเจียงเฉิง เมื่อกี้ตอนที่ฉันดูแลคุณหนูหลันหลัน ไม่ระวังถอดเข็มออกไป รบกวนนายกลับไปช่วยรักษาหน่อยได้ไหม？”หัวหน้าแผนกเฉินกล่าวด้วยสีหน้าเสแสร้ง

เจียงเฉิงกล่าวอย่างเย้ยหยัน“หัวหน้าแผนกเฉิน ผมเป็นแค่บุรุษพยาบาลฝึกหัดคนหนึ่ง ไม่มีแม้แต่ใบรับรองแพทย์ มีสิทธิ์อะไรไปชี้แนะคุณล่ะครับ？อีกทั้งผมมีสิทธิ์อะไรไปช่วยรักษาคุณหนูหลันหลันล่ะ？จริงไหม？ผมยังต้องออกจากโรงพยาบาล ผมขอตัวก่อนนะครับ”

พูดจบเจียงเฉิงก็เตรียมเดินจากไป คำพูดเหล่านี้เป็นสิ่งที่หัวหน้าแผนกเฉินพูดกับเจียงเฉิงก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาย้อนคืนกลับไปทั้งหมด

เมื่อหัวหน้าแผนกเฉินได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง รีบขวางเจียงเฉิงไว้ทันที เขายื่นมือไปจับแขนของเจียงเฉิงไว้ รู้สึกเสียใจมากๆ“เจียงเฉิง พี่เจียงครับ ผมผิดไปแล้ว ก่อนหน้านี้ผมผิดเอง ผมปากพล่อย คุณอย่าถือสาผมเลยนะครับ ตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่จะสามารถช่วยผมได้”

พูดจบหัวหน้าแผนกเฉินก็ดึงมือของเจียงเฉิงไว้ อีกมือหนึ่งก็จบปากของตัวเอง ขอให้เจียงเฉิงช่วยตน