บทที่ 15 คนที่ไม่ควรล่วงเกิน 1

เจียงเฉิงเดินเข้าไปในห้องทำงานของเสิ่นปิง ในตอนที่เขามองเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที

หญิงสาวตรงหน้าสวมชุดคลุมสีขาวสะอาด ผมดำคลับยาวสลวย ผิวขาวหมดจด ใบหน้าสวยเย่อหยิ่ง เมื่อมองดูแล้วทำให้มีความรู้สึกยากที่จะเข้าถึง จะมาแทะโลมไม่ได้

แม้ว่าเสิ่นปิงจะสวยเหมือนกับสวี่ฉิง แต่ความสวยของสวี่ฉิงมาจากความเย่อหยิ่งภายใน ในขณะที่ความงามของเสิ่นปิงสวยนั้นเย็นชา แม้ว่าเมื่อก่อนเจียงเฉิงจะเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดในโรงพยาบาลแห่งนี้ แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเสิ่นปิงตัวเป็นๆมาก่อน เคยเห็นแค่รูปถ่ายเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าตัวจริงของคณบดีจะสวยขนาดนี้

“คณบดีเสิ่น คุณเรียกผมหรอครับ”เจียงเฉิงยิ้มแล้วเดินไปข้างหน้า ในตอนที่เดินเข้าใกล้เสิ่นปิง เจียงเฉิงก็ได้กลิ้นหอมแปลก ไม่เหมือนกับกลิ่นน้ำหอม แต่มันเหมือนกับกลิ่นหอมของยา

เสิ่นปิงเงยหน้าขึ้นมา เธอจับมือกับเจียงเฉิงด้วยรอยยิ้ม“คุณก็คือเจียงเฉิงสินะ เชิญนั่งก่อนสิ”

เจียงเฉิงยื่นมือมาจับมือของเสิ่นปิง จับเสร็จก็แยกกันทันที จากนั้นก็นั่งลงตรงหน้าของเสิ่นปิง

เมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของเจียงเฉิง ใบหน้าเย็นชาเสิ่นปิงก็เผยให้เห็นความตกตะลึง เพราะเธอได้สืบเรื่องราวที่ผ่านมาของเจียงเฉิงมาแล้ว ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว เป็นคนไร้ประโยชน์ แต่ในตอนที่เธอเห็นสีหน้าท่าทางของเขา มันไม่เป็นอย่างนั้นเลย

กลิ่นหอมบนตัวของเธอไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมทั่วไป คนธรรมดาที่ได้กลิ่นหอมบนตัวของเธอ ประกอบกับความงามของเธอ ต่างต้องเกิดความหลงใหลในสายตา แต่สายตาของเจียงเฉิงคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอนั้น ไม่มีแววตาแบบนั้นเลย

เสิ่นปิงนั่งลง แล้วมองไปที่เจียงเฉิง“เจียงเฉิง จากที่ฉันดูการผ่าตัดของคุณเมื่อวาน คุณทำได้สมบูรณ์แบบมาก อีกทั้งเทคนิคการฝังเข็มก็น่าทึ่งมาก ฉันขออนุญาตถามได้ไหมคะว่าอาจารย์ของคุณคือใคร？”

แน่นอนว่าเจียงเฉิงไม่มีทางพูดเรื่องที่เขาเกิดใหม่ จึงกล่าวว่า“คณบดีเสิ่นดูเทคนิคการฝังเข็มของผมออกหรอครับ？”

“แน่นอนสิคะ เทคนิคการฝังเข็มที่ซับซ้อนแบบนั้น ถึงอาจารย์ของฉันจะมาด้วยตัวเอง ก็ไม่มีทางทำได้ดีกว่าคุณ”เสิ่นปิงพูดอย่างเห็นด้วย

“ความจริงแล้วที่ฉันเรียกคุณมาในวันนี้ อยากให้คุณเป็นแพทย์ประจำบ้านแผนกศัลยแพทย์ของโรงพยาบาลเรา ฉันคิดว่าคนมีความสามารถอย่างคุณ ไม่ควรถูกฝังเอาไว้”

เจียงเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันที่จริงแล้วแบบนี้ก็ได้ อย่างน้อยจะได้มีอาชีพที่ดีขึ้นมาบ้าง ต่อไปนี้ญาติพี่น้องของสวี่ฉิงจะได้ไม่ดูถูกเขาอีก

“ก็ดีครับ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีใบรับรองแพทย์เลยนะครับ”เจียงเฉิงกล่าว

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว”

เมื่อเจียงเฉิงได้ยินเช่นนั้นจึงกล่าวว่า“ถ้าอย่างนั้นผมขอขอบคุณคณบดีเสิ่นนะครับ ผมยังมีธุระ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

เสิ่นปิงมองดูเจียงเฉิงเดินจากไป ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป คิ้วเรียวสวยขมวดขึ้นมา

หัวหน้าพยาบาลฉินหลานรู้ว่าเจียงเฉิงได้รับความสำคัญจากคณบดีเสิ่น แน่นอนว่าเธอไม่กล้ารังแกเจียงเฉิงอีก ดังนั้นทั้งวันนี้เจียงเฉิงจึงไม่มีงานอะไรให้ทำ

ทุกครั้งที่เจียงเฉิงอยากทำอะไรบางอย่าง ฉินหลานก็จะบอกว่า“น้องเจียงเฉิง อาการของนายพึ่งดีขึ้น ห้ามเหนื่อยเกินไปนะ”

เวลานี้เองฉินหลานคิดอยากจะประจบเจียงเฉิง แต่เจียงเฉิงก็ไม่ได้พอใจกับคนแบบนี้

ชั้นจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาล

“เจียงเฉิง คืนนี้ฉันมีงานเลี้ยงรุ่น นายไปกับฉันนะ”

ในขณะที่เจียงเฉิงเดินเคียงคู่กับสวี่ฉิง เธอหิ้วกระเป๋าไปด้วยพูดเจียงเฉิงไปด้วย

“ได้สิครับ ถึงยังไงผมกลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรให้ทำ”เจียงเฉิงพูดกับสวี่ฉิงอย่างยิ้มๆ

เดิมทีสวี่ฉิงไม่ได้คิดจะพาเจียงเฉิงไปด้วย เพราะเธอกลัวเจียงเฉิงจะถูกคนอื่นเยาะเย้ย แต่ตอนนี้เจียงเฉิงไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว วันนี้เธอพึ่งได้รับประกาศแจ้ง เจียงเฉิงอาจจะได้เป็นแพทย์ประจำบ้าน แบบนี้ สวี่ฉิงจะได้แนะนำให้เพื่อนของตัวเองรู้จักเจียงเฉิงใหม่ เพื่อไม่ให้คนอื่นพูดถึงสามีของเธอในทางไม่ดีอีก

ในตอนที่สวี่ฉิงกับเจียงเฉิงกำลังเดินไปขึ้นรถของตัวเอง ทันใดนั้นก็มีชายฉกรรจ์หกคนเดินลงมาจากรถตู้ ในมือของทุกคนถือมีดอีโต้ เดินมาทางที่ทั้งคู่ยืนอยู่ด้วยความเหี้ยมโหด

เมื่อเห็นแบบนั้น สวี่ฉิงก็ถึงกับตกใจ เธอไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เจียงเฉิงจึงขวางอยู่ตรงหน้าของสวี่ฉิง แล้วกล่าวว่า“ไม่ต้องกลัวนะครับ มีผมอยู่ด้วย”

“นายอย่าปะทะกบพวกเขานะ พวกเขามีมีด”สวี่ฉิงพูดกับเจียงเฉิงด้วยความเป็นห่วง

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าตอนนี้เจียงเฉิงไม่ได้เป็นคนไร้ประโยชน์เหมือนเมื่อก่อน กล้าที่ตอบโต้ แต่ตอนนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนมากมายแบบนี้ ถ้าตอบโต้จะต้องทำให้ฝ่ายตรงข้ามโมโหอย่างแน่นอน ยังถือได้ว่าสวี่ฉิงใจเย็น สถานการณ์ในตอนนี้ ทำแค่รีบแจ้งความ

“พี่เป้าครับ มันนั่นแหละครับ！”

ไอ้ลิงแห้งเห็นคนของพี่เป้าล้อมเจียงเฉิงไว้ จึงชี้ไปที่เจียงเฉิงอย่างได้ใจ

ใช่แล้ว คนที่ปรากฏตรงหน้าของเจียงเฉิงกับสวี่ฉิง ถูกนำทีมโดยไอ้ลิงแห้งที่ถูกเจียงเฉิงสั่งสอนครั้งที่แล้ว

ครั้งก่อนที่ออกไปเก็บเงินค่าคุ้มครอง ไม่เพียงแต่ไม่สามารถเก็บเงินมาได้ กลับกันยังเสียเงินไปหนึ่งพันกว่าหยวนอีก แถมยังต้องตบหน้าในที่สาธารณะอีก จะไม่ให้เขาแก้แค้นได้อย่างไร

หลังจากที่วันนั้นไอ้ลิงแห้งกับไอ้อ้วนขยับได้ พวกเขาไม่ได้วิ่งไปไกล พวกเขาเห็นเจียงเฉิงเดินขึ้นรถของสวี่ฉิง จึงจำทะเบียนรถไว้ และตามมาถึงที่นี่

หนึ่งในหกคนนี้มีหัวหน้าอยู่คนหนึ่งนั่นก็คือพี่เป้า หัวเขาล้าน ท่อนบนไม่ใส่เสื้อ บริเวณแขนมีรอยสัก เมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้ลิงแห้งกล่าว เขาก็หรี่ตามองไปที่ยังเจียงเฉิง“มึงเองหรอห้ะ ที่ตัดเหลี่ยมกู ใช่ไหม？”