บทที่ 10 อาจารย์เปลี่ยนเป็นภรรยา 2

กลับมาขึ้นรถ เจียงเฉิงยื่นเครปส่งให้กับสวี่ฉิงพลางกล่าวว่า“อาจารย์สวี่ครับ ทานสิครับ？”

“นายเรียกฉันว่าอะไรนะ？”สวี่ฉิงถามอย่างขมวดคิ้ว

เจียงเฉิงพึ่งรู้สึกตัว จึงรีบกล่าวว่า“มะ……เมียจ๋า”

เจียงเฉิงรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นอาจารย์ที่สอนเขา จู่ๆกลับกลายมาเป็นภรรยาของตนเอง

สวี่ฉิงมองของที่อยู่ในมือของเจียงเฉิง แล้วขมวดคิ้วเบาๆ“ไม่เอาอ่ะ”

“ดูเหมือนนายจะสนิทกับเด็กผู้หญิงคนนั้นมากเลยนะ”สวี่ฉิงสตาร์ทรถไปด้วย ถามเสียงเบาๆไปด้วย

“คุณหมายถึงเธอหรอ เธอคือน้องสาวของผมเอง ”

เจียงเฉิงกัดเครปกินหนึ่งคำ แล้วพูดเสริมว่า“เป็นน้องบุญธรรมที่ผมนับถือครับ เธอชื่อว่าเจียงหลาย”

“เจียงหลาย？”

จู่ๆสวี่ฉิงก็นึกขึ้นมาได้ว่า เมื่อก่อนนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดเคยเอ่ยกับเธอมาก่อน ว่ามีน้องสาวคนหนึ่งชื่อเจียงหลาย

ตอนนี้เจียงเฉิงตายไปแล้ว น้องสาวของเขาน่าจะเสียใจมากเป็นแน่？

ความจริงแล้วเมื่อก่อนตอนที่สวี่ฉิงพึ่งรู้จักเจียงเฉิง ก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน เขาชื่อเดียวกันกับสามีของตนเอง

แต่เจียงเฉิงคนนั้นไม่เหมือนกับสามีของตนเอง เจียงเฉิงที่เป็นนักเรียนของตนตั้งใจเรียนรู้ทุกอย่าง เขาเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตัว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดล่ะก็ อนาคตจะต้องกลายเป็นหมอที่ดีอย่างแน่นอน

แต่สามีของตนเอง ในเวลาปกติเขาเป็นคนซื่อบื้อไม่พูดไม่จา ใครสั่งให้ทำอะไรก็ทำ ถูกคนอื่นรังแกก็ไม่ตอบโต้ ทำแค่ยิ้มเหมือนคนโง่ เมื่อทั้งสองคนเทียบกันแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับเหว

“ต่อไปนี้ถ้านายอยากดูแลเธอให้มาก ก็ให้มาบ่อยๆแล้วกันนะ”สวี่ฉิงพูดเบาๆ เธอไม่ได้ดูแลเจียงเฉิงอะไรมากมาย ทำได้แค่ให้สามีของตนดูแลให้หน่อย

เจียงเฉิงกลัวสวี่ฉิงหึง เนื่องจากเขากับเธอเป็นสามีภรรยากัน เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ เขาก็รีบตอบตกลงทันที

บ้านพักของสวี่ฉิงตั้งอยู่ที่ชุมชนอี้ฟางเทียนเอ๋อหูในเขตชานเมือง เป็นหนึ่งในชุมชนหรูในเมืองหลูหยาง

“ลุงสวี่ครับ ดูสิครับ นี่เป็นผลงานของกู้ไข่จือจากราชวงศ์ซ่งใต้ ผมรู้ว่าคุณลุงชอบภาพวาดโบราณ ผมเลยใช้เงินซื้อมาให้คุณลุงครับ”

ชายวัยกลางคน สวมชุดนอนสีเทา มีรูปร่างแข็งแรง ตอนนี้กำลังสวมแว่นตา มองสำรวจภาพวาดโบราณที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา บุคคลนี้ก็คือสวี่จื้อกั๋วพ่อของสวี่ฉิง

“ดี！ดี！”สวี่จื้อจุนแสดงสีหน้าเห็นด้วยอย่างออกนอกหน้า

“ดีอะไร ไม่รู้ว่าภาพแบบนี้มีอะไรให้ดู”

ในเวลานี้เองมีหญิงชนชั้นสูงแต่งตัวหรูหราคนหนึ่งถือจานผลไม้ออกมาวางบนโต๊ะ บุคคลนี้ก็คือเย่จู่ผิง แม่ของสวี่ฉิง

“จู่ผิง เธอทำไม่ถูกต้องนะ ผู้ชายจะชอบเหมือนผู้หญิงได้ยังไงกัน”หญิงชั้นสูงที่อยู่ข้างๆโจวหลิน เธอดัดผมลอนเป็นคลื่น สวมแว่นตาสีทองยิ้มไปด้วยพูดคุยไปด้วย

เธอคือหลี่ซินเยว่แม่ของโจวหลิน และเป็นเพื่อนสนิทของเย่จู่ผิง ทั้งสองตระกูลมักไปมาหาสู่กัน วันนี้หลี่ซินเยว่พาลูกชายของตนมาด้วย หรือรู้ว่าเขยไร้ประโยชน์ที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงของตระกูลสวี่ฆ่าตัวตาย เลยอยากอาศัยจังหวะนี้ให้ลูกชายของตนแต่งงานกับสวี่ฉิง

ตระกูลสวี่มีลูกสาวแค่คนเดียว ในอนาคตสวี่จื้อจุนก็จะเกษียณ กิจการของตระกูลสวี่ก็ต้องส่งมอบให้ลูกชายของตน ถึงเวลานั้นตระกูลโจวก็จะเป็นตระกูลที่แข็งแกร่ง

ด้วยเหตุนี้เอง หลี่ซินเยว่ถึงได้ให้ลูกชายของตนภาพวาดโบราณมูลค่าสูงมา เพื่อประสบสวี่จื้อจุน

หลังจากที่เย่จู่ผิงวางผลไม้ลง แล้วนั่งอยู่ข้างๆ พลางยิ้มไปด้วย“ชอบไม่ชอบอะไรล่ะ แต่ของแบบนี้มูลค่าสูงเกินไป”

“คุณป้าครับ ดูคุณป้าพูดเข้าสิครับ”โจวหลินรีบกล่าวต่อว่า“ก็อย่างที่พูดแหละครับว่าดาบคู่กับนักรบ ของมูลค่าสูงก็ต้องอยู่ในมือของผู้ที่คู่ควร”

เดิมทีสวี่จื้อจุนชอบภาพวาดภาพนี้มาก เมื่อได้ยินดังนั้น จึงยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุข“หลานชายของฉันคนนี้ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งพูดจาเข้าหูนะ”

“แต่ว่านะ ภาพวาดภาพนี้ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกนะ”สวี่จื้อจุนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา แล้วพูดอย่างเสียดาย

เขาชอบภาพวาดของกู้ไข่จือมานานแล้ว แต่เขารู้ดีว่า ของขวัญมูลค่าสูงขนาดนี้จะเก็บไว้ไม่ได้ ถ้ารับไว้ ถ้าไม่ทำงานให้คนอื่น ก็ต้องให้อะไรตอบแทน

เมื่อโจวหลินได้ยินดังนั้น จึงรีบกล่าวว่า“อย่าทำแบบนั้นสิครับคุณลุง อีกหน่อยเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะครับ การมอบภาพวาดให้ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ”

“ครอบครัวเดียวกัน？”สวี่จื้อจุนขมวดคิ้ว

เมื่อหลี่ซินเยว่เห็นแบบนั้นจึงรีบอธิบายว่า“คือแบบนี้นะคะ ความจริงแล้วหลินเอ๋อร์กับฉิงเอ๋อร์ของเรา เหมาะสมกันมาตั้งแต่เด็ก แถมตอนนี้ยังเป็นอาจารย์แพทย์ด้วยกันทั้งคู่ ฉิงเอ๋อร์อายุยังน้อยก็ต้องเสียสามีไป ฉันเลยเห็นว่าทั้งสองครอบครัวของเรา เกี่ยวดองกันจะเป็นอย่างไร？”

สวี่จื้อจุนพึ่งเข้าใจ ที่แท้ตระกูลโจวมาเพื่อรีบเอ่ยเรื่องสู่ขอ เพราะคิดว่าเจียงเฉิงตายแล้ว มอบของขวัญมูลค่าสูงให้เขา อย่าว่าแต่เขารู้ว่าเจียงเฉิงตายแล้วเลย ถึงจะตายจริงๆ เขาก็ไม่อนุญาตยกลูกสาวของตนให้แต่งงานกับโจวหลินหรอก

“ใครว่าฉันเสียสามีไปคะ？”น้ำเสียงเย็นยะเยือกของสวี่ฉิงลอดมาจากทางเข้า