ตอนที่ 4 หวนคืนสู่เฉินโจว

พิธีจบการศึกษาผ่านไปอย่างเต็มรูปแบบแต่ก็ไม่ได้มีความคึกคักเนื่องจากอยู่ในภาวะช่วงสงคราม แต่ละคนร่ำลาอาจารย์และทยอยลงเขา

ส่วนทางเยว่ซินนั้น ตำหนักอ๋องส่งจดหมายมาให้อาจารย์ที่สำนักและกำหนดวันที่จะมารับนางเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

“เยว่ซิน น่าเสียดายที่เจ้าต้องกลับไปกับรถม้าของตำหนัก ข้าอยากลงเขาไปกับเจ้า”

“เอาไว้พบกันที่เฉินโจวก็ได้ ข้าจะแวะไปเยี่ยมเจ้าบ่อยๆนะ”

“เจ้าพูดจริงนะ อย่าลืมเสียละ”

“ไม่ลืมแน่นอน รีบเก็บของเถอะ”

“เฮ้อ ต้องจากไปแล้วจริงๆ คงคิดถึงที่นี่ไม่น้อยเลยนะ”

“ข้าจำได้ว่าตอนที่เจ้าพึ่งมาที่นี่เจ้าร้องไห้อยู่เดือนหนึ่งเต็มๆเพราะคิดถึงบ้าน”

“ก็ตอนนั้นข้ายังเด็ก ดูสิตอนนี้พวกเราโตแล้ว ดูเจ้าสิเยว่ซิน เจ้าไม่เคยส่งกระจกบ้างหรือว่าเจ้างดงามขนาดไหน สตรีอันดับหนึ่งของเฉินโจวคงต้องสะเทือนบ้างละหากเจ้ากลับไปครานี้”

“สตรีอันดับหนึ่ง คือสิ่งใดกันชื่อเสียงจอมปลอมเหล่านั้น มีอะไรให้น่าชื่นชมกัน”

“ตายละเยว่ซิน เจ้าคงไม่คิดจะบวชเป็นแม่ชีหรอกนะ ดูพูดเข้าสิ เหตุใดเจ้าพูดแต่ละคำราวกับไม่สนใจทางโลกแล้วเช่นนี้เล่า ไม่เอาๆ หลังจากลงเขาไปแล้วเจ้าต้องมาหาข้า แล้วเราจะไปเที่ยวข้างล่างนั่นให้สะใจไปเลย ตกลงหรือไม่”

“ได้ เจ้าอยากไปที่ใดข้าก็จะไปเป็นเพื่อนเจ้าทุกที่เลยดีไหม แต่ตอนนี้เราต้องรีบเก็บของแล้วล่ะ พรุ่งนี้ต้องลงเขากันแล้ว”

วันลงเขา

เมื่อร่ำลาอาจารย์ทุกท่านแล้ว หลันเยว่ซินซึ่งเป็นศิษย์ที่เรียนเก่งที่สุดในรุ่นตามคาดก็ลงจากเขาพร้อมกับคนของตำหนักอ๋องทันที

เมื่อรถม้าเริ่มเข้าเมืองเฉินโจว ความคึกคักของตลาดที่นางไม่ได้เห็นมาในรอบหลายปีนั้นเหมือนจะยิ่งคึกคักมากกว่าเดิม ตอนนี้สงครามจบแล้ว แต่ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะยังกลับมาไม่ถึงเมืองเฉินโจวเพราะต้องเข้าเมืองหลวงรายงานสถานการณ์การรบกับฮ่องเต้ก่อนจะกลับมาที่นี่

ตำหนักท่านอ๋อง

ทุกคนล้วนตื่นเต้นดีใจที่คุณหนูหลันจะกลับมา จึงมายืนรออยู่ที่หน้าจวนอย่างจดจ่อเพื่อเฝ้ารอรถม้าของตำหนักมาถึง ไม่นานรถม้าก็จอดเทียบที่หน้าตำหนัก พร้อมกับประตูที่เปิดออกมา

หลันเยว่ซินที่รูปร่างสูงโปร่งสวมชุดสีขาวใบหน้าขาวอิ่มเอิบและงดงามตามวัยสาวสะพรั่งในวัยสิบเก้าปีเต็มเดินลงมาพร้อมกับความตกตะลึงของสาวใช้และบ่าวไพร่ในจวนอ๋อง

“คะ…คุณหนู คุณหนูหลันจริงๆด้วย งดงามราวบุบผาในสวนเซียน แม่นมเร็วเข้า แม่นมเถียนละ”

“คุณหนูเจ้าคะ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว”

“แม่นม ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ รบกวนทุกคนแล้ว ขอบคุณที่ช่วยข้าดูแลแม่นม”

“คุณหนูอย่าพูดเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ รีบเข้าตำหนักก่อนเถิดเจ้าค่ะ พวกเรารอจัดงานต้อนรับคุณหนูอยู่ด้านในด้วยนะเจ้าคะ”

“ไม่น่าลำบากเลย ข้า…”

“พวกเราทุกคนคิดถึงคุณหนูมากๆเลยนะเจ้าคะ คุณหนูกลับมาครั้งนี้ อย่าไปไหนอีกนะเจ้าคะ”

“ขอบคุณทุกคนมากๆเลย ข้า…ซาบซึ้งใจมากๆ อ้อ ข้ามีของฝากมาให้ทุกคนเลย รบกวนท่านเอาลงมาทีนะเจ้าคะ”

“ขอรับคุณหนู เข้าไปพักก่อนเถิดขอรับ ทางนี้ไว้เป็นหน้าที่บ่าวจัดการเองขอรับ”

หลันเยว่ซินที่ยิ้มง่ายมากกว่าเดิมและเป็นมิตรกับทุกคนมากขึ้นทำให้ตำหนักอ๋องที่เงียบเหงามาแสนนานเริ่มคึกคักตั้งแต่นางกลับมา

เยว่ซินกลับมาที่เฉินโจวได้ร่วมเดือนแล้วแต่นางยังไม่เคยพบท่านอ๋องเลยสักครั้งเพราะเขายังเดินทางมาไม่ถึง ข่าวว่าท่านอ๋องจะเดินทางมาถึงที่นี่ในอีกสามวันข้างหน้าทำให้ทั้งตำหนักเริ่มตื่นตัวและคึกคักอีกครั้ง

“คุณหนูเจ้าคะ เอาไว้ตรงไหนดีเจ้าคะ”

“ไม่ต้องจัดการอันใดมาก จัดแบบเรียบง่ายเพราะเราพึ่งผ่านสงครามมา”

“เจ้าค่ะ”

“ชุนถง ชุนถง…”

“คุณหนู ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ”

“ดูวิ่งเข้า เดี๋ยวก็ได้ชนของเข้าจนได้ ออกไปตลาดกับข้าหน่อย ข้าอยากได้ผักกาดเพิ่ม เอามาทำเกี๊ยว”

“เจ้าค่ะๆ ไปตลาดเจ้าค่ะ”

ชุนถงคือสาวใช้ที่ขอติดตามนางตั้งแต่เยว่ซินกลับมาที่นี่ นางแทบจะตัวติดกับเยว่ซินเพราะชื่นชอบเยว่ซินมาตั้งแต่นางออกไปศึกษาที่สำนักป๋อเหวิน ครั้งนั้นชุนถงพึ่งจะเข้ามาที่นี่ไม่นานเยว่ซินก็ถูกส่งไปที่สำนักศึกษา

ตลาดเมืองเฉินโจว

“ท่านป้า เอาผักกาดนี่เจ้าค่ะ ชุนถง…”

“เจ้าค่ะ นี่เจ้าค่ะค่าผัก คุณหนูเจ้าคะทางโน้นมีขนมอร่อยๆ ไปดูกันหรือไม่เจ้าคะ”

“ไปสิ เจ้านี่ออกมาไม่ได้เลยนะ หาขนมกินตลอด”

“นานๆจะได้ออกมาทีนี่เจ้าคะ ไปกันเจ้าค่ะ”

“ไปสิ”

ประตูเมืองเฉินโจว

“จงลี่ ให้ขบวนกลับไปที่ตำหนักก่อน ข้าอยากจะเข้าเมืองไปแบบคนธรรมดา จะสังเกตการณ์รอบๆเมืองด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องกลับมาถึงแล้ว แต่เขาเลือกจะเดินดูของในเมืองพร้อมกับองครักษ์แค่สองคนเพื่อตรวจสภาพเมืองหลังจากเสร็จศึกสงคราม เขาเดินมาจนถึงตลาดที่คึกคักก็รู้สึกพอใจที่เมืองกลับมาสงบลงอีกครั้ง

“คุณชาย ดูนั่นขอรับ”

บ่าวสกุลหวังชี้ให้ผู้เป็นนายที่พึ่งออกจากบ่อนดูสตรีที่งดงามข้างหน้าซึ่งพวกเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนหน้านี้

หวังเสิ่นอี้ คุณชายไม่ได้เรื่องของเสนาบดีหวังมองมายังสตรีโฉมงามที่เดินมากับสาวใช้เพื่อดูขนมและผลไม้เชื่อม เขามุ่งตรงไปที่นางทันทีด้วยความสนใจ เขาต้องรู้ให้ได้ว่านางคือบุตรจวนใดจะได้ให้บิดาทำเรื่องสู่ขอนาง

“แม่นางช้าก่อน”

หลันเยว่ซินมองบุรุษหนุ่มที่ยืนขวางทางอยู่อย่างไม่พอใจแต่ไม่ได้พูดสิ่งใด นางเพียงจะเดินเลี่ยงไปเท่านั้น

“เดี่ยวก่อนสิ ข้ายังไม่ได้อนุญาตให้เจ้าไปไหนเลย เหตุใดเจ้าไร้มารยาทเช่นนี้เล่า”

“ท่านต่างหากที่ไร้มารยาท คุณหนูข้าจะเดินไปท่านมาขวางเอาไว้”

“หุบปากนางบ่าวชั้นต่ำ กล้าดีอย่างไรมาตะคอกใส่ข้า ตบปากนาง!!”

“ช้าก่อน ท่านเป็นผู้ใด เหตุใดกล้ามาขู่ตบตีสาวใช้ของข้า”

“ดุเสียจริง แบบนี้ยิ่งถูกใจข้า แม่นาง ข้าไม่เคยพบเห็นเจ้ามาก่อน ไม่ทราบว่า…”

“ไม่พบก็ดีแล้ว ข้าเองคิดว่านั่นเป็นเรื่องดีในชีวิตข้า ขออภัย โปรดหลีกทาง”

“นี่!! ข้าพูดกับเจ้าดีๆ เหตุใดมาหยามเกียรติข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือผู้ใด”

หลันเยว่ซินมองบุรุษหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาเกลียดชังขึ้นเรื่อยๆ นางไม่เคยพบผู้ใดที่หลงตนเองเช่นนี้มาก่อนเลย

“ขออภัย ตัวท่านเองยังมิทราบว่าตัวเองคือผู้ใด แล้วจะให้ข้าทราบได้งั้นหรือ เรามิได้รู้จักกัน คุณชายโปรดหลีกทาง หาไม่แล้วอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจท่าน”

“จงลี่ เกิดอะไรขึ้น เหตุใดคนจึงมุงดูมากมายนัก”

“อ้อ ดูท่าคุณชายหวังไม่ได้เรื่องบุตรของเสนาบดีหวังจะก่อเรื่องอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ นั่นบ่าวสกุลหวัง ข้าเคยพบเขาไปส่งเสนาบดีหวังเข้าวัง”

“ไปดูหน่อยสิ”

ท่านอ๋องเดินไปยังที่ชุมนุมจึงได้ยินเสียงของบุตรชายเสนาบดีจอมโอ้อวด กำลังอวดตนต่อหน้าสตรีผู้หนึ่งซึ่งเขาเห็นเพียงด้านหลัง

“ข้าเป็นบุตรชายของเสนาบดีหวัง ว่าอย่างไร เจ้าจะยอมคุยกับข้าหรือยัง แม่นางคนงาม หากว่าเจ้าขอโทษข้า เรื่องนี้ข้าอาจจะให้อภัยเจ้าได้นะ”

ชาวบ้านต่างเอือมระอากับพฤติกรรมนี้ของบุตรชายเสนาบดีท่านนี้เต็มทีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ คุณชายหวังผู้ไม่ได้เรื่องนี้เป็นนักพนันและชายที่เอาแต่เที่ยวหอนางโลม ร่ำสุราเป็นนิจไม่ร่ำเรียนและใฝ่รู้ หลันเยว่ซิน มองเขาพร้อมหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยความรังเกียจ ใบหน้าและท่าทางที่นิ่งเฉยของนางทำให้จวินลู่หานรู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก

“หลีกทางไปเดี๋ยวนี้ เจ้าสุนัขปากเหม็นจอมโสโครก!!”