บทที่ 16 สินสอด (2)

เจินซิ่วอิง คุณหนูรองจวนสกุลเจิน บุตรสาวฮูหยินรองใช้ชีวิตในจวนค่อนข้างลำบาก มารดาจากไปตั้งแต่ยังเล็ก ต้องปกป้องตัวเองจากครอบครัวฮุหยินใหญ่ จึงกลายเป็นคนที่มักโดนข่าวลือว่ามีนิสัยร้ายกาจ ตบตีบ่าวเป็นประจำ

ทางด้านสกุลเจินก็เตรียมสินสอดส่งให้ทางสกุลเซี่ยเช่นเดียวกัน แต่ต่างกันมากเพราะสินสอดที่ทางสกุลเจินเตรียมไว้นั้นบางตากว่าไม่น้อย

“พวกเจ้าจะให้หลานสาวข้าออกเรือนไปไกลถึงจินหลิง แต่ดูสิ่งที่พวกเจ้าเตรียม เจ้าต้องการจะให้ขายหน้าน้องสาวข้าที่อยู่ในหลุมรึหยางหรง”

เสียงของเถ้าแก่อี้ อี้เจียนหลิว พี่ชายของฮูหยินรองดังลั่นไปทั่วจวนสกุลเจิน หลังจากที่เขาได้ทราบข่าวว่าหลานสาวเพียงคนเดียวของเขาจะต้องออกเรือนไป ก็รีบมาทันที แต่เมื่อเห็นสินสอดที่เตรียมไว้ก็ถึงกับโกรธควันออกหู

“เอ่อ พี่เจียนหลิว ได้โปรดใจเย็น ๆ นั่งดื่มชากับข้าก่อน”

เจินหยางหรงหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นพี่เมียของตนโกรธจนควันออกหู เขาหันไปมองหน้าฮูหยินใหญ่ที่เป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้อย่างเอาเรื่องทันที

ด้านฮูหยินใหญ่ที่เห็นสามีมองมาแบบนั้นก็รีบหลบสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เธอเป็นคนเตรียมเองแต่ไม่คิดว่าพี่ชายของฮูหยินรองจะเข้ามาเห็นซะก่อน

“พอดีว่ามันเป็นการแต่งงานกะทันหันมาก ข้าเลยตระเตรียมไม่ทัน ท่านอย่าโกรธข้าเลยนะ”

“เหอะ เจ้าไม่ต้องมาพูด สมบัติบ้านเจ้ามีตั้งมากมายหากจะให้จริง ๆ แล้วล่ะก็มันควรจะมากกว่านี้ เอาล่ะ พวกเจ้าไปยกเข้ามา”

เมื่อสิ้นเสียงของเถ้าแก่อี้ บ่าวจากสกุลอี้ก็พากันเข็นเกวียนที่ใส่สินสอดมาอีกสิบเกวียน ฮูหยินใหญ่กับเจินหยางหรงถึงกับตาโตเป็นไข่ห่าน พูดไม่ออกเลยทีเดียว

“นี่คือสิ่งที่หนิงฮวาเตรียมไว้ให้ซิ่วอิง ใครก็อย่าคิดจะมาแตะ แล้วอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

ประโยคสุดท้ายเข้าหันไปมองหน้าฮูหยินใหญ่อย่างเอาเรื่อง ทำเอานางหลบสายตาคมนั้นแทบไม่ทัน

จวนสกุลหยวนได้จัดตกแต่งจวนรอต้อนรับเจ้าสาวจากเมืองไคเฟิงอย่างสวยงาม แม้ว่าจะเป็นงานแต่งงานพระราชทานแต่บรรยากาศก็เป็นไปด้วยความคึกคัก

เจินซิ่วอิงอยู่ในขบวนรถม้าของเจ้าสาวที่หน้าประตูเมือง ถัดไปนั้นก็เป็นรถม้าของครอบครัวเธอ และท่าานลุงอี้

“เมืองจินหลิงดูสวยงามกว่าที่คิดนะเจ้าคะคุณหนู”

“ใช่ ข้าก็คิดเช่นนั้นฉุนอวี๋”

“ข้าตื่นเต้นจังเลยเจ้าค่ะ”

“ข้าก็ตื่นเต้น ไม่รู้ว่าสกุลเซี่ยและสกุลหยวนจะดีกับเราหรือไม่”

เจินซิ่วอิงพูดพร้อมกับเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ในดวงหน้ามีแต่ร่องรอยความตื่นเต้น ที่นี่เธอจะได้เป็นตัวเองหรือจะต้องสวมบทร้ายดังเช่นที่ผ่านมากันนะ

ขบวนรถม้าเจ้าสาวสกุลเจินเข้าจอดเทียบกำแพงจวนสกุลหยวน ซึ่งเป็นที่จัดพิธีแต่งงานในวันนี้

“ที่นี่จัดต้อนรับคุณหนูยิ่งใหญ่มากเลยเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงตื่นเต้นส่งมาจากฉุนอวี๋ที่ตอนนี้ออกไปนั่งด้านนอก ทำเอาเจินซิ่วอิงอดอยากรู้ไปด้วยไม่ได้

“พวกเขายินดีต้อนรับข้าขนาดนี้เลยหรือ”

หญิงสาวพึมพำออกมาเมื่อแอบแง้มม่านดู กำแพงของจวนสกุลหยวนถูกตกแต่งด้วยผ้าแดง และห้อยโคมแดงที่เขียนตัวอักษรสีทองมีความหมายว่ามงคลเป็นระยะ สองข้างทางก็แน่นขนัดไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา

เห็นทีคุณชายหยวนหลี่เฉียงผู้นี้จะเป็นที่รักของชาวเมืองไม่น้อย ว่าที่เจ้าสาวคิดในใจ

“เจ้าสาวมาถึงแล้ว”

เสียงตะโกนดังก้องของพ่อบ้านสกุลหยวนผู้ออกมาต้อนรับขบวนเจ้าสาว เจินซิ่วอิงหัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ แม้เป็นการแต่งงานที่ไม่ได้เต็มใจเท่าใดนักก็ตาม

หญิงสาวปิดผ้าคลุมหน้าลงมาบดบังใบหน้างาม ที่วันนี้งามกว่าทุกวัน ผิวขาวของลำคอและใบหน้าที่โผล่พ้นคอเสื้อมายิ่งสว่างไปอีกเมื่อเธออยู่ในอาภรณ์สีแดง

เจ้าสาวค่อย ๆ ก้าวลงจากรถม้า โดยมีฉุนอวี๋คอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง ก่อนจะเหยียบเท้าลงบนพรมแดงที่ถูกปูออกมารับเท้าของเจ้าสาวเข้าจวนสกุลหยวน

คนที่ตอนนี้หัวใจเต้นแรงเพราะความตื่นเต้นหูอื้อตาลายไปหมดแล้ว ค่อย ๆ เดินไปตามพรมแดง เธอไม่กล้าจะเงยหน้ามองอะไรทั้งนั้น ได้แต่ก้มดูเท้าตัวเอง

เสียงชื่นชมเจ้าสาวคนสวยดังขึ้นตลอดทางที่เจ้าสาวเดินผ่าน แต่ตอนนี้เจ้าตัวไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้นเพราะหูได้อื้อไปเสียแล้ว