บทนำ(2) เจ้าสาวที่ร่วงหล่นจากฝันหวาน

‘ผู้ช่วยหวงก็คงจะรู้สึกยินดีไปกับข้าเช่นกันสินะ เพราะวันนี้เป็นวันที่ข้ากำลังจะก้าวไปข้างหน้าอย่างงดงาม ในฐานะที่ผู้ช่วยเหอคอยอยู่เคียงข้างข้ามาตลอดห้าปี ก็คงไม่แปลกที่ผู้ช่วยจะยิ้มออกมาอย่างดีใจเช่นนี้’

“ขอบคุณนะ”

หญิงสาวเอ่ยขอบคุณก่อนจะหยิบแก้วชาขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว จึงไม่เห็นสายตาจับจ้องของผู้ช่วงหวงและองครักษ์อวิ๋นที่เฝ้ามองให้นางกลืนน้ำชาเหล่านั้นลงไปในลำคอทุกหยาดหยดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ดวงตาวาววับเต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้ายก่อนจะกลบเกลื่อนเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

“ชารสชาติแปลก แต่ชุ่มคอดีเหลือเกิน ขอบคุณนะผู้ช่วยหวงที่ดูแลเอาใจใส่ข้ามาตลอดห้าปี ขอบคุณนะองครักษ์อวิ๋นที่คอยปกป้องคุ้มครองข้าด้วยความขยันขันแข็งมาตลอด”

ลู่เสียนเอ่ยขอบคุณคนทั้งสองที่คอยอยู่เคียงข้างกาย นับตั้งแต่วันแรกที่นางย่างก้าวเข้าตระกูลในฐานะคุณหนูเถา เพราะทั้งสองคือคนสนิทของคุณหนูเถาเหลียวเกอ คอยดูแลรับใช้คุณหนูมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงวัยแบเบาะ ทั้งสองจึงคอยสอนคอยบอกว่านางต้องวางตัวเช่นไร ยิ้มอย่างไร พูดจาด้วยน้ำเสียงจังหวะจะโคนใดเพื่อให้เหมือนคุณหนูเถามากที่สุด จนกระทั่งไม่มีบ่าวไพร่ในจวนคนใดติดใจสงสัย อีกทั้งฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ยังรักและเมตตานางเพราะคิดว่านางเป็นคุณหนูเถาตัวจริงอีกด้วย

ฟ่านลู่เสียนก็รักฮูหยินผู้เฒ่าไม่น้อย ถึงอย่างไรฮูหยินผู้เฒ่าก็มีศักดิ์เป็นท่านย่าของนาง เพราะนางเองก็มีสายเลือดของสกุลเถาไหลเวียนอยู่ จึงได้ใช้ชีวิตอย่างกลมกลืนในตระกูลนี้โดยง่าย

นับเป็นวาสนายิ่งแล้ว...

“พวกเราเต็มใจเจ้าค่ะ/ขอรับคุณหนู”

ทั้งสองเอ่ยออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะเสนอรินชาเพิ่มให้คุณหนูเถาตัวปลอมดื่มอีกแก้ว…

ไม่กี่เค่อต่อมาเสียงบานประตูห้องนอนก็เปิดออก หญิงสาวอ่อนเยาว์ที่มีดวงตากลมโตประกายไปด้วยความไร้เดียงสาจึงได้หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วรีบหันกายกลับไป เพราะเข้าใจว่าท่านลุงหรือเวลานี้ได้กลายเป็นบิดาของนางคงจะเข้ามาหา มาพูดคุย ก่อนที่นางจะขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวไปยังวังจันทราขององค์รัชทายาทเป็นแน่

ท่านลุงผู้กลายเป็นท่านพ่อทั้งรักและหวงแหนนาง อีกทั้งยังตามใจทุกอย่าง คอยประคบประหงมนางราวกับไข่ในหินก็ไม่ปาน จนทำให้ลู่เสียนรู้สึกราวกับว่าชายสูงวัยเป็นบิดาของตนอีกคน

แล้วก็เป็นดั่งที่นางคาดไว้จริงๆ ผู้ที่ก้าวเข้ามาสวมใส่เสื้อผ้าสีน้ำเงินครามที่ตัดเย็บอย่างประณีต ชายสูงวัยผู้นั่งตำแหน่งเสนาบดีกรมกลาโหมสูงศักดิ์

แต่ทว่า...

สตรีที่เดินเคียงข้างเสนาบดีเถากลับทำให้ฟ่านลู่เสียนชาวาบตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า หัวใจของนางวูบไหวร่วงหล่น ใบหน้าซีดขาวไร้เลือดฝาด ริมฝีปากอ้าค้างตะลึงงัน

“คะ...คุณหนูเถา!”

ลู่เสียนเอ่ยเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะหันไปมองเสนาบดีกรมกลาโหม ผู้ช่วยหวง องครักษ์อวิ๋น และพ่อบ้านหวงที่เพิ่งเดินตามเข้ามาราวกับต้องการคำตอบว่าเหตุใดคุณหนูเถาที่เสียชีวิตไปถึงห้าปีด้วยอุบัติเหตุจึงได้กลับมายืนอยู่ตรงนี้ได้

ระ...หรือว่าจะเป็นใครอีกคนที่มีใบหน้าเหมือนคุณหนูเถา เฉกเช่นที่นางมีใบหน้าเหมือนคุณหนูราวกับฝาแฝด

เมื่อเพ่งมองอีกฝ่ายจึงได้เห็นว่า สตรีผู้นั้นสวมใส่เสื้อผ้าตัวในสีแดงดั่งเตรียมตัวสำหรับสวมชุดวิวาห์ อีกทั้งยังเกล้าผมขึ้นสูง และแต่งแต้มใบหน้าอย่างประณีตอีกด้วย

จะมีคนที่ใบหน้าเหมือนกันขนาดนี้ได้สักกี่คนกัน ที่นางมีใบหน้าเหมือนคุณหนูเถา ก็เพราะต่างเป็นลูกพี่ลูกน้องจึงมีใบหน้าเหมือนท่านปู่ทั้งคู่ นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีหลานสาวคนไหนมีใบหน้าเหมือนท่านปู่อีกเลย

‘มะ...ไม่ผิดแน่ สตรีท่านนี้คือคุณหนูเถาสินะ’