บทที่ 1(2) อีกาชูคอดั่งหงส์

“ใกล้ได้เวลาหรือยังเจ้าคะท่านพ่อ”

เถาเหลียวเกอหันไปหาบิดาพลางกอดรัดรอบแขนอย่างออดอ้อน

“ยังพอมีเวลา เจ้าอยากเตรียมตัวเพิ่มตรงไหนก็บอกหวงหลินได้เลย เจ้าก็รู้นี่ว่าไม่ว่าอะไรที่เจ้าปรารถนา พ่อก็พร้อมจะทำเพื่อนำมาวางไว้แทบเท้าเจ้า”

เสนาบดีเถายกมือขึ้นสัมผัสที่ศีรษะของบุตรสาวอย่างแผ่วเบา โล่งใจไม่น้อยที่บุตรสาวหายทันกำหนดวันอภิเษกสมรส หากหายไม่ทันก็คงต้องให้นังเด็กชั้นต่ำนั่นสวมรอยเป็นบุตรสาวต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีกำหนด ซึ่งเขารู้สึกอึดอัดและขยะแขยงนังเด็กนั่นเต็มทน

“ไม่มีอะไรที่ต้องเตรียมตัวแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ เวลานี้ลูกพร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อมที่จะก้าวขึ้นเป็นพระชายาของหวงไท่จื่อ พร้อมที่จะส่งเสริมตระกูลเถาของเราให้เรืองอำนาจยิ่งๆ ขึ้นไป อีกทั้งลูกยังรู้สึกแข็งแรงกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยด้วย ลูกก็แค่อยากจะเล่นอะไรสนุกๆ แก้เบื่อเสียหน่อยเจ้าค่ะ”

คุณหนูเถาฉีกยิ้มกว้างมองบิดาอย่างออดอ้อนก่อนจะหันไปมองตัวปลอมที่กำลังอ้าปากพะงาบๆ ราวกับต้องการจะพูดอะไรสักอย่าง ทว่ากลับไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้อีกต่อไปแล้ว

เพราะพิษทวารพิฆาตนั้นจะค่อยๆ ทำลายประสาทการรับรู้ ทำลายการเปล่งเสียง ทำลายการมองเห็น ทำลายการได้ยิน และค่อยๆ ทำลายอวัยวะภายในจนแหลกสลาย เป็นยาพิษที่ขึ้นชื่อว่าทำให้เหยื่อทุกข์ทรมานดั่งตกนรกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลยทีเดียว

“อา...”

ลู่เสียนเปล่งเสียงออกมา นางดิ้นไถตัวเกลือกกลิ้งไปกับพื้น ดวงตาแดงก่ำอาบไปด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้าซีดขาวด้วยความหวาดหวั่นที่ตนไม่อาจพูด ไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายได้ดั่งใจต้องการ

“อยากจะเล่นสนุกก็ตามใจเถอะ เดี๋ยวพ่อจะออกไปรอเจ้าข้างนอกก็แล้วกัน หากว่าหวงไท่จื่อส่งเกี้ยวเจ้าสาวมาถึงจวนเมื่อใด ข้าจะให้คนมาตาม”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ”

เหลียวเกอกอดบิดาเอาไว้แน่น บิดาที่รักนางยิ่งกว่าชีวิตของตนเอง และพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้นางได้ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดเหนือสตรีทั้งปวง

ทันทีที่บิดาเดินออกไป เถาเหลียวเกอก็หันไปดึงดาบสั้นจากข้างเอวขององครักษ์หนุ่มออกมา ก่อนจะย่างก้าวเข้าหาตัวปลอมพลางแสยะยิ้มอย่างมีความสุข

“ระหว่างที่ข้ารักษาตัว ข้าคิดมาตลอดว่าอยากจะเห็นใบหน้าเจ้าเสียเหลือเกิน อยากจะเห็นคนที่บิดาหามาแทนที่ข้าเพื่อตบตาผู้คนในสังคม อยากจะรู้เหลือเกินว่าเจ้ามีใบหน้าเหมือนกับข้ามากแค่ไหน แล้วทันทีที่ข้าได้เห็นเจ้า ข้าก็ตกใจมาก ไม่คิดเลยว่าเราสองคนจะมีใบหน้าละม้ายคล้ายกันได้ถึงเพียงนี้”

พูดพลางจ่อคมมีดสั้นลงบนใบหน้าซีดขาว ออกแรงกดจนเลือดสีแดงชาดไหลออกมาเป็นสาย ลู่เสียนเจ็บปวดพยายามดิ้นหนีแต่ทว่าแขนขาของนางอ่อนแรงลงยิ่งกว่าเดิม ร่างกายดั่งไร้กล้ามเนื้อ ไร้กระดูก มีเพียงส่วนคอและศีรษะที่พยายามจะขยับยกอย่างน่าสมเพช

“ต่อให้เจ้าตายไปยังปรโลก ข้าก็จะไม่ยอมให้เจ้าตายไปพร้อมกับใบหน้าที่เหมือนข้าหรอกนะ ความงดงามนี้ควรมีหนึ่งเดียวนั่นก็คือข้า ไม่ใช่เจ้า!”

ฉัวะ!

เหลียวเกอกดคมมีดแล้วลากยาวเป็นแผลเต็มแก้มซีกขวาของสตรีชั้นต่ำตัวปลอม ความโกรธ ความเกลียด พวยพุ่งจนคับแน่นไปทั้งอก ยิ่งได้เห็นว่าความงามที่คล้ายคลึงกันนี้อีกฝ่ายมีความละเมียดละไมงดงามมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นดวงตาที่สุกสกาวสดใส ริมฝีปากที่อวบอิ่มได้รูป แก้มนวลเนียน และวัยที่อ่อนเยาว์กว่าถึงสองปี

หากนางไม่อาจรักษาอาการให้หายขาด นังแพศยานี่คงจะแทนที่นางไปตลอดกาล ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นเคือง!

ฉัวะ!

นางยกมีดขึ้นแล้วกรีดลงอีกครั้งจนเป็นรอยแผลพาดยาวสองแผลไขว้ทับกัน จากนั้นจึงลงมือกรีดลงที่แก้มซ้ายอีกข้าง ยิ่งเห็นว่านังชั้นต่ำเหลือกลานหวาดกลัวจนดวงตาแทบถลน อ้าปากกรีดร้องโดยไร้เสียง นางก็ยิ่งสะใจจนหัวเราะออกมาดังลั่น

“อาหวง”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“ช่วยสงเคราะห์นังสวะนี่หน่อยสิ บอกให้มันรู้ว่าผลจากความโลภ ความอยากมีอยากได้ ทำให้ครอบครัวของมันต้องพบเจอกับอะไรบ้าง”

เถาเหลียวเกอหยัดกายลุกขึ้นยืน โดยยังคงถือมีดสั้นเอาไว้ หมายจะกรีดลงบนเนื้อตัวอีกฝ่ายให้เหวอะหวะอาบไปด้วยโลหิตสีแดง