บทที่ 4

"แต่งเข้าตระกูลลั่วไปแล้วก็จงอย่าได้ทำตัวเลวทรามจนให้ข้าต้องอับอาย"

ชุนหลี่เวยในชุดเจ้าสาวสีแดงสดกำพัดที่อยู่ในมือแน่น นี่เป็นคำที่บิดากล่าวอวยพรบุตรสาวที่กำลังแต่งออกไปหรือริมฝีปากบางยิ้มเย็นราวกับไม่ผิดหวังเลยที่บิดาพูดเช่นนี้ นางเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะอวยพรดีดีกับนาง

"คุณหนูระวังนะเจ้าคะ"

ชิงถงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนจะช่วยพยุงชุนหลี่เวยเข้าไปนั่งในเกี้ยวเจ้าสาวน้ำตาคลอ นางปรายตามองจวนชุนด้วยสายตาตัดพ้อพ่อค้าจิตใจดีมีเมตตาหรือ นายท่านก็เป็นเพียงพ่อค้าละโมบที่ขายบุตรสาวตัวเองเท่านั้น

ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวเริ่มเคลื่อนตัวออกไปท่ามกลางเสียงของชาวบ้านที่อยู่ข้างทาง พวกเขาต่างมองเกี้ยวเจ้าสาวด้วยสายตารังเกียจก่อนจะเอ่ยปากตะโกนต่อว่าเสียงดัง

"เหอะ มีสตรีเห็นแก่เงินอีกแล้วหรือ"

"เจ้าคิดว่าครั้งนี้จะอยู่ได้กี่วันกัน นี่ไม่ใช่เจ้าสาวคนที่สิบแล้วหรือที่แต่งเข้าไป"

"ผู้ใดจะทนความไม่เอาไหนของคุณชายลั่วทั้งสามได้เล่า"

"ข้าได้ข่าวว่าตอนนี้พวกเขายังเมาอยู่ที่หอนางโลมไม่ใช่หรือ"

"เจ้าบ่าวไม่อยู่เช่นนี้ แล้วเจ้าสาวจะคำนับฟ้าดินกับใครกัน..."

ชุนหลี่เวยที่ได้ฟังคำนินทาของชาวบ้านก็ไม่ได้ตกใจอะไร ชื่อเสียงของคุณชายลั่วทั้งสามนางเองก็เคยได้ฟังมาบ้าง ว่ากันว่า พวกเขามีหน้าตารูปงามและมีฐานะร่ำรวย แต่เป็นพวกไม่เอาไหน เล่นการพนัน ลุ่มหลงในสุราและสตรี มีหอนางโลมเป็นบ้านหลังที่สอง

เพราะนิสัยเช่นนี้ท่านผู้เฒ่าลั่วผู้เป็นตาจึงร้อนใจจนต้องสู่ขอสาวงามมาเป็นฮูหยินให้พวกเขา คุณชายลั่วทั้งสามที่โดนจับแต่งงานจึงตั้งกฎขึ้นมาว่าพวกเขาจะยอมแต่งก็ต่อเมื่อมีสตรียอมแต่งให้พวกเขาพร้อมกันหรือความหมายคือต้องการมีภรรยาคนเดียวกัน ใครจะคิดว่ามีสตรีใจกล้ายอมแต่งเข้าไปไม่น้อยแต่ก็อยู่ได้เพียงไม่กี่วันแล้วตัดสินใจหย่า สุดท้ายสตรีทั่วเมืองก็ไม่มีผู้ใดยอมแต่งเข้าจวนพ่อค้าลั่วอีก

"คุณหนูถึงแล้วเจ้าค่ะ"

เสียงของชิงถงทำให้ชุนหลี่เวยตื่นจากภวังค์ นางหยิบพัดสีแดงมาปิดบังใบหน้าก่อนจะเดินลงจากเกี้ยวด้วยท่าทางสง่างาม ชิงถงที่พยุงชุนหลี่เวยเดินเข้าจวนลั่วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาว่าที่เจ้าบ่าว

"ท่านป้า เจ้าบ่าวล่ะ"

แม่สื่อที่ถูกถามเช่นนั้นก็มีสีหน้าลำบากใจ จะให้บอกออกไปได้เช่นไรว่าตอนนี้เจ้าบ่าวยังเมาหลับอยู่ที่หอนางโลม ที่ท่านผู้เฒ่าลั่วมีสีหน้าโมโหเช่นนั้นคงรู้เรื่องทั้งหมดและส่งคนไปตามตัวแล้วเป็นแน่ ให้ตายสิมีสามีเสเพลเช่นนี้สตรีผู้นี้จะอยู่ได้กี่วันกัน..

"มาแล้วขอรับ คุณชายมาแล้ว"

คนรับใช้ตะโกนออกไปสุดเสียง ก่อนจะช่วยกันพยุงคุณชายลั่วจอมเสเพลทั้งสามที่มีท่าทางเมามายจนแทบยืนไม่อยู่เข้าไปด้านในจวน ชาวบ้านที่เห็นเช่นนั้นต่างนินทาเสียงดังทำเอาท่านผู้เฒ่าลั่วที่ได้ยินคำพูดเช่นนั้นรู้สึกทนไม่ไหวต้องสั่งปิดประตูจวน

"หลานสะใภ้ พวกเขาคงดีใจที่ได้แต่งกับเจ้าจึงดื่มสุราจนเมามายเช่นนี้เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด"

"เจ้าค่ะ"

ชุนหลี่เวยเพียงตอบท่านผู้เฒ่าลั่วไปเสียงเรียบ นางปรายตามองไปที่บุรุษทั้งสามที่เมาจนแทบยืนไม่อยู่ ชุดที่สวมใส่หาใช่ชุดเจ้าบ่าวไม่ เป็นเพียงชุดธรรมที่มีเสื้อคลุมสีแดงสวมทับเท่านั้น คงรีบร้อนมาเสียจนเปลี่ยนชุดเจ้าบ่าวไม่ทันสินะ

"เอาล่ะ ในเมื่อมาครบแล้วก็เริ่มพิธีเถอะ"

สิ้นคำสั่งของท่านผู้เฒ่าลั่วพิธีคำนับฟ้าดินก็ได้เริ่มขึ้น เจ้าบ่าวที่เมาจนแทบทรงตัวไม่อยู่ถูกบ่าวรับใช้พยุงไว้ก่อนจะจับให้ทั้งสามคำนับฟ้าดิน ชิงถงมองถาพตรงหน้าน้ำตาคลอ เหตุใดคุณหนูที่งดงามของนางต้องมาแต่งกับพวกไม่ได้ความเช่นนี้..

พิธีคำนับฟ้าดินผ่านไปได้อย่างรวดเร็ว เจ้าบ่าวที่ควรจะอยู่รับแขกและร่วมดื่มสุราก่อนเข้าหอในตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องหอเหตุเพราะความเมาจนอ้วกออกมาหลังจากการคำนับครั้งสุดท้าย

"คุณหนู จะหย่าวันไหนดีเจ้าคะ"

ชิงถงเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ นางมองไปที่ชุนหลี่เวยตอนนี้กำลังใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดใบหน้าของคนทั้งสามเงียบ ๆ

"ชิงถง เจ้าออกไปเถอะ"

"คุณหนู แต่นี่มันคืนแต่งงานของท่านนะท่านควรจะต้องมีความสุขสิ"

ชุนหลี่เวยหันไปมองชิงถงที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ นางจึงยิ้มออกมาเพื่อให้คนที่ร้องไห้อยู่คลายกังวล

"เด็กดี ข้าไม่เป็นไรเหมือนที่ท่านผู้เฒ่าลั่วบอกสามีข้าเพียงดีใจจนดื่มสุรามากไปก็เท่านั้น"

"คุณหนู..."

"จริงสิ ข้ามีอะไรจะให้เจ้ารับไปสิ"

ชุนหลี่เวยหยิบกระดาษใบหนึ่งออกมาจากชุดเจ้าสาวก่อนจะส่งให้ชิงถงด้วยรอยยิ้ม เมื่อเปิดออกพูดพบว่าเป็นสัญญากู้เงินของพ่อชิงถงที่เขาได้นำตัวนางมาเป็นบ่าวรับใช้เพื่อชดใช้หนี้

"คะ..คุณหนูนี่มัน..."

"ต่อจากนี้จวนชุนก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้แล้ว จริงสินี่คืนเข้าหอนะข้าควรอยู่กับสามีสิ เจ้าออกไปเถอะหากอยากขอบคุณค่อยเป็นพรุ่งนี้"

ชุนหลี่เวยมองชิงถงที่เดินออกไป เมื่อประตูปิดลงรอยยิ้มที่เคยมีก็เลือนหายไปจนหมดสิ้น นางมองไปที่สามีทั้งสามด้วยสายตาสิ้นหวังนางในชาติก่อนก็เคยมีสามีเหตุใดจะไม่รู้ว่ารอยแดงที่อยู่บริเวณลำคอของพวกเขานั้นมาจากสตรี

"เห็นทีข้าคงเป็นเจ้าสาวที่หย่าเร็วที่สุดของพวกเจ้า"

ชุนหลี่เวยหัวเราะออกมาในลำคอนางยิ้มสมเพชตัวเอง มือบางหยิบมือสั้นที่นางตั้งใจซ่อนไว้ออกมาจากชุดเจ้าสาวพาดลงบนลำคอสวย นางคิดจะทำสิ่งนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแต่เพราะกลัวว่าหากนางจากไปท่านพ่อคงไม่ปล่อยชิงถงไว้ นางจึงตัดสินใจยอมแต่งเข้ามาในตระกูลลั่วเพื่อแลกกับสัญญาของชิงถงมาเป็นสินเดิม ตอนนี้ถึงแม้นางจะจากไปคนในจวนชุนก็ไม่สามารถทำอะไรชิงถงได้

"เช่นนั้นเจ้าจะอยู่ที่นี่เพื่ออะไร ชุนหลี่เวยเจ้าไม่รู้จริง ๆ หรือว่าจวนนี้ไม่มีใครต้องการเจ้า"

"อย่าได้สร้างปัญหาแล้วแต่งออกไปซะ"

คำพูดของบิดายังดังก้องอยู่ในหัวของนางชุนหลี่เวยยิ้มออกมาทั้งน้ำตานางค่อย ๆ หลับตาลงกดคมมีดลงไปบนลำคอสวยเลือดสีแดงสดไหลอาบคมมีด นางในตอนนี้หมดหวังที่จะมีชีวิตอยู่แล้วจริง ๆ

"หลานสะใภ้ เจ้าจะทำอะไร"