บทที่ 3

"เว่ยเว่ย เรารักกันไม่ใช่เหรอ"

"หึ รักหรือเห็นทีข้าคงต้องพูดให้ชัดเจน คุณชายฉินท่านควรจะนึกถึงความเป็นจริงหากข้าหนีไปกับท่านคงต้องลำบากเป็นแน่ แม้ท่านจะนำเงินทองติดตัวไปมากมายแต่มันจะไปได้สักเท่าไหร่กัน หากเงินหมดแล้วคุณชายที่ไร้ความสามารถอย่างท่านจะอาศัยอะไรมาเลี้ยงดูข้าได้"

"........"

"คำว่ารักอย่างเดียวของท่านสำหรับข้ามันไร้ประโยชน์ ข้ามีของที่อยากได้มากมาย ข้าต้องการเงิน ข้าต้องการเครื่องประดับและชุดที่สวมใส่ที่งดงามเช่นตอนนี้ คุณชายฉินข้าไม่ได้รักท่านถึงขนาดที่ต้องไปเป็นขอทานข้างถนนข้าไม่อยากลำบาก ขอคุณชายโปรดเข้าใจแค่ความรักของท่านที่มีให้ข้ามันไม่พอ ข้าขอตัว"

ชุนหลี่เวยพบจบก็เดินออกมา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นพยายามข่มอารมณ์ความเสียใจไว้แม้จะรู้ว่าต้าหลี่เองก็คงเสียใจกับคำพูดของนางเช่นเดียวกันนางก็เลือกที่จะใจแข็งไม่หันกลับไปมอง คิดเพียงว่าแบบนี้มันดีที่สุดสำหรับตัวเขาแล้วจริง ๆ

เบื้องหน้าของชุนหลี่เวยคือห้องโถงใหญ่ที่มีแขกมากมาย นางไม่รู้ว่าฮูหยินชุนต้องการจะทำอะไรจึงให้นางแต่งกายงดงามเช่นนี้ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องทุกสายตาต่างมองมาที่นาง ชุนหลี่เวยรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าท่านพ่อของนางก็นั่งอยู่ด้วย

"เว่ยเว่ยของเรามาแล้ว"

"ท่านพี่นั่งสิเจ้าคะ"

ชุนหลิงเอ๋อร์เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าแต่งกายงดงามก็ยิ่งรู้สึกพอใจ นางปรายตามองไปที่ผู้เฒ่าทั้งสามที่นั่งอยู่ตรงข้ามกำลังจ้องมองชุนหลี่เวยอย่างพอใจก็ยิ้มร้ายออกมา

"คุณหนูใหญ่งดงามอย่างที่ฮูหยินบอกจริง ๆ"

"ผิวขาวดุจหยกตรงตามที่บอกจริง ๆ"

"ในตอนแรกข้าถูกใจคุณหนูรองมากกว่า แต่หากพวกท่านชื่นชอบคุณหนูใหญ่เช่นนั้นก็เป็นคุณหนูใหญ่เถอะ"

ชุนหลี่เวยขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นางไม่เข้าใจความหมายที่ผู้เฒ่าทั้งสามเอ่ยออกมาเมื่อมองไปที่ฮูหยินชุนก็พบว่านางยิ้มพอใจเช่นเดียวกัน ชุนหลี่เวยรู้สึกว่ากำลังมีบางอย่างไม่ถูกต้องเกิดขึ้น

"นายท่านชุน พวกข้าเลือกเป็นคุณหนูใหญ่ชุนหลี่เวย"

นายท่านชุนปรายตามองไปที่ชุนหลี่เวยบุตรสาวที่ไม่ได้พบมาหลายปี ใบหน้าของนางมีส่วนคล้ายคลึงกับมารดายิ่งนักเด็กคนนี้โตถึงเพียงนี้แล้วหรือ หากนางไม่มีจิตใจโหดร้ายข้าคงเอ็นดูนางอยู่บ้างคิดแล้วน่าเสียดาย

"ในเมื่อเลือกได้แล้วพวกข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน"

ผู้เฒ่าทั้งสามเอ่ยคำบอกลาก่อนจะเดินออกจากห้องไปความเงียบกลับมาปกคลุมทั้งห้องอีกครั้ง ชุนหลิงเอ๋อร์ปรายตามองไปที่ชุนหลี่เวยที่แววตาเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

"ท่านพี่ข้ายินดีด้วยนะเจ้าคะ พรุ่งนี้ท่านก็จะได้เป็นเจ้าสาวแล้ว"

"เจ้าสาว นี่เจ้าพูดเรื่องอะไร"

"นี่ท่านไม่รู้หรือเจ้าคะว่าท่านลุงที่ออกไปเมื่อครู่เป็นคนมาดูตัวพวกเรา แล้วพวกเขาก็ถูกใจท่านพี่ยิ่งนักในตอนแรกพวกเขาจะเลือกข้า แต่เพราะท่านพี่งดงามยิ่งนักพวกเขาก็เลยเปลี่ยนใจ"

ชุนหลี่เวยที่ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันที สาเหตุที่ให้นางแต่งกายงดงามเช่นนี้ก็เพราะเหตุนี้เองนายเงยหน้ามองไปที่บิดาของนางด้วยสายตาตัดพ้อ

"ข้าไม่แต่ง!!!"

"เว่ยเว่ย ได้เช่นไรเรื่องแต่งงานของเจ้าข้ากับพ่อเจ้าได้คุยกันมาเกือบเดือนแล้ว ในเมื่อมีบุรุษอยากแต่งกับเจ้าเช่นนี้ก็แต่งไปเถิด อีกอย่างสินสอดก็ส่งมาที่จวนจนครบแล้วเจ้าจะไม่แต่งได้เช่นไร"

"ข้าไม่แต่ง ท่านพ่อขะ...."

"ชุนหลี่เวยอย่าเอาแต่สร้างปัญหา ในเมื่ออยู่ในจวนเจ้าก็ไม่ได้สร้างประโยชน์อยู่แล้วเช่นนั้นก็แต่งออกไปเถอะ"

"........."

"ส่งชุดเจ้าสาวไปให้นาง ส่วนสินเดิมของเจ้าก็เอาเป็นร้านเครื่องประดับของแม่เจ้าแล้วกัน"

"ท่านพี่ ไม่ใช่ว่าท่านรับปากจะยกให้หลิงเอ๋อร์หรือเจ้าคะ"

ฮูหยินชุนเอ่ยคัดค้านทันที เพราะร้านเครื่องประดับนั้นนางอยากได้เป็นที่สุดแม้จะอ้อนให้สามียกให้เท่าไหร่เขาก็ไม่ยินยอมจะยกให้คนไร้ค่าเช่นนางได้อย่างไร

"ข้าว่าสินเดิมของนางเอาเป็นหอนางโลมต่ำตมของแม่นางดีหรือไม่เจ้าคะ ถึงอย่างไรที่นั่นก็ขาดทุนอยู่ทุกเดือนอยู่แล้ว"

ชุนหลี่เวยกำมือแน่น นางมองบิดาของนางผ่านม่านน้ำตาอย่างน้อยนางก็เป็นลูกของเขากระทำกับนางเช่นนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรือ ที่มีเงินมากมายเช่นทุกวันนี้ไม่ใช่ว่าหลอกท่านแม่ข้ามาแต่งงานหรือ สินเดิมของท่านแม่ทั้งหมดก็เอาไปเป็นของตัวเองไม่ใช่หรือไง

"เอาตามที่เจ้าว่าก็ได้"

"ข้าไม่แต่ง!!!"

ชุนหลี่เวยตะโกนออกมาทั้งน้ำตา นี่เป็นครั้งแรกที่นางกล้าโต้เถียงออกไปนางไม่อยากแต่งกับชายที่นางไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อ

"เช่นนั้นเจ้าจะอยู่ที่นี่เพื่ออะไร ชุนหลี่เวยเจ้าไม่รู้จริง ๆ หรือว่าจวนนี้ไม่มีใครต้องการเจ้า"

นายท่านชุนพูดออกมาเสียงเรียบ เขาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อแต่ที่เขาพูดล้วนเป็นความจริงทั้งหมด เพราะนิสัยเลวทรามของนางจึงทำให้ไม่มีใครอยากให้นางอยู่ที่นี่ แม้นางจะเป็นบุตรสาวของเขาแต่นิสัยของนางเลวเสียจนเขาอยากขับออกจากตระกูล การที่แต่งนางออกไปเช่นนี้เป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว

อีกอย่างตระกูลลั่วเองก็รับปากว่าหากส่งบุตรสาวไปแต่งงานพวกเขาจะช่วยเหลือการค้าของข้าให้กลับมารุ่งเรืองเช่นเดิม

"อย่าได้สร้างปัญหาแล้วแต่งออกไปซะ"

ชุนหลี่เวยในตอนนี้แตกสลายใจแทบยืนไม่อยู่ แม้จะรู้ว่าท่านพ่อของนางไม่เคยรักและเอ็นดูนางแต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงกับเกลียดนางเช่นนี้ ทั้งที่ไม่เจอหน้าข้ามาหลายปีแม้จะอยู่จวนเดียวกันกับพูดคำแรกที่เจอข้า อย่าสร้างปัญหา ไม่มีใครต้องการเจ้า...

"ท่านพ่อ มีสักครั้งไหมที่ท่านคิดว่าข้าเป็นลูกสาวท่าน"

"..........."

"หึ ข้าหวังอะไรอยู่กัน"

"........"

"เช่นนั้นก็เอาตามที่ท่านต้องการเถอะ"

ชุนหลี่เวยยิ้มสมเพชตัวเอง ก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากห้องนางยอมแพ้ต่อชะตาแล้วจริง ๆ ในใจคิดเพียงว่าแค่ออกจากนรกแห่งนี้ก็พอ พ่อค้าจิตใจเมตตาหรือ ช่างเป็นฉายาที่ไม่เข้ากับท่านพ่อข้าจริง ๆ

หากครั้งนั้นไม่ใช่เพราะท่านแม่สร้างโรงทานช่วยเหลือชาวบ้านโดยใช้ชื่อท่านพ่อ มีหรือคนจิตใจเช่นเขาจะได้ชื่อว่าเป็นพ่อค้าที่มีเมตตา

"ท่านพี่"

"เจ้าต้องการอะไรอีก"

"ข้าเพียงจะมาบอกว่า ยินดีด้วยนะเจ้าคะที่ได้แต่งกับเจ้าบ่าวถึงสามคน แต่คืนเข้าหอท่านพี่คงไม่ต้องกังวลสิ่งใด สายเลือดนางโลมเช่นท่านพี่อย่างไรก็คงรองรับเรื่องบนเตียงกับบุรุษถึงสามคนไหวอยู่แล้วใช่ไหมเจ้าคะ"