บทที่ 2 ครอบครัวจอมปลอม

บทที่ 2

ครอบครัวจอมปลอม

หลอกใช้

ม่านลี่เซียนเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง ชาติก่อนผู้ที่ได้เป็นภรรยาของหยางโหวคือคุณหนู ‘ไท่จูเจียว’ ผู้มีศักดิ์เป็นญาติผู้พี่ฝ่ายมารดาของนางนั่นเอง

นางจำได้ว่าไท่จูเจียวไม่เคยได้รับความรักจากสามี จนถูกซุบซิบในวงสังคมว่านางคือ ‘ภรรยาแสนชัง’ เพราะสามีแทบไม่มองหน้า ไม่พูดคุย ทำเพียงร่วมกิจกามอาทิตย์ละหนึ่งครั้งเป็นเวลาสองเดือนเพื่อให้กำเนิดบุตรเท่านั้น

เมื่อไท่จูเจียวตั้งครรภ์หยางโหวก็ทิ้งร้างไม่เคยมายุ่งเกี่ยวด้วยอีกเลย จนกระทั่งบุตรชายผู้เป็นทายาทมีอายุได้ห้าปี หยางโหวจึงเอ่ยอนุญาตให้ภรรยาเลี้ยงชู้รักเอาไว้ในเรือนหลังเพื่อปรนเปรอความต้องการที่เขาไม่อาจมอบให้ได้ ซึ่งที่เขาอนุญาตก็เพราะมีข่าวคาวเข้าหูว่าภรรยาของเขาแอบไปซ่องบุรุษที่ตรอกลับอยู่เสมอ

เพื่อที่ภรรยาจะได้ไม่ต้องลักลอบไปยังสถานที่อบายมุข สู้เลี้ยงบุรุษเอาไว้หลังเรือนมิง่ายกว่าหรือ

ไท่จูเจียวซึ่งมีนิสัยห่ามและยึดเอาความต้องการของตนเองเป็นหลักจึงเลี้ยงบุรุษผู้เป็นชายยาใจเอาไว้ถึงสามคน และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบนกองเงินกองทองของสกุลหยางที่ไม่มีวันหมด

นายหญิงแห่งจวนโหว มีอำนาจ เงินตรา และมีผู้คนในสังคมนับหน้าถือตา ต่อให้ไม่ได้รับความรักจากสามี แต่มีบุตรชายเป็นโซ่ทองคล้องใจ อีกทั้งบุตรชายยังเป็นสหายสนิทขององค์รัชทายาท ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าฐานอำนาจของไท่จูเจียวจะมั่นคงแข็งแกร่งไปจนกว่าจะสิ้นอายุขัย

และที่สำคัญหยางโหวแม้ไม่รักภรรยาแต่ไม่เคยทำร้ายตบตี ไม่มีอนุภรรยา ไม่เจ้าชู้ออกนอกลู่นอกทางหรือมีข่าวเกี่ยวพันกับสตรีคนใด และที่สำคัญเขาให้เกียรติภรรยาในฐานะคู่ชีวิตเป็นอย่างดี

ม่านลี่เซียนคาดเดาจากเหตุการณ์ในชาติที่แล้ว เป็นไปได้สูงว่าหยางโหวอาจไม่รักชอบสตรี เขาอาจจะมีคู่รักลับๆ ที่เป็นบุรุษเช่นกันก็เป็นไปได้ เพียงแต่ต้องมีภรรยาและบุตรเพื่อตัดรำคาญการวอนขอทายาทจากฮ่องเต้ก็เท่านั้นเอง

หากเป็นเช่นนี้นางยิ่งอยากเป็นภรรยาของเขา เพราะนางหวาดกลัวสัมผัสของบุรุษ นางเกลียดการร่วมเตียงกับบุรุษ หากนางไปอยู่ในจุดที่ไท่จูเจียวอยู่ นางคงมีความสุขมากที่สามีไม่หลับนอนด้วยแต่ให้อิสระในการใช้ชีวิตได้อย่างเต็มที่

ดังนั้นหวนกลับมาคืนนี้หนทางเดียวที่จะทำให้นางหลุดพ้นจากเสนาเฒ่าตัณหากลับมีเพียงหยางโหวผู้เดียวเท่านั้น และนางรู้วิธีที่จะทำให้ได้เป็นภรรยาของเขา เพราะนางยังจำขั้นตอนการคัดเลือกแม่พันธุ์ของหยางโหวได้เป็นอย่างดี

“....”

คำพูดหว่านล้อมของบิดาแทบไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทของม่านลี่เซียนเลย ด้วยเป็นถ้อยคำที่นางเคยได้ยินมาทั้งหมดแล้วในชาติก่อน

“หวังว่าเจ้าจะเข้าใจนะเซียนเอ๋อร์ ว่าพ่อหวังดีต่อเจ้ามากเพียงใด หากเจ้าได้เป็นภรรยาของหยางโหว ก็นับว่าเจ้าได้ตอบแทนบุญคุณบิดา ตอบแทนบุญคุณตระกูลม่านแล้ว”

อา...

ขยะแขยงเหลือเกิน!

เรียกตนเองว่า ‘พ่อ’ อย่างไม่กระดากปากเลยหรือ อีกทั้งยังเรียกนางว่า ‘เซียนเอ๋อร์’ ทั้งที่ปกติแล้วไม่เคยพูดคุยกันแม้เพียงครึ่งคำ

แล้วใครกันอยากตอบแทนบุญคุณ!

ตระกูลม่านเคยมีบุญคุณใดต่อนางงั้นหรือ?

“แม่ต้องขอโทษด้วยนะเซียนเอ๋อร์ ที่ผ่านมาแม่ละอายใจเหลือเกินที่ละเลยต่อเจ้า แม่คิดว่าเจ้ามีชีวิตอย่างสุขสบายมาโดยตลอด เพราะแม่ได้มอบอำนาจในการดูแลเจ้าแก่หัวหน้าสาวใช้ โดยที่แม่ไม่เคยรู้เลยว่าหัวหน้าสาวใช้ผู้นั้นจะยักยอกเงินในส่วนของเจ้าไปจนหมดจนทำให้เจ้าลำบากเช่นนี้ แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไปนะเซียนเอ๋อร์ เพราะต่อไปนี้จะไม่มีเรื่องเช่นนั้นแล้ว เพราะแม่ได้ไล่หัวหน้าสาวใช้ออกจากจวนไปแล้ว ต่อไปจะไม่มีใครมารังแกเจ้าได้อีก”

อา....

เป็นมารดาเลี้ยงมิใช่หรือ ที่สั่งให้สาวใช้มารังแกตบตีนาง แม้จะไม่ออกหน้าตบตีด้วยตนเอง แต่ก็ยืนมองด้วยความสะใจมาโดยตลอด

อีกทั้งฮูหยินม่านไม่ได้ไล่หัวหน้าสาวใช้ออกไปจริงๆ แต่เป็นเพียงให้ลาพักระยะยาวเพื่อรับสมอ้างว่าเป็นผู้ยักยอกเงินค่าดูแลนาง

เพื่อที่จะจัดฉากละครจอมปลอมตบตานางเท่านั้นเอง!

น่าคลื่นไส้เกินไปแล้ว!

“ท่านพี่ได้โปรดเดินทางเข้าวังเพื่อไปร่วมคัดเลือกเถอะนะเจ้าคะ ข้าอยากเห็นท่านพี่มีชีวิตที่สุขสบาย ข่าวว่าท่านโหวหยางหย่งเหวินกล้าแกร่งเป็นสุภาพบุรุษ ข้าเชื่อเหลือเกินว่าท่านโหวจะทำให้ท่านพี่มีความสุข”

ม่านถิงถิงปราดเข้ามาเกาะแขนราวกับออดอ้อนพี่สาว ทั้งที่ปกติแล้วมักจะถุยน้ำลายรดยามนางเดินผ่าน หรือไม่ก็ยกเท้าถีบจนผู้เป็นพี่สาวต่างมารดาล้มคว่ำลงไปกับพื้น

‘นังขยะ’ ได้กลายเป็น ‘ท่านพี่’ ไปเสียแล้ว

อา...

ไอ้อีสารเลวพวกนี้ น่าสมเพชเกินไปแล้ว! ครอบครัวจอมปลอมช่างน่าขยะแขยงเหลือเกิน

ม่านลี่เซียนแย้มยิ้มกดเก็บความเกลียดชังเอาไว้ภายใน แสดงท่าทีดั่งคนหัวอ่อนหน้าโง่ให้พวกมันหลอกใช้ดั่งเช่นชาติก่อน

“ข้าสำนึกในบุญคุณของพวกท่านทุกคน ไม่คิดเลยว่าท่านประมุข ฮูหยิน และคุณหนูม่านจะมีน้ำใจห่วงใยข้าถึงเพียงนี้ ข้าซาบซึ้งใจเหลือเกินเจ้าค่ะ”

“ท่านประมุขอะไรกัน เรียกข้าว่าท่านพ่อเถอะ”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

ลี่เซียนจำได้ไม่ลืม ว่าชาติก่อนนางดีใจมากเพียงใด ที่คนไร้ค่าแสนจืดจางอย่างนางได้เป็นส่วนหนึ่งของคนในครอบครัวอีกครั้ง การเอ่ยเรียกท่านพ่อในชาติก่อนทำให้นางปีติจนตื้อตันไปทั้งลำคอด้วยความดีใจ ทว่าการเรียกท่านพ่อในชาตินี้กลับทำให้นางพะอืดพะอมดั่งจะอาเจียนออกมาเสียให้ได้

“เช่นนั้นเดี๋ยวข้าจะให้มารดาเจ้าคอยดูแลเรื่องการเตรียมตัว เจ้าจะต้องงดงามที่สุด ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเจ้าซึ่งเป็นบุตรสาวคนโตอย่างเด็ดขาด”

ลี่เซียนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง ค่อนแคะในใจด้วยรู้ดีว่าหน้ากากจอมปลอมของคนในครอบครัวจะพังทลายลงทันทีเมื่อนางเดินทางกลับจวนโดยไม่ได้รับคัดเลือกให้เป็นภรรยาของหยางโหว