บทที่ 1 ข้าไม่หย่ากับเจ้า

บทที่ 1

ข้าไม่หย่ากับเจ้า

ไม่ตายด้าน

หัวใจเจ้ากรรมราวกับร่วงหล่นจากอกซ้ายลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ก่อนจะกระเด้งกระดอนเตลิดไปไกลเมื่อถูกริมฝีปากอุ่นร้อนแนบชิด

“อื้อ...”

เหลียงหลินฮวาพยายามจะร้องประท้วงทว่าการทำเช่นนั้นกลับเป็นการเปิดโอกาสให้สามีดันปลายลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากรสหวาน และนั่นทำให้หญิงสาวถึงกับระทวยอ่อนไปทั้งร่าง

หัวสมองขาวโพลนราวกับถูกเมฆหมอกสีขาวกดทับ ภายในท้องดั่งมีผีเสื้อนับร้อยพันกระพือปีกหมุนวนจนหน่วงหนึบ เรือนกายสั่นเทิ้มอ่อนแรง ลมหายใจขาดห้วงเมื่อเขาปล้นปลิดมันไปอย่างฉกฉวย

แต่ทันทีที่หญิงสาวได้สตินางก็ดิ้นรนขัดขืน พยายามใช้ฟันหมายจะกัดลิ้นสามีแต่คนตัวโตรู้ทันจึงได้ปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ รักษาลิ้นของตนไม่ให้ถูกกัดได้อย่างเฉียดฉิว

“ท่านโหว!”

ความโกรธทำให้หลินฮวาเงื้อมือหมายจะทำร้ายเขา ทว่าจางเซียวหยางกลับคว้ามือเล็กบอบบางแล้วตรึงมันไว้เหนือศีรษะก่อนจะกดเบียดริมฝีปากลงไปอีกครา แน่นอนว่าครานี้เขาไม่ได้สอดลิ้นเข้าไป แต่จงใจเบียดชิดขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มอย่างเหย้าแย่

หูอื้อ ตาลาย หัวใจสั่น

เหลียงหลินฮวารู้สึกราวกับพื้นห้องโคลงเคลงจนแทบหยัดกายยืนไม่ไหว มึนเมาไปกับรสจูบช่ำชองของสามีจนอ่อนระทวยไปทั้งสรรพางค์กาย

ดังนั้นทันทีที่เขาถอนริมฝีปากและปล่อยนางออกจากอ้อมแขน ร่างเล็กบอบบางก็ถึงกับทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นราวกับไร้เรี่ยวแรงที่จะหยัดยืน

“เป็นจริงดังเจ้าว่า ภรรยาข้าหาใช่สตรีตายด้าน...”

หญิงสาวอ้าปากค้าง ด้วยไม่คิดว่าที่สามีจูบนางเป็นเพราะคำพูดของตนเอง ตะ...แต่ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์เลยสักนิด นั่นมันจูบแรกของข้านะ

จูบแรกของข้า!

“ข้าจะหย่ากับท่าน!”

ความโกรธทำให้นางตะคอกออกไปเสียงดัง และนั่นทำให้โหวหนุ่มยอบกายลงมาแล้วจับปลายคางของภรรยาสาวเอาไว้ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตากร้าวจริงจังจนคนตัวเล็กรู้สึกหวาดหวั่น

“ข้าไม่หย่า...”

“...”

เหลียงหลินฮวาอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก นิ้วมือสากที่จับปลายคางของนางค่อยๆ ถูไล้จากปลายคางไปยังนวลแก้มแผ่วเบา และนั่นทำให้หัวใจของคนตัวเล็กเต้นผิดจังหวะไปกับสัมผัสของผู้เป็นสามี

“ที่ผ่านมาข้าบกพร่องในการทำหน้าที่สามีไม่น้อย ดังนั้นอีกสามวันข้าจะไปหาเจ้าที่เรือน ขอเวลาข้าจัดการเอกสารเหล่านี้ให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อน”

“หา!”

หญิงสาวส่งเสียงออกมาราวกับได้ยินสิ่งที่ไม่อยากได้ยินที่สุด

“ไม่ต้องเตรียมตัวให้มากมายเพื่อรอต้อนรับข้า ไม่ต้องมากพิธีการขัดสีฉวีวรรณพรำน้ำอบหรอกนะ เพราะกลิ่นสาบสาวจากตัวเจ้าถูกใจข้ายิ่งกว่าน้ำอบกลิ่นใดๆ”

“หา!”

หญิงสาวอ้าปากค้างเอ่ยออกมาด้วยคำเดิมราวกับถูกสาปให้บ้าใบ้ไปเสียแล้ว นางไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนี้ นางต้องการหย่า มาพูดคุยกับสามีเพื่อหย่า ไม่ได้มาพบสามีเพื่อเรียกร้องให้เขาไปนอนด้วย

มะ...มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!

“ขะ...ข้าแค่ต้องการหย่า ข้าต้องการอิสระ ข้าไม่อยากเป็นภรรยาของท่าน”

เหลียงหลินฮวาพยายามหยัดกายลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก บ้าจริง! แค่ถูกจูบร่างกายต้องอ่อนแรงถึงขนาดนี้เชียวเหรอ!

“ข้าไม่มีวันหย่ากับเจ้าหรอกนะหลินฮวา แต่ข้าจะพยายามทำหน้าที่สามีไม่ให้ขาดตกบกพร่องเพื่อเป็นการชดเชยที่ละเลยเจ้ามาตลอด”

ใบหน้าของหญิงสาวซีดขาวกว่าเดิมเมื่อได้ยินสิ่งที่โหวหนุ่มเอื้อนเอ่ยออกมา

“ข้าไม่ได้ต้องการให้ท่านทำหน้าที่สามี”

“แต่ข้าต้องการทำหน้าที่สามี”

“...”

เรียวปากอ้ากว้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้างกว่าเดิม คะ...คำตอบของโหวหนุ่มตีความหมายได้ว่า เขาอยากหลับนอนกับนางงั้นหรือ!

“เมื่อครู่เราทั้งสองก็เข้ากันได้ดีมิใช่หรือ ไม่แน่ว่าหากข้าตั้งใจทำหน้าที่สามีเจ้าอาจตั้งครรภ์โดยเร็ว เสี่ยวจ้าวจะได้มีน้องเสียที”