บทนำ(2) ท่านโหวได้โปรดหย่ากับข้า

“กับภรรยาคนก่อนข้าก็ไม่ได้รัก แต่ก็ครองเรือนดั่งสามีภรรยาจนมีบุตรด้วยกันได้ การไร้รักไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ในสังคมเสียหน่อย สิ่งสำคัญในการครองคู่คือการทำหน้าที่ของตนเองอย่างไม่ขาดตกบกพร่องต่างหาก”

โหวหนุ่มพูดอย่างไม่อนาทรร้อนใจ ทว่าดวงตาของเขานั้นยังคงจับจ้องไปยังใบหน้าหวานงามล้ำของภรรยา

หัวใจดวงโตแอบกระตุกเล็กน้อย เมื่อเห็นว่านางหยักยิ้มอย่างเหยียดหยันที่มุมปากราวกับชิงชังคำพูดของเขา ช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนยโสโอหังยิ่งนัก แต่ว่ารอยยิ้มนี้กลับดึงดูดใจเขาอย่างน่าประหลาดเสียเหลือเกิน

นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีสตรีใดทำให้หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะได้เลยสักคน ราวกับว่ามันด้านชาไร้ความรู้สึกเสียกระนั้น

“บุรุษรูปงามผู้มีฐานะมั่นคงเช่นท่านโหวย่อมต้องหาสตรีที่ดีพร้อมและพึงใจในตัวท่านได้อีกมากมาย ได้โปรดคืนอิสระให้แก่ข้าที่ไม่พึงใจในตัวท่านด้วยเถอะเจ้าค่ะ”

หลิวฮวายังคงประกาศเจตนารมณ์ว่าหัวเด็ดตีนขาดนางก็ต้องหย่ากับท่านโหวจางให้จงได้ อีกทั้งยังย้ำชัดว่านางไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาผู้เป็นสามีเลย

“นั่นสินะ เป็นดังที่เจ้าเอ่ย...”

โหวหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคมมีประกายวิบวับ เรือนผมสีดำขลับที่ปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลตามจังหวะการเยื้องย่างของบุรุษที่ขึ้นชื่อว่ารูปงามดุจเทพเซียน

“เจ้าอยากหย่ากับข้าจริงๆ หรือเพียงน้อยใจที่ข้าไม่เคยไปหาเจ้าที่เรือนกันแน่เล่า”

คำพูดยียวนทั้งที่ใบหน้าคมคร้ามสงบนิ่ง สองเท้ายังคงก้าวย่างเข้าหาภรรยาสาวจนนางต้องก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

“อ๊ะ!”

เหลียงหลินฮวาเผลออุทานออกมาเมื่อนางถอยจนแผ่นหลังชนเข้ากับตู้ตำรา และนั่นทำให้ตำราเล่มหนึ่งบนชั้นสูงร่วงลงมา ทว่าคนตัวโตกลับยกมือขึ้นรับมันเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่ตำราเล่มนั้นจะร่วงกระแทกลงบนศีรษะของคนตัวเล็ก

ตึก! ตึก! ตึก!

หญิงสาวใจเต้นแรง ตกใจที่ตำราจะร่วงหล่นงั้นหรือ เปล่าเลย...หัวใจกำลังเต้นระส่ำเพราะความใกล้ชิดเกินไปของสามีต่างหาก

นางหลุบเปลือกตาลงด้วยไม่อยากสบตาเขา แต่สายตากลับปะทะเข้ากับแผงอกเปลือยเปล่า เครื่องนุ่งห่มลำลองในฤดูร้อนของโหวหนุ่มนั้นช่างบางเบาและเปิดกว้างอย่างเอื้ออาทรแก่สายตาของสตรีน้อยใหญ่เสียเหลือเกิน อาภรณ์สีดำขับกับผิวขาวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนันแน่นทำให้หลิวฮวารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องจนเผลอกัดริมฝีปากแน่น

หะ...หัวนมสีชมพู!

เหลียงหลินฮวาถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หมดกันท่าทางสุขุมที่นางซุ่มซ้อมมาเป็นอย่างดี พอถูกหัวนมชมพูล่อหลอกกระแทกตากิริยาอาการก็พลันเก้อกระดากเขินอายไปเสียสิ้น

‘นางกำลังเขินอายงั้นหรือ ช่างเป็นมุมมองแปลกใหม่เสียจริง’

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของภรรยาสาว โหวหนุ่มที่เหนื่อยล้ากับเอกสารที่กองท่วมศีรษะจึงตั้งใจจะหยอกเย้านางเพื่อคลายเบื่อ ยิ่งใบหน้าของนางแดงระเรื่อสลับซีดขาวยิ่งทำให้เขาเผลอหยักยิ้มที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว

“ทะ....ท่านโหว ดะ...ได้โปรดถอยไป”

“ถอยหรือ”

เขาย้อนถามอย่างยียวนอีกทั้งยังเบียดกายแนบชิดมากยิ่งขึ้น และนั่นทำให้หลินฮวาอยากจะกรีดร้องออกมาเสียให้ได้ แต่ถึงอย่างนั้นนางก็รวบรวมสติที่แตกกระเจิงแล้วเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ อย่างถือดี

“เจ้าค่ะได้โปรดถอย”

“ภรรยาผู้ไม่พึงใจสามี เหตุใดจึงหน้าแดงเช่นนี้เล่า”

“ข้าไม่พึงใจท่าน แต่ข้าก็หาใช่สตรีตายด้านไร้ความรู้สึกนี่เจ้าคะ บุรุษรูปงามกล้ามแน่นเบียดเข้าหาขนาดนี้ ข้าก็แค่เขินอายตามประสาสตรีที่ยังมีเลือดเนื้อ ซึ่งนั่นหมายความว่าข้าสามารถหน้าแดงกับบุรุษใดก็ได้ที่หล่อเหลาเจ้าค่ะ”

ตอบสะบัดพลางเบือนหน้ามองไปทางขวา ควบคุมสายตาไม่ให้จดจ่อไปยังหัวนมสีชมพู กล้ามเนื้อที่แน่นเปรี๊ยะเป็นลอนงดงาม และปลายคางตัดได้รูปที่มีหนวดเคราเป็นตอเขียวๆ ที่แสนเย้ายวนหัวใจสตรี

“ช่างปากคอเราะรายเสียจริง ไม่ยักรู้ว่าภรรยาข้ามีวาจาเชือดเฉือนดุจคมกระบี่เช่นนี้”

“ข้าหาได้อยากต่อความยาวกับท่าน ข้ามาเพื่อต้องการให้ท่านประทับตราลงบนหนังสือหย่าเท่านั้น ขอท่านโหวโปรดพิจารณาด้วย”

เหลียงหลินฮวาเพิ่งรู้ตัวว่านางตัดรอนสามีเกินไป บางทีการใช้ไม้แข็งอาจไม่เหมาะกับบุรุษใจกระด้างผู้ชื่นชอบการร่ายรำกระบี่สังหารสรรพชีวิต ไม้อ่อนอาจเป็นทางออกที่ทำให้นางได้รับอิสระหลุดพ้นจากชะตาชีวิตที่ถูกกำหนดให้ต้องตายก็เป็นได้

ทว่าจังหวะที่นางเงยหน้าขึ้นเพื่อหมายจะเจรจากับสามี เขากลับโน้มใบหน้าลงมาแล้วปล้นปลิดเรียวปากของนางโดยไม่ทันตั้งตัว