บทนำ ตอบรับข้อเสนอ [3]

ชาญวิทย์หลงรักสาวน้อยร่างอ้อนแอ้นที่กำลังตอบรับทุกสัมผัสของเขาอย่างเคลิบเคลิ้มลุ่มหลง เปลวไฟพิศวาสที่จุดขึ้นในกายเธอราวกับจะไม่มีวันมอดดับตราบเท่าที่ยังถูกเขาชี้นำทาง ท้าทายให้ตอบโต้ ถอยหนีให้ติดตาม กระตุ้นปลุกเร้าให้ยิ่งตอบสนองอย่างถึงอกถึงใจ

ไม่นานพวกเขาก็ทะยานพุ่งสู่ความหฤหรรษ์ น้ำเชื้อขาวขุ่นเหมือนนมข้นฉีดพ่นเต็มดอกไม้งาม กลีบดอกบอบบางเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ดูดหนุบหนับไม่ยอมปล่อยให้งูยักษ์ที่ทะลวงผ่านเข้ามาถอยห่างออกไป

‘อ่าห์...ลุงรู้ว่าขวัญชอบ แต่ขวัญต้องปล่อยลุงได้แล้วนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า’

‘อื้อ! ฮือ...ไม่ใช่ความผิดของขวัญนะ ลุงชาติเอามันออกไปสิ อึก...ออกไปสิคะ ขวัญไม่มีแรงเหลือแล้ว’

‘หึ ก็ลุงรักขวัญนี่ รักมากจนไม่อยากเอาออกเลย’

‘ร้ายกาจที่สุด ขวัญโกรธลุงชาติแล้ว! อ๊ะ’

‘ถ้าลุงง้อขึ้นมาหนูจะลำบากนะ อื้ม...มันยังคับแน่นจนลุงอยากกระแทกซ้ำอีกครั้ง แต่ว่าหนูคงเหนื่อยแล้ว’ เสียงทุ้มพร่าเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา ร่างสูงใหญ่ขยับเอวสอบโยกเข้าออกเชื่องช้า ก่อนกระตุกพ่นน้ำเชื้อที่คั่งค้างตรงส่วนปลายแล้วถอนท่อนลำออกจากร่องเนื้อร้อนฉ่า

ชาญวิทย์ตวัดวงแขนกอดรัดเรือนร่างอรชรนุ่มนิ่มอย่างแสนรัก ก้มลงไซ้จมูกโด่งสันไปทั่ววงหน้างามที่แดงเปล่งปลั่งเหมือนลูกตำลึงสุก เคลื่อนมือลงลูบไล้แก้มก้นโก่งงอนคลึงเคล้าเบาๆ

‘อึก! พอเถอะค่ะ ขวัญ...ขวัญรับไม่ไหวแล้ว!’ เธอแตกตื่นร้องห้ามเสียงดัง

‘ลุงไม่คิดจะรังแกหนูแล้ว เพียงแต่มือมันขยับไปเอง ขวัญ...ลุงรักขวัญเหลือเกิน รักมากจนไม่อยากให้ห่างกาย...’

เขาไม่ได้โกหก ความรู้สึกของเขาที่มีให้ขวัญชนกมันถูกบ่มเพาะมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่ที่เธอยังเรียนอยู่ม.ต้น เป็นสาวน้อยน่ารักสดใสที่กำลังเบ่งบานสะพรั่ง ท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่นที่สาดส่องเป็นประกายลงมายังเบื้องล่าง เผยความงามที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน

เขาหลงใหลดอกไม้งามดอกนี้เสียจนต้องลากมาคลุกเคล้าให้แปดเปื้อนมัวหมอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงความบริสุทธิ์สดสวยไว้ ทั้งไร้เดียงสา ทั้งเย้ายวนใจ ถูกกระตุ้นนิดหน่อยก็ไหวยวบ ผลิกลีบแบะอ้าส่งกลิ่นหอมหวนให้เขาดอมดม

กว่าจะเสร็จกิจกามขวัญชนกก็ตัวอ่อนยวบถูกชาญวิทย์จัดแจงสวมเสื้อผ้าให้ ก่อนจะอุ้มออกไปจากตรอกตรงไปยังรถ เมื่อสำเหนียกได้ว่าเผลอทำอะไรลงไปก็อับอายจนไม่กล้ามองหน้าลุงชาติ และเพื่อหลีกหนีความอับอายจึงหลบซ่อนตัวไม่ยอมให้ลุงชาติเข้าใกล้ไปหลายวัน

ช่างเป็นความทรงจำที่ทั้งตื่นเต้นเร้าใจและชวนให้อับอายนัก ลุงชาติดึงเอาความปรารถนาเร่าร้อนที่ซ่อนอยู่ข้างในกายเธอให้ลุกโชนออกมาอย่างง่ายดาย เพียงแค่ชักนำให้คล้อยตามจนเผลอไผลปล่อยให้อารมณ์ความรู้สึกอยู่เหนือสติและความถูกต้อง

ทั้งที่อยู่นอกสถานที่และไม่ใช่ที่ลับตาคนจนถึงขนาดจะมองไม่เห็นว่าพวกเขาทำอะไร แต่เธอก็ยังปล่อยให้ลุงชาติทำตามใจสนองตัณหา ดับไฟพิศวาสกับร่างกายของเธอจนปลดปล่อยทุกหยาดหยดเสียท่วมท้น บางส่วนรินไหลไปตามเรียวขา ใบหน้าของเธอแดงก่ำเขินอายจนอยากขุดหลุมฝังตัวเอง

เหตุการณ์ระทึกนี้ก็ผ่านไปเกือบสองเดือนแล้ว แต่ทุกครั้งที่ก้าวขาออกจากบริษัทก็หวนนึกถึงภาพน่าอายพวกนั้นจนสองขาสั่นระริกอ่อนแรงเกือบล้มลงกับพื้น โชคดีที่ข่มใจไว้พยายามเบี่ยงเบนสายตาไปมองทางอื่นแทน ถึงวิธีนั้นจะใช้ได้ผล แต่พอกลับถึงบ้านโดนลุงชาติตรวจเช็คร่างกายทั่วทั้งตัวแล้ว ผลปรากฏว่าแก่นกลางกายของเธอชุ่มฉ่ำด้วยน้ำหวานซาบซ่านทุกครั้งไป

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะหายเป็นปกติ หรือว่าจนกว่าเธอจะเปลี่ยนที่ทำงานถึงจะไม่ต้องเฉียดเข้าใกล้ตรอกนั้น

นี่คือข้อเสนอแบบลับๆ ที่เธอตกลงทำไว้กับลุงชาติ

เป็นเมียเก็บในรังลับ...ที่มีเพียงพวกเราสองคนเท่านั้นที่รู้!