ตอนที่ 1 ความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน [1]

เช้าวันอาทิตย์

ขวัญชนกที่อ้างกับแม่ว่าทำงานพิเศษในวันหยุดเพื่อหาเงินเพิ่ม รีบแต่งตัวออกจากบ้านไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นรังลับระหว่างเธอกับลุงชาติ มีบางครั้งที่เธอดื้อดึงไม่ยอมให้ลุงชาติได้ทำตามใจ แต่ท้ายที่สุดก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความช่ำชองมากประสบการณ์และลีลาดุเด็ดเผ็ดร้อนที่กล่อมเกลาเธอให้เชื่อฟังหลงคล้อยตาม ยอมปลดเปลื้องอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริงออกมา

ก็เหมือนอย่างตอนนี้...

ในรังลับที่พวกเราใช้พลอดรักสำเร็จความใคร่กัน เธอกำลังหาเรื่องบ่ายเบี่ยงเพื่อหนีจากสายตาร้อนๆ และดวงตาคมกริบที่จับจ้องเธอราวกับจะกลืนกิน

“เอ่อ...ลุงชาติคะ คือวันนี้หนูไม่ค่อยสบายค่ะ หนูขอพักได้ไหมคะ” ขวัญชนกทำเสียงแหบแห้งบอกอย่างอ่อนแรง โดยเปลี่ยนสรรพนามมาแทนตัวเองว่า ‘หนู’ หลังจากที่ลุงชาติขอมาว่าอยากได้ยินคำนั้นมากกว่าแทนตัวเองว่า ‘ขวัญ’

“ไม่สบายตรงไหน ตัวร้อนหรือเปล่า มาให้ลุงตรวจดูสักหน่อยมา” ชาญวิทย์ตัดบทเสียงเรียบทำเอาขวัญชนกที่คิดจะหาข้ออ้างหยุดพักมองพ่อม่ายเมียทิ้งด้วยสายตาหวาดระแวง

เธอไม่รู้สาเหตุที่ลุงชาติยื่นข้อเสนอนี้ให้ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องการให้เธอมาเป็นเมียเก็บด้วย ทั้งที่ลุงชาติก็มีผู้หญิงสวยๆ มากมายเข้าพัวพันด้วยตลอด แต่ก็ยังเลือกเธอซึ่งไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง

ยังมีอีกความลับหนึ่งที่เธอไม่เคยบอกใคร ความจริงแล้วเธอแอบปลื้มลุงชาติมาตั้งนานแล้ว เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ดีและมีพร้อมทุกอย่าง ใครได้เป็นแฟนด้วยคงมีความสุข แต่นั่นก็เป็นความคิดเพ้อฝันของเด็กสาวแรกรุ่น เธอไม่เคยคิดฝันไปไกลถึงขั้นนั้น แต่ไม่รู้ไปไงมาไงสุดท้ายถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้

“หนูไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่กินยาก็หายแล้ว”

“ไม่ได้สิ อย่าดื้อน่ะ มานี่เร็วๆ”

“แต่ว่า...”

“ถ้าลุงเดินไปหาเอง หนูขวัญอาจจะต้องนอนพักยาวเลยนะ”

ชาติมองข่มขู่สาวน้อยที่ทำท่าจะขัดขืนไม่ยอมทำตามคำสั่งจนขวัญชนกต้องรีบวางของตรงดิ่งไปหาชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งกอดอกอยู่ตรงโซฟา แล้วพอมาถึงเอวบางก็ถูกวงแขนแกร่งตวัดรัดกระชากตัวไปนั่งอยู่บนตัก

“ลุงชาติคะ! อย่าค่ะ หนู...หนูหายดีแล้ว...อึก”

ดวงตาของขวัญชนกเบิกกว้างมองสบตาดวงตาเจ้าเล่ห์มาดร้ายของลุงชาติ ก่อนจะตกใจเมื่อมือหนาหยาบกร้านล้วงเข้าไปใต้กระโปรงลายดอกไม้ของเธอ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเขาจะไม่พยายามใช้นิ้วเบียดแทรกไปบนรอยแยกกึ่งกลางกายเธอ

“ลุงว่าตรงนี้มันร้อนๆ นะ แถมยังเริ่มมีน้ำซึมออกมา ดูท่าว่าหนูขวัญจะไม่สบายจริงๆ แล้ว ให้ลุงช่วยฉีดยาลดไข้ให้จะดีกว่า รับรองว่าโดนฉีดเข้าไปแล้วหายดีเป็นปลิดทิ้งแน่”

“ฉะ...ฉีดยา?! ไม่เอานะคะลุงชาติ หนูไม่ฉีด อ๊ะ! ลุงชาติ อย่าค่ะ อื้มม...”

ขวัญชนกพยายามปัดป้องมือหนาออกไป แต่อีกฝ่ายก็ยื้อไว้ไม่ยอมถอยท่าเดียว แถมยังใช้นิ้วเกี่ยวชั้นในหลบไปไว้ด้านข้างกดนิ้วโป้งวนไล้รอบปุ่มกระสันจนเธอดิ้นเร่าด้วยความทรมาน

“แน่ใจเหรอว่าหาย ดูเหมือนมันจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนลุงตกใจเชียวล่ะ ให้ลุงช่วยดีกว่านะขวัญ ถ้าขวัญป่วยขึ้นมาจะแย่เอา อีกอย่างลุงรู้ว่าขวัญกำลังทรมาน ให้ลุงฉีดเข้าไปสักน้ำสองน้ำขวัญจะได้นอนหลับสบายไง”

“ไม่นะคะ อะ...อ๊ะ!...ลุงชาติ! หยุดนะคะ!”

“ตรงนี้มันร้อนมากเลยขวัญ ให้ลุงช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มในกายขวัญนะ”

“ลุงชาติ...ตะ ตรงนั้น ไม่ได้นะคะ อึก!”

“อย่าดิ้นสิ ยิ่งขวัญดิ้นลุงยิ่งคึกคักนะ...” ชาญวิทย์กระซิบเสียงต่ำข้างใบหูเล็ก ก่อนจะตวัดลิ้นเลียขอบหูขาวสะอาดแล้วขบเม้มเบาๆ