ตอนที่ 3 ความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน [3]

“เรามาเจรจากันก่อนดีกว่านะคะ”

“ไม่มีอะไรต้องเจรจากันหรอกขวัญ ฉีดยาเสร็จขวัญจะได้นอนพักผ่อนด้วยไง ไม่ดีเหรอ”

“มะ...ไม่ดีเลยสักนิดค่ะ ฮึก...แล้วแบบนี้เมื่อไหร่หนูจะได้นอนล่ะ พรุ่งนี้หนูต้องไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลนะคะ ลุงชาติให้หนูนอนพักเถอะนะ นะคะ”

ดวงตากลมโตสั่นระริกอ้อนวอนร้องขอความเห็นใจ หากแต่จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่กำลังหิวกระหายกลับทำนิ่งเงียบใส่ จ้องกลับตาไม่กะพริบ สองมือวางแปะอยู่ตรงโคนขาด้านในใช้นิ้วโป้งลูบวนบนผิวเนียนนุ่มเนิบช้า ก่อนจะละสายตาจากใบหน้าชื้นเหงื่อแดงระเรื่อของสาวน้อยมามองกลีบสีชมพูสวยที่กำลังเชิญชวนให้เขาบุกตะลุยเข้าไป

“ไม่ต้องห่วงไปหรอก เดี๋ยวลุงจะพาหนูขวัญไปส่งที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมแม่หนูเองให้เอง ทีนี้จะนอนตื่นสายยังไงก็ได้ ถ้าตื่นไม่ไหวลุงจะช่วยอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ให้ หนูขวัญไม่ต้องทำอะไรเลย แค่รอไปพบหน้าคุณแม่เท่านั้น”

“...” ขวัญชนกได้แต่ทำหน้าเอ๋อไม่เป็นใส่อีกฝ่าย เล่นสรุปเองเออเองตั้งแต่ต้นจนจบแบบนี้แล้วเธอยังจะไปโต้เถียงอะไรได้

“ตอนนี้คงหมดปัญหาแล้วสินะ ถึงตาลุงต้องฉีดยาให้หนูจริงๆ แล้ว ถ้ายังดื้ออีกคราวนี้จะจัดให้ชุดใหญ่ไฟกะพริบ นั่งไม่ติดเก้าอี้กันเลยทีเดียว”

“ละ...ลุงชาติใจเย็นก่อนนะคะ ก็บอกแล้วไงว่าหนูไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้อง...อ๊ายยย!”

เฮือก!

ขวัญชนกได้แต่นอนตัวสั่นเทาปลายเท้าจิกเกร็งแน่นบนโซฟา หายใจหอบถี่หนัก เมื่อเรียวลิ้นสากร้อนเบียดแทรกเข้ามาในกลีบดอกไม้ฉ่ำหวาน เขาห้อลิ้นจ้วงแทงเข้าออกรัวเร็ว เนื้อนุ่มตอดรัดขมิบตุบๆ ตรึงลิ้นเขาไว้ แต่เพียงไม่นานก็ถูกนิ้วร้ายสอดเข้ามากระตุ้นให้อารมณ์ยิ่งพลุ่งพล่าน

“ลุงชาติ หนู...อื้อๆ อะ...อ้า ฮ่า แฮ่ก!”

ชาญวิทย์ละริมฝีปากมาดูดเม้มโคนขาด้านในอีกครั้ง ตวัดลิ้นเลียรสชาติหอมหวานอย่างหลงมัวเมา พลางขยับนิ้วเรียวยาวเล่นกับกลีบผกาที่แบะอ้าขับน้ำหวานเอ่อล้นเต็มปากททาง ก่อนจะกระชากนิ้วออกมาดื่มกินน้ำสีใส จากนั้นก็ปลดตะขอกางเกงรูดซิปลงจนสุดงัดเอาเข็มฉีดยากระบอกใหญ่ออกมาด้านนอก มันทั้งแข็งและสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น

ดูท่าจะอดทนรอไม่ไหวอีกแล้ว

มือหนากอบกุมบั้นท้ายงามงอนขึ้นเหนือพื้น ก่อนจะโยกเอวไปมาเล็กน้อยให้แก่นกายแข็งขึงร้อนรุ่มเสียดสีกับบุปผาสีสวยที่ผลิบานรอรับการเติมเต็มอยู่ ชาญวิทย์เลียริมฝีปากนัยน์ตาพราวระยับ ค่อยๆ ส่งกระบอกเข็มอันใหญ่โตเข้าสู่โพรงคับแน่นหนุบหนับ บดเบียดเข้าไปจนสุดทางแล้วคาไว้ คล้ายกับจะรอให้คนป่วยปรับตัวกับขนาดของเขา ก่อนที่จะลงมือฟาดเรียบไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก

“เป็นไงบ้างหนูขวัญ เข็มฉีดยาของลุงใหญ่ถูกใจหนูมั้ย”

“บ...บ้า! มาถามเรื่องน่าอายอะไรตอนนี้คะ ลุงชาติรีบขยับสิ หนูจะ...จะแย่แล้ว”

“ถ้าไม่ตอบก็จะเสียบคามันไว้อย่างนี้แหละ จะอายทำไมเล่า เราอยู่กันแค่สองคนนะ เร็วสิจ๊ะ บอกให้ชื่นใจหน่อย” ชาญวิทย์อมยิ้มขบขับพลางโยกเอวเบาๆ บดคลึงกลีบบอบบางเล็กน้อยเป็นการกระตุ้นทวงถามคำตอบจากเธอ

ขวัญชนกขบกัดริมฝีปากล่างไว้ไม่ยอมตอบกลับไป เธอรู้ว่าลุงชาจิจงใจกลั่นแกล้งให้เธอทรมาน แล้วเรื่องอะไรจะยอมให้เขาเป็นฝ่ายเล่นงานเธออยู่คนเดียว จะต้องให้เขาได้รู้สึกแบบเดียวกันกับเธอ!

พอคิดถึงตรงนั้นแล้วก็เริ่มปฏิบัติการเอาคืนคนหื่นชอบกินตับเด็ก โดยการสูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอด เกร็งขาไว้บังคับให้ช่องทางภายในบีบตัวรัดงูยักษ์ที่ฝังอยู่ตัวอยู่ในร่างเธอ จนเสียงทุ้มแหบพร่าคำรามลั่นรีบหยัดกายร่อนเอวพุ่งเข้าใส่เนื้อนุ่มอย่างไม่รีรออะไรอีก ขืนปล่อยให้หนูขวัญรัดเจ้ายักษ์ของเขานานกว่านี้ได้ขาดอากาศหายใจตายแน่!

“อะ ฮื้ออ! อ๊าๆๆ ฮ่า...ลุงชาติเร็วเกินไปแล้ว หนู...อะ อื้อ เสียว ลุงชาติ!”

“ใครใช้ให้หนูแกล้งลุงล่ะ แล้วก็ยังไม่ยอมตอบเลยนะว่าถูกใจเข็มฉีดยาของลุงรึเปล่า”

“ไม่ถูกใจค่ะ ฮ่ะ...อ๊า!”

ทรวงอกนุ่มหยุ่นถูกปากร้อนดูดยอดถันเต็มแรง แล้วขยี้ด้วยปลายลิ้นอย่างมันเขี้ยว ทำเอาซ่านเสียวสยิวจนทั้งร่างแอ่นขึ้นหาสัมผัสเร้าอารมณ์นั้นอย่างหักห้ามใจไม่อยู่ การทรมานแสนหวานของเขาชักนำให้เธอค่อยๆ เดินหลงทางไปในวังวนพิศวาสที่ไม่อาจถอนตัว

ร้อนรุ่ม...วาบหวาม...จนแทบหลอมละลาย