ตอนที่ 2

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ตัวโต บีไฮและเดลก็มาถึง

“ นี่ไอเดย์มันหายไปไหนของมันวะ ทำไมยังไม่มาอีก “ บีไฮหันไปถามเพื่อนคนอื่นๆด้วยความสงสัย ป่านนิ่งเงียบไปเมื่อได้ยิน

“ เออนั่นดิ มึงรู้ป้ะว่ามันไปไหนไอป่าน “ เดลหันไปถามป่านที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตัวเอง ป่านอึกอักเล็กน้อย

“ กูจะรู้ได้ไงกูไม่ได้อยู่กับมัน “ ป่านตอบเสียงเรียบ

“ แม่งไปหาเมียมันแน่เลย “ บีไฮพูดอย่างเซ็งๆ เพราะเพื่อนคนนี้มักจะหายไปบ่อยๆโดยไม่ค่อยบอกใครอยู่แล้ว

“ เออไอเดล วันนี้มีนัดซ้อมหลีดใช่ปะ “ ป่านหันไปถามเดลเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เพราะเขาไม่อยากได้ยินอะไรที่มันแทงใจเขาไปมากกว่านี้แล้ว

“ อือ กูละเซ็ง อดกลับไปกอดแด๊ดเลยอ่ะ “ เดลแบะปากเล็กน้อย

“ กอดหอมป๊ากูทุกวัน ยังจะมาเซ็งอะไรของมึงอีก “ ป่านมองหน้าเดลยิ้มๆ

“ ก็กูอยากกอดมากกว่านี้นี่ แม่ง! เมื่อไหร่จะจบก็ไม่รู้ “ เดลบ่นอุบ

“ เดี๋ยวกูจะฟ้องป๊ากูว่ามึงไม่ตั้งใจเรียน “ ป่านแกล้งพูดขู่ เดลถลึงตาใส่เพื่อนอย่างดุดุ

“ ไอเลว “

ป่านยิ้มขำกับท่าทางของเพื่อน แต่ก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อมีมือของใครบางคนมาจับที่ไหล่ของเขา

“ แหมไอเดย์กว่าจะมานะมึง “ บีไฮเอ่ยแซวเพื่อนยิ้มๆ ป่านค่อยๆเงยหน้ามองไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง เดย์เองก็ก้มหน้ามองป่านพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ส่งไปให้

“ กูไปส่งจิ๊บที่คณะมา “ เดย์พูดสั้นๆแล้วดันตัวโตที่นั่งข้างป่านให้ถอยไป ตัวโตถอนหายใจอย่างเซ็งๆแต่ก็ยอมถอยให้เดย์ได้นั่งใกล้ป่าน

“ กินอะไรมายัง “ ป่านหันไปถามเดย์ด้วยความเป็นห่วง

“ ยัง “ เดย์ตอบ ป่านมองหน้าเดย์นิดๆแล้วหยิบแซนวิดพร้อมกับนม1กล่องออกมาจากกระเป๋า

“ อ่ะ กูคิดไว้อยู่แล้วว่ามึงยังไม่กิน กูเลยซื้อมาให้ “ ป่านยื่นแซนวิดกับนมไปให้เดย์ เดย์เองก็รับแล้วแกะกินอย่างเงียบๆ

“ หึ ไอเดย์มึงนี่ดีเนอะเวลากินอะไรก็ไม่มีเสียง แดกเงียบดี กูนี่อย่างชอบวิธีการแดกเงียบๆของมึงเลย “ เดลพูดยิ้มๆแต่น้ำเสียงและสายตาของเดลที่มองเดย์นั้นไม่ได้ยินดีอย่างที่พูดเลยสักนิด ซึ่งเดย์และคนอื่นๆก็รู้ความหมายในสิ่งที่เดลพูดออกมาเป็นอย่างดี เดย์มองหน้าเดลนิ่ง

“ อืม “ เขาเพียงแค่พยักหน้าให้เดลนิดๆแล้วกินของที่ป่านยื่นมาให้

เดลได้แต่มองเดย์ด้วยความโมโหแต่พอเขาหันไปเจอสายตาที่ห้ามปรามของเพื่อนก็ทำให้เดลได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ในใจ

“ ไอเดล เดี๋ยวเย็นนี้กูกลับด้วยนะกูจะไปนอนที่บ้าน “ ป่านหันไปบอกเดลเมื่อนึกได้

“ เออดี กลับบ้านบ้างเหอะมึงอ่ะ ไม่ใช่อยู่แต่กับอะไรก็ไม่รู้ “ เดลสะบัดเสียงใส่ป่านด้วยความไม่พอใจและโล่งใจไปพร้อมกัน เดย์หันขวับไปมองทางป่านทันที

“ ไม่เห็นมึงบอกกู “ เขาถามเสียงเข้ม

“ มันจะกลับบ้านมัน ทำไมมันต้องบอกมึง “ เดลพูดสวนทันที

“ กูถามป่าน “ เดย์หันไปมองเดลด้วยความไม่พอใจ

“ แต่กูอยากเสือก “ เดลพูดสวนกลับไปอย่างไม่ยอมเช่นกัน

“ มันจะกลับบ้านมัน มึงจะอะไรนักหนาเดย์ มึงมีเมียแล้วมึงก็ไปอยู่กับเมียมึงสิ ไม่ต้องมายุ่งกับมัน “ เดลจ้องหน้าเดย์ด้วยความโมโห

“ ไอเดล “ ป่านเรียกเพื่อนเสียงเครียด เดลหันไปมองป่านพร้อมกับถอนหายใจออกมาเพื่อสะกดอารมณ์ของตัวเอง

“ พวกมึงอย่าทะเลาะกันดิวะ “ บีไฮขมวดคิ้วแล้วมองหน้าเพื่อนทั้งสอง

“ กูถาม “ เดย์หันไปทางป่านแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง ป่านหันไปมองเดย์นิดๆ

“ กูเองก็กำลังจะบอกมึง แต่กูนึกได้พอดีกูเลยบอกเดลมันก่อน “ ป่านอธิบายอย่างใจเย็น

“ แต่กูควรที่จะรู้ก่อนไม่ใช่หรอ “ เดย์วางของที่มือไว้บนโต๊ะทันที แล้วจับแขนป่านแน่น

“ มึงไม่เข้าใจว่ากูพึ่งนึกได้หรอ “ ป่านถอนหายใจใส่เดย์นิดๆแล้วมองไปที่ข้อมือของตัวเองเพื่อบอกให้อีกฝ่ายปล่อย ซึ่งเดย์เองก็เข้าใจสายตาที่อีกฝ่ายกำลังจะสื่อได้เป็นอย่างดี

“ มึงจะไปกี่วัน “ ร่างสูงถามต่อ

“ ชาตินึงมั้ง! “ เดลพูดสวนทันควัน ป่านถอนหายใจออกมานิดๆแล้วตอบเดย์กลับไป

“ ไม่รู้ ไม่มีกำหนด “

“ กูให้แค่วันนี้ “ เสียงเข้มพูดขึ้น

“ มากไปมั้งกูว่า “ เดลดันกระพุ้งแก้มตัวเองด้วยความโมโห

“ กูคุยกับป่าน มึงอย่าพึ่งยุ่งเดล “ เดย์หันไปมองเดลดุดุ แต่มีหรือที่เดลจะฟัง ร่างบางกลับตบโต๊ะแล้วยืนขึ้นด้วยความโมโห

ปัง!

“ เพื่อนกูมันมีปากที่ไหนเวลาอยู่กับมึง! แล้วแบบนี้จะไม่ให้กูเสือกได้ไง!! “

“ ขอร้องไอเดย์..มึงอย่าเห็นแก่ตัว ไอป่านมันอยู่ในที่ของมันแล้ว มึงอย่าเสือกเข้ามาในชีวิตมันให้มากไปกว่านี้ ไม่อย่างนั้น..อย่าหาว่ากูไม่เตือน มึงเองก็รู้นิสัยกูดีเดย์ อะไรที่กูคิดว่ามันไม่ถูกต้อง..กู ไม่ ปล่อย ไว้ แน่ “ เดลจ้องหน้าเดย์เขม็ง เพื่อยืนยันให้อีกฝ่ายรู้ว่าครั้งนี้เขาพูดจริงและพร้อมจะทำจริงถ้ามันไม่ถูกต้อง

“ แต่มันต้องอยู่กับกู “ เดย์เองก็พูดขึ้นอย่างไม่ยอมเช่นกัน ป่านมองซ้ายมองขวาระหว่างเพื่อนทั้งสองด้วยความลำบากใจ ตัวโตกับบีไฮเองก็มองอย่างเครียดๆเช่นกัน

“ มึงมีสิทธิ์อะไร “ เดลถาม เดย์ลุกขึ้นแล้วมองหน้าเดลกลับไปเช่นกัน

“ สิทธิ์อะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับมึงเดล มันเป็นของกู มันต้องอยู่กับกู “ เดย์พูดขึ้น เดลกำหมัดเมื่อได้ยินและทำท่าจะเข้าไปต่อยเดย์ด้วยความโมโห

“ สิทธิ์ของมึงเหี้ยไรละไอสัส!!! คนเห็นแก่ตัวอย่างมึงไม่ควรได้มีสิทธ์อะไรในตัวเพื่อนกูทั้งนั้น!! “ เดลตะคอกใส่เดย์อย่างโมโห

“ ไอเดล! ไอเดย์! หยุดกันทั้งคู่ได้แล้ว!!! “ ป่านลุกขึ้นห้ามด้วยความโมโห ทั้งคู่หันไปมองทางป่านทันที

“ ถ้ากูจะกลับไปหามึงกูจะทักไปบอกก่อน “ ป่านหันไปบอกเดย์

“ ไอเดล ไปที่ซ้อมหลีดกัน “ ป่านบอกเดลและเดินไปหาพร้อมกับจับมือเพื่อนเพื่อให้เดินมาด้วยกัน เดลหันไปมองเดย์ด้วยความโมโห แต่ก็ยอมเดินตามแรงดึงของป่าน

เมื่อเดินมาถึงป่านก็พาเดลมานั่งที่เก้าอี้สำหรับสตาร์ฟ ซึ่งก็เป็นเก้าอี้สำหรับพวกเขาด้วยเช่นกัน

“ เมื่อไหร่มึงจะเลิกตามใจมันแล้วหันมาตามใจตัวเองบ้างป่าน “ เดลถามด้วยความโมโห

“ กู… “ ป่านอึกอักเล็กน้อย

“ มันเคยตัวเพราะมันมีมึงมาตลอด แล้วมึงจะอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆงั้นหรอ มึงไปห้องมัน พอแฟนมันมาเอากันที่ห้องมึงก็ต้องมานอนที่บ้านเหมือนเดิม มันก็ให้มึงกลับมาบ้านเอง มึงชอบหรอวะแบบนี้อ่ะ! ห๊ะ!! “ เดลกอดอกมองป่านด้วยความโมโห

“ กูก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง “ ป่านพูดเสียงแผ่ว

“ มึงทำได้ป่าน! แต่มึงไม่ทำ!! “ เดลขึ้นเสียงใส่ป่านด้วยโกรธเมื่อได้ฟังคำตอบของเพื่อน

“ มึงถอยออกมาได้แต่มึงไม่ทำไงป่าน มึงพร้อมอยู่แบบนี้ไง เวลาที่มันไม่ต้องการมึง มึงก็ทำอะไรไม่ได้แต่พอเวลาที่มันต้องการคือมึงต้องพร้อมตลอดเวลาแบบนี้หรอวะ!? มึงเป็นเพื่อนมันนะป่าน ไม่ใช่เมียน้อยมัน! สติหน่อยไอสัส! “ เดลผลักหัวป่านไม่แรงมากนัก

“ ที่ผ่านมาที่กูยอมเงียบไม่พูดอะไรก็เพราะกูคิดว่าสักวันนึงมึงจะตัดใจและออกมาเอง เพราะมึงคงเห็นแล้วว่ามันรักเมียมันมากแค่ไหน! แต่พอมาวันนี้กูเห็นแล้วว่ามึงยอมที่จะอยู่แบบนี้ สถานะของมึงก็มีแค่เพื่อนมัน! มึงไม่ใช่เมียมันอีกแล้วไงป่าน คิดดิคิด! “ เดลชี้ไปที่หัวของตัวเองแล้วเคาะเพื่อให้เพื่อนสนิทได้คิดไตร่ตรอง

“ เอาจริงๆอ่ะ กูกับมันก็เข้ากันได้มากสุดก็คือเรื่องเซ็กส์ “ ป่านมองหน้าเดลนิ่ง

“ กูรักมันมากก็จริง แต่กูยังหาคนที่เติมเต็มกูแบบที่มันเติมเต็มให้กูไม่ได้ กูเคยถอยแล้วเดลแต่พอมันเข้ามา..นั่นแหละ กูก็ใจอ่อนตลอด แล้วมึงจะให้กูทำยังไง “ ป่านระบายออกมาอย่างสุดทน เดลถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ

“ คือ..มึงจะอยู่แบบนี้ เอากันแล้วจบแบบนี้!? “ เดลเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ ก็ถ้ากูหาคนที่ทำให้กูลืมมันได้ กูจะเลิกยุ่งกับมัน “ ป่านมองหน้าเดลอย่างจริงจัง

“ งั้นคืนนี้ไปคลับกับกูมั้ย เดี๋ยวกูหาให้ เอาเบอร์หนึ่งเลยเดี๋ยวกูจ่ายให้ “ เดลพูดขึ้นพร้อมกับดึงมือของป่านให้ลุกขึ้น

“ มึงจะบ้าหรอ กูไม่ได้หื่นขนาดนั้น แค่เวลาโดนเล้าโลมแล้วเครื่องกูติดง่ายเฉยๆเว้ยย “ ป่านโวยวายไม่จริงจังเท่าไหร่นัก

“ งั้นถ้ามึงเจอคนที่ทำให้มึงถูกใจเข้าแล้วจริงๆมึงจะเลิกยุ่งกับมันใช่มั้ย “ เดลถามเพื่อความชัวร์ ป่านพยักหน้านิดๆ

“ งั้นกูจะภาวนาสาธุให้มึงเจอคนแบบนี้สักวันเหอะ! “ เดลถอนหายใจออกมาอย่างแรง

#ใครคนนั้นจะเป็นใครหนออออออ