ตอนที่ 1

ความรัก = เฮงซวย

คนคุยด้วย = ไม่มี

เกรดที่เคยดี = ตกลง

ชีวิตของป่านจะมีอะไรที่แย่มากไปกว่านี้อีกมั้ยนะ..เฮ้อออ อ่อ..คงมีสินะเพราะนอกจากไอเพื่อนสนิทที่เขาเคยคบมันเป็นแฟนและสุดท้ายมันก็หักอกเขา เพราะเพียงแค่ว่ามันไม่ได้ชอบผู้ชายแล้ว และที่แย่ไปมากกว่านั้นนั่นก็คือเขากับมันก็ยังกลับมามีอะไรกันอยู่ตลอดเวลา(เวลาที่อยากอ่ะนะ) เขากับมันจะเข้ากันได้ดีมากในเรื่องแบบนี้จนเขาไม่รู้ว่าถ้าหากเขาไปหาคนอื่นจะลีลาดีเท่าเดย์หรือเปล่า และไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยหรอกนะ เขาก็เคยลองอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังไม่เจอสักทีนี่สิ มันเลยทำให้เขายังอยู่กับผู้ชายใจร้ายอย่างเดย์แบบนี้มาสามปีเต็ม

“ หิวข้าวยัง “ ป่านก้มหน้าไปถามเดย์ที่นอนหนุนตักพิมพ์คุยกับแฟนของตัวเองอยู่ เดย์ละสายตาจากหน้าจอแล้วมองไปที่ใบหน้าหวานยิ้มๆ

“ มึงจะทำอะไรให้กูกินอ่ะ “ เสียงทุ้มถาม

“ ก็ของโปรดมึงไง “ ป่านลูบผมนิ่มของเดย์เบาๆด้วยความเพลินมือ

“ หึ อืม แต่เดี๋ยวมึงค่อยไปก็ได้กูขอหนุนตักนิ่มๆของมึงก่อนดิ ไม่งั้นนอนไม่หลับ “ สายตาของเดย์มองไปที่โทรศัพท์ ส่วนมือหนาของเดย์นั้นก็จับที่มือเล็กป่านแล้วลูบเบาๆ ส่วนมืออีกข้างของเดย์นั้นก็กำลังพิมพ์ตอบแฟนของตัวเองอยู่ ป่านยกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ มึงก็เลิกเล่นโทรศัพท์ก่อนดิ จะได้นอนไง “ ป่านบอกยิ้มๆ แต่ในใจนั้นก็หวังให้ร่างสูงหันมาสนใจเขาแทนคนในมือถือ

“ แป๊บๆ กูคุยกับจิ๊บอยู่ “ เดย์บอกโดยไม่หันมามองป่านเลยแม้แต่น้อย ป่านเม้มปากนิดๆเพราะเขามีความคิดที่อยากจะกระชากมือถือออกจากร่างสูงแล้วโยนมันทิ้งลงไปซะ แต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถทำได้

“ คุยเสร็จ..แล้วบอกกูนะ “ ป่านพูดเสียงแผ่ว เดย์พยักหน้าโดยไม่หันไปมองหน้าป่าน

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักเดย์วางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นนั่ง

“ เสร็จแล้วอ่อ “ ป่านถาม สีหน้าดีใจของป่านแสดงออกมาอย่างชัดเจน

“ อืม แต่มึงไม่ต้องทำกับข้าวให้กูละนะ “ เดย์บอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน ป่านชะงักแล้วมองร่างสูงด้วยความสงสัย

“ เดี๋ยวกูจะออกไปกินข้าวกับจิ๊บ “

ป่านที่ได้ยินก็เงียบลงทันที

“ ชื่อนี้อีกแล้ว” เขาได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ

“ อ่อ..อืม มึง..ไปเหอะ “ ป่านแสร้งทำเป็นยิ้มเพื่อให้ร่างสูงสบายใจ เดย์พยักหน้ายิ้มๆแล้วลุกไปเปลี่ยนเสื้อและกางเกงเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก

“ ล็อกห้องได้เลยนะเผื่อคืนนี้กูไม่กลับ “ เดย์พูดขึ้นในขณะที่ฉีดน้ำหอม

“ วันนี้มึงจะไม่กลับหรอ “ ป่านลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเดย์ทางด้านหลัง

“ อืม กูกะกินข้าวกับจิ๊บเสร็จ แล้วจะไปห้องจิ๊บต่อเลย “ เดย์บอกพร้อมกับดูความเรียบร้อยของตัวเอง โดยไม่เห็นสีหน้าที่ผิดหวังและเสียใจของป่านเลยแม้แต่น้อย

“ โอเค เข้าใจละ “ ป่านเม้มปากแล้วถอนหายใจออกมานิดๆ

“ กูไปก่อนนะ “ เดย์หันมายิ้มให้ป่านนิดๆแล้วเดินออกไปโดยไม่หันมามองทางป่านอีกเลย..

ป่านทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาอย่างหมดแรง เขาพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้ไหลแต่ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงทำไม่ได้สักที

“ มึง..ฮึก มึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอเดย์ “ น้ำตาของป่านไหลอาบแก้มอย่างช้าๆ ป่านกุมขมับด้วยความเครียด

“ ฮึก ฮืออออออออ ฮึก! “ เขาปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น

ความรักของเขามันเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้นเองหรอ..ทำไมอีกฝ่ายถึงไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด เป็นเพราะเขามันไม่ดีหรือเป็นเพราะอะไรกันแน่ ทำไมเดย์ถึงได้ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย

“ จะมีทางไหน ฮึก ที่ทำให้มึงกับกู ฮือออ กลับมารักกันอีกได้มั้ย “

.

.

.

วันต่อมา

ป่านไปมหาลัยด้วยสภาพอิดโรยเพราะนอนร้องไห้ทั้งคืน ซึ่งเดย์นั้นก็ไม่ได้กลับมาอย่างที่บอกกับเขาไว้จริงๆ เขาเดินไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่โรงอาหารของคณะตัวเอง

ครืดดด ครืดดดด

เสียงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ป่านที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้งด้วยความตกใจ

“ ฮัลโหลครับ “ ป่านรับสายด้วยความสงสัยเพราะเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แปลก

“ ( หนูไปเรียนแล้วหรอ ) “ เสียงที่คุ้นหูถามขึ้น ป่านได้แต่มองเบอร์ที่โชว์ที่หน้าจออีกรอบด้วยความงุนงง

“ ใครครับ? “

“ ( พี่เอง พี่ภูผาเพื่อนของป๊าเรานั่นแหละ ) “ เสียงของพูดผาพูดอย่างขำขัน ป่านเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“ แล้วพี่ไปเอาเบอร์ป่านมาได้ไงอ่ะ “

“ ( พี่เก่ง หึหึหึหึ ) “ ภูผาพูดอย่างอารมณ์ดี ป่านกรอกตามองบนพร้อมกับถอนหายใจออกมานิดๆให้กับการชมตัวเองของภูผา

“ ถามป๊ามาแหงเลย “ ป่านส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะม้าหินที่อยู่ใกล้กับโรงอาหาร

“ ( ถะ..ถูกต้องนะคร้าบบบ เดาเก่งนะเนี้ยเราอ่ะ ) “ ภูผาพูดยิ้มๆ

“ แล้วนี่พี่มีอะไรกับป่านหรือเปล่า ถึงได้โทรมาตอนนี้อ่ะ หรือว่าป๊ากับไอเดลทะเลาะกัน “ ป่านถามด้วยความตกใจ

“ ( เปล่าๆๆมันยังพลอดรักกันดี พี่แค่อยากโทรมาถามเฉยๆว่าเราไปเรียนแล้วหรอ ) “ ภูผาตอบ ป่านขมวดคิ้วอย่างงงๆ

“ แค่นี้อ่ะนะ!? “

“ ( ความจริง..ก็จะโทรมาถามแหละว่าเมื่อคืนเราไปนอนที่ไหน พี่..ไม่เห็นว่าเราจะนอนที่ห้องอ่ะ ) “

“ ป่านนอนห้องเพื่อนครับ “ ป่านตอบกลับไปด้วยท่าทีปกติ ถึงแม้ในใจจะไม่อยากใช้คำว่าเพื่อนกับเดย์ก็ตาม

“ ( แล้ววันนี้จะกลับมานอนที่นี่ปะ ) “ ภูผาถามอย่างลองเชิง ป่านชะงักไปนิดกับคำถามของภูผา

“ ป่าน..ป่านไม่แน่ใจอ่ะ “ น้ำเสียงของป่านฉายแววลังเลออกมาไม่น้อย เพราะเขาไม่รู้ว่าวันนี้เดย์จะกลับมานอนที่ห้องหรือไม่

“ ( หื้ม ทำไมไม่แน่ใจละ ) “ ร่างสูงถามด้วยความสงสัย

“ คือป่านไม่รู้ว่าเพื่อนป่านจะมานอนที่นี่มั้ย “ ป่านบอก

“ ( แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหนูอ่ะ ห้องเขาไม่ใช่ห้องเราไม่ใช่หรอ ) “ ภูผาถามด้วยความสงสัย แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างซึ่งป่านเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร

“ คือ.. “ ป่านลังเลเล็กน้อย

“ ( เอาเป็นว่าพี่อยากให้หนูกลับมานอนที่บ้านบ้างนะ พี่มีเรื่องจะคุยกับหนูนิดหน่อย ) “ ภูผาบอกเสียงนุ่ม ป่านถอนหยใจออกมานิดๆ

“ ครับ ตกลงครับ “ ป่านตอบตกลงอย่างจำนน

“ ( โอเคค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ) “ ภูผาพูดอย่างอารมณ์ดี

หลังจากที่ภูผาวางสายไป ป่านก็มองมือถือตัวเองด้วยความหนักใจเพราะเขาไม่รู้ว่าเดย์จะโกรธมั้ยถ้าหากเขากลับไปนอนที่บ้าน

“ มันก็คงอยู่กับผู้หญิงของมันสินะ เฮ้ออไอป่าน มึงจะไปสนใจมันทำไมเนี้ย “ ป่านได้แต่ทึ้งหัวตัวเองด้วยความหัวเสีย

#ฝากติดตามเป็นกำลังใจให้หนูป่านของเราด้วยนะคะ